Të ftuar në Sofrën Poetike të DIELLIT, Namik SELMANI dhe Neki LULAJ/
Më vjen Çamëria e shtrenjtë/
Miqve të Çamërisë kudo ku janë në botë/
Nga Namik Selmani/
1.
Më vjen Çamëria në duar/
Si një tufë e blertë borziloku/
E hedh në gjoksin e thinjur/
Një triko të vjetër, të leshtë./
Minaret presin ezanet/
E çerdhja pret cicërima zogu/
E fëmijët e fëmijëve/
Flasin veç për plagë e brengë…../
2.
Më vjen Çamëria e shtrenjtë
Si një tufan i zbutur nga dielli
Ndalet në supet e lodhur
Të një shpendi malor
O netë tragjike çame,
Ku plumbat vrisnin dhe qiellin
Më sillni ca ditë,
Kur të eci pa dhimbje e drojë.
3.
Edhe pa pranga
Kujtoj ftoin e shegën e pavjelur
Një dasëm
që ngrinte gurët, sofatet, përrelet.*
Një valle që hidhej
në gjokset e burrave të mençur
Një breg
ku nuk dua të bëhem kurrë gardiani i derteve.
4.
Dhe e marr Çamërinë
Në një hambar të mbushur me grurë
Ta mbjell në ugare zemrash
që kurrë të mos thahet e të vyshket si fleta
se oxhaqet duan zjarr, vëlla,
e gurët janë prej vitesh të sëmurë
Një mall i largët
Ç’po ua thinjka vajzave të bukurat gërsheta.
5.
Me ca trokitje morsore
Po më vijnë në pëllëmbën e dirsur
Qenkan pak, shumë pak
Të zgjojnë sërish puset, bahçet, stanet.
O, po shpirti im bleron
dhe për ty, moj Çamëri e bukur
Bëhet një Jon i dytë
me blegërima, ullinj e portokalle
6.
Oooo, po shpirti im
Këndon si aed këngë për nipin e nipit
Se toka s’më tret nën dheun zezonë
Pa larë borxhin e vjetër.
Luturvia* pret, pret
Kokrrat e pavjelura të ullirit
Dhe strehët e vetmuara
Bëhen fole për karvanarët.
7.
Më vjen Çamëria si mandile nëne
a e vënë në duart e vajzës nusëruar
Si një shpat i lartë
Që nuk ia numëroj dot rrezet që e ndrisin
Rahmetoj gjyshërit
Si lisa të një Pylli të Prerë
Mbi ëndrrën e tharë
Hedh lotin si farën për plisin.
8.
Dhe e prek Çamërinë
Me qerpikun e lotit në syrin e patharë
E thërras me oi
Në gjysëmerrësirën e klithmuar të netëve
Oooo, po ajo është larg,
e vatrat s’kanë shkarpa e zjarr
pa një dorë nëne
janë djepet që duan përkëdhelje
9.
E kam Çamërinë në sy si një shamibardhë
A si një vajzë me bukurinë dashuruar
E në ballin e nxehtë
Fshij rrëketë e djersës së etheve
Lirikat për ullinjtë
Me elegjitë e baladat janë shartuar
Janë kthyer në cungje
A ninulla të pakënduara të djepeve
10,
Më vjen kudo Çamëria…
Në syrin stërrall që bëhet shkëndija…
NEKI LULAJ/GJERMANI/
TITËRRIMË VARGJESH
(Poetit Ali Podrimja, me rastin e njëvjetorit të vdekjes)
Si trill poetik na erdhe
Në amshimin e dhembjës
…sërkalat rrokullisën
Vetëtimë e mbushur plotë elipse
Titërron plotë rrokje në befasi
Lajmi këputë në dysh frymëmarrjën
Jetën filloi si uragan…..
arratinë mori si meteor
Si ti lidhë sonte litarët,
e ngërrqët plot nej…
Pisha u thërmoq u thye
Në Çabratin shekullor
Zemra ju plagos
Mbi Ulpanë e Dardani eshkë e ndezur
Lumi në shtratin e Lumit
flenë në qetësi…..
Euriditë, perlë e poezisë
Aliu, ynë modern
Zanorët i mbyti i heshtja
Një vjeqare,jetime
E ti në Rilindje gjen qetësi….
Atje ku qielli në Torzo fluturonte
ashti Dardan mishruar në Credo
Zemrat nuk gjetën qetësi
Në mes të fletave të përlotura
laps pa ngjyrë
Të ndrydhura në Sirtarin e ri
Lumi tri dekada rrjedhi ne vetmi
Pikëpjekjën e pritur….!
Me Aliun e vargut modern
bashkë ta shuajnë etjën
Të takohën me mallin e djegur
Në mes yjeve në përjetësi
TË PLLAKA
(Preshevës motës tonë)
Përplasën shtërngata valësh
….mbi mermerin e praruar
Çerdhe engjëjsh
27 –të shenja përjetësie
Kohës i bejnë roje….
Dritëhie mbi trotuar
Fluska bore derdhën mbi flatra shqipesh
Pendlat i mprehë era
Si heshtat teh shpate
Shqipja dy krenore thurë kurorë
Vajtojnë mëllenjat
Për tokën e huaj
Për truallin e lashtë Dardan
Diç mi ngritë morrnicat
…….kjo natë eh kjo……
Eu moj Europë k…e azdisur
27-të flakadane shqipësh
Mbi Pllakën e praruar
Në Preshevë pararojë…
B ……. e kurdisur
Në majë të gishtrinjëve
Këmbëzbathur
Marshojnë hyjnitë pellazgjike
Heronjetë e pavdekësisë
Po ngjallën bijtë dardan
Duke dalë nga zemra e dheut….
Ata qe skuqën Ballkanin
Nxorën një copë gur
Por rrenjët ngelën thellë
Ne themelet e veta
Ringritën historinë
Me përjetësinë
Që ja u falën
Popullit të vet
Një tufë lule e një flamur
Në cilën qeli
Prangosët guri
Aj gur u kthye në strallë
Gurishtë
Shkëputur nga meteori
E sërish mbi Jupitër
Ringjalljën feniksat tanë……
mbiemrin Kastriot…..