PJETER GJONI (23 Mars 1919 – 28 Shkurt 2014)/

Nga Fritz RADOVANI/Në një prej krahinave të njohuna Ilire me emnin Iballe e Pukës, jo larg prej qytetit të Shkodres, me daten 23 Mars 1919, ka le Atdhetari Pjeter Gjoni.Në Shkoder u formue me edukaten qytetare tue vazhdue shkollen pranë Jezuitëve, ku me nektarin e kulturës së vjeter të atij qyteti të lashtë, mori edhe ndjesit e para fetare aq fort të lidhuna me Atdhedashuninë. Okupacioni komunist e gjeti me probleme serioze të shndetit, dhe tue u parashikue nga jezuitët e ardhmja e vështirë e persekucioni i tyne nga bolshevikët, Pjetri, u këshillue prej tyne, me fillue punen si kuzhinjer dhe shofer i një makinë që kishin ata per nevojat e atij institucioni.

Nuk shkoi gjatë, jezuitët u dëbuen nga Shqipnia, dhe Pjetri vazhdoi punen e shoferit, per me fitue buken e gojës, mbasi nevojat familjare i kishte shumë të mëdha e të vështira.Kenja e Pjetrit pranë atij institucioni kulturor e fetar aq të urrejtun nga komunistët, e rreshton edhe këte, nder Njerzit e “padishrueshem” të sistemit perbindsh e diktatorial, antikulturor e antifetar komunist.

Shkodra e temeleve të kulturës, ku lulzonte perditë e ma shumë formula “Atdhe e Fe”, e kultivueme dhe e brumosun tek Shqiptarët e Veriut, nga Françeskanët Shqiptarë, ishte perqafue dhe po meaq dashuni punohej per Te, nga dijetarët At Zef Valentini, At Gjakomo Gardin, At Gjovani Fausti e deri tek fratel Sala e Gjon Pantalia, sa të gjithë Ata studentë katolikë e muslimanë, pa dallim feje, që kishin perfundue shkollat fetare të Shkodres, konsideroheshin “anmiqë të komunizmit” dhe per pasojë duheshin zhdukë, vra e masakrue…me tortura, shpifje e procese fallso që të çonin drejt e në pushkatim.

Nuk kishte si ti shpetojë këtij terrori antinjerzor, që ishte një Gjenocid i vertetë kunder Klerit Katolik dhe nxanësve të shkollave të tyne, as Pjeter Gjoni. Arrestohet edhe Pjetri dhe pergatitet pushkatimi i tij…

Ishte i pranguem dhe i lidhun në vargoj e hekra tue pritë çdo mengjez kur po hapën dryjt’ e shulat për me ikë këso jete! Shkodra, e Rozafës kreshnike, qyteti i tri urave të Bunës, Bahçallekut e Kirit ishte kapërthye në të katër anët me re të zeza si futa, veç pritej kur po fillon rrëbeshi i shiut përzi me breshën, që s’merrej vesht se janë gurë apo kambë kulshedrash, si nder prrallat e vjetra, ata që kalojnë mbi pullaze të mbulueme me tjegulla, që porsi kroje shprazën në rrugët e ngushta të qytetit të harlisun e të çueme peshë nga Vetë Dora e Perendisë!

Një natë e frikëshme por, që me padurim e priste i ndryem në qeli Pjetër Gjoni… Këputi dritat, iku, bujti atë natë tek Miku i vet Mark Mirashi, në rrugen e Luigj Gurakuqit… mori malet nga Puka, iku, iku ndër shpella e skuta ku flejnë vetëm bishat, por jo, ma t’egra se ato që jetën deshtën me ia këputë bash në lule të saj, u iku pa dijtë ku shkon… iku se Ai ishte urdhni i Zotit, që Pjetri prej Shna Ndout, pat nxjerrë me lutje, për me shpëtue jetën nga plumbat e pamëshirshme të dhunës komuniste, që për 50 vjet shkretnoi e vorfnoi sa zemra nanash, motrash, vllaznish, bijsh’ e bijash të Qytetit të Lashtë të Shkodres Martire antikomuniste…

Ishte Nana Yte Pjeter, që mendoi se rrugët e vështira nuk bahen pa shoqni!Bani me dijtë njeriun e dashtun të zemres s’ Ate…E, sokolesha e Atyne maleve, Katrina, mbathi këpucët e nusisë, e me bohçe përpara si kje nëpër shtëpi, vrapoi mbas Teje…në betejen e madhe për jetën e fitueme në prag të këputjes së penit…e, erdhi me Ty ndër male, ndër gergja, shpella e prroska, bash aty, ku nuk ndihet asgja tjetër veç zanit të bylbylit e jehonës së rrahjes së krahve të Shqipës Dykrenare, që Ju mori në mbrojtje bash në çerdhe të Saj…

Sot, mbas Katrinës s’ Ate fort të dashtun, duhet të jeshë pershëndetë si dikur pershëndeteshin Burrat e tokë kokë per kokë me Pashuk Bibë Mirakaj, Pashko Leten, Zef Luken, Vat Staken, Pal Miraken, Prengë e Gjin Keqanin, Fran Kolen, Kol Çunin, Kol Ujken… e sa të tjerë, gati të gjithë vra nder Male per Liri.
Ikët, të zbathun, të çveshun, të uritun, të etun e të zharitun për dashninë prindore që hasmi Ju bani, me e dishrue gjithë jetën, por… si dy pëllumba çilët në çerdhën Tuej dy lule… dy lule Vilmën dhe Bernardin …e ndër rrugët e largëta vazhduet shtegtimin ….drejtë Botës së Lirë!

Pershkuet shtigjet e Kosovës, Kroacisë e arrijtët në tokën e Italisë…gjithkund me strajcen e vorfen, por plot Besë e dashni…tue bajtë me vete “kafshaten e thatë” të fëmijëve…Tuej, dritës së synit…
Australia Ju priti!…dhe Ju, ia mbushët shtëpinë e Saj mikpritëse me nipa, mbesa e stërnipa, që të gjithë me lot perfaqe, po presin me t’dhanë “lamtumiren e Fundit!”

E sikur, vetem nga një fletë libri të shkruente per jeten Tande, sot këtu, sejcili, do të kishte në dorë nga një volum me 95 faqe të bardha si bora, që mbulon majet e maleve të Pukës s’ Ate, male që rrethojnë Iballen…Po, Pjeter  Gjoni,

Bash Djepin Tand, e të sa Burrave të Mëdhaj të Historisë së Shqipnisë!Prandej, me të drejtë sot Emni Yt i Pavdekshem, renditet nder “Njëqind Shqipet” që keni luftue per Liri të Atdheut… E Ti, je i fundit nder Ata Burra që po shkon në Lumni Qiellore me nder e lavdi si i ka hije Djelmëve të Shqipes Arbnore!Kujtimet e veprat e Herojve, Shqiptarët do ti perjetsojnë…

E në fleten e fundit në pergamenë, do të shkruehet me shkronja t’ arta:“Pjeter Gjoni, ishte shtetas dhe qytetar i Nderuem i Melbourne t’ Australisë, Atdhetar e Burrë trim, besnik e bujar i Shkodres së Shqipnisë, dhe Luftar’ i vendosun dhe i pathyeshem deri me daten 28 Shkurt 2014,

I Besimit në Zotin…e Gjithësisë…”

Pushofsh në Paqë, i dashtun dhe shtrenjti Mik!

Fritz Radovani

Melbourne, 28 Shkurt 2014.

MËRGATA NË SUEDI NUK ËSHTË E MADHE NUMERIKISHT, POR ËSHTË SHUMË E MADHE NË PARAQITJE SI NJË KOMUNITET UNIK/

Nga Soko Demaku/ Suedi/

Intërvistë me prof. Jusuf Buxhovin, i cili kishte ardhë nga Republika e Kosovës, i ftuar si mysafir në Sesionin e Parë Shkencor të Shoqatës se Shkrimtarëve dhe Artistëve Shqiptarë ”Papa Klementi 11-të Albani” në Suedi, në të cilin Sesion Shkencor u bë edhe promovimi i librit të njohur të profesor Jusuf Buxhovit KOSOVA 1, 2 e 3”, e né do i shtrojmë disa pyetje, në të cilat, besojmë se z. Buxhovi do na përgjigjet, dhe është interesant opinioni të njihet më shumë mbi këtë vepër, e cila është ndër veprat më voluminoze, njëra ndër veprat e cila pasqyron Historinë e Kombit tonë, Historinë e Popullit Shqiptarë në ato rrjedhat në të cilat né deshirojmë ta kemi Historinë e Popullit tonë, për arsye se deri tash kemi pasë një histori, mirëpo e kemi pasë, siç thoshte një mësuesi im: ”histori laramane”.

Prof. Jusuf, së pari, si e ndieni veten këtu në Suedi?

Ndihëm mirë këtu, ku kam qenë para 20-të e sa vitesh dhe erdha që veprës s’ime t’i hapi shtigje të reja, si çdo autor ndjehëm mirë dhe, aq më tepër, Suedia është një vend që u ka ofruar strehim shqiptarëve, është një vend shumë demokratik, shumë human dhe këto dy arsye më bëjnë që të ndjehëm mirë.

Me siguri se Ju jeni një ish-diplomat, një njeri që ka përjetua edhe mërgimin, një njeri që ka përjetua edhe Evropën edhe në kohërat më të hershme, kur Evropa Perëndimore ka qenë si ëndërr. Me siguri që ju e ndjeni veten ashtu, si ju thatë, mirëpo, është interesant çka e shtyri profesorin Jusuf Buxhovi që të hulumtoi historinë e Kombit, historinë popullit shqiptarë; duhet të ketë një bazë nga e cila prof Jusufi është nisur që ta prezantojë këtë histori?

Po, janë shumë arsye! E para është, sepse unë si shkrimtar, vazhdimisht si profesion e kam pasë historinë. Historia te unë si shkrimtar, e ka pasë një funksion tjetër, dmth, ka pasë një funksion që fakti të jetësohet, që të marr përmasat e një fakti jetësor, i cili do të mbetet i kryer dhe i përhershëm. Dmth, këtë çasje më historinë për temat të cilat mbeten – me zënë një vend shumë të rëndësishem, që nga vepra ime e parë, të nivelit pak më serioz, siç janë ”Shënimet e Gjon Nikollë Kazazit”, ”Historia e të mallkuarve”, ”Teologjia, prap vdekja” deri të libri ”Bllastit” që i kushtohet krye-kreje Luftës se fundit (në Kosovë). Pra, në të gjitha këto vepra, historia i ka ndihmuar krijimtarisë s’ime. Në këtë rropatje me historinë kam parë, megjitatë, se historia nuk mjafton vetëm se të lexohet, veçmas historia jonë, e cila ishte e anatemuar, e ndaluar, histori e sakrifikuar, etj.etj., por ajo edhe duhet të shkruhet. Para së të shkruhet, ajo duhet të hulumtohet. Kështu ka lindur edhe interesimi im që historia të hulumtohet, interesim kah mesi i vitetve të ’70-ta (të shek.20-të), kur do shkruaja një Felton për Lidhjën Shqiptare të Prizrenit, atëherë ishte 100 vjetori dhe si korrespodent që isha në Gjermani, të hy në arkivat e Ministrisë së Punëve të Jashtme të Gjermanisë dhe aty, për herë të parë, ndesha atë që preokuponte parimet e mia, dhe iu kanë dhënë një çasje magjike, që unë kisha çasje në dokumentet e Kuvendit të Berlinit, nënshkrimin e Abdylit (Frashërit) e qindra shqitparëve tjerë. Kjo për mua ishte domethënëse. Kjo ka qenë ajo që, jo më të merrem më historiografi nga pikëpmaja e një shkrimtari e një publicisti, po të një historiani. Kjo ishte ajo që së pari më shtyri që të merrem më të dhe vazhdova. Kam pasë fatin që kam qenë korrespodent i ”Rilindjes” n’atë kohë më akreditimin e institucioneve tjera të Kosovës, nga Akademia e Shkencave deri të Instituti i Historisë, por edhe Arkivi Historik dhe të institucioneve të tjera dhe punova për disa vite… Kështu, në njëfarë mënyre- gadi të ”dhunshme” si shkrimtar, kalova në histori. Kjo për mua ishte më e rëndësishme e që ka të bëjmë më pyetjen që shtruat ju, që Kosova shkonte kah shtetësia dhe kjo ndodhi në vitin 2008, pikërisht më 18 shkurt 2008. Kosova duhej të kishte historinë e vet, jo vetëm si shtet, por edhe të një etnie, e cila duhej të kishte një histori që nga Antikiteti. Dhe, aty ishte një detyrë që ia vura vetit që, sa më shpejt të rrepatëm me këtë temë. E kjo është ajo Historia e Kosovës, kjo që kemi sot në 3 vëllime. Është edhe një Histori e Shqipërisë se natyrshme – nuk është Histori e Kosovës në kuptimin gjeografik. Kjo është Histori shpirtërore e popullit shqiptar nga Antikiteti e tutje, e kjo hap tash rrafshe të tjera – pse kjo histori është e kontestueshme në njërën anë dhe më dilema shumë të mëdha për shumë kë!? Kjo do të thotë se këtu bëhen rishikime: rishikimi në planin kohor dhe rishikimi në planin hapsinor. Dmth, këtu unë shkoj te antikiteti dhe gjenezën ilire e barti te Pellazgët. Te gjeneza ku qytetërimi antik është si djepi, na jemi qytetërimi etnik e kjo nuk e dëmton, përkundrazi e fisnikëron historinë tonë lidhur me të dhe kujtoj se edhe këtu në Suedi dhe kudo që janë shqiptarët, do ta lexojnë këtë histori dhe do të mburren me krenari, sepse, nëse deri dje kanë thënë se jemi pasardhës të Ilirëve, tash hiqen disa dilema që kanë mësuar prej historisë dhe sot thonë se janë pasardhës të pellazgëve dhe këta mund të krenohen dhe me Homerin, me veprat e Antikitetit e që në to qëndron shpirti i ynë. Kjo është ajo. Janë edhe disa teza tjera, të cilat i ka imponua çasja e lirueme nga kthetrat e ideologjisë ku për 50 vjet janë defekte shumë të mëdha dhe shumë nga çasjet, qofshin edhe të një natyre kompetente shkencore, por kanë humbë në objektivitet dhe historia jonë këtë duhet ta bëjë domosdosshmërisht: ka filluar Jusuf Buxhovi, por ta bëjnë të gjitha të tjerët. Kjo që kam bërë unë është një nismë, është diçka personale, ku janë hapur vetëm pistat ku do të shkohet më tutje. Këto hapje të pistave, u pajtuan apo s’u pajtuan të tjerët më mua, kjo është çështje tjetër. Duhet të nënshtroehen, ta zëmë teza e Antikitetit, çështja e Bizantit, çështja e rishikimt të shqiptarëve në Perandorinë Osmane dhe deri të kjo koha e jonë. Këtë rishikim e imponpon ideologjia. Këtu është diçka e dhimbshme, sepse shumë shkrimtarë punojnë sot e gjithë ditën, që ju kanë nënshtruar atyre kornizave, të cialt ua kanë ndryshuar edhe konceptet, të cilat duhet t’i lëshojë më, po kjo nuk është ndonjë fatkeqësi gjithëaq, sepse është në kuptimin hulumtues, por fatkeqësia më e madhe është që shkencëtarët nuk kanë punuar. Megjithëate, më disa kritere profesionale që ideologjia na i ka imponua do të ishte fatkeqësi që të mbeteshin/ngelnin në kurthin e kësaj, sepse pjesa shumë e ndershme që të pranohet rezultati dhe realiteti dhe kjo nuk ka asgjë të keqe në këtë drejtim.

Unë pres prej kolegëve që t’i nënshtrohen kësaj logjike dhe të punojmë të gjithë bashkërisht dhe të shikojmë qe historia jonë të jetë sa më realitet, e vertetë – në përputje me argumentet, me dokumentet, në përputhje me një trajtim gjithëpërfshirës, sepse këtu ka nevojë për studime. Shkruarja e historisë është në një gjë kur janë studimet tjera e mund të disiplinohen nga arkeologjia deri të antropologjia.  Të gjitha ato kanë të bëjmë me një strehim dhe neve na presin punë shumë të mëdha…Duhet të bëjmë përpjekje shumë  dhe gjithëpërfshirëse dhe gabon ai që thotë se historia mund të rishkruhet me një Dekret Politik. Historia mund të rishkruhet vetëm më konceptet që krijojnë rrethanat që historianët punojnë në mënyrë profesionale: nga vjelja e arkivave, nga studimet arkeologjike, nga studimet e filologjisë, të folklorit, të antropologjisë dhe deri të ato të shkencave tjera. Kjo është një punë komplekse që shtrohet para botës sonë, por në këtë nuk e kemi gadishmërinë që institucionalisht t’i çasemi kësaj. Akademitë e Shkencave, ato në Shqipëri e në Kosovë, jo vetëm që janë largë, por po ngecin, dhe kjo është brenga shumë më e madhe, bile, bile si u pa nga disa reagime, ato (akademitë) janë edhe kundër hapjes se kësaj çasje, sepse disa stereotipe ideologjike, ku janë murosë disa njerëz, disa autoritete dhe nëse kështu sillen, deshirojnë t’i bëjnë piramida, të cialt janë të pambrojtura dhe kjo është kujt t’i bëjnë një dëm, por kjo është shkencë dhe nuk kanë mundësi ta ndalin këtë proces!

Kjo do vazhdon dhe do shkon deri në atë distancën e fundit, ku do del realiteti çfarë né e kemi dhe çfarë do të duhej ta kemi. Ju e përmendet se ka reagime edhe nga ana e fqinjëve. Cili është ai pozicioni i juaj në këto reagime dhe brenda etnitetit tonë shqiptarë, por edhe nga fqinjët tanë atje në Ballkan?

Po! Reagimet e para kanë ardhë nga Akademia e Shkencave Serbe, sepse ata janë autorë të memorandumeve, autorë të gjenocideve etj.etj. që, fatkeqësisht sot e gjithë ditën po ballafaqohemi më to. Dhe, ky është një reagim, sepse ata për herë të parë po dalin më fytyrën e tyre të vërtetë të shkencave të tyre dhe ky reagim diskrediton aty edhe hapë mundësinë që bota dhe të gjitha ata që i kanë besuar deri dje, në një farë mënyre, se s’kanë pasë argumente të tjera, e tash kemi Çështjen Shqiptare, që është në kundërshtim të plotë me ato reagime! Kjo është e para! E dyta, që është, po ashtu një problematikë, është kjo: se Institucionet shkencore të Kosovës dhe ato të Shqipërisë nuk kanë reaguar, kjo do të thotë se ato pranojnë një pjesë të fajit, sepse mosreagimi do të thotë- pajtim më të. Këtu nuk është çëshjta që kam shtruar unë, për mbrojtje të një autori, por për çështje konceptuale, se do ta pranojmë né dhe më tutje tezën hegjemoniste serbo-madhe më të cilën:

SHqiptarët janë popull endacakë, se janë:

Popull pa histori, popull më bisht etj.etj.

Apo do ta pranojnë një çasje reale historike që:

Ne jemi popull antik,

Popull që ka ndërtua Bizantin,

Popull që ka luajtur rol të rëndësishëm në Pradnorinë Osmane,

Popull që tragjikisht ishte ndarë,

Që ka pësuar 100 vite në saje të kësaj politike,

Në saje ku shkenca serbomadhe i ka dhënë ata binarët antihistorik e antishqiptar këtu shkenca jonë duhet të reagojë. Nuk ka reaguar, pra është një brengosje. Kanë filluar disa reagime nga disa mediokër dhe kvazi-historian, të cilë për fat të keq tonin, plotësisht e mbrojnë. Tezen hegjemoniste sllave.

Kjo është ajo brenga ime më e madhe! Sa mund të pajtohem se mund të kritikohem nga aspekti shkencor ose pa vend, më siguri mund të ketë vend, sepse ndonjë autor nuk mund t’i absorbojë të gjitha gjërat, nuk mund të japi përgjigje në të gjitha lëmitë dhe kjo është shumë e natyrshme dhe, do kisha deshiruar që përnjëmend t’i kisha, s’do u nënshtrohem mënjëherë atyre kritikave dhe do t’isha shumë mirënjohës.

Por këtu kanë ardhë kritikat pikërsiht nga këndvështrimi i pikëpamjeve hegjemonsite serbo-mëdha, do të thotë unë quhem nacionalist, urrejtës i serbëve, etj.etj. dhe të njejtën gjë e përdorin edhe disa mediokër të kruzhoçeve shqiptare, për fat të keq të lidhur dhe më Qeverinë e Kosovës.

Ndoshta këtu është ajo arsyeja se vet Ministria e Arsimit ka hyrë në disa aranzhmane anti-shkencore dhe anti-kosovare, siç është ajo, veçmas vendikinimi i rolit të Perandorisë Osmane, që iu dhanë premtime ministrit turk para disa kohe, ku unë kam reaguar më ashpërsi të madhe, por janë edhe disa pika tjera që kanë të bëjmë më Planin e Marti Ahtisarit, ku është pranuar Trashëgimia fetare, kulturore, që nuk është e vërtetë që është e tyre (e kishave, manastireve, serbëve), pasuri e krishtene, që shqiptarët i kanë tapiat, etj.etj. do të thotë këtu është një pozicionim politik, sepse, nëse né e pranojmë, do të thotë ta shkruajmë historinë objektive, do të thotë të lirohemi prej kurthit të koncepteve hegjemoniste, automatikisht ndryshojnë edhe disa çasja ndaj politikës dhe kjo politikë si duket nuk është e interesuar që t’i ndryshojë ato.

Unë do të vazhdoj të punoj dhe është interesant se libri për 3-4 muaj ka pësuar katër ribotime. Deri tash ka rreth 15 mijë ekzemplarë dhe pritet që deri në shtator (2013) të ketë 6-7 ribotime dhe mbi 30 mijë ekzemplarë.

Kjo është përgjigjeja ime më e madhe se populli e ka parë se ku është e vërteta dhe se populli e do realitetin, do të ketë historinë nga Antikiteti, sepse deri dje janë mësuar që historinë t’ua shkruajnë të tjerët dhe sot e dinë se një autor shqiptar na tregon se:

Jemi popull antik,

Jemi popull që kemi ndihmua qytetrimin përendimor,

Jemi popull që nuk kemi rrënuar, si thonë në historiografin serbom amdhe.

Këto janë ato që çdo njeri i rendomtë në Kosovë i ka në librin që Kosova konsiderohet pjesë e identitetit të vet dhe ky është problemi që Qeverinë e vë para një situate shumë absurde: deri dje kemi luftuar për Shtetin e Kosovës, për një liri, për mendimin e lirë, që nënkupton edhe shkencëne lirë, sot po luftohet kundër kësaj të vërtete, e kjo është brengëgosëse!

Sa shoh unë, ju më Librin e juaj jeni paraqitë edhe në Kosovë, edhe në Shqipëri, por nuk kam dëgjaur, nuk kam hasur në ndonjë shkrim që është bërë prezantim i lbirit tuaj, librit për Kosovën dhe në tjera vende, mirëpo, jehonë të madhe ka pasë në Diasporë, dhe këtë e pamë edhe në qytetin Ängelholm të Suedisë. Çfarë janë opinonet e juaja për Diasporën në Librin e juaj, për vendlindjen u muarr vesh!? 

Desha të ju plotësoj se në Shqipëri do të shkojnë disa ekzemplarë, atje janë më vonesë, por ata janë më disa probleme tjera dhe janë disa historianë që për ta lexuar librin ju duhen 3-4 muaj, por libri ka filluar që më parë në Shqipëri, dhe kjo është ajo që shkon.

Sa i përket Diasporës, në Diasporë është një interesim shumë i madh. Kemi fillua më Zvicrën, kemi pasë 3-4 promovime atje, në Gjermani kemi pasë disa promovime, po sot këtu (në qytetin Ängelholm). Dmth, është bërë një rrugëtim nga Jugu deri tek Veriu, është fillua më një Diasporë që është mjaft e koncentrueme edhe në Zvicër dhe shumë e fuqishme dhe shumë e madhe dhe numerikisht edhe në Gjermani, po ashtu e rëndësishme, por e pa organizuar sa duhet… deri tek ’Diaspora – në Suedi, ku nuk është e madhe numerikisht, por është shumë madhe për nga paraqitja si një komunitet në Suedi, dhe kjo është punë e mirë dhe fort e mirë që unë kam pasë mundësinë të komunikojë më këtë komunitet që është në një shtet shumë demokratik, që është shtet shumë human, që ka bërë shumë për këtë komunitet dhe janë shumë të interesuar që shqiptarët këtu ta kenë historinë e vet nga autorët e tyre e jo ta kenë atë që ua kanë mësuar që 50 vjet e sa!

Kjo për mua është shumë domethënëse dhe uroj që ky komunitet të integrohet, ta ruaj identitetin e vet dhe në të njejtën kohë të bëhen qytetarë të ndershëm e të përgjegjëshëm të Suedisë, te jenë ata të cilët do të janë ambasadorët tanë këtu në të gjitha fushat dhe kjo të jetë e dobishme për Kosovën!

Profesor Jusuf, ju faleminderit për intervistën. Besoj se do kemi rast të shihemi!

Ju faleminderit edhe juve!

 Nga Rexhep DEDUSHAJ/

 Si duket ne Shqiptaret pa rene ne shkallen  me te fundit te rrezikshmerise per zhdukje nuk dijme te bashkohemi apo si thot populli :Pa t’ardhe thika te ashti!! Kjo u pa edhe keto dite te Shqiptaret ne trojete e veta shekullore ,nen Malin e Zi.Pasiqe gati ia dhane Ulqinin ,aqe te deshiruar prej tij,Gjukanoviqit,u bashkuane partite e tyre atje ( fatkeqesisht jo te gjitha!?)dhe i thane ati te rrinte ne Ceti, sikurse dikur kur ia pati mesyr Shkodres!! I doli gjumi edhe mergates tone dhe se bashku te gjitha shoqatate humanitare e atdhetare – sic e quajne ato vehten ,dualen me nje komunikate te perbashket ,qe ishte pak sa idhnake…(Shih:”Illyria”21-27 shkurt 2014),DIELLI February 5th, 2014, February 20th, 2014. Se vertete na ka dalur gjumi dhe kemi filluar te mendojme per vetvehten me ne fund ,trgon edhe ky koment pas nje shkrimit tim rreth ndalimit te Flamurit Shqiptar ne ate fare shteti sllav: ” Me dhembje e lexova kete shkrim te z.Rexhep Dedushajt rreth Flamurit dhe te drejtave  shqiptare ne Mal te Zi.Shqiptareve ne Mal te Zi u kanoset asimilimi njelloj si vellezerve te Camerise,fajtor per kete politike  antishqiptare jane partite politike shqiptare ne Mal te Zi te cilate duke u shtyre me brryla  njera me tjetren  e humben ( gati) edhe Ulqinin duke ia dorzuar Gjukanoviqit.Se dyti fajtor jane edhe Tirana dhe Prishtina qe e konsiderojne Malin e Zi si shtet demokrat ku defakto eshte shtet racist njelloj si Serbia dhe Greqia kunder Shqiptareve.Perse Hashim Thaci nuk hap gojen per Shqiptaret ne Mal te Zikur Malazezet cdo dite ngrehin zerin per te drejtate e pakices malazeze ne Kosove.Cfar lideresh jane keta qe e mbyllin gojen ndaj Ceshtjes Shqiptare ne Mal te Zi,ku per nje ngritje flamuri denohesh 1000 euro…Perse Tirana heshte ,kerkohet mobilizim i i Diaspores Shqiptare ne SHBA e Europe,qe tu dalin zot vellezerve Shqiptar te Plaves dhe Gucise ‘Lidershipi shqiptar ne Tirane dhe Prishtine te mos rri ne gjume kunder asimilimit te Shqiptareve qe ju behet nga pushteti antishqiptar i shovenizmit Malazez.

( Mergimtari nga SHBA .botuar ne portalin “Illyria News Agjency ( INA) me 15.02.2014.)

A eshte mjaft kjo? JO !Ato shoqata se pari duhet ti afrojne rreth vehtes intelektualet e tipit te ketij burrit qe e ep komentin e shenuar me larte.te till qe mendojne si ai kemi mjaft ketu,ne SHBA ,qe nuk ndihen fare apo ndihen me  nga nje gjysem zeri ,sepse kane frike nga Dinoshet ( lexo:Mugoshet…)

Nje grup intelektualesh te mirefillte ,te pa dashuruar ne udheheqesit tone ne Atdhe ,ta zeme 3 veta,duhet te udhtojne per ne Prishtine ,Tirane e Podgorice e te bisedijne me kryetaret e shtetit ,qeverise e parlamentit t’atyre shteteve,duke ua dorzuar edhe listen e kerkesave ne emer te Diaspores Shqiptare  me origjine nga trojet e veta nen Mal te Zi.Ne ato kerkesa duhet te kerkojne as me pak as me shum te drejta per Shqiptaret atje,sec kane Gjermanet ne Republiken e Cekise,bjen gjala…

Te njejtat kerkesa me shkrim tu lihen edhe ambasadoreve te SHBA e te Bashkimit Europian ne ato kryeqytete.

Gjukanoviqit duhet me ia bere me dije se ne e dijme se kush eshte ai?Njeri prej treshes malazeze :Millosheviq ( me origjine nga Vasoviqi )Bullatoviq ,Gjukanoviq ,qe e pregatiten kasaphanen e Ballkanit ne vitet e 80-ta te shek.qe lam pas.Cdokuj i kujtohet fytyra e njome e cunakut Gjukanovoq gjate ” jogurt revolucionit “me rastin e rrezimit te Qeverise komuniste malazeze atebote,ne te atehere quajturin Titograd.Qe me vone u shkeput nga treshja kriminale dhe e vuri masken e demokratit .Dhe tani ne riemrimin ne Podgorice te qytetit ku sundon ,po e heq ate maske e po i trgon dhembet e ngjitur nga ortaku i tij Millosheviqi!!

Por ,ai s’duhet harruar se nuk ka pune vetem me 10.000Shqiptar -sic thot ai se i kane mbetur ne Mal te Zi sot,por me 10.000 000 .Shqiptar  te tille qe jetojne ne Ballkan ( pa udheheqesit e Tiranes e te Prishtine- se siduket i ka blee apo i ka njollosur me trafiqe te ndyra??)

Hapi i dyte,nese shtetet tona e Mali i Zi nuk i perfillin kerkesat tona ,duhet t’organizohen demonstrata te Shqiptareve ne New York,Washington e Bruksel (nga shoqatat tona ne Evrope).Dhe pastaj te shohim.Si do te merr moti???

Edhe Shqiptaret qe jetojne brenda Mali te Zi sot,duhet ti lene ngatrresate partiake e bajraktarelleqet e te bashkohen rreth Keshillit Kombetar te tyre.te dergojne delegacione ne Prishtine e Tirane me te njejtate kerkesa si diaspora…

Normalisht se duhet kerkuar edhe mbeshtetjen e ish shqiptareve qe tani po e quajne vehten “Boshnjak”ne ate shtet se edhe ata i kane punet ne fund te pusit sikurse edhe ne.Percka tregoi largimi i deputeteve te tyre nga Parlamenti se bashku me deoutetet Shqiptar keto dite ne Podgorice.Ate gje duhet ta shfrytezojne Shqiptaret e jo te vazhdojne ti fajsojne ata si popull duke u bazuar ne te berate e ndonjerit prej tyre ,sic eshte rasti me Sharkinoviqin e Plaves…

Keshtu pra te organizuar ,te bashkuar e te udhehequr nga intelektualet tone te shumte mund t’ia dalim ti sigurojme te drejtat tona ne atefare shtetit xhuxhimaxhuxh ,te drejta,po perserisim:aqe sa kane Gjermanet ne shtetin tjeter sllav-Republiken e Cekise,nese Mali i Zi pretendon Unionin Evropian??

Shkruan: Nik Klementi/

Pas një persiatje të gjatë dhe hulumtimi të vazhduashëm të disa librave mbi fonetikën e gjuhës shqipe nga autorët Anastas Dodi, Bahri Beci, David Luka, dhe albanistave Shaban Demiraj e Kolec Topalli, arritëm në perfundim se tabelat e bashkëtingulloreve të gjuhës shqipes kanë nevojë për një përkthim të qartë në anglisht.  Përveq përkëthimit, bashkëtingulloret e shqipes duhen februa edhe në disa aspekte të tjera, si p.sh., influencat tingullore nga fqinjët tanë.  Ma tej, termat gjuhsore duhen përkthye në një shqipe të qartë e kuptimplote.

INFLUENCAT E FQINJËVE

Nuk asht nevoja të jesh gjuhtarë për t’a kuptua se tingujt e shqipes ‘q, gj, ç, xh’ ndryshojnë nga visi në vis.  Gjithashtu, nuk nevojitet të jeshë gjuhtarë për t’a kuptua se në viset jugore këta tinguj janë influencua nga greqishtja, ndërsa në viset veriore, si Shkodra, Malsia e Madhe, dhe Kosova, ata janë influencua nga sllavishtja.

Mundet që nyitimi ma i afërt me shqipen mesjetare ruhet në zonat e Matit, Mirditës, dhe Dibrës.

FJALOR

vendnyitim – vendi ku prodhohet tingulli

nyitim – mënyra sesi prodhohet tingulli

trysore – ngritja pas dhâmbëve

treng – tingullimë (shih fjalorin e gazullit)

parore – tingujt formohen to përdorë pjesën e parme të gjuhës

mbyllore – shtegu i ajrit mbydhet përkohsisht

shtegore – shtegu i ajrit mbahet i hapun

februa – zhbirua; studjua; hulumtua

Intrigantët që betohen në emrin e Rugovës …/

Shkruan: Gani MEHMETAJ/

Kohë më parë një sharlatan i publicistikës e mercenar islamik, gënjeu sërish opinionin kinse pati afri me presidentin e ndjerë, apo sikur u takuan dikur me filan ambasadorin. Pse e bën këtë gjë: ta shes lëkurën sa më shtrenjtë të partia ku u vu në shërbim, apo të Serbia e shtetet islamike ku e ka shitur shpirtin? Por nuk përjashtohet mundësia që synon ta denigrojë Rugovën, sepse gënjeshtari ka reputacion të keq në opinion, prandaj njëkohësisht do ta kënaq sedrën e njeriut të vogël që pati rastin të pi kafe me një personalitet të madh. Ky nuk është i vetmi gënjeshtar, por është ndër eksponentë më agresiv e më të ndotë në publicistikën e gënjeshtrave.

Intrigantët që betohen në emrin e Rugovës

Pas vdekjes së presidentit Rugova, themeluesit të shtetit të Kosovës, dështakë të politikës e shkrimtar me reputacion të dyshimtë origjinaliteti, nisën të shprehin dashuri të pakufi ndaj Rugovës, kurse në të gjallë shquheshin për ndërskamca, intriga e grupime politike, duke i rivalizuar prapa shpinës. Sikur nuk u mjaftonte kjo, ia ndërsenin fraksionet brenda partisë, shpërndanin thashethemnaje të tipit të Jagos nëpër kuluare, rigrupoheshin, krijonin klane lokaliste e familjare, bënin aleanca të fshehta me partinë kundërshtare ose me struktura të dyshimta. Në të gjallë asnjëherë nuk e patën guximin t’i dalin përballë. Zilia e smira e sëmurë i mundonte gjithë kohën, sepse kurrë nuk u pajtuan të jenë hija e Rugovës, ndërsa s’kishin kaçik të ishin ndryshe: u mungonte karizma, u mungonin idetë, u mungonte origjinalitetet në çdo gjë, s’ kishin as guxim e moral intelektuali. Megjithatë nuk i shqiteshin Rugovës gjatë fushatës elektorale, në takime me popullin, nëpër mbledhje partiake etj. Nuk i shqiteshin edhe kur Rugova i nxori nga dera, ndërsa ata u futën për dritare.

Betoheshin se do ta ndjekin strategjinë kombëtare të Rugovës (miqësi të përhershme më SHBA-në dhe integrim në BE), ndërsa në fakt nga pro amerikanizmi i Rugovës e LDK-së po rrëshqasin në erdoganizmin anadollak, e vehabizëm të frikshëm mesjetar, ashtu sikurse në vend t’ia vënë në pah presidentit të ndjerë filozofinë politike që e mahniti botën, krahas personalitetit karizmatik që e pati, ata përqendrohen në krijimtarinë letrare! Ndërkaq, dihet fare mirë se Ibrahim Rugova, pavarësisht se në politikë u fut nga bota e letërsisë, ndër shqiptar, sidomos në botë u bë i famshëm me karizmën politike, me qasjen e veçantë dhe, më meritën e jashtëzakonshme të themeluesit të shtetit të Kosovës. Nuk dinë të merren me analiza të këtilla komplekse? Apo duan ta paraqesin vetëm një segment, duke anashkaluar kontributin kombëtar?

Të tretët dikur i rrinin prapa me servilizëm skllavi, pastaj nisen të përjargeshin para ndërkombëtarëve në mënyrë qesharake për t’ua bërë qejfin, pa i pyetur askush, duke u betuar se e duan Krishtin (I love Jesus, u thoshte njëri syresh një grupi ndërkombëtarësh në restorantin Emerald, me tregonte miku im), ndërsa pas disa vjetësh mbështesin vehabizmin që i mbulon gratë, madje del në mbrojtje të atyre që shkuan të luftojnë për islamin në Siri. Ata nuk i dhanë asgjë LDK-së, ndërsa përfituan shumë nga të qenit në partinë e Rugovës, ata ia ndryshuan kursin kombëtar kësaj partie, duke e mashtruar elektoratin kinse po e ndjekin rrugën e qytetërimit evropian dhe strategjinë kombëtare për shtetin e Dardanisë.

Gënjeshtrat serike   

Kështu, në vargun e shpifjeve e të gënjeshtrave, gënjen taliban-publicisti, ashtu sikurse gënjejnë ata që shtihen miq të Rugovës. Gënjente provinciali zëçjerrë kinse e donte Krishtin, sikurse gënjen tash gjoja e do myslimanizmin. Të tillë gënjeshtarë e mburracakë që nga fillimi i përpjekjeve për karrierë politike kanë mbledh pikë në emër të Rugovës, janë bërë ndër më të pasurit në Kosovë, janë futur në strukturat e larta të LDK-së, duke lozur rolin e kalit të Trojës. Ata e mbështesin njëri-tjetrin sa herë u rrezikohet posti apo u rrezikohet çjerrja e maskave. Po këta gënjeshtarë e ushqenin shtypin e verdh me proçka sikur kishin miqësi me presidentin qe kur nuk mbahet në mend.

Edhe në të gjallë Rugova nuk i  përgënjeshtroi mashtrimet e këtilla, nuk i përfillte mashtruesit, madje ua kthente me një qeshje babaxhane edhe kur disa prej tyre i vinin e i kërkonin falje për “pasaktësi” shtypi, sikurse i komentonin deklaratat e tyre. Me heshtje e shpërfillje ai i çarmatoste si kundërshtarët politikë që përjargeshin kundër tij, ashtu edhe gënjeshtarët.

Disave syresh u shpërthente mllefi pse ai nuk i caktoi apo nuk i sugjeroi pasardhës të tij.

Shumëkush ia pa për të madhe presidentit të ndjerë pse nuk la pasardhës politik, apo pse nuk e sugjeroi asnjërin nga bashkëpunëtorët. Por asnjëri nga “bashkëpunëtorët’ të cilët më shumë i silleshin nëpër këmbë se sa që e ndihmonin, nuk u shqua për asnjë ide origjinale gjatë periudhës 20-vjeçare të pluralizmit. Asnjëri nuk pati koncept politik avancues, që s’do t’i përsëriste ato që ishin thënë, asnjëri nuk e dha kurrë ndonjë intervistë apo deklaratë që do ta shquante nga të tjerët. Pjesa më e madhe e “bashkëpunëtorëve’ fshiheshin prapa palltos së tij të gjatë të presidentit Rugova, duke e fshehur kështu paaftësinë politike e intelektuale, mungesën e guximit, mungesën e ideve. Dhe shumica e tyre kanë mbetur në skenën politike me intriga e koalicione nga më të çuditshmet. Asnjëri prej tyre jo vetëm që nuk ishte në hap më Rugovën, por ishte me kilometra larg tij me shpirt e më trup.

Lidhja Demokratike e Kosovës në Kosovë e në Diasporë pati dhe ka potencial të jashtëzakonshëm të njerëzve e të intelektualëve, ka një strukturë organizative të shkëlqyeshme, të ndërtuar në kohën e Rugovës, ka militantë që si ka asnjë parti tjetër. Por këta s’ka kush i këndell nga zhgënjimi as t’i ve në veprim. Nuk u gjet ende emër që do t’i bindte se e vlen të sakrifikojnë e të angazhohen.

Ndërkaq, në periudhën e pasluftës pjesë më e madhe e idealistëve e intelektualëve u larguan nga LDK-ja, sepse s’i mbronte askush, ndërsa kundërshtarët politik i vrisnin pa mëshirë ose i kërcënonin me vdekje.

Ndonjëri syresh nga frika jo vetëm që u largua nga Rugova, por u dhanë detyrë punëdhënësit e rinj ta sulmonin egërsisht në shtyp e televizion ish shefin. Për turp ata e bënë këtë gjë sikur nxënësi kur e kryejnë detyrën  që ua ka dhënë mësuesi

-Intervistë me dhjetë pyetje e redaktorit të pergjithshem të ZSh-së Zeqir Lushaj, drejtuar Kleidon Ndreut, djaloshit bashkatdhetar nga Dibra e Shqipërisë, i zgjedhur President i Rinisë në shkollën 9-vjeçare nr. 6, në Cliffside Park të New Jersey-t, USA-

Pyetje 1:  -Sa vjeç keni ardhur në Amerikë dhe çfarë mbani mend nga Shqipëria?

Përgjigje:  -Në Shtetet e Bashkuara të Amerikës kam ardhur në moshën 4-vjeçare. Pra, sapo kisha bërë hapat e parë në jetë. Duke qenë se u largova nga Shqipëria në një moshë kaq të vogël, edhe kujtimet prej saj më vijnë të vagëta, por gjithmonë më ka shtyrë kureshtia për të vizituar vendlindjen. Kjo nuk lidhet dhe aq shumë me faktin se nga Shqipëria ruaj kujtime të bukura, por edhe sepse sa herë jam rikthyer atje, kam gjetur e ndier atë ngrohtësinë që të ofrohet në një mënyrë krejt ndryshe nga vendet e tjera. Me sa duket, kjo është edhe arsyeja që, edhe tani, pas kaq shumë vitesh shkëputjeje fizike prej vendlindjes, vazhdoj të ruaj një ndjeshmëri të brendshme për atdheun tim, që herë-herë buron prej pavetëdijes e herë të tjera me vetëdije shkoj drejt tij.

Pyetje 2:  -Me çfarë lidhen mbresat tuaja të para të mbërritjes në Tokën e Shenjtë?

Përgjigje: -Përgjithësisht, përballja me një jetë të re, sidomos me një vend siç janë Shtetet e Bashkuara të Amerikës, shihet si një fillim i ri, pozitiv. Kjo ndodh kur ke njëfarë përvoje nga jeta e mëparshme, kur je i vetëdijshëm për të. Në rastin tim nuk kishte si të ndodhte kjo, pasi unë u largova nga Shqipëria në një moshë kur nuk kisha as njërën e as tjetrën, pra, as përvojën e as vetëdijen. Që do të thotë se mbresat e mia të para pas mbërritjes në të ashtuquajturën “Tokë e Shenjtë” ishin ato të një fëmije që sapo kishte filluar të kuptonte. Megjithatë, më kujtohet shumë mirë se si e gjithë mërzitja që kisha prej ndarjes nga thuajse të gjithë të afërmit e mi, u kthye në një kureshtje: pallatet e larta, shtëpitë e bukura, qyteti i madh, i pastër, me pak fjalë një vend përtej imagjinatës sime fëmijërore dhe, absolutisht, diçka krejt ndryshe nga Shqipëria.

Pyetje 3:  -Ditët e para të shkollës në Amerikë?

Përgjigje: -Në të vërtetë, përshtatja, si gjithmonë e si kudo, ishte paksa e vështirë. Po përballesha me çdo gjë të huaj; me bashkëmoshatarë që flisnin tjetër gjuhë, që u përkisnin feve të ndryshme; me fëmijë me ngjyrë, me të bardhë e aziatik; domethënë, me fëmijë nga të katër anët e botës. Nga ana tjetër, unë isha një copëz e këtij mozaiku, një fëmijë që vija nga pjesa tjetër e botës, por që në vendin tim të gjithë flisnin të njëjtën gjuhë. Megjithatë, pak nga pak arrita të bëhesha pjesë e “grupit të të huajve”, duke mos u ndier më i huaj, por anëtar me të gjitha të drejtat, i këtij komuniteti.

Pyetje 4:  -Si është sistemi i zgjedhjeve në shkollën 9-vjeçare dhe a mendoje se një ditë do të ishit ju Presidenti i Rinisë së kësaj shkolle?

Përgjigje: -Sistemi i votimit në shkollë ka të bëjë me disa hapa dhe procedura, të cilat mund t’i kryejë secili prej nxënësve që ka dëshirën dhe vullnetin për të qenë kandidat për President të Rinisë. Fillimisht plotësohen disa formularë me të dhëna të përgjithshme, por edhe specifike; më pas duhen siguruar 40 nënshkrime nga nxënësit që e konfirmojnë dhe janë dakord me kandidaturën; përveç këtyre, nevojiten edhe dy nënshkrime nga dy mësues të kësaj shkolle dhe një nënshkrim nga administratori i shkollës. Pasi janë siguruar këto, fillon ajo që mund të quhet punë individuale, pra, që nuk varet nga të tjerët: përgatitja e programit, e posterëve, bisedat me nxënësit. Fillon ajo që mund të quhet fushatë parazgjedhore, e cila zgjat dy javë. Në fund të dy javëve, secili prej kandidatëve, që në rastin në fjalë kanë qenë katër, duhet të mbajë një fjalim. Në fund është dita e zgjedhjeve, ku votojnë të gjithë nxënësit për kandidatin që ka qenë më bindës në ato që ka thënë e ofruar.

Pyetje 5:  -A pate emocion kur u zgjodhe me votim në këtë detyrë shoqërore?

Përgjigje: -Është pak të thuash se u emocionova. Madje, tani që po rikthehem në kohë, emocionet e ditës kur u zgjodha në këtë detyrë, mund të krahasohen me emocionet e ditës së parë të shkollës, vetëm se ndryshon natyra e emocionit. Tashmë emocioni kishte fituar natyrë të disafishtë. Ndjesia e parë kishte të bënte me faktin se u ndjeva një person i rëndësishëm, një ndjesi kjo që forcohej edhe më tej kur kisha parasysh se deri këtu kisha arritur me forcat dhe aftësitë personale. Nga ana tjetër u ndjeva në të njëjtën kohë amerikan me “të drejta të plota”, por edhe krenar që një shqiptar kishte triumfuar mbi të tjerët. Amerikan sepse kjo përgjegjësi e re më bëri plotësisht shtetas të Amerikës dhe, shqiptar, sepse kisha prekur ëndrrën amerikane pa e mohuar për asnjë çast prejardhjen time.

Pyetje 6:  -Konkretisht si është veprimtaria juaj në kuadër të detyrës që të kanë zgjedhur?

Përgjigje: -Aktivitetet e mia si President i Rinisë janë të disafishta: fillimisht kam si detyrë të njoftoj/informoj nxënësit për çdo mbledhje apo takim që zhvillon këshilli i studentëve të shkollës. Po ashtu, jam i angazhuar në gjetjen dhe mbledhjen e fondeve apo në organizimin e veprimtarive me karakter bamirësie; gjithashtu duhet të ofroj/jap ide në lidhje me mënyrën e mbledhjes së këtyre fondeve. Të gjitha këto për sa u përket aktiviteteve të mia në bashkërendim me individë apo struktura të tjera. Por, që të vazhdoj të mbetem President i Rinisë duhet patjetër të ruaj rezultatet e larta të notave që kam marrë deri tani, nuk duhet të bëj veprime që bien në kundërshtim me ligjin, si dhe duhet të jem gjithmonë shembull pozitiv për të gjithë nxënësit.

Pyetje 7: -Cili nga prindërit të ka qëndruar më pranë dhe të ka ushqyer më shumë me dëshirën për punë shoqërore, babi Agroni apo nëna Shega?

Përgjigje: -Kjo është një pyetje që nuk mund të marrë përgjigje të prerë. Pra, nuk mund ta them prerazi se kush se kush më ka mbështetur më shumë e kush më pak. Të dy kanë qenë, le të themi, krahu i djathtë në këtë sipërmarrje që për mua ka një rëndësi të veçantë. Nëse mami më ka ndihmuar praktikisht me ndonjë detyrë që mund të më ketë dalë si pasojë e mbërritjes në këtë post, babi, i angazhuar vazhdimisht me punë, më ka dhënë më shumë mbështetje teorike dhe prej tij ruaj këshillën e parë të vyer që më dha: “Mos harro se kush je e nga ke ardhur! Vetëm kështu do të mund të arrish e të mbetesh pronar i botës, por edhe shërbëtor i saj.”

Pyetje 8:  -A i ke treguar gjyshit tënd, Bajramit, i cili për shumë vite ka qenë arsimtar dhe tani është pensionist në Tiranë, për arritjet e tua në shkollë dhe si i ka pritur ato?

Përgjigje: -Gjyshi im, pikëmbështetja ime morale, por edhe këshilluese, ka qenë dhe vazhdon të jetë udhërrëfyesi më i madh. Gjithmonë është ndier krenar për mua, për arritjet e mia mësimore dhe, sa herë që më “kontrollonte” listën e notave, fytyra i përshkohej nga një emocion i veçantë. Por, fakti që u zgjodha President i Rinisë në shkollën time, e emocionoi edhe më tepër, aq sa u përlot. Jam i sigurt se, ashtu siç ai, në rolin e mësuesit, ka rrezatuar dije te të gjithë nxënësit e vet në Shqipëri, ashtu edhe unë do të përpiqem të bëj të njëjtën gjë këtu, sigurisht duke vazhduar të ndjek këtë rrugë që kam nisur.

Pyetje 9:  -Kur do të shkosh në Shqipëri dhe si e ndien veten dhe e realizon lidhjen me atdheun?

Përgjigje: -Shqipëria, një vend i vogël, por një emër i madh, shumë i madh. Që prej ardhjes sime në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, Shqipërinë e kam vizituar thuajse çdo vit. Të njëjtën gjë shpresoj ta bëj edhe në vazhdim. Vizita e radhës do të jetë verën që vjen dhe mezi e pres këtë çast. Shqipëria nuk është thjesht atdheu im; është shtëpia ime, vendi ku, pavarësisht të gjithave, ndihem i plotë. Atje kam të afërmit dhe gjithë pjesën tjetër të familjes, të cilët më falin lumturinë dhe dashurinë më të madhe. Shqipëria është vendi i mungesës së trefishtë: larg saj mungon atdheu, mungon familja, mungon ajo përmasa që më bën të ndihem i plotë.

Pyetje 10:  -Sot je President i Rinisë në një shkollë të Amerikës. A mendon se një ditë mund të jesh edhe President i Shteteve të Bashkuara të Amerikës?

Përgjigje: -Kur isha i vogël, gjyshja, e cila ka edhe një emër domethënës, Shpresë, nuk më thërriste asnjëherë në emrin tim, Kleidon, por gjithmonë në emrin e Presidentit të asaj kohe, pra, të Klintonit. Le të themi se ajo ishte e para që më shtyu drejt kësaj ëndrre. Pse jo, të mos udhëheq një ditë Amerikën?! Edhe pse në shumë raste ëndrrat mund të mbesin thjesht ëndrra, janë ato që na e zbukurojnë jetën dhe që na shtyjnë të luftojmë për një të ardhme më të ndritur. Kështu që do t’ju gënjeja nëse do t’ju thosha se nuk e kam një ëndërr të tillë. Deri dy dhjetëvjeçarë më parë, askush nuk e mendonte se “Toka e ëndrrave” do të udhëhiqej nga një njeri me ngjyrë, por ja që ndodhi. Edhe tani, ndoshta askush s’e mendon se një ditë Amerika do të udhëhiqet nga një shqiptar, por gjithçka mund të ndodhë.

Të falënderojmë për bisedën e këndshme dhe kur të bëhesh i madh në moshë e detyrë, mos harro se intervistën e parë të jetës tënde ta ka marrë e publikuar revista “ZemraShqiptare”, e cila botohet në Londër por është prezent në të pesë kontinentet si pjesë e Interneti.

-Per gazeten DIELLI, USA, marrë nga ZemraShqiptare e dates 1 Mars, 2014-(ne Foto:Familja e dalluar dibrane “Ndreu”, Agroni e Shega me tre feminjtë: (Kleidoni në mes, Liza ne prehrin e Sheges dhe Ema  në dore të babait. USA, 1 mars 2014)

*Dega “South Westchester” në New York ka shkelë Kanunoren e VATRËS./

* Me veprimet e kryera, ky grup, qoftë si “South Westchester Chapter” ose “Greater New York Chapter”, e ka vendosur veten jashtë strukturës së Federatës Panshqiptare VATRA.

* Në mbledhjen e ardhëshme të Këshillit Drejtues, Kryesia do t’a propozojë për aprovim kthimin e Degës “South Westchester”, në se, me përmushjen e obligimeve të mësipërme, ajo degë tregon dëshirën për t’u rikëthyer./

              Në mbledhjen e datës 28 shkurt 2014, Kryesia e Këshillit Drejtues të VATRËS, në mes tjerash, mori në shqyrtim edhe veprimet antikushtetuese (antikanunore) të udhëheqësisë së Degës së Vatrës “South Westchester” në New York. Në mbledhje u bënë disa konstatime dhe, si rjedhim, u morën disa vendime të domosdoshme, të cilat po i rreshtojmë këtu poshtë, për t’ua njoftuar si zotit Nick Markola dhe grupit të tij, ashtu edhe të gjithë antarëve të Këshillit Drejtues dhe vatranëve në përgjithësi.

Konstatime:

- në mbrëmjen para mbledhjes së rregullt të Këshillit Drejtues datë 16 nëndor 2013, z. Markola shpërndau një e-mail “Update from our chapter”, ku njoftonte se ai me bashkëpuntorët e tij kishin ndërruar emrin e degës, kishin vendosur ta regjistronin më vete me emrin e ri, kishin ndërruar edhe strukturën e udhëheqsisë. Për t’u marrë me këtë veprim që shkaktoi reagime negative në radhët e Vatrës, Kryesia u mblodh dhe hartoi me shkrim disa sqarime të nevojshme, të cilat iu përcollën grupit në fjalë dhe të gjithë vatranëvet me e-mail me datën 27 nandor 2013. Ato sqarime po i bashkangjesim në këtë e-mail (Sqarime nga Kryesia). Nga sqarimet në fjalë, po sjellim ato më esencialet në lidhje me degët: ato (degët) nuk mund të ndryshojnë emër pa aprovimin e Këshillit Drejtues, që është organi më i lartë deri në Kuvënd, as nuk mund të regjistrohen më vete dhe të mbesin pjesë e “Vatrës”. Të gjitha degët duhet të kenë strukturë dhe funksion të barabartë.

- Megjithatë më vonë u muar vesh se sqarimet e Kryesisë ishin injoruar dhe, me 10 janar 2014, dega ishte regjistruar më vete në Shtetin e New York-ut, me emrin dhe me strukturën këshillit të degës të ndryshuar, duke shkelur Kanunoren e Vatrës.

–Me 28 janar Kryesia dërgoi një kërkesë kryetarëve të degëvet, pra dhe zotit Nick Markola, të sjellnin pagesat e antarësive të degëvet përkatëse në mbledhjen e Këshillit Drejtues të datës 2 shkurt, si dhe formularët e regjistrimit për antarët që ende nuk i kishin dërguar; ai ishte mjaftuar me një listë dhe kurrë nuk solli fletët e regjistrimit. Antarësimi në Vatër nuk bëhet kolektiv, por individual dhe secili duhet të plotësojë dhe të firmosë fletën e regjistrimit.

- Pra edhe kjo kërkesë u injorua dhe me 1 shkurt, mbrëmjen para mbledhjes së radhës të Këshillit Drjetues që u mbajt me 2 shkurt 2014, erdhi një kërkesë nga ky grup, nënshkruar nga Lola Gazivoda si kryetare e degës “Greater New York”, ku kërkoheshin udhëzime, sepse nuk e kishin të kjartë ende kuptimin e Organizatës së Vatrës, gjendjen ligjore të saj, 2 organizatë tregtije, financiarer etj., po citojmë nga letra e shkruar anglisht: “…. still we have unclear understanding of Vatra’s organization, legal status and financial organization…”.

- Me këto veprime, ky grup, qoftë si “South Westchester Chapter” ose “Greater New York Chapter”, e ka vendosur veten jashtë strukturës së Federatës Panshqiptare VATRA.

Vendime:

1. Njoftojmë z. Markola dhe grupin e tij se do ta mbajmë të hapur derën për t’u këthyer në gjirin e Vatrës, prandej po i dërgojmë përsëri kërkesat e datës 28 janar 2014:

-të siellni pagesat e antarësisë për vitin 2013, duke i përcjellur me dokumentimin me shkrim të pagesës për ata që e kanë kryer dhe të pagesës bashke me dokumentimin e nevojshëm për ata që ende nuk e kanë kryer.

-të siellni të plotësuar dhe të nënshkruar formularët për antarësim (po e bashkangjesim formularin përsëri), ashtu si kanë bërë të gjitha degët tjera;

-të siellni listën e përditësuar (updated) të antarëvet, duke mbajtur parasyshë se degët kanë kuptimin e përfshirjes gjeografike të antarëvet dhe nuk mund të regjistrojnë antarë nga zona të tjera, as vatranë të cilët nuk dëshirojnë të jenë antarë të degës suaj, pa marrë parasyshë se ku banojnë (këto parregullsi janë vrejtur në listën e degës suej qyshë në kohën e Kuvendit);

- këto obligime t’i siellni në emër të Degës “South Westchester”, deri me 15 mars 2014.

2. Në mbledhjen e ardhëshme të Këshillit Drejtues, Kryesia do t’a propozojë për aprovim kthimin e Degës “South Westchester”, në se, me përmushjen e obligimeve të mësipërme, ajo degë tregon dëshirën për t’u rikëthyer.

Përndryshe, në se ai grup, kanë dëshirën të krijojnë organizatë më vete, është puna e tyre dhe ne do t’u urojmë sukses e të gjitha të mirat, por i kujtojmë se përdorimi i emrit të “Vatrës” për një organizatë të tillë, do t’ishte abuzim.

Antarët individë që dëshirojnë të mbeten vatranë, mund të lidhen direkt me qëndrën dhe do të jenë të mirëseardhur.

Nga letra e grupit në fjalë, datë 28 janar 2014, del e nevojshme të theksojmë edhe se:

“ VATRA” IS NOT A BUSINESS ORGANIZATION (nuk asht organizatë tregtare) !

“VATRA” IS NOT A FINANCIAL ORGANIZATION (nuk asht organizatë financiare) !

Kryetari,

Dr. Gjon Buçaj

1 mars 2014

Foto: Kuvendi i Vatres, prill 2013

Nga ELIDA BUÇPAPAJ/

Ambasadori Amerikan në Tiranë Alexander Arvizu nuk është si gjithë ambasadorët e tjerë që kanë përfaqësuar SHBA në Shqipëri. E kam fjalën për shtatë pararendësit e tij që prej vitit 1991 kur SHBA dhe Shqipëria rivendosën marrëdhëniet diplomatike pas një pauze të gjatë, shkaktuar prej regjimit komunist,që e shndërroi vendin e shqipeve në një bunker të izoluar, por pa mundur që të presë rrënjët e lidhjeve me shqiptaro-amerikanët, e larguar si armiq të regjimit apo atyre që emigruan shekullit të shkuar. Faik Konica dhe Fan Noli ishin ura lidhëse midis Botës të Lirë me Tokën e Robëruar.

Vargjet e Fan Nolit “Mbahu Nëno mos ki frikë se ke djemtë në Amerikë”, që rastësisht i kishin shpëtuar censures kriminale, ushqenin nënkoshiencën e shqiptarëve me një shpresë që dukej e fikur, por që u ringjall prej tingujve marcialë të radios Zëri të Amerikës dhe ardhjes së Sekretarit të Shtetit James Baker në qershorin e 1991.

Prej përmbysjes së diktaturës, SHBA shihen nga populli shqiptar si Aleati jetik i shqiptarëve, paradigmë që në fakt daton prej fillimit të shekullit të shkuar kur President Woodrow Wilson mori në mbrojtje vendin e bërë të vogël nga makutëria e fqinjëve me tendencë për ta zvogëluar sa më tepër. Kjo Aleancë do të rivitalizohej gjatë përmbysjes së diktaturës, Luftës në Kosovë dhe prej emigracionit të ri, që është  si ringjallje e atij të vjetër

Zakonisht Ambasadorët e SHBA në Tiranë janë gjykuar politikisht – pozitivisht nga njëri krah dhe jopozitivisht nga krahu tjetër, një lloj ping pongu konstant ky, ndërkohë që qeveritë shqiptare prej 23 vjetësh kritikohen për mospërmbushje të obligimeve ndaj qyteterëve të tyre. Politika shqiptare mjerisht për këtë dështim të saj personal ka penalizuar shpesh ambasadorët amerikanë. Edhe Ambasadori Arvizu nuk i shpëtoi këtij rregulli. Atij here pas here i është dashur të përballet me cinizmin e gazetave të Tiranës në shërbim klientelist të politikës apo me mosmirënjohjen e politikanëve shqiptarë të pangopur asnjëherë me pushtet.

Si e kam përmendur edhe më parë, Ambasadori Arvizu preferoi ta njohë vetë realitetin e komplikuar shqiptar, të mos mbetet peng i përkufizimeve dhe sharjeve që politikanët shqiptarë i rezervojnë njëri-tjetrit. Dhe mund të thuhet se është një njohës i shkëlqyer i këtij realiteti. Ai njeh personalisht politikanët, shoqërinë civile, gazetarët, njerëzit e thjeshtë. Ai njeh gazetat, televizionet, programet,anchormenët shqiptarë, njeh klerikët, botën artistike, njerëzit e zakonshëm, elitën…

Ai është një komunikues i palodhur për të shpjeguar e sqaruar gjithçka, ku gjithçka që ka thënë dhe thotë e mbështet në një themel mirëbesimi dhe sinqeriteti. Gazetarët kur duan ta kapin në “gabim” e pyesin “po ju keni thënë kështu” dhe ai ka gjithnjë koherencë me atë që ka thënë. Sikur këtë kërkesë llogarie që e mbajnë ndaj Ambasadorit Arvizu, gazetarët shqiptarë ta mbanin ndaj politikanëve të tyre, vendi ynë do të ishte shumë më mire.

Politikanët shqiptarë, kur u janë cënuar interesat e tyre për pushtet, i kemi parë të sillen ndaj tij në mënyrë të pacipë,sa që zyrtarët më të lartë të shtetit Amerikan janë detyruar të shprehen shpesh se qëndrimi i Ambasadorit Arvizu është pikë për pikë ndaj qëndrimit zyrtar të shtetit.

Ambasadorit Arvizu i është dashur që të dalë jashtë rregullave të kurtuazisë diplomatike, ku çdo gjë është me masë dhe gramaturë. Duke dëshmuar kompetenca të plota, për të dhënë përgjigje dhe rrugëzgjidhje për ngërçet shqiptare,ai ka shfaqur profilin e njeriut me sensibilitet të lartë human, siç ishte rasti i grevës të urisë të ish-të përndjekurve politikë.

Kundër SHBA dhe amerikanëve diktatura komuniste për gjysmë shekulli ka harxhuar mijra tonelata bojë dhe letër – me reminishenca deri sot – por Ambasadori Arvizu ka demonstruar se qëndrimi Amerikan ndaj Shqipërisë dhe shqiptarëve nuk është profiter, por ai i një Aleati të provuar në ditë të vështira.

Autorja e këtij shkrimi nuk e ka natyrë që t’u thurrë hymn ambasadorëve të SHBA. Kam kritikuar për shembull Marisa Linon. Nuk më ka pëlqyer kurrë afeksionimi në favor të njërës palë e në disfavor të tjetrës. Jam për meritën. Sipas shprehjes: “Give to Caesar what is due to Caesar”. Dhe Ambasadori Arvizu e ka shmangur tunelin e ndikimit prej palëve dhe ka mbajtur një qëndrim të hapur mbi palët në të mirë të popullit shqiptar, ndryshe nga politikanët shqiptarë, të cilët janë sjellë me të si ballkanikë, here miqësorë dhe here armiqësorë,gjithnjë sipas interesave personale dhe assesi sipas konsitucionit shqiptar kur Miku është Mik, është i shenjtë.

Ambasadori Arvizu i ka dhënë të gjithë klasës politike shqiptare një mësim tolerance dhe njëfytyrësie.Sikur klasa politike shqiptare të kishte ndjekur këshillat e tij, duke pranuar çelësin e kompromisit në vend të drynit të ngërçit dhe gjuhës së urrejtjes, Shqipëria dhe shqiptarët do të ishin shumë më mirë – edhe vetë politikanët po ashtu, jo si si na shfaqen çdo ditë në Parlament si aligatorë të gatshëm për ta shqyer njëri-tjetrin.

Ambasadori Amerikan Alexandër Arvizu ka demonstruar të jetë një Amerikan i shkëlqyer, por ndërkohë edhe një shqiptar brilant. Kur të mbarojë misionin në Shqipëri, unë si gazetare do ta ndjej mungesën e tij. Do ta ndjejë edhe politika, sado e pafytyrë qoftë, sepse ai ka mbajtur si duhet etalonin e të drejtës dhe të vërtetës, pa marrë parasysh se kjo ka qenë sikur të kalonte mbi një fill teli 100 metër lartësi.Dhe ia ka dalë. Duket se Zoti ka qenë me të. Sepse ai është pjesë e atij vendi ku kumbon fort lutja God Bless America.(Ne Foto:Ambasadori Amerikan Alexander Arvizu ne Konferencen Shkencore ne New York”Vatra, 100 vjet en sherbim te Kombit”

Kane 500 vjet larg nga memedheu. U larguan nga zona e Korçes fill pas pushtimit turk dhe per 200 vjet jetuan ne Bullgari. Me pas u zhvendosen e Ukraine dhe kane 300 vjet qe jetojne ne mes te ukrainasve. Por nuk kane harruar asgje nga te paret e tyre dhe perpiqen ti ruajne zakonet dhe traditat  shqiptare me fanatizem.Festa me e madhe e tyre eshte festa e shen Gjergjit, ne kujtim te heroit kombetar Gjergj Kastriotit.Jane takuar me Fan Nolin ne 1911 kur ky i fundit beri nje udhetim ne Odessa. Po keshtu ne vitin 1979 At Artur Liolini, Kancelari i Kishes Ortodokse Autoqefale Shqiptare nga Bostoni, meshoi ne kishen ku kishte meshuar Fan Noli dekada me pare. Ata nuk kerkojne gjera te parealizueshme nga shteti shqiptar.Thjesht kerkojne nga shteti ame shqiptar libra dhe mesues te shqipes qe te mos harrojne gjuhen e te pareve. Kerkesat e tyre jane te perballueshme per shtetin shqiptar dhe dergimi i disa mesuesve , i librave dhe abetareve ne shqip nuk eshte ndonje barre e madhe, por eshte nje detyrim qe shteti ame duhet te kete per keta shqiptare te harruar. Mendoj se shteti shqiptar duhet tu jape pasaportat shqiptare ketyre njerezve sepse keta e meritojne te jene shqiptare si gjithe ne te tjeret.Jane pra 5 mije shqiptare qe per 500 vjet jetojne larg atdheut te tyre Shqiperise dhe per 300 vjet jetojne ne mes te 48 milion ukrainasve. Çdo komunitet tjeter do te ishte shuar me kohe. Ata jane deshmi e gjalle e thenies: “gjaku i arberit nuk shuhet kurre” dhe ne duhet te jemi krenare per ta.

***

Emisioni “Shqip” në “Top Channel” sjell zërin e komunitetit shqiptar në Ukrainë Rudina Xhunga ka sjellë në emisionin “Shqip”, në “Top Channel”, zërin e komunitetit shqiptar në Ukrainë. Ata kanë lënë Shqipërinë 300 vjet më parë, por nuk kanë humbur gjuhën. Flasin shqipen e vjetër dhe kanë mall për vendin që nuk e panë kurrë. Pas udhëtimeve tek arbëreshët e Sicilisë, shqiptarët e Trakës greke, Kosovës, Malit të Zi, Maqedonisë dhe Çamërisë, gazetarja e njohur, Xhunga, ka udhëtuar në fshatin Karakurt të Ukrainës, ku banojnë mbi 2000 shqiptarë. Një komunitet tjetër me rreth 5000 shqiptarë, të ardhur kohë pas kohe, jeton në Odesa të Ukrainës. Nuk ka asnjë dokument historik për shqiptarët e Ukrainës. Pak ose fare dihet për ta. Shqiptari i parë që shkroi për ta është Selim Islami. Në vjeshtën e vitit 1949, bashkë me një etnografe ruse, ai vizitoi fshatrat e banuar me shqiptarë. Në vitin ‘55 botoi një libër me material gjuhësor të shkëlqyer nga kolonitë shqiptare të Ukrainës.

“Me shprehjen ‘ti shqypton si ne‘, ata duan të thonë: A kupton si ne, a e kupton gjuhën tonë? Kjo më tërhoqi vëmendjen përsëpari dhe mendoj se këtu duhet kërkuar rrënja e emrit tonë shqiptar. Ai që shqipton, ai që kupton atë gjuhë”, shkruan Islami, në librin ku ka mbledhur përralla, vargje, ninulla, që sipas tij, i përkasin dialektit toskë. Ndërsa i pyet ata vetë se nga cila krahinë e Shqipërisë vijnë, të tregojnë se vijnë nga Korça dhe rrethinat, që i lanë tre shekuj më parë për t‘u vendosur në Bullgari, mandej në Ukrainë. Akademiku rus, Djerzhavin, i cili i vizitoi këto fshatra në vitin 1925, shkruan se shqiptarët erdhën në këtë vend, nga Bullgaria, në fund të shekullit të 18-të dhe fillimi i 19-të. Ndërsa Jaranov shkruan se arnautët e Bullgarisë janë të shpërngulur nga Korça, Ohri, Elbasani, Çermenika, Golloborda, diku nga shekulli i 15-të deri në shekullin e 19-të.

Fjodor Dermentli, jeta profesionale e të cilit është krenari për shqiptarët e Ukrainës, ka shkruar një libër për historinë e familjes dhe rrënjët shqipe të origjinës, ku mes të tjerash rrëfen arsyet e shpërnguljes nga Shqipëria, që sipas tij janë dy: Dëshira për të mos ndërruar fenë gjatë pushtimit otoman dhe mandej lufta turko-ruse, që u pasua me dhënie tokash nga Ekaterina e Rusisë, për popullsinë joturke. Në vend të flas, ata thonë zallahis. Në vend të kuptoj, shqiptoj. Të kërkojnë të flasësh kadalë-kadalë. E kanë ruajtur dhe dashur gjuhën në shekuj, edhe pa e shkruar kurrë. Ata janë shqiptarët e Ukrainës, një komunitet, që kur shkon t‘i takosh, të mbulojnë me dashuri dhe mall për mëmëdheun që nuk e kanë parë kurrë.

Poezi kushtuar fshatit Karakurt

NË stepat e gjelbër tË Buxhakut,

Ku një lum i gjelbër, Prul,

Pranë grykës së varfër të përroit,

Ndodhet i panjohuri katund,

Me familje, shqiptarët, bullgarët, gagauzët këtu,

NË egërsi të pakujdesshme kanë jetu,

Duke ruajtur zakonet prindërore,

Duke u ushqyer me atë që prodhojnë vetë,

Pa vrarë mendjen për atë,

Se fuqitë e mëdha krijojnë robër,

Dhe drejtojnë egërsisht fatet e tyre.

A.S Pushkin

1828

BAJRAKTARI:LUMTURINË MË TË MADHE E KISHA KUR NGA WASHINGTONI KTHEHESHA ME LAJME OPTIMISTE PËR KOSOVËN DHE SHQIPTARËT/

Nga Beqir SINA/

Me Harry Bajraktarin mund të bisedohesh për shumëçka e gjithçka për Komunitetin Shqiptaro-Amerikan, sepse për më shumë se 25 vjet u ndodh në të gjitha proceset kryesore që shënuan diferencën e thellë progresive në marrëdhëniet e SHBA me Kosovën, me Shqipërinë, me shqiptarët e Maqedonisë, Malit të Zi dhe të Luginës së Preshevës. Harry është nga ata shqiptarë të Amerikës si thonë se ” është si ai thesi i miellit sa herë që e tundë – nxjerr diçka” . Kur ndjek veprimtarinë e tij – në Amerikë, mëson se pak kush nga shqiptarët ka pasur rast, sesa Harry Bjaraktari të jetë akter kryesor dhe, ai njëherëshit, të gjendet disa herë në një tavolinë me persidentë të SHBA-ve, në takime me kongresmenë e senatorë, me përfaqësues të Departamentit amerikan të Shtetit, si dhe me diplomatë të vendeve të ndryshme, të botës që kanë përfaqësitë e tyre në New York dhe Washington.

Të gjitha këto takime i shfrytëzoi në dobi të kombit, për t’a bindur Washingtonin që të jetë në mbështetj të lirisë dhe pavarësisë së Kosovës dhe në përkrahje të të gjithë shqiptarëve në Ballkan. I tërë ky aktivitet i tij lidhet me vullnetin, motivimin, dëshirën dhe guximin për depërtuar në thellësitë e politikës Amerikane, si e vetmja rrugë për të ndihmuar shqiptarët në zgjidhjen e problemeve territoriale e politike.

Harry Bajraktari, nga të gjithë shqiptarët e Amerikës, shquhet për lidhjet e tija të mira me Kishën dhe Xhaminë, me lider dhe veprimtar të dalluar të komunitetit, afaristë dhe biznesmen, artistë dhe intelektual falë  një kulture dhe qyterimi amerikan.  Trashëgmnisë së familjes së tij - edhe tipareve të bujarisë si tregojnë ata që e njofin qysh në vend origjinën e tij, pra së gjyshit të tij, i cili në shumë raste thonë ata “ veten e lënte keq për ta ndihmuar tjerin”. Në këtë kontekst, zyra e biznesit të tij në Bronx, vizitohet nga shumë politikanë shqiptarë e amerikanë , si dhe njerëz me nevoja të ndryshme.

Në cilin vit filluat angazhimin për Kosovën.  Dhe, si e shihni sot këtë nismë nga kjo distancë kohore, sa ishit optimist për zgjidhjen e çështjes së Kosovës, në një kohë kur problemi i saj – atëhere s’ ishte i njohur shumë në Washington?

Harry Bajraktari: Kjo ka një histori të gjatë e cila lidhet qysh me fëmijrinë time. Derisa isha në Kosovë kam pasur rast të njihja disa elemente të shtypjes së popullit shqiptar, atje. Atë, që më tregonin prindërit e mi mund të jetë njëri ndër motivet, që unë jam kyçur shumë herët në proceset e komunitetit tonë në New York për t’ i ndihmuar ata njerëz të pushtuar atje nga Serbia. Mbasi, edhe familja ime, ka qenë e terrorizuar nga sistemi komunist jugosllav. Detajet e këtij terrorizimi gjenden në librin “Një jetë mes Kosovës dhe Amerikës”.
Tani dua të lidhem me pyetjen tuaj se : “Në vitin 1988, sipas disa informatave që kishim ne në New York, gjendja në Kosovë ishtë dëshpëruese. Në këtë vit vendosa të shkoj atje(të vijë në Nju Jork) dhe t’ i shoh ngjarjet nga afër. Gjatë qëndrimit tim tre-javësh në Kosovë, vërejta se popullata shqiptare kishte probleme të mëdha politike me Beogradin, sidomos pas ardhjes në pushtet të Sllobadan Millosheviqit. Në Kosovë ishte vendosur një qeveri vasale me shqiptarë dhe serbë, ku terrori shtetëror skishte më cak dhe qëllim. Kishte arritur kulmin e tij. E pashë se njerëzit ishin shumë të zhgenjyer në udhëheqjen e tyre. Aty vendosa që kur të kthehesha në Amerikë, të angazhohem dhe të gjeja mënyrën dhe rrugën për ta ndihmuar Kosovën dhe njerëzit e saj. Në fakt e dija se Washingtoni ishte çelësi kryesor për zgjidhjen e problemit të Kosovës dhe të shqiptarëve në përgjithësi. Por, çështje ishte se si të arrija atje. Për këtë fillimisht na shëbeu edhe rasti Ivezaj, i cili pas presionit të politikës Amerikanë, ai u lirua. Nga këtu pra e nisa( 1988) dhe ja këtu arrita( 2014).

Kur erdhët në Amerikë sa njihej problemi i Kosovës në Washington, pra në vitin 1988?

Harry Bajraktari: Washingtoni në këtë kohë s’ ishte i njohur me problemet e Kosovës. Ish -Jugosllavia me propogandën e saj mbyllte të gjitha rrugët që kërkesat e shqiptarëve të mbeteshin brenda Jugosllavisë, madje nën ndikimin e saj, krijohej përshtypja se shqiptarët gëzonin të gjitha të drejtat kombëtare, politike dhe të drejtat njerëzore e ekonomike!
Në këtë periudhë filloi një lobim intensiv i komunitetit shqiptaro-amerikan që të ndihmonim Kosovën. Deri në këtë vit vepronin partitë e vjetra si Balli Kombëtar, Legaliteti, Vëllazëria Kosovare, Lidhje e Prizrenit, Blloku Kombëtar, dhe organizata më e vjetër e komunitetit shqiptarë “Vatra” famëmadhe, si dhe klubi “Vëllezërit Gërvalla” e disa shoqata të tjera. Unë vendos të mos merrja pjesë në partitë politike dhe në organizatat që vepronin në këtë kohë në komunitetitin tonë. Në fakt u përcaktova për një formë tjetër që kisha përshtypjen se do të jetë më efikase për çështjen e Kosovës në Washington. Në fillim të vitit 1989 e takova kongresmenin Eliot Engel. Ky binte të kishte zonën e tij elektorale në distriktin ku unë kisha të hapura bizneset e mia. Këtu, pra e ka fillin edhe angazhimi im për Kosovën dhe për shqiptarët. Me kongremenin Eliot Engel, që u bë miku im i madh dhe i shqiptarëve, hapa dyert e Kongresit Amerikan dhe të Shtëpisë së Bardhë në Washington DC.

A ishit optimist se do të bëni diçka të rëndësishme për Kosovën?

Harry Bajraktari:Ta them të vërtetën s’ ishim shumë optimistë se Ish- Jugosllavia në këtë periudhë mbahej ende e fortë në çarqet ndërkombëtare dhe në në Washington, pa marrë parasysh se nuk pajtoheshin me politikën që udhëhiqte Sllobodan Millosheviqi. Në fakt Washingtoni kishte interes t’a ruanta një Jugosllavi, ashtu si ishte, dhe ahstu si e mendonin Amerikanët. Këtë e patë theksuar edhe Sekretari Shtetëror James Baker, në vitet e 90-ta. Përkundër kësaj ne në komunitetin tonë vendosëm të mobilizoheshim dhe të bënim gjithçka që ishte e mundur që çështja e Kosovës të senzibilizohej, të ndërkombëtarizohej jo vetëm në Washington, por edhe në OKB.
Komunitetit tonë në këtë kohë (1989-1990) i printe kongresisti i atëhershëm Joseph DioGuardi, i cili themeloi edhe Ligën Qytetare Shqiptaro Amerikane. Pas dhunës sistematike dhe terrorit shtetëror që po bënte Serbia për një kohë të gjatë dhe suprimimi të të gjitha të drejtave dhe lirive kombëtare e njerëzore dhe pas dramës së ngujimit të minatorëve në galeritë e Kombinatit “Trepça”, rrënimit të Kushtetutës së vitit 1974, ne me DioGuardin, Jim Xhemën, Rexhë Xhaklin, Prof. Sami Repishtin, Din Dertin, Sejdi Biticin, Shaqir Gashin, Bruno Selimajn, Osman Osmanin, Salih Nezën dhe Rrustem Geci , përmjet kogresmenit Tom Lantos, që udhëhiqte atë kohë marrëdhëniet për politikë të Jashtme në Kongresin Amerikan, arritëm të organizonim “Seancë Dëgjimi – Hearing ” në Kongres, kundër politikës shoveniste të Beogradit. Në këtë Seancë Dëgjimi morën pjesë 20 intelektualë nga Kosova në krye me Dr. Ibrahim Rugovën dhe mund të them se ishte ngjarje historike, për shqiptarët në këtë kohë.

Ju keni shumë miq amerikanë. Cili ështe miku i juaj i parë dhe kush janë të tjerët? Sa keni arritur të ndikoni tek këta kongrsmenë dhe senatorë në dobi të çështjes kombëtare, sidomos për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës ?

Harry Bajraktari: Miku im, siç thashë më parë, është kongresmeni i Bronx-it, Eliot Engel, mandej zura miq të tjerë, senatorin e fuqishëm Bob Dole, kongresmenët Tom Lantos e Ben Gilman, John Porter, Susan Molinar, Alfanse D’amato, etj.  Këta ishin të parët. Me këta fillova. Kam qenë i kyqur drejtpërdrejt në dërgimin e Bob Dole në Kosovë, në verën e vitit 1990. Qëllimi ynë ka qenë që ai ta shihte gjendjen atje nga afër. Dy ditë para se të nisej kam qëndruar në Washington me DioGuardin, Jim Xhemën dhe me anëtarët tjerë të Lobit shqiptaro-amerikan LQSHA. Mendoj se gjatë këtyre 25 viteve të fundit nga komuniteti ynë kam luajtur rolin kryesor për pavarësinë e Kosovës dhe për avancimin e shumë proceseve të shqiptarëve në Ballkan. Kam qenë person me ndikim të madh tek presidenti Bill Clinton e deri të kongresmenët, senatorët dhe personalitetet tjera në Shtëpinë e Bardhë dhe në Kongres.
Për 25 vite të shkuara kam bashkëpunuar edhe me presidentin Bush, me Hilary Clinton, kjo e fundit ishte për vizitë edhe në shtëpinë time, me Joe Biden, Wiliam Broomfild, Madeleine Olbright, Alfonse D’ Amato, Richard Holbrooke dhe profesor David Phillips. Pra, mund të them se nuk jam ndalur për asnjë moment.
Kur u mbajt konferenca e Rambujes më 1999- me mikun tim kongresistin Eliot Engel, Sue Kelly dhe me një grup të Këshillit Kombëtar Shqiptaro- Amerikan, shkova atje për të ndihmuar delegacionin e Kosovës që përballej në bisedime tejet të vështira me delegacionin serb.

Po gazeta Illyra! si erdhët deri tek nxjerrja në atë kohë të një gazete shqiptaro amerikane ?
Harry Bajraktari: Në kontekst të aktivitetit tim kombëtar dëshiroj t’i them dy fjalë edhe për gazetën Illyria. Për ta ndihmuar Kosovën në vitet e 90-ta vendosa të nxirrja këtë gazetë në gjuhën angleze dhe shqipe, e cila krahas aktivitetit të komunitetit tonë, isha i bindur se të luante rolin e saj në afirmimin e të gjitha proceseve pozitive për Kosovën në Washington. Kjo gazetë në këtë kohë ishte aq e nevojshme, saqë roli i saj mbetet gjithënjë historik. Për shkak të rëndësisë, Illyria u dërgohej senatorëve dhe kongresmenëve, shumë personaliteteve në Shtëpinë e Bardhë dhe ambasadave të huaja në Washington e New York, në mënyrë që të informoheshin për dhunën serbe mbi shqiptarët në Kosovë. Mendoj se kjo gazetë mori një përgjegjësi të madhe në ndërtimin e çështjes kombëtare, në Amerikë.

Cilin moment e vlerësoni më të rëndësishëm në veprimtarinë tuaj në relacionin Washington – Prishtinë- Tiranë ?

Harry Bajraktari: Detyrë dhe obligim i imi ka qenë se si ta bindja presidentin e SHBA Bill Clinton, që, pas gjithë atij masakrimi dhe dëbimi të popullatës shqiptare nga Kosova, të jipej drita e gjelbër nga Washingtoni për bombardimin e makinerisë ushtarake të kriminelit Millosheviq. Investimi për më tepër se 10 vjet në disa nga figura kryesore të politikës amerikane, duke përfshirë edhe presidentin Clinton, administratën e tij, senatorë e kongresmenë- jam i kënaqur dhe i lumtur se u shpërblye në mënyrën më fantastike, sepse në krizën më të madhe të shqiptarëve në Kosovë, u dha urdhëri për bombardimin e caqeve ushttarake serbe. Mbajë mend se si “ E luta presidentin amerikan që popullata e Kosovës të mos përjetonte atë që përjetuan boshnjakët në Bosnje”. Kujtojë me këtë rast kur i thashë “Zot shpëtoje popullin tim” dhe ”Ju mund ta bëni këtë, zoti President!”.
Unë kam bërë një lobizëm të fuqishëm tek miqtë e mi Amerikanë edhe për Shqipërinë, sidomos, kur ajo u bë anëtare NATO-s. Në krah timin, për ta ndihmuar Shqipërinë që t’ i bashkohej kësaj organizate më të fuqishme ushtarake, kanë qenë edhe miku im Jim Xhema, Rrustem Geci, Vëllezërit Bitici, Bruno Selimaj, Ekrem Bardha, profesor Repishti, e të tjerë. Këta ishin edhe për çështjen e Kosovës. Këtu dëshiroj të theksoj edhe angazhimin shumëvjeçar të veprimtarit të njohur Antonio Athanas në të gjitha proceset kombëtare. Ishte një njeri i palodhshëm me një reputacion të madh tek amerikanët. Pak pas përfundimit të luftës, edhe pse ishte në moshë të shtyrë, ai së bashku me disa miq te tjere vizituam Kosovën. Kujtojë sot se ai “Ndjeu kënaqësi të jashtëzakonshme për lirinë, por edhe dhimbje kur pa shkatërimet nga lufta”.
Ju keni shoqëruar shumë delegacione të Kosovës dhe Shqipërisë në Washington.Si i keni përjetuar të gjitha këto bisedime? Në këtë kontekst a mund të dalloni ndonjë si më të veçantin?

Harry Bajraktari: Delegacioni i parë, siç e theksova më lartë, ka qenë në prill të vitit 1990. Në krye të këtij delegacioni ishte presidenti Rugova dhe 20 intelektualë të tjerë nga fushat e ndryshme nga Kosova. Unë kam qenë në shoqëri të këtij delegacion me shumë të tjerë nga Liga Qytetare – Shqiptaro Amerikane me në krye Joe DioGuardin. Sa herë që ka ardhur presidenti Rugova në Washington dhe në New York, e kam shoqëruar në të gjitha bisedat që ka pasur. Kam shoqëruar, gjithashtu edhe Dr. Bujar Bukoshin, Dr. Alush Gashin, Dr. Sali Berishën dhe politikanë të tjerë nga trevat shqiptare. Me presidentin Rugova kam qenë në Washington, në Shtëpinë e Bardhë në pritjen që pati ai me Presidentin Bill Clinton.E kam shoqëruar edhe në takimin me sekretarin e atëhershëm të shtetit Werren Christopher(1993-1997), pastaj me Madeleine Albright, gjithashtu ish Sekretare e Shtetit. Në këtë kontekst dëshiroj të përmend edhe takimin me ambasadorin Richard Holbrooke në Organizatën e Kombeve të Bashkuara. Në të gjitha këto takime presidenti Rugova ishte pritur si personalitet shtetëror. Kosova ishte e vetmja temë.
Cili ka qenë lajmi më i gëzueshëm për ju?

Harry Bajraktari: Ambasadori Holbrook në mars të vitit 1999 udhëtoi nga Washingtoni në Beograd për t’ i dhënë ultimatumin e fundit kasapit të Ballkanit, Sllobodan Millosheviqit, se NATO-ja do ta bombardonte nëse nuk do të ndalte agresionin ndaj Kosovës, dhe nëse nuk do ta nënshkruante marrëveshjen e Rambujes. Mirëpo, Millosheviqi porosinë e Holbrookut dhe të bashkësisë ndërkombëtare se përfilli, as të parën as të dytën. Ai, me gjasë, nuk besonte se mund të ndodhë një kërcënim i tillë. Mund të them se patëm fat të madh që Serbia s’ pranoi asnjërën nga këto marrëveshje dhe Kosova realizoi ëndrrën e saj njëqindvjeçare.
Pas përfundimit të këtij takimi që kishte pasur Holbrooke me Millosheviqin(vetëm tri ditë para se të nisej fushata e bombardimeve) nga aeroporti i Beogradit, më telefonoi dhe me tha se Millosheviqi nuk e kishte pranuar ultimatiumin. Në mënyrë decitive më tha:”Serbia do të bombardohet nga forcat e NATO-s. Për këtë mund t’u tregosh shokëve në New York dhe popullit në Kosovë”. Pra, ky ishte lajmi më i gëzueshëm për mua, pasuan edhe lajme të tjera të gëzueshme, liria dhe pavarësia e Kosovës. Edhe pse s’ jemi pajtuar gjitherë me amasadorin Holbrooke, ai e ka ndihmuar shumë lirinë dhe pavarësinë e Kosovës.

Është fakt i pamohueshëm se ju keni takuar të gjithë liderët politikë të Kosovës, shumë edhe nga Shqipëria, Maqedonia, Mali i Zi dhe Lugina e Preshevës.  Si e shpjegoni ju këtë gjë që ju takoheni me të gjithë akterët politikë shqiptarë ? Përse e bëni ju këtë ?

Harry Bajraktari: Pyetje bukur kjo! Interesi im ka qenë dhe mbetet gjithmonë  kontributi im për çështjen kombëtare. Përpiqem t’i ndihmoj të gjithë ata që i ka zgjedhur populli atje, si në Kosovë, Shqipëri, Maqedoni, Mal të Zi dhe në Luginë të Preshevës. Kam qenë dhe jam i gatshëm të takohem me të gjithë për interesat kombëtare. Mua s’ më lidh interesi partiak, por interesi i përgjithshëm: zhvillimi ekonomik, zhvillimi i demokracisë në bazë të kritereve të standardeve evropiane dhe prestigji i shqiptarëve në botë. Për këtë çështje s’ kam kursyer dhe s’ do të kursej asnjëherë. E ndiej veten shumë të lumtur që kam ndihmuar dhe kam mundësi t’i ndihmoj edhe më tej shqiptarët në Ballkan.

Ju jeni edhe një biznesmen i sukseshme. Mund të na zbuloni sekretin e biznesit tuaj? dhe a e kishte menduar ndonjëherë se do të arrinit deri këtu ?

Harry Bajraktari: Po e filloi nga fundi përgjigjen e kësaj pyetje – E kisha menduar dhe i kisha vënë detyrë vetes qe kur mora rrugen drejt Amerikës, mbasi vetëm në këtë vend të bekuar kisha shpresuar se do të isha e suksesshëm në jetë . Filozofia e biznesit tim mbështetej në disa gjëra të cilat vetëm në Amerikë mund t’i arrija. Unë me këtë rast dëshiroj t’ i përmend vetëm dy-tri nga ato. Faktori më i rëndësishëm është puna e ndershme dhe sa më korrekte me shtetin Amerikan. Kam punuar edhe 7 ditë të javës, dy punë. Tani punoj gjashtë ditë në javë, 12 deri në 14 orë në ditë, pa u lodhur fare. Në këtë kontekst, askush s’ mund ta përcaktojë më parë suksesin, përveçse punës që ka bërë dhe e bëjë çdo ditë. Mbasi ju e dini si gazetar se “Nuk është aq thjesht dhe aq lehtë” sa mund t’a mendojë dikush që nuk ka biznes. Në biznes duhesh të jesh i fjalës, komunikativ dhe bashkëpunues. Gjithëherë duhesh të jesh aty ku është biznesi dhe të kesh bashkëpuntorë të mirë në menagjim. Vetë natyra e biznesit ka tension për atë që mirret me këtë veprimtari. Kurrë s’ mund të jesh i qetë. Investimet e mia janë afatgjate. Mendoj se duhesh të kesh edhe pak fat…apo Jo!
Sa rëndësi u jepni shqiptarëve në kompaninë tuaj ?

Harry Bajraktari: Gjysma e punëtorëve në kompaninë time janë shqiptarë, ndërsa gjysma tjetër janë të komuniteteve tjera që jetojnë në New York. Në kompanin time ka diverzitet komunitetesh. Mund të them se të gjithë të punësuarit këtu janë të ndërgjegjshëm dhe unë vlerësoj angazhimin dhe punën e tyre.

Si arrini të menaxhoni gjithë këtë biznes – në të njëjtën kohë merreni gati me çdo veprimtari në Komunitet ?

Harry Bajraktari: Jam i lidhur ngusht me punën dhe biznesin tim. Pa këtë biznes s’ do të isha këtu ku jam dhe ky që jam. Ky biznes më ka plotësuar dëshirën time më të madhe për t’i ndihmuar shqiptarët në Kosovë, në Shqipëri, shqiptarët në Maqedoni, në Mal të Zi, si dhe ata në Luginë të Preshevës. Mendoj se për 25 vjet rresht kam kryer misionin tim si veprimtar në mënyrën më të ndërgjegjshme ndaj atdheut dhe lidhur me këtë s’ jam ndalur kurrë. Për këtë gjitherë kam gjetur kohë dhe sot ndihem tepër i lumtur për këtë që kam bërë.

Si mendoni se po reflektohet biznesi shqiptar në Amerikë – ku kontributi i biznesmenëve shqiptaro- amerikanë, jo pak herë, është vlerësuar edhe nga prisedentët, senatorët dhe kongresmenët Amerikanë?

Harry Bajraktari:  Kudo në SHBA bizneset shqiptare janë të shumta dhe të ndryshme, si të tilla janë vlerësuar lart nga qarqet amerikane: nga presidentët, nga kryetarët e qyteteve, kompanitë e mëdha dhe të vogla, dhe nga distriktet e ndryshme. Shqiptarët janë punëtorë të zellshëm, komunikativë dhe të përkushtuar për të arritur sukses, secili në biznesin e tij, në drejtimin e tij. Dhe pothujase të gjithë biznesmenet shqiptarë në Amerikë, fatmirësisht janë dhe veprimtarë të dalluar të çështjes kombëtare. Ata janë pjesë e sa fushtave për ngritjen e fondeve. Sot kemi shumë biznese të afirmuara  që kanë ndikim në zhvillimin e ekonomisë amerikane. Me këto suksese jemi bërë të njohur në mesin e shumë komuniteteve që janë shmë më të mëdha se ne.Sot komuniteti ynë Shqiptaro-Amerikan ka mundësi më të mëdha sesa në të shkuarën. Është shtuar numri i shqiptarëve në Amerikë, i atyre që kanë kryer e po kryejnë shkolla e specializime në fusha të ndryshme. Pra, sot kemi një potencial të madh njerëzor.

Për kontributin që keni dhënë si biznesmen dhe veprimtar, jeni falenderuar nga shteti amerikan, nga Kosova dhe Shqipëria? A mund të flisni diçka lidhur me këto mirënjohje?

Harry Bajraktari: Për punën time shumëvjeçare kam marr mirnjohje dhe falenderime nga shteti dhe institucionet amerikkan, nga Kosova dhe Shqipëria. Këtu po përmendi vetëm disa nga këto: në vitin 2006 presidenti i SHBA George Bush më dekoroi me mirënjohje për shërbim dhe pjesëmarrje qytetare. Kjo medalje (që e kam në zyrën time), u jepet personave për angazhim dhe forcim të kombit Amerikan nëpërmjet shërbimit vullnetar me motivacionin : ” Ju keni demonstruar karakter të jashtëzakonshëm të Amerikës dhe keni ndihmuar në forcimin e vendit”. Jam dekoruar edhe nga Presidentja e Kosovës Atifete Jahjaga me rastin e 100 vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë. Ajo më dekoroi me Medaljen Presedenciale të Meritave për veprimtari dhe angazhim në afirmimin e çështjes së Kosovës. Jam shpallur qytetar nderi i komunës Bujan në Malësi të Gjakovës, gjithashtu me rastin e shënimit të 100 vjetorit të pavarësisë së Shqipërisë. Për kontributin tim qytetar jam dekoruar edhe nga Qyteti i New York-ut me Proklamatën e qytetit.
Për ju dhe familjen tuaj është shkruar një libër “Një jetë mes Kosovës dhe Amerikës”, ndërkohë që edhe vetë keni botuar shumë shkrime në shtypin shqiptar.  A keni ndërmënd të botoni në ndonjë libër?

Harry Bajraktari: Shkrimet e mia, të botuara në gazetën “Illyria”, në “Bota Sot”, në gazetën “55″, në “Panorama”, në “Telegraf” të Tiranës dhe të Prishtinës, në “ Lajm” të Maqedonisë, dhe në disa gazeta të tjera të përditshme në Kosovë, Shqipëri, Maqedoni, Mal të Zi, e diasporë dhe në revista të ndryshme, si dhe disa fjalime që i kam mbajtur në Washington i kam përmbledhur në një vëllim. Këto shkrime kapin një periudhë 25 vjeçare dhe kanë të bëjnë kryesisht  me aktivitetin e shqiptarëve të Amerikës në mbështetje të lirisë dhe pavarësisë së Kosovës dhe me demokratizimin e zhvillimin ekonomik të Shqipërisë. Besojë se lexuesi do të ketë rast të njihet edhe me takimet e mia me ish presidentin Clinton, Hilary Clinton, Holbrooke, Joe Biden, Bab Dole, Eliot Engel e me personalitete të tjera amerikane. Libri ka mbi 300 faqe dhe mendoj se në këtë pranverë do ta nxjerrë nga shtypi.

Nga Behlul Jashari/ Prishtinë, 3 Mars /.-Kosova ka përmbyllë zgjedhjet lokale, sot KQZ bëri edhe çertifikimin e rezultateve përfundimtare për zgjedhjet e jashtëzakonshme për kryetar komune të mbajtura në 23 shkurt në Mitrovicën e Veriut, e cila është e 38-ta në Kosovë, e 10-ta me shumicë serbe.

Tashmë, partitë politike në Kosovë kanë nisur përgatitjet edhe për zgjedhjet parlamentare, pas zgjedhjeve lokale, të parave në gjithë territorin, përfshirë veriun, të mbajtura në 3 nëntor dhe që kanë vazhduar me balotazhin e 1 dhjetorit 2013 dhe me disa rivotime të pjesëshme, si dhe të jashtëzakonshme në 23 shkurt 2014 për kryetar komune në Mitrovicën Veriore, ku fituesi i komunitetit serb kishte refuzuar të japë betimin duke mos pranuar ligjet kosovare.
Zgjedhjet e kaluara parlamentare në Kosovë ishin të jashtëzakonshme pas dorëheqjes së Presidentit të Republikës dhe largimit të LDK-së nga koalicioni qeverisës me PDK-në dhe janë mbajtur në 12 dhjetor 2010, ndërsa disa muaj pa u mbushur katër vjet nga ajo datë, zgjedhjet 2014 pritet të mbahen në qershor, sipas deklaratave pas takimeve të liderëve politikë kosovarë.
Partitë kryesore kanë shpallur mobilizimin e tyre për zgjedhjet nacionale që mbahen brenda pak mujash, ndërsa liderët e tyre kanë paralajmëruar kandidimet për të udhëhequr Qeverinë e ardhshme të Republikës së Kosovës.
“Tashmë është e qartë se emocionet elektorale kanë përfshirë të gjitha partitë politike”, është shprehur këto ditë me atmosferë drejt zgjedhjeve parlamentare kryetari i PDK-së e kryeministri i Kosovës, Hashim Thaçi.
Ai dhe kryetari i partisë më të madhe opozitare kosovare, LDK-së, Isa Mustafa, kanë pasur edhe një takim ku kanë biseduar për reformën zgjedhore e për zgjedhjet e përgjithshme dhe janë dakorduar që të bëhen të gjitha përgatitjet për zgjedhje të lira, demokratike dhe të mbikëqyrura nga vëzhgues ndërkombëtarë, për çfarë edhe do të bëhet kërkesë zyrtare në BE, OSBE etj. Takime janë zhvilluar dhe paralajmërohet se do mbahen edhe mes partive të tjera politike kosovare, me përkushtimin edhe për një provim të demokracisë në shtetin e ri të Kosovës me 106 njohje deri tani e drejt njohjeve të reja dhe integrimeve euroatlantike.
Zgjedhjet parlamentare 2014 janë të dytat pas shpalljes së Pavarësisë, të katërtat në Kosovën e lirë nga qershori 1999, ku të parat zgjedhje u mbajtën në vjeshtën e vitit 2001.
Ndërsa, zgjedhjet e para pluraliste në Kosovë ishin parlamentare dhe presidenciale, të mbajtura para 22 vitesh, në 24 maj 1992, si pjesë e lëvizjes për liri e pavarësi, në rrethana të rënda të okupimit nga regjimi i dhunës serbe. Raportimet nga ato zgjedhje me lidhje telexi, e vetmja e mundshme atëherë nga Prishtina në Tiranë, shënonin fillimet e korrespondencës së ATSH në Kosovë

Ju njoftojme qe  premiera e shfaqes “Colonel Bird” ne regji te Arta Kallabes do te realizohet me datat 21,22 & 23 mars 2014 ne ora 8pm ne Produces Club, New York. Konfirmoni pjesmarjen tuaj duke e pas parasysh numrin e kufizuar te ulseve. 

Pjesmarja juaj do te na gezoj shume.
Rezervimin e biletave mund ta beni ne:
info@producersclub.com

Producers Club 358 West 44th street

Tel. 212 315 4743212 315 4743

Dear friends,

We would like to inform you that the premiere of “Colonel Bird,” a play directed by Arta Kallaba will be staged on March 21st,22nd & 23rd, 8 pm @ Produces Club Theaters in New York. There is limited number of seats, please confirm in advance.
Contact email: info@producersclub.com
Producers Club 358 West 44th street

Tel. 212 315 4743212 315 4743

Nga Harilla Koçi/.-Rreth 1 vit më parë, persona të panjohur vodhën Kishën e Gjithë Shenjtorëve në Himarë, një objekt kulti me një histori rreth 300 vjeçare, ndër më të ruajturit dhe të mirëmbajturit në shkallë vendi.Kisha e Gjithëshenjtorëve, që ndodhet në Himarë Fshat, disa dhjetra metra larg rrugës kombëtare dhe pranë Kështjellës, ka qenë disa herë objekt i tentativave për grabitje. Vetëm gjatë vitit 2012, është tentuar vjedhja e saj edhe në dy raste të tjera. Këtë rradhë, objekt i vjedhjes ishin 9 kolona të ikonostasit që mendohet se i përket shekullit XVIII. Ky ikonostas, është ndër të paktët e këtij lloji origjinalë në shkallë vendi, çka i jep atij vlerra të veçanta e të jashtëzakonshme. Ai ishte bërë pjesë e një restaurimi, së bashku me vetë kishën, në vitet 1999-2000, sipas një projekti të Kishës Ortodokse Autoqefale. Kjo ngjarje, shtron nevojën e ruajtjes dhe rivlerësimit të objekteve të kultit në rrethin e Vlorës, të cilat cilësohen si resurse të jashtëzakonshme në funksion të turizmit religjioz, që po njeh zhvillime të jashtëzakonshme sot. Aq më tepër që, rajoni i Vlorës, numëron dhjetra objekte të tilla, disa prej të cilave unikale. Specialisti Gentian Stratobërdha, thotë për ATSH-në se, objektet e vjetra të kultit, si pjesë e “arkivës” së monumenteve historike në rrethin e Vlorës, përbëjnë vlera të veçanta për zhvillimin e turizmit religjioz në këtë zonë. Sipas studiuesve, kjo kategori e turizmit po shtrihet me mjaft intensitet por, për zhvillimin e saj kërkohen investime për mirëmbajtjen apo restaurimin e objekteve respektive.

-Objektet e kultit, emrat e piktorëve të shquar shqiptarë-

Monumentet e kultit dhe ato historike flasin  për madhështinë e arkitekturës, afreskat dhe ikonat, punimet e gurit, punimet e drurit etj. “Në secilin prej këtyre objekteve, gjatë periudhave të ndryshme kanë punuar piktorë dhe mjeshtra, që kanë përjetësuar artin e kohës kur kanë jetuar”, thotë prof.dr.Bardhosh Gaçe. Ai përmend dy nga piktorët e shquar europianë, Mikelin e Vlorës që ka lënë disa nga pikturat e rralla në kishat e Napolit dhe të Venecias, si dhe David Selenicasin, që, siç shkruhet në afreskat e malit Athos në Greqi, ishte me origjinë nga Vlora. Sipas tij, piktori i madh shqiptar Onufri, në shek. XVI ndërtoi dy kisha në Jonufër, në njërën prej të cilave ai grumbulloi 9 piktorë të vegjël, të cilët, si nxënës të tij prodhonin ikona dhe mësonin në fushën e pikturës murale.

Nga ana tjetër, arkeologu i njohur italian Pietro Marcone, që në vitin 1929 ka bërë gërmime në zona të ndryshme të Vlorës, ka shkruar mes të tjerash se, “Veprat e artit që ruhen në Shqipëri kanë një rëndësi të madhe… por ato kanë një vlerë të madhe edhe për historinë botërore të arteve, ato do të plotësojnë boshllëqet në zinxhirin e zhvillimit të artit mesjetar në Shqipëri”.

Aktuaisht, në zonën e Himarës, gjenden mjaft kisha, një pjesë e madhe e të cilave rrezikojnë të shemben, për shkak të mungesës së investimeve për riparimin e tyre.

Specialistët ngrenë shqetësimin e mungesës së investimeve në këto objekte, të cilat rrezikojnë të shkatërrohen duke shytur në harresë vlera të jashtëzakonshme të krijuara në shekuj.

“Këto kisha që evokojnë një histori shumëshekullore, përfaqësojnë vlera të mëdha për zhvillimin e turizmit religjioz, që është mjaft i përhapur sot dhe ku ne mund të konkurrojmë me sukses me vende të tjera të rajonit”, thotë specialistja Mirela Koçi. Sipas saj, objektet e kultit që u përkasin periudhave të hershme qindravjeçare, veçanërisht kishat dhe manastiret, duhet të shndërrohen në një potencial real për këtë kategori turizmi. Aktualisht, ka një shembull shumë kuptimplotë; manastiri i Zvërnecit dhe kisha e Shën Mërisë në këtë objekt, apo Kisha e Vasiliqisë në Porto Palermo(Himarë), që janë shndërruar në destinacione turistike dhe përfshihen në paketat që ofrojnë agjensitë për turistët e huaj

Vlora është e pasur me vlera të tilla, çka premton për një perspektivë optimiste të turizmit. Kjo reflektohet edhe në faktin se, mjaft prej tyre me vlera të spikatura arkeologjike e etnokulturore, kanë përftuar statusin e veçantë nga shteti shqiptar si Monumente Natyrore apo Monumente Kulture. Në rajonin turistik të Vlorës në këtë listë objektesh përfshihen 77 të cilat përfaqësojnë vlera të rralla shkencore, estetike, kulturore, historike, didaktike, kulti dhe turistike.(Ne Foto: Kisha e Shen Merise se Athalit ne Himare Foto Harilla Koçi)

BRUKSEL- Bashkimi Evropian kërcënoi sot me rishikim të marrëdhënieve bilaterale me Rusinë, në rast se nuk do të kishte një qetësim të situatës dhe zhvillimeve në Ukrainë.“Në mungesë të masave qetësuese nga ana e Rusisë për situatën në Ukrainë, Bashkimi Evropian duhet të vendosë rrjedhimisht rishikimin e marrëdhënieve bilaterale mes Brukselit dhe Moskës”, bëhej e ditur në një deklaratë të ministrave të Jashtëm të Unionit.Deklarata kërcënuese u bë menjëherë pas përfundimit të një takimi emergjent që kryediplomatët e vendeve të BE-së zhvilluan po sot në Bruksel lidhur me krizën ukrainase.

UKRAINË – BE – Takim mes Catherine Ashton dhe Sergei Lavrov/

BRUKSEL, 3 mars  - Kryediplomatja evropiane, Catherine Ashton do të zhvillojë nesër një takim, në Madrid, me ministrin e Jashtëm rus, Sergei Lavrov lidhur me krizën në Ukrainë, njoftuan burime nga BE-ja.“Catherine Ashton do të zhvillojë një takim me ministrin e Jashtëm rus, Sergei Lavrov nesër, në Madrid dhe të mërkurën do të niset drejt Kievit”, njoftonte Michael Mann në një postim në faqen e tij të rrjetit Twitter.

Ndërkohë Bashkimi Evropian ka kërcënuar sot me rishikim të marrëdhënieve me Rusinë në rast se nuk ka një qetësim të situatës dhe zhvillimeve në Ukrainë.
“Në mungesë të masave qetësuese për situatën nga ana e Rusisë, Bashkimi Evropian duhet të vendosë rrjedhimisht rishikimin e marrëdhënieve bilaterale mes Brukselit dhe Moskës”, bëhej e ditur në një deklaratë të ministrave të Jashtëm të Unionit.
Deklarata kërcënuese u bë menjëherë pas përfundimit të një takimi emergjent që kryediplomatët e vendeve të BE-së zhvilluan po sot në Bruksel lidhur me krizën ukrainase

UKRAINË – Takim emergjent i Komitetit të Ministrave të Këshillit të Evropës

STRASBOURG/ Ambasadorët e Komitetit të Ministrave të Këshillit të Evropës, ku anëtare janë edhe Rusia edhe Ukraina, zhvilluan sot një takim emergjent lidhur me krizën ukrainase, njoftoi organizata ndërqeveritare.
Sipas Daniel Holtgen, zëdhënënsi i sekretarit i organizatës panevropiane, Thorbjorn Jagland, takimi u organizua me kërkesë të Ukrainës.
“Integriteti territorial i Ukrainës duhet të respektohet dhe po ashtu duhet të përmbushen angazhimet ndërkombëtare”, theksohej në një deklaratë të përbashkët pas takimit.

Nga Pjetër Jaku/

Këto dite përfundoi skedimi i gjithe librave që disponon Qendra e Shen Palit ne Rochster Hills, duke e kthyer atë në Biblioteken e parë shqiptare në  Michigan, e cila do funksionoi sipas ligjeve të përdorimit të librit.

Për të arritur deri këtu ka ndihmuar shumë  Famullitari i kësaj Qendre, Don Fran Kola inisiativë e të cilit është arritja e këtij objektivi, që sado pak të ndihmojë shqiptarët që deshirojnë të lexojnë dhje të kulturohen përmes librit, një mundësi kjo më shumë edhe për të ruajtur gjuhën shqipe këtu në emigracion.

Librat janë sistemuar në disa seksione, të ndarë sipas llojit të letërsisë, si:Letërsi politike, ku përfshihet edhe publicistika e filozofia

Letërsi artistike, ku përfshihen veprat më të mira të botuara nga autorë shqiptarë, si:  Marin Barleti, Bichikemi, Buzuku, Bardhi, Skiroi, De Rada, Dara, Frashëri,Fishta, kompleti I tij në disa kopje,Mjeda, Migjeni, Çajupi, Poradeci, Asdreni, Noli, Konica, Camaj, Kadare, Agolli, Kongoli, Zhiti, Qosja, Shkreli e Podrimja, etj etj nga letërsia shqipe. Në këtë letërsi nuk mungojnë edhe disa kopje të krijuesve shqiptarë që jetojnë  aktualisht në Amerikë, sidoms në Michigan

Gjithashtu, kjo letërsi ka edhe letërsinë e huaj, autortë më të mirë, duke filluar nga Homeri e Shekspiri e deri të  mobelistët e viteve të fundit, si: Homeri, Shkespiri, Hygoi, Balzaku, Cvajku e Remarku, Kafka, Koelho, Pamuk etj etj…

Nmë letërsinë historike përfshihen veprat e para në gjuhën shqipe dhe studime histroike të niveleve akadamike me shumë të dhëna  të marra nga arshivat e njohura ndërkombëtare. Këtu prfshihen Barleti e Bichikemi, Dom Ndoc Nikaj e At’ Doçi, Gjeçovi, Çabej, Frashëri, Shuteriqi, Godo etj…  Në këtë bibliotekë gjindet edhe Kanuni i Lekë Dukagjinit, nga botues të ndryshëm si dhe studime të rëndësishme rreth tij e për të, si dhe albume historike dygjuhëshe.

Në letërsinë gjuhësore, Biblioteka ka afro 700 libra të ndryshëm përfshi fjalorë e metoda të gjuhës, revista gjuhësore e studime të niveleve akademike.

Librat në gjuhen angleze kanë një seksion të veçantë dhe zënë një vend të rëndësishëm, për vet faktin e të qënit në Amerikë. Përveç literatures politike dhe shkencore, në këtë seksion ka edhe shumë libra artistik e monografi përsonalitetesh të njohur në fushen e artit  dhe politikes ndërkombëtare.

Letërsia dokumnetare dhe biografitë zënë një vend  të mjaftueshëm që dashamirsit e librit të këtij lloji të njihen me figurat më të rëndësishme  të shqiptarëve të të gjitha kohrave.

Poashtu, një vend te veçantë zë letërsia për fëmijë, nga e cila, fëmijët që deshirojnë të mbajnë gjallë gjuhen shqipe, mund të lexojnë, poezi e fabula, përralla e histori të ndryshme shqiptare të përshtatura për nivelin e tyre.

Një seksion tjetër është ai i literatures fetare,  që përfshi të gjitha besimet. Në këtë  seksion do të gjeshë libra për fenë katolike, atë myslimane dhe  bektashjane

Në këtë Bibliotekë e cila ndahet në 8 seksione do të ketë një rregullore për funksionim normal të aktivitetit të saj. Në përgjithësi, librat me një e dy kopje nuk do të lejohen të dalin jashtë saj. Lexuesit mund të gjejnë kohën e përshtatshme për t’i  lexuar në sallë këta libra. Librat për më shumë se tri kopje mund të jipen për një periudhe të caktuar, e cila shënohet në kartelën përsonale të lexuesit, duke u nëshkruar prej tij dhe punonjësit  të  Bibliotekës.

Në këtë Bibliotekë me rreth katër mijë libra, përfshihen më shumë se njëmijë tituj,  një masë e mjaftueshme për ta bërë funksionale, për të parën herë në Komunitetin shqiptarë  të DETROITIT, një shërbim të tillë , i cili ka munguar deri tani, jo se kanë munguar librat, por organizimi në rang biblioteke nukë shtë mundësuar deri tani.

Nuk duhet lënë pa përmend ndihma që ka dhënë ish famullitari i kësaj Qendre, Dom Anton Kçira, i cili i ka dhuruar kësaj biblioteke, biblioteken e tij përsonale prej më shumë se  200 titujsh.

Poashtu, kjo Bibliotekë mirëpret vazhdimisht donacione të ndryshme për shtimin e titujve dhe botimeve të reja dhe për funksionimin normal të saj. Sipas Don Fran Koles, një adhurues I librit dhe  të pune të sistemuar, së shpejti do të   krijohet një këshillë i posacëm për funksionimin normal të këtij aktiviteti, ku do të përfshihet I gjithë komuniteti shqiptar i Detroitit, pa dallime besimi e krahine.

Kjo Bibliotekë, – thotë Don Frani,- do t’u shërbej gjithë atyre që duan librin, kun ë brendësi të saj do përpiqemi t’u krijojmë kushtet sa më të mira edhe të sherbimeve të tjera.

Mendohet që funksionimi i Bibliotekes të jetë:

E premte:   4:00 Pm   deri ne  9:00 Pm

E shtunë:    8:30 Am deri ne 1:00 Pm    dhe,  4:00 Pm deri në 9:00 Pm

E dielë:       8:30 Am deri ne  8:00 Pm.

Në raste aktivitetesh mbahet hapur deri në mbarim te aktivitetit.

Gjatë kohes që Bibiloteka është hapur, mbahen edhe disa libra të Kishes për t’u shitur  në llogari të saj ( disa kopje për autor )

Gjatë kësaj kohe, në Bibliotekë mund të kryhen edhe punë të tjera , si:promovime, botime, mesime te gjuhes shqipe, etj…

Të punosh pak, të përfitosh nga të tjerët – libri humoristik me të vërteta të pakundërshtueshme i Pieranxhelo Filigedut/

Nga Arjan Th. Kallço/

Nëse puna ishte e mirë, do punonin edhe priftërinjtë ( Enzo Del Re )/

Të dashur njerëz pasivë, në fillim ishte Edeni, Parajsa në Tokë dhe fjala punë, ende nuk ishte shpikur. Përkundrazi ekzistonte, edhe më e pafat fjala lodhje, nëse është e vërtetë se ditën e shtatë vetë Perëndia e ndjeu nevojën që të pushonte. Por është edhe e vërtetë se, pasi u krijua universi, bimët, kafshët, njeriu dhe gjithçka tjetër, puna më e madhe ishte bërë dhe për disa miliona vjet, në pritje të argëtimit më të mirë, Perëndia jonë mundi të kthehet tek puna e tij (dhe e jona) e preferuar, d.m.th tek dembelizmi më absolut. Edhe Adami nuk ia kalonte keq. Duke mosditur se çfarë ishte puna, nuk vuante nga mungesa e orëve, edhe e atyre me zile. Sigurisht, mërzitej disi, pikërisht për këtë Hyjnia e mendoi mirë që t’i vinte përbri Evën, e paraqitur nga shumë njerëz si një budallaqe e madhe dhe kështu Adami gjeti sesi t’i mbushte ditët e tija. Për bukurinë e Evës do të isha disi i kujdesshëm. Vetë Adami, po ta mendosh mirë, duhet të ishte i ngjashëm me njeriun leshtor të Neandertalit dhe jo me kryqëzimin mes Tarzanit dhe Shvarcenegerit, ku pasqyrohet, jo në mënyrë besnike në pikturat e lashta dhe moderne. Vetë Perëndia, nëse është e vërtetë se njeriun e kishte bërë sipas imazhit dhe ngjashmërisë së vet, duhej t’i ngjante dhe ai një lloj King Kongu, sesa atij Plakut të madh të thinjur, i dalë mrekullisht nga dora e Mikelanxhelos. Dhe nëse kaq më jep aq, edhe Eva duhej të ishte gati një majmune e bukur dhe joshëse.

Megjithatë dukë mos qënë në atë vend dhe në atë moment alternativa më e mirë, ish brinjës, iu desh sigurisht të bënte figurë të keqe, aq është e vërtetë sa Adamit iu desh pak kohë që t’i zbulonte përdorimet e shumëfishta, duke e konsideruar shumë më zbavitëse dhe interesante nga njëmbëdhjetë të tjerat. Siç thuhet si rrethanë lehtësuese në atë kohë nuk duhej të kishte dhe gjuhë, kështu që është legjitime të supozojmë se gruaja e parë ishte pak më llafazane se modelet e mëpasme, duke i ofruar kështu partnerit ndonjë apo aspak raste për kunja reciproke.

Pra duke konsideruar  pro dhe kundër, mund të themi se prindërit tanë më të parë bënin një jetë, po ta përmbledhim, gati perfekte, jo shumë larg nga parimet e shëndetëshme që u japin jetë shkrimeve të Bashkimit tonë shumë të dashur Kombëtar të Luftëtarëve Kundër Punës, për të cilën ndihem i nderuar ta kryesoj.

Nëse do të deshim t’i bënin një apel Krijuesit, mund ta kritikojmë me të drejtë faktin se, si Adami dhe Eva ishin, për fat të keq, pa atë mjet të çmuar pa të cilin, shumë prej anëtarëve tanë, nuk do të dinin sesi ta përdornin kohën e tyre : në fakt as ai, as ajo nuk kishin kërthizë. Duhet për këtë të presim ngjarjen e trishtë të mollës dhe të gjarpërit, pra të marrim pjesë në eksodin e parë masiv të historisë, kur e gjithë popullsia prej dy banorësh u shporr nga Parajsa dhe u dërgua në Tokë. Që të punonin me djersën e ballit (ai), që të lindte me dhimbje (ajo), dhe ndoshta nuk është e rastësishme që të dy vuajtjeve iu dha i njëjti emër ankth. Dhe kjo nuk mund veç të konfirmojë sa iu dorëzuar përjetësisë së Librit të shenjtë, pra se puna nuk është dhuratë e Perëndisë, por ndëshkimi i tij maksimal!

Pasi përfundoi transferimi, të dy iu dedikuan lindjes së fëmijëve dhe menjëherë kërthiza dhe me të arti fisnik i të kruarit të të ngjashmit (edhe sot alternative e vlefshme ndaj përuljes së kurrizit në veprimtaritë më turpe të punës) dhe lindja e udhërave të para soditëse, të prirur ndaj vrojtimit të përjetshëm të shenjës së rumbullaktë, pra kozmogonia e parë, ku të shumtë krijojnë bindjen më të vendosur se kërthiza e vet paraqet qendrën e saktë të krijesës. Edhe pse sot është vetëm Xhovanoti që e mbështet publikisht, të shumtë janë ata që kultivojnë fshehtazi atë teori tërheqëse.

Sigurisht kërthiza nuk do të ishte, nëse gruaja nuk do të dënohej që të lindte me dhimbje, por me teknika më pak të përgjakshme. Kërthiza është aty që të na kujtojë se të gjithë ne vijmë nga mëkati fillestar, pasi humbëm një botë të përsosur për të cilën njeriu ishte i dëstinuar të ishte Sovran i padiskutuar.

Është detyra jonë ta kujtojmë, edhe pse mënyra tjetër për ta kujtuar mëkatin fillestar (të punosh me djersën e ballit), jo vetëm që nuk është soditur nga statuti i Bashkimit tonë të lavdishëm, por është më i lodhshëm se një vrojtim i rregullt dhe metodik kërthizor.

Puna na u sanksionua si ndëshkim dhe jo si vlerësim. Përkundrazi, si dënimi maksimal mes të mundshëmve për mëkatin më të madh : mosbindja ndaj vullnetit të Perëndisë! Ndoshta për këtë që fetarët, të paktën me fjalët e më të bindurve ndaj Krijuesit, e konsiderojnë veten të përjashtuar përjetë nga i ashtuqujaturi dënim, pra me të drejtë të plotë që të mos punojnë. Është e drejtë që të mos rrezikojmë që të biem në gabimin që e dënoi Adamin, betohen për “kreshmë” dhe e mbajnë në distancën e duhur femrën.

Le t’i nderojmë pra këta luftëtarë që prej dymijë vjet tallen me punën dhe lodhjen. Sigurisht u desh pak kohë që të krijosh një strukturë si Kisha, por askush nuk mund ta mohojë se sot Kleri, si Aristokracia dje, jetojë në kënaqësinë më të shenjtë pa patur nevojë të praktikojë asnjë lloj pune.

Betejat kundër punës janë sot më të drejtat dhe të detyrueshmë ndaj të gjitha betejave. Ështrë lufta e Bashkimit që të fitojë një Parajsë të humbur, por që i është premtuar dhe që i detyrohet.

Sigurisht ky është shpirti që i jepte jetë në vitin e largët 1996, njërit prej baballarëve tanë themelues, kur nën petkun e rremë të Pantagruelit firmosi atëherë, në kohët që s’mund të vihej në dyshim, apelin e tij, që ta këput shpirtin, drejtuar të rinjve.

Punë? Jo, faleminderit, preferoj të jetoj!

Përgatiti për botim

Arjan Th. Kallço

Nga Fahri XHARRA/Gjakovë/

” Sërbët e sotëm (srpski narod ) – nga prejardhja, kultura dhe mentaliteti dhe identiteti i tyre nuk janë pasardhës dhe nuk ka asnjë ngjajshmëri me popullin serb (sreb) të shekullit të Mesëm. Nga sllavët e morrëm gjuhën, por na nuk jemi sllav . Shkatërrimi i Sllavëve në Ilirik (Balkani perëndimor) në fund të shekullit të Mesëm është neu kyq për kuptimin e lindjës ëe kombeve- nacioneve në këto toka.Turqit me ardhjen e tyre në Mesjetë e krijuan një kaos të madh në Ilirik dhe etnitikisht e trazuan atë. Këte e kuptojnë vetëm disa shkencëtar si prsh. Momčilo Spremić ,i cili thot se serbët (srebët)  janë zhdukur në gjysmën e parë të shek.të 15-të.”- shkruan Miroslav ĆOSOVIĆ në Si u krijua Ballkani etnikisht -Kako je etnički preoblikovan Balkan )

( Në lexim e këtij shkrimi duhet të keni kujdes në emërtimet sërbët dhe serbët(srebët) , dhe pse ky ndryshim do të kuptojmë më vonë në tekst. Kurse emërtimi Ilirik ,për Ballkanin është origjinal ashtu i cekur në librin  e Momčilo Spremić-it ”Despoti Gjuragj -Brankoviç–Banovina e Maçvës )

Padashtas  ,më vjen një pyetje : Pse ky ndryshim në mes  të serbeve dhe nesh ? Deri  sa ata mundohen me rrenat e tyre të certifikohen  edhe në historinë e vjetër  ,deri sa ata nuk lënë guri pa lëvizur që të gjejnë të kalarën “ e tyre (!),,deri sa ata nuk lënë histori  pa u futur në te dhe si për përfundim e duan certifikatën e falsifikuar të lindjes shumë e shumë shekuj para se të kishin lindur ; ne shqiptarët ,edhe pse më të herëshmit në këto toka ,me ndihmën e disa historianëve të huaj dhe me ndihmën e mohuesve tanë e kërkojmë certifikatën tonë të lindjes  dhe mundohemi të bindim edhe botën se kemi lindur ,jo ma herët se ardhja e osmanlive në këto anë.  A nuk është ky një tentim zhburrërimi i një të kaluare aq të pasur e të vrullshme sa edhe t`a quajme vehten kaotikë të historisë.? Kush po na mëson dhe dirigjon ,që ta bëjmë vetën më të rinj se sa ata që erdhën këndej pari e  mësuan nga ato për të cilat po mësojmë ne sot nga ata.

Por të vazhdojmë më temën që po trajtojmë  e mu për  këtë dua të shënoj një kënd tjetër të vështrimit të pafytyrësise  serbe në vjedhjen e historisë .

”Gjërat janë në të vërtetë shumë të thjeshta dhe logjike shkruan akademiku Momqilo Spremiç. Kur në Ilirik  ( Ballkani fxh) osmanlinjët e shkatërruan fisnikërinë e krishter,dhe fshatarësia vendore mbeti në mëshirën dhe  urrejtjën e Osmanlinjëve .Sistemi feudal i shteteve krishtere në Ilirik nuk ishte i aftë t´i bënte ballë turqëve -osman kështu që solli pamundësinë totale  të Sllavit-Serbit(Sebrit) të zakonshëm për vetorganizim. ”. Pra këtu flet që gjëja se në Ilirik kishte vetëm të krishter sllavë- serbë. Ku ishin shqiptarëT?

Por, për të qenë ironia edhe më e madhe ai thot që bile edhe Kodiku i Dushanit , në nenin 69 rreptësisht e kishte ndaluar tubimin  e serbëve(srebëve) , dhe nëse gjendet ndonjë organizator ai të denohet me prerjen e veshëve. Nemanjiqët shumë më herët se osmanlinjët iu kishin ndaluar të drejtën e organizimit politik, dhe këmbimin e mëndimeve politike.Dhe , vazhdon  autori me rënjën e zotërinjëve feudal , ranë e dhe serbët  (srblji, sebri)

Por këtu autori  bie në një kurthë ndaj vetvetës (teorisë së tij) sepse duke dashur ta paraqet popullin sllav ( të krishter) si viktimë të pushtimit osman , ai i harron shumë gjëra.: që Kodi i Dushanit e mbronte ortodoksinë ,pa marrë parasyshë gjuhën e besimtarëve, dhe se viktima më e madhe e atij kodi ishin shqiptarët (arbanasit ilirik) e besimit katolik. Tani , vetvetiu të imponohet pyetja se kë e mendonte të krishterë , kush ishin sebrët apo serbët . Ose thonë ndryshe , me qenë se flet drejt për së drejti për Ilirik , ateherë kush ishin Ilirët , të parët e kujt? Sipas kësaj logjike të akademikut Spremiç , e meqenëse nuk i përmend askund shqiptarët ateherë na del  sebrët ishin vazhdimësi e Ilirëve.

”Në kohën e kaosit  të madh që  e sollën osmanlinjët në Ilirik në fundin e shekullit të 14 dhe fillimin e shek. të 15  ,u paraqit edhe tregtia me njerëz , dhe se të tillët që bënin tregëti me robër quheshin”robci” dhe se në arkivat e Dubrovnikut gjenden shumë dokumente për këtë kohë (i njejti libër)

Spremiçi i cili i kishte kaluar decenjet nëpër arkiva  me bindje thot që në atë kohë kishte humbur populli i vërtetë  serb, dhe se SANU po i mësheh gjërat.Me fjalë të tjera sërbët e sotëm nuk janë trashëgimtarët e serbëve(srebëve) të mesjetës ,dhe sipas Dr. Spremiçit ata ishin  ”zhdukur” që gjysmën e parë të shek. 15-të

Në kë libër mëshifen të vërtetat e kohës për të cilën flitet.

”Dokumetat e kohës dëshmojnë që turqit merrnin shumë të zënë rob dhe ata barteshin nga Serbia nëpër Shkup dhe Edrene. Vlerësimet i jepni shifrate dy qind mijëve dhe thjeshtë ” të pa numrueshëm” Aq shumë kishte robër sa që në Shkup djaloshi 4 vjeqar shitej për  20 aspra , e që çmimi i robërve zakonisht ishte 200 aspra. ( i njejti libër)

Por Sllavët – Serbët jo vetëm se  shiteshin si robër por edhe iknin nga Serbia . Serbët (srebët) e kohës  nga dhuna e kalonin edhe Danubin dhe Lumin Sava dhe shkonin në Hungari. . Kurse Serbët e Jugut , nga despotia e jugut iknin me anije nëpër Adriatik , dhe me atë rast gjenin strhim në Ankona , Abrucio , Apulia etj.( i njejti libër ) . E shifni edhe Arbëreshët e Italisë i paraqet si të ikur srebë.

Dëshira e autorit është që të humbë gjurmët e një populli që ishte ( dhe është)  par mesjetës ,në mesjetë këndej pari ( Arbanasit  ilirik) dhe me këtë të shkarkon ( ta liron Ballkanin , sipas tij Ilirikun ) nga shqiptarët. Thellë e zeza!

E jona ku qëndron? të mbrojmë teoritë turke  për historinë tonë? apo të bimdemi që jemi rishtas  të ardhur?

Shikoni se sa të vjetër qenkan serbët: “ Serbia antike ,në mbrendinë tokësore të saj është quajtur Dardania, sipas Dardanit,gjegjësisht Sardanit, Sarbonit që nga shekulli i XiV para krishtit, dhe Serbija antike përgjat bregdetit të Adriatikut është quajtur Iliria. Pra Serbia qenka para 34 shekujve ne këto anë . Zbulim epokal i serbëve.?

Autori serb vazhdon:” Profesori Radivoje Peshiqi , bindshëm flet për përkatësinë serbo-sllave të Trojës: Me analizën komparativelinguiste të veprës së Homerit , me një saktësi të madhe e nxjerrë analogjinë ( ngjashmërinë) e gjuhëve parahelene, latine dhe sllave, dhe me saktësi të drejton në komponentën e fuqishme sllave te  Pellazgishtja, dhe me këte e lëvizë rrethin pellazg në lindje, perëndim dhe veri ku ata (pellazgët,pra) do të na lënë një ndikim të madh edhe sot në gjuhën tonë ( pra,serbe) “

Apelohet që Diaspora shqiptare të regjistrohet në mënyrë masive për votimet Parlamentare në Maqedoni/

Nga Beqir Sina, nga Çikago – Illinois/

CHICAGO – ILLINOIS : Një delegacion i lartë i BDI-së në Çikago - Shtetet e Bashkuara të Amerikës zhvilloi të djelën takimin për të mobilizuar diasporën shqiptarë për zgjedhjet e ardhshme parlamentare, që priten të mbahen së shpejti në Maqedoni. Ku për dallim nga 3 vjet më parë, pra në zgjedhjet e fundit parlamentare(2011) shqiptarët nuk arritën të fitojnë asnjë nga tre postet e deputetëve për të cilët voton diaspora, ata thanë se kësaj radhe po e shohin çështjen e deputeteve shqiptarë në diasporë më seriozisht, duke synuar të paktën dy nga tre postet e deputetëve të diasporës, Europën dhe SHBA ti fitojnë shqiptarët. Tre deputetët e diasporës zgjidhen sipas modelit të shumicës në një raund zgjedhor ku :” Njëri zgjidhet për hapësirën mërgimtare në Evropë dhe Afrikë, një në dy Amerikat Veriut dhe Jugut, dhe i treti në kontinetin Australi – Oqeani dhe Azi”.Bashkë me nënkryetarin e BDI-së, zotëri Izet Mexhiti, i autorizuar si përgjegjës për diasporën në këtë zgjedhje, për vizitë në Çikago Qëndrën Kulturore Shqiptare, ishin edhe krerët e dy komunave të cilat dihet se kan edhe numërin më të madh të mërgimtarëve shqiptarë në Amerikë, atë të Kërçovës dhe Dibrës, zotin Fatmir Dehari dhe zotin Ruzhdi Lata.Në këtë takim morën pjesë edhe disa përfaqësues të komunitetit shqiptarë nga Nju Jorku, veprimtari Yleber Pilku dhe Lavdërim Cami përfaqësues nga Shoqata Atdhetare Dibra, dhe veprimtarët Nazar Mehmeti dhe Ylber Korça përfaqësues nga komuniteti shqiptar i Dallasit,  Qendra e Trashëgimisë Shqiptaro - Amerikane e Teksasit.

Takimi me Komunitetin Shqiptaro – Amerikan të shtetit Illionis, dhe shteteve për rreth tij me disa përfaqësues të Shoqatës Atdhetare Dibra, nga Nju Jorku, dhe ata nga Dallasi, Wisconsin, e shtetet për rreth u mbajtë të dielën në mesditë në Qendrën Kulturore, e cila ka qenë dhe mikëpritëse e këtij takimi.

Ky takim u moderua nga konsulli i përgjithshëm i Maqedonisë në Çikago, Jakup Rexhepi.

Duke kërkuar që diaspora duhet të kryejë procedurat e kërkuara dhe të mos hezitojë më ta bëjë regjistrimin, duke korrigjuara dobësit dhe gabimet e vrejtura para 3 vjetëve, konusulli Jakupi në cilësinë e drejtuesit të këtij takimi, njoftoi përfaqësuesit e komunitetit, për qëllimin e këtij tubimi dhe prezantoi mysafirët e lart nga Maqedonia .

“Në thelb të këtij takimi tha ai shtrohet pyetja se : ”A jemi ne të interesuar ne si diasporë të dalim dhe të garojmë ne zgjedhjet paralamentare e parakohëshme , a ka interesim të mjaftueshem dhe aktivist për të çuar përpara këtë proces dhe kush mund të jetë kandidati më i mundëshëm nga diaspora shqiptare në Amerikë, që do ta përfaqësojë diasporën shqiptare nga Maqedonia në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, pra në Parlamentin e Republikës së Maqedonisë, natyrishtë nëse dalim fitues”, tha ai.

Më pas konsulli Rexhepi, prezantojë tre kryetarët e të tre komunave shqiptare: Kryetarin e Komunës së Çairit, Izet Mexhiti, Kryetari i Komunës së Kërçovës Fatmir Dehari, dhe Kryetari i Komunës së Dibrës, zoti Ruzhdi Lata.”

Nënkryetarin i BDI-së, zoti Izet Mexhiti, i autorizuar si përgjegjës për diasporën në këto zgjedhje, vuri në pah se ”Intenca e këtij takimi, është që të mbledhim të gjithë shqiptarët e Amerikës, të ardhur këtu nga Maqedonia, që të “shërojmë” atë “gabimin” që u bë në zgjedhjet e 2011 me deputetin nga SHBA, në Parlamentin e Republikës së Maqedonisë, një shëmbull jo i mirë që ne duhet të nxjerrim mësime ; pra të zgjedhim një kandidat për deputet shqiptarë dhe ai të fitoi këtë mandat duke gjetur edhe unitetin tuaj pa dallim – Natryishtë, që 2014 të jetë vit i suksesshëm ashtu si edhe ishte në zgjedhjet lokale ku për herë të parë mbas 70 vjetëve bashkërisht vend-lindja me diasporën kurorëzuam një fitore historike me Kërçovën me kryetar shqiptarë, Fatmir Deharin dhe po me këtë kontribut ”betonuam” elementin shqiptar në Komunën e Strugës”, mbas asaj farë “tronnditje” se po u humbënim Strugën si në vitin 2005″.

Kryetari i Komunës së Dibrës së Madhe, maxhistër Ruzhdi Lata, qysh në fillim të fjalës së tij pas foli për kompaktësinë, që duhet të ketë diaspora, ceku se ne jemi me fat se kemi një diasporë që jeton e punon në një vend që historikisht ka qenë pro çështjes shqiptare, Shtetet e Bashkuara të Amerikës .

” Viti 2014 dhe këto zgjedhje, tha Lata të jetë me fitoren e deputetit nga disapora, dhe, gjegjësisht me këtë rast nga Shtetet e Bashkuara, duke e bërë këtë një vit historik, ku me kandidatin që do të zgjidhet nga këtu dhe me ndihmën tuaj – diaspora e shqiptarëve të Amerikës, do të shkruaj historinë e saj – Duke, përforcuar edhe më shumë ato urat e lidhjes së fuqishme që ka kjo diasporë me vendorigjinën e saj prej andej nga ka ardhur, pra, në rastin konkret si jeni ju të ardhur nga Maqedonia”

Më pas Lata, foli për rëndësin e madhe që ka ky përfaqësues i kësaj diaspore, ku si tha ai do të jetë zëri i juaj në Parlamentin e Maqedonisë, ku diaspora deri dje është përpjjekur që nëpërmjet deputetve atje ta ngre zërin e saj – por tani ka një rast historik, që ta ketë ajo vetë përfaqësuesin nga vetë Amerika në mënyrën më institucionale. Por, që kërkon bashkimin tuaj ashtu si keni ditur të bashkoheni edhe në raste të tjera kur ua ka lypur nevoja për vendin tuaj, dhe ju dëshmi keni plotë, konkludoi i pari i Dibrës, zoti Ruzhdi Lata, me kontrubitin financiar që keni dhënë për familjet tuaja atje.

Ndërsa, “Zgjedhjet Parlamentare në Maqedoni, u shpreh kryetari i Komunës së Kërçovës, zoti Fatmir Dehari po afrojnë dhe se afatet për regjistrimin e diasporës, për të shprehur të drejtën e votës dita ditës janë më limitive, ne kemi ardhur tek ju – t’ju tregojmë se vijmë me një projekt kombëtar për të zgjedhur një deputet shqiptar nga SHBA. Vendin ku shqiptarët, kan qenë të organizuar historikisht, për çështjen kombëtare, duke u nisur prej kur ata erdhën për herë të parë në Amerikë, nëpërmjet shoqatave dhe organizmimeve të klubeve shqiptare në megrim – ata dhanë kontributin e tyre, dhe kan ditur të bëjnë punë të mëdha dhe të kenë suksese për Shqipërinë dhe vendbanimet shqiptare kudo që janë. Dhe së bashku me ju edhe kësaj radhe , së bashku, dibranë, kërçovar, presparë, tetovar, e gostivarllinjë e të tjerë, do të dini ta thoni fjalën tuaj duke institucionalizuar punën e madhe dhe kontributin e kësaj diaspore- Argumenti dhe forca e juaj e votes ishin ato që e sfiduan pushtetin e atjeshëm edhe me Kërçovën, ku nidhma juaj e ka dëshmuar atë”, tha kreu i komunës së Kërçovës zoti Dehari.

Meqënse, nuk u arritë të zgjidhej në takimin e parë kandidati nga diaspora e Amerikës, ku ne mesin e katër kandidaturave në fund mbetën Lavdërim Cami ish kryetar i Shoqatës Atdhetare Dibra dhe ish knadidati i vitit 2011 nga diaspora, mbrëmë, vonë nga ky takim është finalizuar edhe emir i kandidatit të diasporës shqiptare nga SHBA dhe Kanadaja, që do të garojë në zgjedhjet e radhës parlamentare në Republikën e Maqedonisë. Vendimi është unifikuar nga përfaqësuesit që morën pjesë në këtë takim në Qendrën Kulturore Shqiptare ne Çikago, ku u vendosë që për njësinë numër 8 që përfshinë SHBA dhe Kanadanë të jetë zotëri Tefik Abdullahu,një mërgimtar nga Prespa që ka disa vjetë që jeton dhe punon në Shtetet e Bashkuara të Amerikës

Këtë lajm për gazetën tone e konfirmojë edhe Kryetari i Dibrës zotëri Ruzhdi Lata, I cili tha se :”“Jemi duke u angazhuar që tek kjo pjesë e mergimtarëve tanë në SHBA, të sensibilizojmë çështjen e ardhmërisë të shqiptarëve në tërësi, të bashkëpunojnë dhe të marrin pjesë në votime pasi ua lejon këtë ligji, që këta të kenë përfaqësuesin e tyre në parlamentin e Maqedonisë. Ne fatmirësisht ia arritëm që të kemi një kandidatë të përbashkët nga të gjitha shoqatat dhe ky kandidat të jetë Tefik Abdullahu”, tha numëri një i Dibrës së Madhe , zoti Ruzhdi Lata, anëtar i delegacionit të BDI-së në diasporë që ka ardhur pikërishtë, për këtë çështje.
Zotëri Lata tha se angazhimi i tanishëm ka të bëjë me faktorizimin e akoma më të madh të shqiptarëve në qeverinë e ardhshme, ku përndryshe nga 3 vjet më parë, ai tha se tani BDI-ja synon të marrë të paktën 2 nga 3 deputetët e diasporës.
“Këtu nuk është çështje shprese por është çështje angazhimi pasi numri është dominant i njerëzve tanë në SHBA dhe nëse angazhohen shqiptarët që të dalin në votime, të shkojnë deri në konsullatë të Maqedonisë që të votojnë, është më se e sigurt që ne fitojmë edhe një deputet më shumë shqiptarë në parlamentin e Maqedonisë”, u shpreh kryetari i Dibrës mgjistër Ruzhdi Lata, anëtar i delegacionit të BDI-së në diasporë, duke folur në emër të këtij delegacioni.