Nga Fahri XHARRA/E rikujtoj thënjen e Z.Edit Durham : “Nuk më befasonte që serbët e urrenin islamin por u ngrina kur e pashë që ata e urrenin edhe kishën tjetër të Krishterë. Nuk e pritja që katolikët shqiptarë ishin më shumë të urryer nga sllavët se sa myslimanët ( E.Durham, Londër 1920).

Këtë që dua ta trajtoj sot ,nuk është e panjohur as për ne si shqiptar e as për qarqet diplomatike të Europës.Shtypi botëror e di me saktësi qëllimin e serbëve dhe lojën e tyre  me shqiptarët e të dy konfesioneve : musliman dhe atij katolik.Kësaj rradhe nuk do të trajtoj qëndrimin  dhelpërak serb ndaj shqiptarëve ortodoks në mbarë tokat shqiptare të cilat mbetën nën okupimin serb.

Duke i lexuar kronikat e kohës dhe duke e bërë një analizë shumë të thjesht , arrijmë në përfundimin e njejtë se : “Rrezikun më të madh për KishënOrtodokse Serbe, e kjo do të thotë edhe për popullin serb, e paraqet Kisha Katolike në kufijtë tanë të rinj.( “(“Vesnik Srpske Crkve”) Ndarja e Shqipërisë pas 1913 -tës ishte një favor shumë i madh për Serbinë ,por edhe ajo ndarje dhe ai copëtim i tokava tona e donte një “marifet” të menaxhimit  në mënyrë që me sukses të kryhej kolonizimi i atyre tokave dhe përfundimisht të zhdukej shqiptari nga faqja e dheut. .“Rrezikun më të madh për KishënOrtodokse Serbe, e kjo do të thotë edhe për popullin serb, e paraqet Kisha Katolike në kufijtë tanë të rinj. Ky do të jetë një demon i cili nuk do të na lë të qetë dhe i cili në vazhdimësi do të jetë barrë edhepër shtetin edhe për popullin.Katolicizmi në këto anë është zgjëruar dhe, ç‘është më e keqja, është përhapur dhe ka lëshuar rrënjë… Të rralla janë vendbanimet në krahinat e reja ku katolicizmi nuk e ka kapur ndonjë shpirt serb (!) dhe nuk ka fituar ithtarë.” Priftëria katolike shqiptare dhe besimtarët e tyre janë fajtorë, sipas popit Bojoviq, për të gjitha mossukseset serbe “(“Vesnik Srpske Crkve”).

Këto janë thënjet e tyre  jo të mijat ¸por unë  iu besoj  shumë në qëllimet e tyre. Qëllimet e tyre janë ende të parealizuara në masën 100 %,Nëse.realizimi i tyre deri në vitet  1940-ta është kryer pa kufizim, pa dro dhe me dhunë , ai ende nuk është përfunduar. Ata sot kërkojnë mënyra  tjera për likuidimin e plotë të elementit katolik nga tokat shqiptare.

Dhuna dhe zbrazja e tokave me dhunë për momentin nuk është opcion falë rrethanave të reja në botë, por kërkohet dhe synohet bashkëpunim nga vetë ne shqiptarët në realizimin e zhdukjes totale të elementit katolik shqiptar.

Me 20 Mars 1913, gazeta “Reichpost” shkruante: Ne rrethin e Janjeves mbi 400 vjet nga sot, rreth 8000 Shqiptar Katolik, të ashtuquajtur Laraman apo Katolik te Fshehur, jetonin aty. .Kur mbërritën Serbet, me qindra nga këta Laraman deshtën që haptazi të deklarohen që janë Katolik. Kur përfaqësuesi i shtetit serb të instaluar rishtas dëgjoi për këtë, tha: “Ose mysliman ose Ortodoks. Jo katolik!”.

Po pse, ose musliman ose ortodoks ? Shumë e lehtë të kuptohet . Në momentin kur këto toka mbesin terësisht muslimane , janë dy mundësi : ose të bëhet Snxhaku i dytë i Novi Pazarit ose lehtësohet shpërngulja e tyre nëpër botën islame.. Çubrilloviqi në projektin e tij thoshte.” Pasi që shqiptarët të binden që i takojnë një bote tjetër asaj lindore , atherë  e kemi  më lehtë ´ta.Por kjo do kohë”

“Numër i panumëruar i Katolikëve ishin vrarë ne Ponoshec, nga dora e sllavit (rrethi i Gjakovës). Afër Zhurit (rrethi i Prizrenit), kryetari i fisit ishe vrarë e thërrmuar nga shteti, mu pse ishte Katolik. E njëjta gjë ndodhi edhe në Gjakovë në famullinë e Nikajve, kur mbi 70 Katolik u vranë nga malazezet”.( 20 03. 1913, gazeta “Reichpost”)

Po unë si shqiptar apo ti gjithashtu si shqiptar që rastësisht i kemi takuar besimit musliman , ne pranojmë që bashkëkombasit tonë shqiptar të fesë katolike t´i katandisim nëpër botë , dhe në këtë mënyrë të bëhëmi bashkëpjesëmarrës në çfarosjen e një pjeseje të madhe kombëtare , të jemi në vijën e Serbisë. ? Jo.Unë jo. Por as Ti ,jo!

Tek e fundit shqiptarët katolik  nuk janë një mallë tregtar, me të cilët ne mund të bëjmë tregti.!

Gazeta e kohës, “Neue Freie Press” me 20 Mars 1913 shkruan: “Me 7 Mars, soldateska e prirë nga një pop Ortodoks,në dhe rreth Gjakovës deshtë me forcë të konvertoj Popullatën katolike në besim Ortodoks. Mbi 300 vetë, gra, burra dhe fëmijë nën kërcënimin me vdekje duheshin të konvertoheshin. Popi Ortodoks iu tha: “Ose nënshkruani deklaratën se e keni pranuar fenë e vërtetë ose këta ushtarë të Zotit, do i dërgon shpirtrat e juaj në ferr”.

Te gjithë e nënshkruan përveç Patër Angjelit. rezultati ishte skena më trishtuese e paparë në atë shekull”( www.albanianhistory.net)

Serbia aspak nuk brengoset që sot nuk mund të përdorë të njejtën metodë si atë të viteve 1913 ,për pranimin e “ fesë së vërtetë “ (sllavo-ortodokse fxh), sepse po tenton në mënyra tjera të ralizon qëllimet e veta. Pse ne sot duhet të jemi “ altoparlanta” (zërritësa dhe zëdhënësa) të Serbisë?. E mëndojmë këtë ?

Me 1919 qeveria jugosllave “nënshkruante” çdo akt ndërkombëtar kundër diskriminimit. Të njetën e bënë edhe sot Por persekutimet ndaj katolikëve kosovarë vazhdonin. Në Shkup patriotin shqiptarë , të atin e nënës Terezë e helmuan serbët. Serbët e shihnin rrezikun në shqiptarët katolik se për ata mysliman ishin planet tjera. Me 1929 u vra At Shtjefen Gjeçovi një françeskan shumë i respektuar nga shqiptarët. Edhe pse K. Jereqek i përshkruante shqiptarët “popull i vjetër me kulturë qytetare; edhe pse organizimi qytetar ishte i rëndësishëm edhe për Ilirët; sllavët medoemos e bënin sllavizimin, e turqit turqizimin e shqiptarëve, herë ndaras e herë në bashkëpunim.Pra ?

Magazin für die Literatur des Auslandes ,1843 shkruan :“Serbët ishin armiqët e betuar të malësorëve katolik(…)serbët kishin një urrejtje shfrenuese ndaj katolikëve shqiptar.”

Ndërkaq një historian i shekullit XIX shkruante se ,serbët i urrenin shqiptarët katolik ,për dy arsye, e para se ata ishin pengesa e parë dhe e fundit e tyre në realizimin e politikave te tyre doktrinare-religjioze ne mbeshtetje te Rusisë dhe përkrahjen herë pas hershme te Turqisë, dhe se dyti se ata e sidomos kleri i tyre mesonte brezave te kaluaren  dhe mbanin trashegimin e saj ne origjinalitet. “
E unë pse të kam urrejtje shfrenuese ndaj dikujt që flet shqip, frymon shqip?
Ndërsa një kronist tjetër në vitin 1841 thotë “Në malet e larta të Gjakovës dhe Prizrenit jetojnë malësorët shqiptar katolik dhe dominojn ato pjesë… ndërsa serbët janë armiqët e betuar të tyre, dhe se shpesh armiqësia e tyre ka qenë e përgjakshme dhe shkatërrimtare.

” Vendbanime të arnautëve të besimit të krishterë në terenin serb në kohët e kaluara kishte kryesisht nëpër qytete si Prishtinë, Vidin., Novi Pazar,Krushevac,Prokuplje ,Nish dhe Çupri ( Acta Bulgariae polissimum ecclesiastica (Monumenta spectantia historiam Slavorum Meridionalium, vol. XXIII, 339).Në çdo shkrim të së kaluarës mund të hasësh në të njejten  urrejtje të serbëve ndaj elementit katolik shqiptar.

”Disa analistë të jashtëm presin konflikte të reja religjioze ndërshqiptare. Muajve të fundit mediat zhvillojnë një luftë të ashpër. Është krijuar një përshtypje sikur fetë të jenë kapur keq ndërmjet veti? (Xhemal Ahmeti)”

Çka po përgatitet ? Jemi ne të vetëdijshëm dhe të ndërgjegjshëm që diçka po përgatitet ?

”Thonë ose krijojnë përshtypjen sikur t’iu ketë ardhur koha të vendosin ndërmjet perëndimit apo orientit. Mirëpo kjo është një luftë me fantomë. As myslimanët e as katolikët (shumica) nuk jetojnë në hënë, por në Evropë. As njëra e as tjetra nuk e vënë në pikëpyetje rrugën evropiane të Kosovës. Muajve të fundit në Kosovë vërehet të ketë marrë turr një rrjet fanatikësh pseudoislamikë që punojnë për supranacionalizma të ndryshëm: saudit, turk, arab, iranian. Këta e bëjnë zhurmën suksesshëm sepse mediat reagojnë dhe bien në kurthin e agjendave të tyre. Bash këtyre ditëve në rrjetet sociale u hap tema e interdiskriminimit në Kosovë. Katolikët duket të mos jenë në gjendje të mirë. Këtë e dëshmon edhe migrimi i madh i tyre drejt Evropës, bëhet fjalë për të rinj e të reja me suksese të mahnitshme në shkencë, biznes jashtë Kosovës. Këtij diksriminimi duhet rënë në gjurmë; ai duhet të studiohet, analizohet dhe të ndërpritet menjëherë sepse dëmton Kosovën në aortë. ” ( Xhemal Ahmeti , studjues)

Politikanë dhe drejtues të kishës ortodokse serbe herë nën zë e herë haptazi mundohen ta quajnë Kosovën një shtet të tipit mysliman bilës një shtet të tipit fundamentalist dhe kur kisha katolike shqiptare nuk është gjendur në anën e tyre si falsifikatore e historisë dhe fakteve atëherë dhe ajo është kthyer në objekt sulmi dhe shpifjesh. Ky sulm dhe këto shpifje ashtu si dhe lufta e përhershme ndaj shqiptarëve është e hershme.(Gjon Marku)

Gjithnjë udhëheqësit shpirtëror e në mënyrë të veçantë klerikët katolik shpalleshin armiqtë më të mëdhenj të popullit serb jo rastësisht. Por Faik Konica në revistën e tij “Albania”  shkrunte :se katolikët shqiptar janë shkak që u mbajt gjallë gjer më sot kombësia jonë.

Përfundimisht të bindemi që Kisha serbe harton, shpif dhe përçanë. Boll mo!

Fahri Xharra

14 Janar 2014, Gjakovë

TOCUMEN – PANAMA : Autoritetet e Amerikane sipas CNN thonë se kan kapur shumën më të madhe të parave në Aeroportin Ndërkombëtar të Panamasë - Tocumen. Për monetin policia panameze e cila ishte e përfshirë në këtë aksion nuk ka dhënë detaje se për ku ishin destinuar të shkojnë këto para. Gjetja e një sasie kaq të madhe parash, bënë që punonjësit e aeroportit të lajmëronin agjentët e policisë, të cilët zbulaun edhe shumën e parave të fsheura nëpër valixhet.

 Pas verifikimeve dhe hetimeve në aeroport, policia thotë se u gjetën 8 valixhe me 7.2 milion USD, të gjitha të paketuara me nga 100 dollar fatura - billa. CNN thotë se megjithëse ata kan pyetur autoritet sesi u zbuluan këto valixhe me para, autoritet nuk janë përgjegjur dhe nuk dënojnë të japin shpjegime të hollësishme, ishte “rastësi apo ato ndiqeshin?!”.  

Aksioni filloi thuhet se kur policia gjeti gati 7.200.000 USD të futura dhe të paketuara në qese plasmasi në tetëvalixhet në një aeroport të Panamasë, theksuan në raportin e tyre policia panameze. 
Hetuesit thonë se ata dyshojnë se këto të holla, ishin të fshehura në mes të disa sendeve të tjera në valixhet të cilat ishin nisur në një fluturim nga Hondurasi për Panama, për në drejtim të një karteli të fuqishëm, por ata nuk kanë thënë se për cilin kartel droge bëhet fjalë. Paratë ishin më së shumti në billat – faturat 100 USD të vjetra, thanë autoritetet. 
Në një rast si ky i ngjashëm që ndodhi vitin e kaluar, thanë ata ka nxjerr në pah ndikimet rajonale të tregtisë së drogës, që tashmë hetuesit Honduran janë duke u përpjekur të kuptojnë se si valixhet kan rënë në dorë të poliicisë panameze. Autoritetet e aeroportit, policia e drogës dhe hetuesve të veçantë në Aeroportin Toncontin në Tegucigalpa gjithashtu po hetojnë sesi ka hyrë kjo shumë parash në aeroportin e tyre pa u kontrolluar në aparaturat e skenimit të valixheve. 
Autoritetet deri tani kanë pezulluar dhjetëra oficerë policie dhe punonjës të doganës në Aeroportin NdërkombëtarToncontin në Tegucigalpa – Honduras dhe ata po hetojnë, të arrestuarit, tha për filialin e CNN - Televicentro një zëdhënës i policisë. 
   Policia panameze, e cila ka sekuestrauar valixhet me 72 milion dollarë amerikan, tha se kjo është shuma mëmadhe në vite, e kapur në këtë aeroport, dhe se me këtë rast ata kan arrestuar tre shtetas Honduran në Aeroportin Ndërkombëtar të Tocumen./Beqir SINA/

Esse nga  Raimonda Moisiu/

Hartfordi është Kryeqyteti I shtetit amerikan, Connecticut (Kënektikat apo Kenerike sipas “slang”-ut të vjetër) I shtrirë në distriktin e Hartford -it. Emri indian I qytetit ka qënë Suckiaug  dhe në vitin 1637 mori emrin Hartford sipas një qyteti anglez. Lundërtari  hollandes Ardien Block, ishte I pari europian që eksploroi duke lundruar në lumin Kenerike në  anijen me vela.  Në vitin 1633-e  kolonistët e parë hollandezë   ndërtuan  fortesën e  quajtur  “Shtëpia e Shpresës së mirë”, e cila humbi shpejt kontrollin nga puritanët  anglezë dhe një qëndër tregëtare që ekziston edhe në ditët e sotme pranë  Hartford-it. Ndërsa në vitin 1636  hollandezi, I përndershmi Thomas Hooker arriti me rrugë tokësore nga Newtown (Canmbridge), Massachusetts, së bashku me kongregacionin e tij  dhe fillimisht e quajti Newtown. Në vitin 1639 me miratimin dhe nënshkrimin e “Parimeve themelore”,  që konsiderohet si Kushtetuta e Parë  moderne,  solli  krijimin e qeverisë së parë. Që prej atij viti  shteti amerikan Connecticut, do të quhet “Shteti I Kushtetutës”. Hartford shërbeu si Kryeqyteti I kolonisë hollandeze deri në vitin 1701, duke përfshirë edhe  distriktin e Neë Haven në koloninë e tyre. Vecojmë se në  atë kohë, do të ishin dy kryeqytete; Hartford & Neë Haven.  Përfundmisht në vitin 1875 Harftordi do të bëhej kryeqyteti I vetëm I shtetit të Kenerikes. Sot për sot rradhitet si një nga qytetet e treta të mëdha në këtë shtet, pas qyteteve Bridgeport dhe Neë Haven. “Greater Hartford është  metroja më e madhe në tërë shtetin kenerian dhe I 45-i në të gjithë Amerikën, me një popullsi metropolitane prej 1,188,841. Distrikti I Hartford-it ka një peisazh të bukur e mahnitës natyror me shtrirjen e tij përgjatë Lumit Kënektikat, urën gjigande mbi këtë lumë, dhe lartësohen hotelet me pesë hyje,  gratacela,  institucione financiare dhe tregëtare, ndërtesat antike dhe  parqet  e bukura kombëtare të përhapura në të gjithë distriktin. Fillimisht zona e njohur sot si Parku Elisabeth ka qënë në pronësi të industrialistit, burrë shteti dhe Guvernator I Thesarit të Shtetit të Kënektikat-Charles M.Pond. Kur Mr. Pond vdiq tokën ia  la trashëgimi, Qytetit të Hartfordit me kusht që të shëndrrohej në park të hortikulturës dhe të mbante emrin e gruas së tij Elisabet, vdekur disa vite më parë se ai. Bashkia  e Hartford-it punësoi mjeshtrin hortokulturist (kopështar) Theodor Wirth I cili në vitin 1904  krijoi  një kopësht të bukur, kryesisht me  trëndafila, gjelbërim, lule të varieteve të ndryshme dhe ndërtoi pranë rrjedhjës së lumit një kafene me emrin e industrialistit Mr.Pond! Sot Parku Elisabeth është një nga Parqet kombëtare më të bukur  të  hortikulturës, jo vetëm në Amerikë, por në tërësinë e kontinentit amerikan. Por ajo c’ka e bën të dallueshme civilizimin e shoqërisë është kujtesa, identiteti individual, zhvillimi, ruajtja e trashëgimisë kombëtare në kontekstet shoqërore, kulturore, historike, gjeografike, infrastrukturë, mjetet për ta materializuar e pasuruar atë, nëpërmjet librave, restaurimit të tyre, kronikave, muzeumeve, identifikimin e  individëve të shquar, lidhjet e tyre personale me komunitetin, kombin dhe  botën. Këto lidhje artikulojnë  dhe paraqesin kohën, vendet dhe sistemet  social –kulturore dhe  shprehin vlerësimin për ndikimet  e kulturave të ndryshme historike e bashkëkohore. Është interesante për të theksuar se sa shumë artistë, shkrimtarë, aktorë, regjizorë, politikanë, muzikantë dhe producentë kanë lindur e  rritur në Hartford, apo studiuar dhe  shkolluar në Universitetet famose të Kënektikatit, si YALE apo UCONN. Në Hartford   është varrosur themeluesi I Kënektikatit, Thomas Hooker, ka lindur dhe është varrosur gjithashtu,  aktorja e famëshme e Hollyvood-it, Katharine Hepburn, Linda Evans, aktorja e Dynasty Fame, nga Hartfordi është aktorja simpatike dhe shumë e kërkuar amerikane, Meg Rajan,  kongresisti amerikan I viteve  1776-1832 Parmenio Adams , George Ë.Bush etj, etj. Por në Hartford është shtëpija ku u shkruajt “Ditari I Ana Frank” apo “Kasollja e Xha Tomës”. Në Hartford jetoi dhe zhvilloi veprimtarinë e tij, një nga autorët më të njohur në botë, Samuel L.Clemens, I njohur më mirë si Mark Tëain, me më shumë se 30 libra, qindra tregime dhe esse, leksione e studime shkencore. Në Hartford jam edhe unë banore e tij prej më shumë se një dekadë. Sa më shumë kalojnë vitet aq më shumë rritet interesimi im për të mësuar, zbuluar dhe njohur më nga afër historikun e jetës të këtij qyteti. Kur u vendosa fillimisht këtu teksa vozitja rrugëve të tij, më ranë në sy ndërtesat karakteristike si ato të qytetit tim, apo ndërtesa në formë “vapori”, si ajo që ka qënë dikur në qëndër të Korcës, -(ish-Farmaci) ndërsa sot Prefektura e qytetit). Parkun Elisabeth e shëmbëllej me parkun Rinia. Forcën e dijes, kulturës, inteligjencës e qytetarisë korcare, themelimin  dhe muzeumet  për identetin individual dhe zhvillim të Korcës, i lidh me  historikun hartfordian. Gjatë qëndrimit të tij në Hartford Mark Tëain është I njohur edhe për shtëpinë e tij me shumë dhoma dhe ambiente, që nga dhomat e gjumit, kuzhinën, banjot e shumta,  të clodhjes, bibliotekat, dhomat e studimit, muze, teatro, kinema,  të gjitha të përfshira me sistemin rrjedhës ngrohës, oborr të madh, lulishte me gjithfarë lulesh, gjelbërim, , belvederen, shatërvanet,  dhe statuja të ndryshme, që shprehnin forcën e dijes e të kulturës të jetës e veprës së tij.  Sot kjo shtëpi luan një rol të dyfishtë, jo vetëm si shtëpija e Mark Tëain, por edhe Muze kombëtar, për të nxitur ndërgjegjësimin dhe vlerësimin e jetës e veprës së Mark Tëain, për të treguar rëndësinë e krijimtarisë së tij letrare, shkencore, në fusha të tjera dhe për të shprehur  idetë, mendimet dhe opinionet e qytetarëve të botës.  Teksa vizitoja këtë shtëpi muze, më përqasej   Shtëpija Muze e Shkollës së Parë Shqipe, në Korcë, me shumë dhoma, (klasa) që përhapnin dije, shkrim e kulturë,  oborri me shtaërvanin dhe monumentin më gërmat simbolike dhe korespondimi kohor.  Por edhe për një arësye tjetër, sepse në ballafaqimet me botën perëndimore unë kurrë nuk do të lodhem se transmetuari këto vlera, vetveten, ndikimin që kanë këto vlera, në këtë vend multikultural me qëllimin e mirë  vetëm e vetëm për t’I bërë të njohur dhe integruar,  shpirtin intelektual, identitetin dhe krenarinë kombëtare shqiptare krahas kulturës hartfordiane dhe kulturave të tjera. Në këtë tentativën time kësaj here do t’u rrëfej  historinë, që është sa intriguese, interesante, origjinale, informuese, historike, – pra do t’u rrëfej,  mishërimin e këtyre të  vërtetave tek Mark Tëain,  jo vetëm si një vizitore e Shtëpisë së tij muze, por edhe si dy bashkëqytetarë të Harford-it, në kohë të ndryshme.

Jeta dhe veprimtaria e Mark Twain, në Hartford.

Për disa vite rradhazi, para viteve 1880-t, Mark Twain ka jetuar në Harford, të shtetit të Kënektikat-it (Kenerike), -në një shtëpi të ndërtuar përgjatë lumit Connecticut. Në shtëpinë ku ai shkroi  “Qyteti I të vdekurve”, “Aventurat e Tom Saëyer”-it,  “Monologu I Mbretit Leopold”, “Aventurat e Huckelberry Finn”-it, “Princi dhe I varfëri”, dhjetra libra, qindra tregime, esse, studime shkencore dhe publicistike në mbështetje të shpirtit zezak dhe luftës kundër racizmit, për të rikuperuar  atë gabim që kishin  bërë të bardhët ndaj popullsisë me ngjyrë. E gjithë kjo veprimtari letrare dhe sociale e bënë atë të njohur botërisht ende pa I mbushur të 45-t. Shprehja :”Sic thotë Mark Tëain”, u bë një frazë universale. Në Ëashington, ku ai pat kaluar disa muaj, pasi shkroi  “The Innocents Abroad”, libër I cili u lexua nga të gjithë anëtarët e administratës amerikane të kohës, dhe intrigoi dy senatorë t’I propozonin Mark Tëain dy poste të rëndësishme si:ministër apo këshilltar! Shkrimtari I ri kishte goditur në shënjë të epokës që po jetonte, pat fituar ngrohtësinë,  mbështetjen, vetbesimin e kombit triumfues, I bashkuar e I vetdijshëm  tashmë pas Luftës Civile.  Ai qëndroi në qendër të ndërgjegjes e ndjenjave kombëtare, ai shprehu homogjenitetin e pazakontë e të cuditshëm që Feminore Cooper dhe Ëilliam Dean Hoëells zbuluan në një vend që ishte ndryshe, I paqëndrueshëm dhe kaotik, një vend ku të gjithë e kishin një farë mënyre; “është atje”, – që e patën ndjerë dhe kishin përvojën  e përbashkët, megjithëse kjo  ishte krejt e pavërtetë për brezin e ardhshëm. Në madhështinë e tij, I lirshëm e I ciltër, ai foli për pionierin perëndimor,  atë c’ka ai gjeti, zërin e hershëm të Linkoln, dhe dramatizoi pikëvështrimin e tij, si aktor dhe prezantues, me një zell e dëshirë, që të sillte ndërmend Tom Saëyer-in. Gjithmonë në qendër të vëmendjes, Mark Tëain ishte një simbol I Amerikës së re, plot gjallëri, tërheqës dhe mahnitës, si ai ishte për botën e jashtëme, I pakrahasueshëm e me plot shije, ndjenjat dhe interesat e veta nuk I ndante nga ato të kombit. Humanitarizmi I tij impulsiv ishte tipik amerikan, ashtu sic ishte respekti për Gjermaninë dhe mospërfillja për Francën, në kohën kur Gjermania ishte “qendra” e Europës,  edhe pse në librat e parë të tij, ai pat gjetur te Napoloni I Tretë, “ shpirtin, dhuntinë, forcën, inisiativën, këmbënguljen tipike amerikane”. Po aq mirë edhe në aspektet e tjera, personaliteti I Mark Tëain, ishte mbi gjithcka, një emblemë e pashëmbullt e vendit dhe  kohës, në atë shkallë sa emri I tij evokohej nga  bashkëkohasit një përshkrim I gjallë i Amerikës të post – luftës. Ai ishte  demokrat, I thjeshtë e I ciltër, kur shkroi “Princi dhe I varfëri”, për të treguar se ishin identikë kur ata ndërruan rrobat; I cili ishte më I interesuar se si të fitonte lekët, shpikjet dhe makineritë në një moment kur sistemi kapitalist po cfaqte zenithin e tij. Me instiktin e një nismëtari dhe investitori  të  lindur, I cili pat përfituar nga “kohët e nxehta” të Nevadës dhe minierat e Sierra-s, e shtynë të investonte në dhjetra projekte për të fituar lekë më shpejt dhe patentën e shpikjes së sistemit ngrohës, (kaloriferëve)  të vendosur pas muri. Herë duke humbur dhe herë duke fituar, herë duke negociuar me shpikës të tjerë, përpiqej të shlyente edhe detyrimet, borxhet dhe shpresonte  të kontrollonte luhatjet e “qilimit të industrisë botërore”. Ai ishte autori I parë që përdori makinën e shkrimit, dhe lidhi telefonin  në shtëpi. Këto vecori të personalitetit të Mark Tëain, lindën karakterin letrar të tij, duke e shëndruar atë në shkrimtarin më të madh, të admiruar  e popullor të kohës. Ai ishte edhe një nga gazetarët e parë të kohës, si redaktor I një gazete që nuk u tërhoq nga botimi I saj edhe kur u gjend në borxhe. Komercialiteti dhe motivet e tij letrare ishin të ndërlikuara me njëra tjetrën. Ai kishte pak krenari në veten e tij si shkrimtar. Në “In life on Mississippi”, ai shprehet se e pëlqente profesionin e tij të pilotit,- sepse pilotët ishin ‘të pakontrollueshëm” dhe “indipendentë”, ndërsa shkimtarët “ shërbëtorët bësnikë të popullit”dhe kurrë nuk mund të jenë “trima e të ciltër”si pilotët. Nuk tregonte respekt për shkrimet e tij në fakt: ai e quante veten e tij “ sakat”  kundrejt “një prozatori të lindur e të sprovuar” dhe atij “njëfarësoji”. Mark Tëain kurrë nuk e dinte se kur shkruante mirë,- dhe shpesh metodika e tij e  të shprehurit dhe ndërtimit të kompozicionit të një tregimi, resultonte e dështuar. Ai ishte indiferent ndërsa shkruante një nga librat e tij më të mirë, “Aventurat e Huckelberry Finn”-it, sepse pjesërisht në të njëjtën kohë ai po shkruante edhe “ Simon Ëheeler, Dedective Amateur”. Ai shkriu tërë energjitë e tij, në “verbërinë e romanit të shkurtër”, -pati shumë pak kontroll prej artsiti, – përzierjen e absurdes me shënjtërinë, të tragjedisë me farsën. Mark Tëin ishte pikërisht ajo c’ka ka thënë Arnold Bennett për të:”Ai ishte një “piktor shpirtëror”, dy nga veprat  e tij janë kryevepra, “episodikisht  madhështore” dhe “inferiore” si “vepra të plota arti”. Po cfarë ishte Mark Tëain atëhere??!!

Mark Twain është  shkrimtari që bëri revolucion në prozën moderne realiste amerikane, shkrimtari që trashëgoi artin folkorik, edhe më pas te autorë të ndryshëm. Me sa shihet, në veprat e Mark Tëain vërehet  personaliteti dualist, një nga temat më të preferuara të Mark  Tëain,  të cilin e rishfaqi në shumë anekdoda  dhe tregime të tij, – personalitet që e vendosi atë pak a shumë në krahun popullor. Të gjitha këto reflektojnë mendjen e një shkrimtari I cili jo vetëm ishte dhe jetoi si një artist, mendja e të cilit ishte “e lirë”, por edhe shkrimtari që mbeti më I njohuri, vecanërisht  më  popullori si Benjamin Franklin Rusvelt, Lincoln dhe David Crocket.Është mëse e sigurtë që disa  nga veprat e  Mark Tëain ishin të destinuara  të jetonin me Amerikën, dhe ky njeriu që do të kujtohet gjithashtu si simbol I epokës së tij, humoristi dhe investitori inteligjent, dramatik, mëndjemprehtë, mirësinë e shpirtit,  djaloshi impulsiv,-“burri  nga Missouri”,  që e filloi jetën si Samuel L.Clemens, – u njoh e vdiq  si  Mark Tëain. Ai ishte filozofi dhe njeriu I shquar I letrave amerikane, klasiku    - që  u shëndrrua në legjendën e Amerikës.

Raimonda Moisiu

Hartford CT USA 

NGA Azgan HAKLAJ/

Janari është muaji i rëndë prej peshës së acarit e akullit, prej cikloneve dhe të ftohtit. Ndoshta jemi kombi i vetëm në kontinent që nuk e veçojmë për keq këtë muaj të zorshëm. Kjo, jo për mospërfillje, por me faktin se ngjarjet që dominojnë janarin, janë të shenjta për kombin shqiptar . E pikërisht kjo koiçidencë herë e mirëpritur e herë fatale ka bërë që janarin ta konsiderojmë e ta nderojmë. E nderimi i shqiptarit për më tepër kur bëhet fjalë për prijësit e tij, nuk pyet për akuj. I shkrin akujt me ngrohetësinë e shpirtit, me duhinë e zemrës.Pikërisht kjo parantezë më ka ardhë në mendje gjashtë vite radhazi tek kam qënë i ftuar në aktivitetin që organizon çdo vit komuna e Gjilanit me mbështetjen e Qeverisë së Kosovës. Titullohet “Flaka e Janarit” dhe është kulturoro-politik mbarëshqiptar. E pikërisht aty në Gjilan, ku me ditë të tëra rri i ndezur flakadani që skuq qilimin e bardhë të dëborës e shkrin akujt e ftohtësinë e janarit, mora shkas e frymëzim të hedh disa rreshta përkujtimi e homazhi.

Janë rreshta për ata burra atdhetarë e prijës legjendarë apo heronj e martir, që fizikisht u shuan në janar. Janë fjalë nderimi për ato kuvende burrash të kombit që përkundër akujve të janarit, u mblodhën, kuvenduan e u besatuan për Atdhe dhe ngrohën jo vetëm zemrat por dhe vet motin si dragojtë në shkrimet mistike.

Akujt e janarit do të shkrihen nga oshëtima e lajmit tragjik për vdekjen e Gjergj Kastriotit. Ofshama e vajit të burrave dhe grave shqiptare, jehoi ndër hone duke rrëzuar ortiqet. Por ajo që shkriu akujt e janarit të zi ishte mesazhi i bashkimit.

Kalandarët do të përcillnin sëbashku me janarët, ngjarje të tjera në histori, për të ardhur tek janari 1920. Akujt që kishte krijuar Konferenca e Ambasadorëve në Londër e prononcimi tragjik për shqiptarët i Bis Markut në Berlin, do të treteshin nga fjala e besatimi i burrave të mëdhenj të kombit tonë të tubuar në Kongresin e Lushnjës. Sulejman Bej Delvina, ky patriot e vizionar i shquar kishte lëshuar kushtrimin për të ndalur coptimin. E ajo ditë e 94 viteve më parë do të ishte jo vetëm barrikada e moscoptimit por dhe fati i themelimit të kryeqytetit të kombit tonë, Tiranës . Kjo pasi burri i shquar i Matit, Ahmet Zogu, në krye të trupave të qeverisë së Lushnjës, do të çlironte Tiranën, e kancelarive të Europës do ju tregonte se për fatet tona do të ishim vet zot.

E kështu, historia e janarëve s’do të kish mbarim.

Më 17 janar 1982 i ftohti e akulli do të ngroheshin nga lotët e nënave kosovare, pasi në Shtutgard të Gjermanisë u vranë tragjikisht nga U.D.B-ja jugosllave, pionierët e lirisë, Jusuf e Bardhosh Gërvalla dhe nipi i tyre, Kadri Zeka.

Dy vite më pas, më 11 janar 1984, në lagjen e Vranjeve të Prishtinës, gjaku i martirëve të kombit, Rexhep Mala e Nuhi Berisha, skuqi kodrën dhe shkrin akullin e status-quosë së rreme të vendosur me dhunë nga Serbia. Jeta fizike e heronjve mbaroi, por mesazhi i atij janari mbijetoi duke u shndërruar më 1998 në simbol të U.Ç.K-së.

Heronjtë e janarit në Kosovë mbetën simbole të lirisë, sepse me jetën e tyre u sakrifikuan që të jetësonin vendimet e Konferencës së Bujanit, për të drejtën e Bashkimit Kombëtar e mbajtur më 1-2 janar 1944.

Por në memorien e janarit mbetet loti i madh i kombit tonë për prijësin e vizionarin, politikanin e misionarin e lirisë e pavarësisë së Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova.

Ngjarje si këto, pak nga të shumtat që përmenda në këto rreshta, e bëjnë janarin të nderohet për jetë e të kthehet në muaj pelegrinazhi, respekti e homazhi, duke e vënë në muzeumin e memories të vlerave tona nacionale.

Ms. Esmiana Jani a classically trained ballerina and member of the Washington Ballet who is dancing the lead role in La Vie En Rose the latest production by the Washington Ballet in Washington DC../

By Doug Rul*/

On the surface you might not expect a collaboration between the InSeries’s Carla Hubner — originally from Chile — and the Washington Ballet’s Septime Webre — of Cuban descent — to result in a show devoted to French music. But La Vie En Rose, which Webre has co-directed and co-choreographed with David Palmer, the ballet’s associate artistic director, reflects their professional histories.

”About eight years ago,” Webre says, ”notable New York-based cabaret artist Karen Akers and I did a project using French cabaret songs — Edith Piaf, Jacques Brel. Just wonderful French cabaret music.” So while brainstorming with Hubner and Palmer about the focus for a new show, Webre was quick to add French cabaret to Hubner’s idea of performing French art songs, or short classical compositions from the romantic period. Webre describes these mostly 19th century pieces, known as mélodies in French, as ”really, really touching and affecting, and delicate.”

Says Hubner, ”In my former incarnation as a performing pianist, I played a lot of Debussy — that was one of my specialties — and my master’s thesis as a musicologist was on Henri Duparc.” Hubner still dabbles as a performing pianist: She’ll join Frank Conlon to accompany the five singers and 12 young dancers from The Washington Ballet Studio Company in La Vie En Rose. The show, in a run this weekend at GALA Theatre, is the fifth cross-genre collaboration between the InSeries and The Washington Ballet.

”It’s not just a dance concert with singers onstage,” Webre explains. The dancers and singers perform both alone and together in a show with a loose narrative thread – mais oui – about love and relationships. From a kind of youthful innocence in Act 1 to a more sober, even somber, Act 2. ”But at the end of the day having no regrets,” Webre says.

When asked to sum up the show’s gay appeal, a laughing Webre zooms in to state the obvious: ”Well, it doesn’t get gayer than listening to Edith Piaf.” ‘

La Vie En Rose is Friday, Jan. 17, and Saturday, Jan. 18, at 8 p.m., and Sunday, Jan. 19, at 3 p.m. at GALA Theatre, 3333 14th St. NW. Tickets are $40. Call 202-204-7763 or visitinseries.org.

*Published on January 16, 2014

*PHOTO:  La Vie en Rose: Daniel Savetta and Esmiana Jani

(Photo by By Paul Emerson)

Shenim: Ne rolin kryesor interpreton balerina e trupes se baletit te Washingtonit, meorigjine nga Shqiperia, Esmiana Jani.

Faik Konica në “The New York Times”: Gratë në fshatrat e Shqipërisë nuk kanë dalë kurrë të mbuluara. Vetëm në qytete, ku në kohën e sundimit turk kish forca ushtarësh të vendosur, mbuloheshin gratë me qëllim për të shpëtuar nga syt’ e ushtarëve që mund t’u bijin në qafë…. Në Shkodër e Elbasan edhe gra katolike e ortodokse e mbajnë mbulesën e faqes…/

Ka ndodhë shpesh që të debatohet për mbulimin e femrave në Shqipëri, duke pretetenduar se kjo ka qenë traditë gjithëshqiptare, vecanërisht për fenë muslimane. Nuk pretendoj që do t’i shtoj gjë atij debati, madje e kam shmangur në gazetën Dielli dhe nuk i kam botuar shkrimet e derguara, vecanarisht ato të fanatikëve, që duan me cdo kusht, në emër të lirisë fetare, kthimin masiv të mblesës për gratë muslimane, – thjeshtë desha të sjell në origjinal reagimin e Faik Konicës ndaj gazetës prestigjioze The New York Times Times.Ishte koha kur shtypi amerikan i furnizuar nga ai ballkanik, por edhe nga korrespondentët e atjeshëm, po shkruanin për Shqipërinë si për një vend musliman fanatik. Kjo pas kryengritjes që pat ndodhë në qarkun e Gjirokastrës. Në fakt ai që u cilësua rebelim iu atribua jugorëve, por bashkë me Ethem Toton, kishte dhe ushtarakë veriorë, dy prej të cilëve u zunë të gjallë, kapitenin Ismail Gjylbegu dhe Gegë Marka Gega. Gjithësesi nuk është kryengritja objekt i këtyre radhëve, por mbulesa e grave.Shkaku i shtimit te shkrimeve kunder Shqiperise, ishte pikerisht plasja e rebelimit dhe shtypi iu lëshua Shqipërisë me të gjitha bateritë…

Në gazetën Dielli të 7 qershorit 1937, në faqen e parë, në kolonën  e mesit, botohej reagimi i Konicisë nën titullin e shkruar me shkronja kapitale: ” NUK MBULOHEN TË GJITHA GRATË”!

Editori i atëhershëm i Diellit, Nelo Drizari, shkruan në hyrje të shkrimit:”Me titullin e sipërm, Ministri i Mbretërisë Shqiptare në Washington, Faik Konitza, i shkroi një letër gazetës The New York Times në lidhje me lajmet e shtrembëruara në një pjesë të madhe të shtypit amerikan.Nga letra, botuar me 24 të muajit maj, Dielli boton pjesën e mëposhtme, shkruante Drizari:

“Munt t’ju përhiroj për kryeartikullin mi Shqipërinë? Ay që e shkruan e kupton mirë ndodhjen e vendit. Vetëm dua të bëj një përjashtim mi një pike, shkruante Faiku.

“Gratë në fshatrat e Shqipërisë nuk kanë dalë kurrë të mbuluara. Vetëm në qytete, ku në kohën e sundimit turk kish forca ushtarësh të vendosura, mbuloheshin gratë me qëllim për të shpëtuar nga syt’ e ushtarëve që mund t’u bijin në qafë….Në disa vende, si Shkodra, Elbasani, edhe gratë katolike edhe ortodokse e mbajnë mbulesën e faqes, dhe meqë e kishin bërë zakon, kjo modë arriu gjer aty’ shpejti. Munt të themi se vetëm nja 10 për qint nga gratë e Shqipërisë e kanë mbajtur mbulesën e faqes.

Me që bie fjala, i vjen njeriut për të qeshur me disa gazeta, kur këndon në faqet e tyre se gjoja shqiptarët janë “Muhamedanë fanatikë”, kurse mbajmë ment që në syt’ e Turqisë, shqiptarët ishin atheistë, të cilët kurdoherë edhe talleshin me fenë!

“Vëndi ku plasi Lëvizja kryengritëse”, vazhdon Ministri Konitza, “janë nga viset më të përparuara të Shqipërisë. Njeriu në krye të kësaj lëvizjeje qe Et’hem Totua, i cili, mjaft i mencur, nuk tregoi as gjykim as dashuri-vendi në këtë rast.”, përfundon Konitza.

Komenti është i tepërt…(d Greca)

Deputetja Mesila Doda dhe Eduard Selami kanë vizituar komandën e NATO-s duke zhvilluar biseda kofidenciale të rangut të lartë. Me inisiativen e ambasadës amerikane në Tiranë, një delegacion shqiptar me parlamentarë të opozitës vizituan misionin USA në NATO, Shtabin e përgjithshem të komandes së NATO-s si dhe përfaqesinë USA në EU. Takimet e mistershme të dy deputetve demokrat kanë pasur mbështetjen e ambasadës amerikane dhe misionit të NATO në BE.

Një eksperiencë e mrekullueshme e dy deputetve demokrat si një sinjal se e ardhmja e tyre politike gëzon besimin e aleatve kryesor europian nga e cila ata në Partinë Demokratike do përcjellin frymën për të kuptuar marrdhëniet politike, diplomatike, ushtarake dhe ekonomike midis dy kontinenteve dhe frymën e partneritetit të vendeve të Aleancës së Atlantikut të Veriut. Shqipëria konsiderohej një partner i denjë dhe merrte pjesë në vendimet e rëndesishme të kësaj Aleance.

Nga Prof. Dr. Alfred Frashëri*/

Libri “Kongresi Kombëtar i Lushnjës” i autorit Engjëll Sh. Zerdelia i kushtohet një ngjarjeje madhore në historinë e Shqipërisë, në fillimin e vitit të tetë pas shpalljes së Pavarësisë së Shqipërisë, më 21-31 janar 1920. Ky Kongres ka këtë rëndësi, sepse mbrojti pavarësinë e vendit dhe hodhi themelet e shtetit të kohës. Shqiptarët me këtë akt të madh historik i ritreguan botës se janë një komb i lashtë i Ballkanit, që do lirinë dhe pavarësinë e vet, i cili është në gjendje të ndërtojë një shtet, ta zhvillojë atë dhe të përparojë. Për Kongresin e Lushnjës janë kryer studime, është shkruajtur dhe janë mbajtur fjalime ndër vite. Por, për fat të keq, asnjëherë nuk është treguar për brezat e sotëm; si u organizua dhe zhvilloi punimet ky Kongres, cilët ishin atdhetarët nismëtarë, kush punoi për të, cilët ishin delegatët dhe kë përqafësonin? Mbi baza klasore, dje dhe sot, historiografia shqiptare e politizuar në nivele të paimagjinueshme, ka dhënë gjithnjë shkrime të cunguara dhe emra të përzgjedhur edhe për Kongresin e Lushnjës. Kjo lloj “historiografie” u ka dhënë ngjarjeve historike një pamje rastësore, të organizuara nga dy-tre njerëz, të mbështetur nga “populli”. Ajo, me këtë veprim, realisht ka mohuar se ngjarjet historike, aq më tepër ato madhore organizohen nga njerëzit më të devotshëm, patriotë nga të gjitha trevat që bashkohen me rrjedhën e historisë, jo rastësisht dhe që gjejnë mbështetjen në atdhetarët e ndërgjegjësuar të kombit.

Këto mangësi, jo pa pasoja për historiografinë e vendit tonë, i ka kapërcyer me shumë sukses z. Engjëll Sh. Zerdelia në librin e tij që i paraqet sot lexuesit të gjerë. Ai përshkruan me hollësi si lindi nisma për thirrjen e Kongresit në një periudhë shumë të vështirë për Shqipërinë, kur të huajt deshën ta coptonin, si e thirrën dhe organizuan kongresin me përfaqësues nga të gjitha trevat shqiptare, cilët ishin ata burra që nuk iu drodh dora, syri dhe zemra për të mbrotjur atdheun. Me një punë shumë të madhe, autori i librit ka mbledhur materialet për secilin atdhetar që punoi për kongresin, për secilin lushnjar që dha ndihmesë për organizimin e zhvillimin e tij, për secilin shqiptar që me pushkë e penë në dorë e mbrojti këtë Kongres.

Në libër gjenden edhe dokumenta të korrespondencës së organizatorëve të Kongresit, përfshirë edhe me kundështarë të mbajtjes së tij, duke u treguar atyre se ky Kongres do të mbahej dhe Shqipëria do të shpëtohej. Jepen vendimet e marra dhe organet qeveritare të formuara. Libri shoqërohet edhe me fotografi të shumta (shumë prej tyre publikohen për herë të parë) të personave pjesëmarrës në të, të Lushnjës dhe mjediseve të shtëpisë ku u mbajt Kongresi, etj, të cilat i rrisin vlerën.

Duke lexuar librin, bëhet fare e qartë se ashtu siç në 28 nëntorin e vitit 1912 u shpall pavarësia e Shqipërisë pas një lufte dhe pune të gjatë të rilindasve dhe atdhetarëve të atyre viteve, të shqiptarëve që me pushkë dhe penë në dorë u ngritën për liri, Kongresi Kombëtar i Lushnjës mbrojti pavarësinë, hodhi themelet e shtetit të pavarur shqiptar dhe i tregoi botës se në tokën tonë, zot i vendit është shqiptari.

Libri “Kongresi Kombëtar i Lushnjës” duhet të qëndrojë në duart e lexuesëve, studentëve, historianëve, analistëve, sepse është një kontribut i rëndësishëm, që autori i tij, zoti Engjell Sh. Zerdelia jep në fushën e historiografisë shqiptare.

• Kjo është parathënia e librit të sapo botuar të studiuesit Engjëll Zerdelia. Gazeta “Dielli” do të shfletojë herë pas here këtë libër me vlera Kombëtare. Sic thoshte Fan S Noli, ndër veprat e mëdha të Vatrës ishte edhe Kongresi i Lushnjës. Qeverinë e dalë nga Kongresi i Lushnjës, Federata Vatra e ndihmoi me një Hua Kombëtare prej 197 mijë dollar. Kongresi i Lushnjës është ngjarje kulmore Kombëtare, që ndryshoi rrjedhat e Historisë Kombëtare. Përgëzime autorit!

Nga Sokol DEMAKU/

Në qytezën e vogël të Krahinës së Skånës në Ängelholm të Sueisë u mbajt Kuvendi vjetor i Shoqatës së Shkrimtarëve, Artistëve dhe Krijuesve Shqiptar në Suedi Pappa Klemnti i XI Albani.

Fillim viti cdo herë është koha kur bëhen rezymet e punës së shoqatave, asociaocioneve të ndryshme për vitin që lem pas, e kjo është një kënaqësi e vertetë për të gjitha ata të cilat në këte apo atë mënyrë kanë kontribua në arritjen e rezutateve të kolektivit të cilit ata i takojnë.Edhe Shoqata e Shkrimtarëve Shqiptar në Suedi mbajti Kuvendin e saj vjetor në të cilin Kuvend në menyrë kritike u paraqitë puan e bërë dhe rezultatet e arrituran ë vitin që lam pas. Raportin mbi punën e kësaj Shoqate e paraqitit para Kuvendit Kryetari Hysen Ibrahimi,  i cili mes tjerash theksoi se viti që po lëm ishte një nder bvitet më të suksesshme të kësaj shoqate në tre vitete e egzistimit të saj. Këtë vit tha ai arritëm që ne të nxjerrim në dritë librin dy të ”Thesarit kombëtar të mërgatës shqiptare në Suedi”, cka është një e arritur shumë e madhe e anëtareve të kësaj Shoqate, e në bazë të angazhimit dhe punës së palodhshme të anëtarvë ne arritem që promovimin e këtij libri dhe librit numer një ta bëjmë në Republikën e Kosovës e edhe me më shumë suskes në Republikëne  Shqipërisë falë baashkëpunimit që kemi me miqtë tanë poetë e shkrimtarë atje.

Në raport u tha se anëtarët e Shoqatës janë shumë aktiv dhe me punën dhe vullentin e tyre poetët dhe shkrimtarët kanë arritur që lexuesit dhe opinionit ti dhurojnë libra të reja për lexim, piktorët dhe skulptorët të jenë prezent me punimet e tyre artistike si dhe në lamin e muzikës mos të ngelim prapa me konserte dhe prezentimin e  këngës dhe valles shqipe në mërgatë. Është bërë punë e madhe në thellimin e bashkëpunimit me shoqtat kulturore këtu por edhe jashta Suedisë e njëherit kemi marrë pjesë aktive në themelimin e Shoqatës së Shkrimtarëve Shqiptar në Europë me seli në Gjermani. U tha në raport se mungon bashkëpunimi me shoqatat e shkrimtarëve në Kosovë e në ketë drejtim duhet shtuar kontaktet atje.

Kryetari i shoqatës paraqitit edhe planin e punës për vitin vijues në të cilin sic u pa vend i posaqëm nga ana e anëterev këtë vit do ti kushohet prezentimit të Shoqatës në gjithë teritorin e vendit ku vepron me anë të orëve letrare, prezentimit të veprave të botuara nga ana e anëtarëve si dhe kontaktet me artdashsit. Do shiqhet mundësia e spornzorimit të botimit të veprave letrare, të ndihmohen artistët në hapjen e ekspozitave vetiake e kolektive, te ndihmohen grupet artisike në vend, hulumtohen mundësit e finansimit të evenementeve kulturoe e letrare.

Raportin finansiar për vitin që lam pas e paraqiti arkëtari i Shoqatë, ku në bazë të raportit dhe punës së bërë nga ana e komisonit mbikëryes del se Shoqata ka një bilans pozitiv finansiar dhe se egzisotjne të gjitha parakushtet se edhe ky vit do jet vit i suksesshem në aspektin finansiar duke falenderuar anëtarësin si dhe sponzoret që nuk kursejnë ndihmen e tyre që kjo Shoqatë të jetë e suksesshme.

Në bazë të propozimit të anëtarësisë së shoqatës u propozuan edhe ndryshime në Statutin e Shoqatës, kështu që me vendimin e Kuvendit mbajtur me datë 18 janar 2014 në Ängelholm të Suedisë Shoqata do thirret:
Shoqata e Shkrimtarëve dhe Artistëve Shqiptar Papa klementi i XI Suedi

Miku, biznismeni dhe anëtari i Krysisë së kësaj Shoqate nga Ängelhom Mursel Shkupolli, shtroj drekë në restorantin e tij për të gjithë të pranishmit.

Me keqardhje kemi marrë lajmin për rënien e bustit të madhështores sonë, Nënë Terezes, në Mitrovicë. Dhashtë Zoti të mos jetë nga dora e njeriut, ka thënë Don Lush Gjergji.

“Ne po presim konstatimet e policisë dhe ekspertëve”, thekson Gjergji, për Presheva Jonë. Ai ka apeluar që ky rast të merret me rezerva dhe të mos shfrytëzohet nga askush për spekulime e as për përçarje.

“Ne jemi vëllezër dhe Nëna Tereze ishte e të gjithëve neve. Vepra, shëmbëlltyra dhe misioni i saj ishte i qartë dhe universal”, ka pohuar ai, duke shtuar se Kosova dhe gjithë shqiptarët Nënën Tereze e kanë në zemër dhe mendje.

Dritë shpirtnore, mesazh shprese

Brezat kangën do përcjellin.

Trojet tona të Ilirisë,

Nderojnë veprën e pavdekësisë

Ka qenë e mrekullueshme paraqitja artistike e krijimtarisë që i përkushtohej Nënë Terezës në tubimin e Mitrovicës. Visar Zhiti, një poet disident, që komunizmi nuk arriti ta thyente as në qelitë e torturave dhe as në ferrin e burgjeve, përcolli atë ditë poezitë e shpirtit për Nënën Terezë. Është duartrokitur gjatë poeti i talentuar. Edhe aktori i shumënjohur i Kosovës, Çun Lajçi, na ka emocionuar me vargjet kushtuar Nënës së madhe.

Pas atij përurimi kemi shëtitur edhe nëpër pjesë të tjera të Kosovës, duke qenë pjesëmarrës në disa nga veprimtaritë përkujtimore, kushtuar Nënë Terezës. Me shumë emocione i përkujtuam edhe veprimtaritë e organizuara në Gjakovë. Të dielën, me 5 shtator 2004, isha në Letnicë, tek Kisha “Zonja Cernegore”, ku Nënë Tereza kishte marrë mëshirën e parë, kur ishte vajzë e re. Na ka shoqëruar biografi i saj, dom Lush Gjergji. Të gjitha veprimtaritë na kanë pëlqyer dhe na kanë mbushur me emocione.

*Marre nga libri”Shtatoret e perjetesise” I autorit Lek Gojcaj me redaktor Dalip Greca

In memoriam Mentaz Allajbegu, traineri legjendar i sportit të mundjes, NJERI-BESIMTAR-ATDHETAR/

Në vend, faqe njëmijë, vetëm në ca rreshta, më e shkurtëra, mini-biografi!/

Edhepse mund të shkruhet një vepër e tërë, me karakter hulumtues dhe investigues gazetaresk, shkencor-publicistik, bile edhe në ca vëllime, përgjegjësi, e cila, iu dedikohet, në radhë të parë teoricientëve, gazetarëve dhe sportistëve të mundjes, por edhe të degëve të tjera, për shkak të vendit të kufizuar në mediat vizuele, sidomos, por edhe në ato të shkruara dhe të tjerat elektronike, në mënyrën më koncize munde të kufizohemi vetëm me ca mbitituj, tituj dhe nëntituj, apo edhe kapituj, të cilët, poshtu mund ta arrinin numrin me tri shifra!

I. NJERI ME DINJITET

1.- I lindur, rritur, zhvilluar dhe përfunduar tipik dibran, me dinjitet, krenari dhe modesti;

II. PEDAGOG I RRYER

2.- Filloi të punojë si pedagog i rryer në Dibrën Heroike, për të ia mbyllur dyert e arsimit, pas kthimit nga shërbimi ushtarak i sistemit monit-titist dhe antishqiptar?!

III. NGA SHKUPI E DERI NË EUROPË, BOTË DHE OLIMPIADË

3.- Veprimtarinë pedagogjike-sportive dhe atdhetare e vijoi në Shkup, edhe si trainer i sportit me pasionin kulminant, të mundjes dhe gati të të gjitha degëve më kruciale, për të arritur nxënësit e tij edhe zenitin e kampionëve dhe medaljeve më të shtrenjta të metaleve më fisnike në kampionatet shtetërore, rajonale, evropiane dhe botërore, duke përfshirë edhe Lojërat Olimipike;

IV. SUKSESE EDHE NË PRISHTINË E KOSOVË

4.- Aktivitetin sportiv dhe patriotik e vijoi edhe në Prishtinë dhe në shumë qendra tjera të Kosovës martire, duke i lidhur trojet etnike shqiptare si ambasadori më i devotshëm!

V. ME SHENJËTARINË PËR SHKAQE LUFTARAKE-ÇLIRIMTARE!

5.- Bashkëpunoi me të gjithë, edhe me sportet tjera, por duket se më së shumti, në mënyrë më entuziaste me trainerin dhe sekretarin gjeneral të Federatës së Shenjëtarëve të Kosovës, tanimë, poashtu qe mbi katër muaj në amshim, Sulejman Ramadanin, duke e kuptuar se stërvitja rreth tri dekada e të rinjëve dhe të rejave të këtij sporti, nuk ka vetëm qëllim zbavitës dhe garash, por me paradestinim kombëtar, me prioritet logjistik për përgatitjen e kuadrove të afta për përsosjen e artit ushtarak, për përdorimin profesional të armëve të të gjitha llojeve dhe kalibrave, sepse do të iu duhej shqiptarëve për kryengritje të armatosur, ose për mbrojtje nga armiku i përbetuar i popullit shqiptar,siç edhe ndodhi në vitin 1999, 2000 dhe 2001 në tri luftërat, apo skenarët sllavo-artodokse-shqiptare, duke e paramenduar, por edhe mos ditur se i njëjti i ka ushtruar në Zonën Operative të Llapit, sidomos edhe ushtarët dhe komandantët e lavdishëm të UÇK-së!

VI. MBI TË GJITHA: NJERI, BESIMTAR-ATDHETAR

6.- Përveç si trainer kulminant dhe me famë botërore, me shumë  medalje dhe mirënjohje tjera të panumërta në mbarë rruzullin tokësor, i Madhu mbi të mëdhenjtë, Mentaz Allajbegu, ishte NJERI, BESIMTAR dhe ATDHETAR I DEVOTSHËM  dhe i PALUHATSHËM!

VII. I DASHUR, ORATOR, I ANASHKALUAR,

7.- I dashur nga të gjithë, i çmuar, por edhe i anashkaluar tmerrësisht, edhe nga kundërshtarët dhe diletanët, nga ca takime, për të cilat i rihapa inçizimet në internet edhe tani kur i radhis këta rreshta, Mentaz Allajbegu ishte edhe orator i pasionuar, gojëmbël, i dashur dhe i çmuar, jo vetëm nga shqiptarët nga të gjitha trojet etnike dhe Diaspora e Madhe shumëmilionëshe Shqiptare, por edhe nga sportistët, ekspertët dhe personalitetet më të informuara në tërë rruzullin tokësor!

VIII. NDIHMË VËLLAZËRORE NË KOHË TË VËSHTIRË…

8.- Personalisht unë kam dy përshtypje të jashtëzakonshme: Kur vepronte në Prishtinë, në qershor të vitit 1988, me rastin e rrënimit skandaloz nga ana e pushtetit komunal dhe qëndror të godinës me dy banesa zyrtare në Poligonin e Shenjëtarisë  e ndërtuar qysh në vitin 1935, në zemrën e Tauk-Bahçes së Prishtinës, me skenar për zhdukje fizike personale dhe familjare, me plot eskavatorë,19 policë dhe punëtorë-hajna, duke m’i vjedhur nga djepi i palltos në banesë, 3.000 DM dhe revolen me po atë vlerë, Mentaz Allajbegu, ngarendi si me shpejtësi rrufeje për ndihmë morale, teknike dhe materiale, duke na u gjendur 10 anëtarëve të familjes,në momentet më të vështira dhe jetike, kur mund të ndodhte edhe tragjedia më makabre, edhepse me të vëllanë dispononim me të gjitha llojet dhe kalibrat e armëve në depo, duke na inkurrajuar si dibran dhe shqiptar i vërtetë!

IX. EDHE NË ZYRËN E DREJTORIT TË PALESTRËS

9.- Pas skenarit të 2001, në një takim rasti në Qendër të Shkupit, më shoqëroi si mik i vërtetë, duke shkuar bashkërisht te Drejtori i Palestrës së Sporteve nën Kala të Shkupit, te z. Palloshi për të ma lëshuar atë në rast të nevojës për ndonjë tubim të madh me karakter kulturor ose thjeshtë kombëtar, e cila u premtua me respektin më të madh!

X. NË FUND, I VETMUAR, SI ROBINSONI?! (Turp!)

10.- Absurdi mbi absurdet, as i pari, as i fundit dhe as i vetmi, anashkalimi fashizoid pas të gjitha atyre meritave të Legjendës së Mundjes Shqiptare dhe Botërore, duke e lërë në gjendje të mjerueshme dhe të izoluar si Robinson Krusoja i Daniel Defosë (1660-1731), pasi nuk i përkuleshte kurkujt dhe mbeti stoik i përbetuar tërë jetën, duke e konkretizuar nga bashëpunëtorët dhe nxënësit e tij më të devotshëm, për ta zbuluar një të vërtetë historike që të mos përsëritet më!

XI. NË ELITËN E PARË TË ILIRIDËS SHQIPTARE DHE MË GJERË

11.- Dhe duke përfunduar, një koinçidencë mbi koinçidencat, citoj nga notesi me laps për ta përpunuar dhe përpiluar në kompjuter:” E enjte, 16.01.2014, qe, 04:10, pasi më doli dhe s’më zente gjumi, duke menduar, (ri)IDE MADHORE…”, kur e përpilova një listë prioritare nga rreth 100 personalitete më cilësore nga Ilirida Shqiptare, ndër mbi 30 të parët për publikim, u shënua edhe emri i Mentaz Allajbegut (sikurse edhe i dy Shabanave poashtu legjendarë, fryt i tij i merituar), emrat e të cilëve, krahas artikullit programatik dhe pragmatik e strategjik, me qëllimin e shenjtë, do të publikohen së shpejti në rreth 50 media të shkruara dhe elektronike, me të cilat Kabineti… dhe unë, krahas atyre gjysmëshekullore, që nga viti 1956, me rreth 20 emra konspirativë,  bashkëpunojmë qe më shumë se tri vite, sidomos, që nga ato të Kërçovës, Tetovës, Shkupit, Prishtinës, Preshevës, Malësisë së Madhe, Tiranës dhe deri te ditorja më prestigjioze e Nolit dhe Konicës, “Dielli” (me traditë 95 vjeçare:1909-2014…) dhe “Illyria” të Amerikës…;

XII. NGUSHËLLIME DHE INKURRAJIME

12.Dhe krejt në fund: me rastin e kalimt në amshim të Legjendës së pakrahasueshme të sportit të Mundjes, Atdhetarit të Devotshëm, Bashkëpunëtorit dhe mikut tim të paharrueshëm, të të Madhit Mentaz Allajbegut, familjes, farefisit,  nxënësve të tij, dashamirëve, dibranëve, shkupjanëve, prishtinasve dhe të gjithë shqiptarëve të Iliridës Shqiptare, të të gjitha trojeve etnike, të Diasporës së Madhe Shqiptare në tërë rruzullin tokësor, por edhe të tjerëve, NGUSHËLLIMET më të sinqerta, duke i inkurrajuar për humbjen e madhe dhe të pakompenzueshme në historinë e sportit shqiptar dhe botëror!

Lavdi e përjetëshme, bashkëpunëtorit dhe mikut tim të Madh, Mentaz ALlajbegut!I paharrueshmi për jetë:

Sali Ramadani-Kërçova

…………………………………………………………………………………………………

PS(Postcriptum) Duke qenë se momentalisht gjendem jashtë venldindjes, i lutem Redaksisë së nderuar më të afërt që këtë tekst të ia dorëzojë familjes së të nderit, me propozim që të publikohet edhe në rubrikën respektive, bile, për shkak të peshës së burimit, INA prestigjioze në atë EKSKLUZIVE, sepse duket se edhe mëtej hakerët i sulmojnë në mënyrë mafioze tekstet tona , pasi ky in memoriam do të jetë pjesë e veprës voluminoze “Çështje Shqiptare (Si? Të zgjdhen!), ose edhe në vepër të veçantë “IN MEMORIAME”, që nga fjalimi mortor për deputetin e viteve të ’60-ta, Rrahim Likën, Heroin e Kombit Sulejman Elezin  dhe Sulejman Ramadanin, Eshref Saraçini, Bahtiar Rrushaj, Hajro Ukalli dhe  deri te Bekim Fehmiu etj.

Nga Gani MEHMETAJ /

Ka vjet që grupe mercenarësh shqipfolës bëjnë fushatë të egër e denigruese kundër personaliteteve më të mëdha shqiptare. E nisën “kozmopolitët evropianë” më Gjergj Kastriotin-Skënderbeun, në përpjekjen për të zvogëluar madhështinë e tij, në emër të kinse luftimit të nacionalizimit shqiptar; e vazhduan përbaltjen e heroit tonë kombëtar islamikët antishqiptar me përrallat fetare shkombëtarizuese. Qëllimi i mercenarëve ishte i qartë: frika paranoike se duke e thirr në ndihmë Gjergj Kastriotin, simbolin e bashkimit kombëtar, shqiptarët do të kërkoni të drejtën historike dhe të drejtën etnike.

Nuk mbeten prapa fushatës denigruese, ose e tumiren edhe disa parti politike në Kosovë, sepse përpiqeshin që luftën e vitit 1999 ta kapitalizonin me heronjtë e shpifur e të flashkët, ndërsa druanin se personalitetet nga e kaluara do t’u bënin hije, duke ua zvjerdhur luftë partizanëve të rinj. Prandaj i toleronin apo e ndërsenin sulmin e tillë.

Por pavarësisht që u derdhen shumë para, u shpenzua shumë energji renegatësh, Skënderbeu qëndroi i fortë përballë sulmeve të egra të mercenarëve antishqiptar. Në këtë përpjekje thirrën në ndihmë Lindjen e Perëndimin (ishte hera e parë që të dy palët merreshin vesh mirë në mes veti), shprushen e shtrembëruan fakte, duke u përpjekur të ilustronin tezat e tyre të mbrapshta, por ishin të pakët shqiptarët që i përfillen apo që u besuan.

Kujt i pengon Nëna Terezë e Ibrahim Rugova

Kur dështuan për faqe të zezë kundër Skënderbeut (megjithatë ata nuk pushojnë), vazhduan  me të njëjtën egërsi kundër Nënës Terezë, shqiptares më të famshme të shekullit XX dhe meljeniumit të tretë, simbolit të shpirtit të madh shqiptar.

Niveli i atyre që përjargeshin kundër Nënës Terezë ishte i mjerë: ca hoxhë sharlatanë e primitiv deri në skajshmëri, ndonjë gazetar-shkrimtar i dështuar që s’ia thoshte askund,  pos në intriga e prostituim profesioni, prandaj u ngjiteshin shoqatave islamike që t’u zhvatnin para. Por ishin edhe më të mjerë ata që i dëgjonin si kopeja, ndërsa nuk reagonin. Por ata po i ndërsejnë militantët talibanë të sillen si vandalistë.

Pastaj iu kthyen sërish presidentit Rugova, duke hedhur baltë mbi te, sepse edhe nga varri u bënte hije mercenarëve e politikanëve të dështuar që ndërrojnë ngjyra e përcaktime politike sipas interesave materiale. Një dështak stalinist e sulmonte për mungesë guximi, kurse vet gjithë jetën ishte zvarritur nga nënshtrimi në nënshtrim, tjetri përpiqej ta zhvlerësonte në strategjinë politike, ndërsa shquhej për përçartje  e panagjerike për ideologjitë më antishqiptare (një herë ky kritik i Rugovës ishte titist e enverist i tërbuar, herën e dytë u bë islamik i çartur, një herë lavdëronte Jugosllavinë deri në trans, tash përgjërohet për Turqinë me të njëjtën eufori ). Të dy këta dështakë që aq shumë lakmuan postet, ishit të pazotët të arrinin majat e politikës, prandaj shkumëzojnë kundër personaliteteve.

Është e habitshme se si gazetat e televizionet në Kosovë e në Shqipëri u jepnin hapësirë një grushti njerëzish të publikonin sharje e fyerje të këtilla. Renegatët mbase shpresonin se duke sulmuar njerëzit e madhej do të merrnin diçka nga madhështia e tyre, por e mashtronin veten, sepse mjerani nuk del nga balta as kur matet me hijen e kolosëve.

Kur dështakëve u bëjnë hije personalitetet

Meqë nuk u mjaftuan më të vdekurit, iu kthyen kolosëve të gjallë, të vetëdijshëm se ata ua kujtojnë vogëlsinë e qyqarin e tyre çdo ditë: në mëngjes e në mbrëmje. Kështu, vazhdimisht e kanë ngacmuar, apo janë përpjekur t’ia zbehin famën shkrimtarit më të madh shqiptar të te gjitha kohërave, emblemën kombëtare, Ismail Kadaresë. Arsyet e sulmit janë nga më të ndryshmet, shpesh herë nga më të pabesueshmet. E para, sepse Kadare në situatat më të vështira doli në mbrojtje të kombit, në mbrojtje të së vërtetës, si asnjë shkrimtar apo intelektual shqiptar, duke demaskuar shkrimet antishqiptare. E dyta, sepse fjala e tij publike kishte peshë të madhe kombëtare e planetare, kështu që i zhvlerësonte qindra shkrime denigruese të huaja e ‘vendase”. E treta, sepse qëndronte në piedestalin më të lartë të Olimpit, prandaj ashtu sikurse rrufeja godet lisin më të lartë, ndërsa të vdekshmit shohin me zili majën e Olimpit, ashtu “mendimtarët” e kombit dhe dështaket e pendës e shihnin me zili shkrimtarin që qëndronte me dinjitet mbi ta.

Më kot përpiqen t’ia zbehin shkëlqimin këtij gjeniu të letrave, më kot hedhin baltë e pluhur mbi te, ai i sfidon me gjenialitetin e vet.

Ismail Kadare printe dhe prinë edhe më tutje në shumë segmente: Qytetari Ismail Kadare është shqiptari më i madh i gjallë në rruzullin tokësor. Ismail Kadare është shkrimtari më i madh shqiptar i të gjitha kohërave. Krijuesi Ismail Kadare është njëri ndër shkrimtarët më të mëdhenj të gjallë në planet.  Intelektuali Kadare është shqytari më i guximshëm i çështjes kombëtare. Asnjë shkrimtar, në asnjë kohë, nuk e ka mbrojtur çështjen kombëtare me aq sukses e këmbëngulje se sa që e ka bërë ky kolos në qarqet ndërkombëtare dhe nëpër televizione e gazeta prestigjioze evropiane. Asnjë shkrimtar shqiptar nuk i ka dal zot Kosovës në periudhat më të vështira se sa që e ka bërë këtë gjë Ismail Kadare me intervista, shkrime autoriale apo deklarata të ndryshme, madje edhe me libra.

Edhe shkrimtarë të tjerë shqiptar kishin mundësi, mbase edhe kapacitet intelektualë të shkruanin në gazeta të ndryshme evropiane, edhe sot nuk i pengon askush të bëhen më të guximshëm dhe më energjik për t’i dal në mbrojtje çështjes shqiptare, apo për t’iu kundërvënë dukurive të shëmtuara që e rrezikojnë qenien kombëtare, mirëpo me ndonjë përjashtim (kryesisht u mjaftuan të debatojnë brenda provincave të tyre politike e kulturore, shpesh duke shpenzuar energji për të sharë njëri-tjetrin apo për të denigruar kundërshtarët politik e rivalët e pendës). Madje kur një lukuni islamikësh mesjetarë dalin me tezat nga më të çoroditura në opinion, shkrimtarët tonë heshtin, ose ua tumirin apo i takojnë hoxhallarët e tillë antishqiptarë për t’ua puthur dorën.

Ismail Kadare është ai i cili çdo deklaratë antishqiptare nga kuzhina politike serbe, a nga kuzhina antishqiptare turke i ka ndenjur për kundruall duke iu përgjigjur flakë për flakë, pa asnjë ngurrim. Në kohën kur propaganda serbe e bënte tymnajë shtypin perëndimor me gënjeshtra e shpifje, ishte Ismail Kadare ai i cili i përgjigjej me sukses. Të  shumtën e herëve ishte i vetëm, ndërsa një pjesë e tyre e goditen keqas sikur donin ta ndihmonin propagandën serbe.

Edhe sot është Ismail Kadare ai i cili po i përgjigjet flakë për flakë servilizmit të skajshëm të disa intelektualëve haxhiqamilistë, të cilët po e mbrojnë okupimin pesëshekullor turk (të thuash se Turqia e shpëtoi Shqipërinë nga shkombëtarizimi është sikur të thuash se Serbia e shpëtoi Shqipërinë nga turqizmi).

Është Ismail Kadare ai i cili e ngriti në kulm qenien kombëtare, duke i nxjerr në pah vlerat  kombëtare me tërë madhështinë e vet, ndërsa disa nga mercenarët apo renegatët shqipfolës përpiqeshin që këto vlera t’i “ç’mitizonin”, që nënkuptonte t’i bënin hi e pluhur.

Natyrisht Ismail Kadare në qasjet ndaj ndonjë problemi apo çështje në periudha të caktuara pati gabime, apo keqinformime, duke i vlerësuar në mënyrë të pa drejtë. Mirëpo, është ndër të paktit që e pranoi qasjen e gabuar, duke i kërkuar falje opinionit. Kadare e vlerësoi gabim Ibrahim Rugovën dhe veprimet e tija strategjike në një fazë të përpjekjeve për pavarësi. Kur e analizoi më gjakftohtësi nxitimin e vet, bëri burrni, erdhi në Prishtinë, i kërkoi falje Rugovës dhe e tha publikisht se ishte i informuar gabimisht.

Autori i këtij shkrimi në kohën kur Kadare vlerësonte me nxitim situatën në Kosovë, shkroi disa shkrime kritike ndaj shkrimtarit në gazetën Rilindja.

Ismail Kadare është shkrimtari më kombëtar në letrat shqipe. Asnjë shkrimtar tjetër shqiptar nuk është marr me tema kombëtare më shumë se sa Kadare, asnjë shkrimtar tjetër shqiptar nuk e ka bërë lexuesin e tij ta ndjejë veten mirë, sepse e ka bashkëkombës  shkrimtarin. Të gjithë neve që na ka rastisur të dalim jashtë vendit, me t’u prezantuar para të huajve, emrin e parë që na e kanë përmendur me respekt ishte shkrimtari ynë-Kadare.

Ku është shteti kur rrëzohet shtatorja e Nënës Terezë?

Rrëzimi i shtatores së Nënës Terezë në Mitrovicë është akti më i turpshëm që mund ta bëjnë joshqiptarët në qytetin e shqiptarëve. Është një veprim që të rrëqeth. 

 Shfeqet krasniqet dhe krasniqët e tjerë po i nxisin vandalizmat e këtilla. Mjerë shteti që i lejon dhe populli që i duron. Aziatikët e ardhur terrorizojnë popullatën shqiptare, vetëm na e durojmë. Joshqiptarët e fyen rëndë kombin tonë, ndërsa ne bëjmë sehir. Turpërohem para këtij akti dhe para indiferencës sonë. Po te ishte ndonjë përmendore serbe, kurrë s’do të guxonin ta rrëzonin, po të ishte serb qeveritarët  tanë tashmë do të shkumëzonin duke e gjykuar e dënuar. Madje, policia do ta vinte në pranga. Por është shqiptare dhe kujt s’i bëhet vonë. Ku është Presidentja, kryeministri dhe ministri i brendshëm? Po policia?

Shteti i kujt është ky? Pse nuk arrestohet ai që frymëzoi rrëzimin e bustit?

Kreu i shtetit duhej të ishin në vendin e ngjarjes dhe të tregonin se i kapen keqbërësit.

Prof.dr. Eshref Ymeri/Kaliforni/

 Përmes mjeteve të informimit masiv është dhënë edhe ky informacion: “Edi Eama, Kryeministri i ri i Shqipërisë, pritet që të vizitojë Beogradin gjatë muajit shkurt, në kuadër të një turneu diplomatik nëpër vendet e rajonit, ka njoftuar Ministri i Punëve të Jashtme të Serbisë Ivan Mrkiç përrmes mediave serbe, transmeton agjencia e lajmeve “B52” (Citohet sipas: “Edi Rama do të vizitojë Beogradin”. Marrë nga faqja e internetit “Tirana Observer”. 19 janar 2014).

Një informacion ky vërtet i çuditshëm. Në vend që këtë lajm publiku shqiptar ta mësojë nga zyra e informacionit e Kryeministrit Rama, ai e merr vesh nga mjetet serbe të informimit masiv.

Madje gazeta “Politika” e Beogradit e datës 17 janar 2014, paska zbuluar edhe një të vërtetë aspak ngushëlluese për publikun shqiptar të mbarë trojeve tona etnike. Ministri Mrkiç paska deklaruar:

“Beogradi e mirëpret iniciativën e Ramës të vijë në Serbi”.

Një njoftim ky që “Tirana Observer” e ka censuruar në faqen e vet të lartpërmendur të internetit.

Iniciativa e çuditshme e Kryeministrit Rama me siguri që nuk ka ngjallur ndonjë interes në Beograd, për të mos thënë që është pritur me shpërfillje, përderisa ministri Mrkiç deklaron:

“…nuk dihet data e saktë e vizitës së Ramës në Beograd, sepse Beogradi zyrtar është i zënë më çështje

të tjera të rëndësishme, disa prej tyre negociatat me Prishtinën dhe fillimi i negociatave për anëtarësimin e Serbisë në BE” (Citohet po sipas faqes së mësipërme të internetit të gazetës “Tirana Observer”).

          Pas kësaj deklarate të ministrit të jashtëm serb, zoti Rama, normalisht, në mbrojtje të dinjitetit te vet si Kryeministër i Shqipërisë, duhet të deklarojë për anulimin e vizitës në Serbi, meqenëse Beogradi zyrtar nuk e vlerësuaka të rëndësishme vizitën në fjalë. Kur Beogradi del me një deklaratë të tillë publike pas 66 vjetë marrëdhëniesh të tendosura me Shqipërinë, pas një gjenocidi mbinjëshekullor që ka ushtruar kundër popullit shqiptar të Kosovës, kjo do të thotë se ai, edhe pas bombardimit të Serbisë në vitin 1999, edhe pas shpalljes së pavarësisë së Kosovës, vazhdon të mos ushqejë kurrfarë respekti ndaj klasës politike të Tiranës. Deklarata shpërfillëse e ministrit të jashtëm serb për vizitën e Kryeministrit Rama në Beograd, dëshmon se mendësia millosheshiçiane ndaj etnisë shqiptare vazhdon të mbetet mbizotëruese në formimin psikologjik të klasës politike serbe.

Po si shpjegohet që Kryeministri Rama e ka mbajtur të fshehtë nga publiku shqiptar planin e vet për të vizituar Beogradin, madje duke e ndërmarrë vetë iniciativën për një vizitë të tillë, pa pritur ndonjë ftesë zyrtare nga homologu serb?

Në këtë mes dëshiroj të theksoj disa gjëra:

Së pari, zoti Rama nuk ka respekt për opinionin publik shqiptar, sepse atë, në formimin e vet si intelektual, e mban të karfosur fort ideja sekrete enverhoxhane, sipas së cilës udhëheqësi qëndron mbi popullin, sepse populli duhet të bëjë atë që i thotë udhëheqësi, se udhëheqësi është, demek, i pagabueshëm. Kjo ishte edhe arsyeja që Enver Hoxha kishte hedhur parullën: “ç’thotë partia bën populli”. Prandaj, duke mos pasur respekt për opinionin publikun shqiptar, Kryeministri Rama nuk e quan të arsyeshme që atë ta vërë në dijeni për hapat që ndërmerr në politikën e jashtme dhe sidomos në marrëdhëniet me fqinjët.

A nuk ishte Kryeministri Rama ai që, gjatë vizitës në Shtetet e Bashkuara të Amerikës në vjeshtën që kaloi, duke shpërfillur tërësisht opinionin publik shqiptar, pranoi të bëhej çaktivizimi i armëve kimike siriane në vendin tonë? Kjo ngjalli një valë të fuqishme zemërimi në radhët e rinisë shqiptare në mbarë vendin, e cila, me shumë të drejtë, u ngrit peshë më këmbë dhe nuk e lejoi të vihej në jetë premtimi që ai u kishte dhënë autoriteteve amerikane.

Së dyti, si kuturis Kryeministri Rama të ndërmarrë iniciativën për të vizituar Serbinë, ndërkohë që Serbia nuk ka kërkuar ndjesë publike për krimet e pallogaritshme dhe për tragjeditë e rënda që i ka shkaktuar mbarë kombit shqiptar dhe veçanërisht popullit shqiptar të Kosovës, sidomos në gjysmën e dytë të viteve ’90? Po kur të shikojnë Kryeministrin Rama duke vizituar Beogradin, ç’do të mendojnë pronarët e atyre 200 mijë shtëpive të djegura në mbarë Kosovën? Ç’do të mendojnë nënat e atyre dëshmorëve që e lanë me gjak mbarë Kosovën gjatë luftës me makinën ushtarake të Millosheviçit? Çdo të mendojnë familjet e atyre gati 2 mijë të zhdukurve pa nam e pa nishan, për të cilët Beogradi vazhdon të mos i tregojë vendgroposjet e tyre? Ç’do të mendojnë ato 20 mijë gratë dhe vajzat kosovare që i përdhunuan shtazërisht kriminelët serbë? Ç’do të mendojë popullsia shqiptare e Luginës së Preshevës që përjetoi me dhembje shkuljen e memorialit në nderim të dëshmorëve që ranë në përleshje me bandat e Millosheviçit? Ushtria Çlirimtare e Preshevës, Medvegjes dhe Bujanovcit (UÇPMB) luftoi për të drejtat e veta kundër kriminelëve millosheviçianë, por memorialin në nderim të dëshmorëve të saj, e shkuli pas 14 vjetësh kryeministri i tanishëm serb Daçiç, i cili, me këtë akt barbar që kreu, vërtetoi se është mbështetës i fuqishëm i veprës kriminale të Millosheviçit. Me veprimin barbar kundër memorialit në fjalë, çka ishte një fyerje e rëndë për mbarë popullsinë  shqiptare të Luginës së Preshevës dhe për luftëtarët e saj, Serbia dëshmoi se ajo gëzon një përkrahje të fuqishme në Evropën Perëndimore. Ish-Shefi i UNMIK-ut Lamberto Zanieri, në një intervistë për agjencinë gjermane të lajmeve, ka deklaruar:

“…pas ndërhyrjes ushtarake, një pjesë e bashkësisë ndërkombëtare mori anën e Serbisë”. (Citohet sipas: Lamberto Zanier. “Pas ndërhyrjes ushtarake, një pjesë e bashkësisë ndërkombëtare mori anën e Serbisë”. Marrë nga faqja e internetit. 16.04. 2011).

Së treti, i karfosur keq nga ideja e përngrirë (fikse) enverhoxhane në ushtrimin e pushtetit, siç e përmenda më lart, Kryeministri Rama shpërfill tërësisht  mendimin intelektual shqiptar lidhur me qëndrimin paradoksal të Serbisë për mosdënimin e fajit në raport me popullin shqiptar të Kosovës. Edhe sot e kësaj dite vazhdon të mos dënohet platforma kriminale e akademikut Çubrilloviç e vitit 1938 për dëbimin e shqiptarëve nga trojet e veta etnike. Ca më tepër, nuk ka as edhe një shfaqje të vetme të ndjesës apo të pendesës kolektive nga klasa politike serbe dhe nga mbarë opinioni publik serb për dënimin e krimeve të Millosheviçit kundër Kosovës, e cila sot është shtet i pavarur dhe sovran. Si është e mundur që Kryeministri Rama të mos e ketë parasysh mendimin e Kadaresë në këtë pikë:

“Është jashtë çdo dyshimi se do të ishte pozitive njohja pa ngurrim e Kosovës. Madje, do të kishte qenë edhe më mirë sikur Serbia do të kishte qenë e para që ta bënte një gjë tillë! Në fundin e mijëvjeçarit, në Ballkan ndodhi një dramë. Kur një dramë mbaron, që ajo të mos përsëritet, fill pas uljes së perdes, duhet të ndodhë shqyrtimi i ngjarjes. Shqyrtim do të thotë, në radhë të parë, dënimi i fajit. Procesi kulmon me shqyrtimin e ndërgjegjes, çka do të thotë, me brerjen e saj, pra me pendimin. Në rastin e konfliktit të fundit ballkanik, procesi, për fat të keq, u ndërpre në mes. U ndëshkua faji me anë të bombave, por thelbi, ndërgjegjja fajtore, pothuajse nuk u prek” (Citohet sipas: Kadare: “Serbët duhej të ishin penduar për masakrën ndaj shqiptarëve”. Marrë nga faqja e internetit “Mapo online”. 19 janar 2014).  

Gazeta “Mapo” ka bërë shumë mirë që e ka botuar intervistën e Kadaresë pikërisht pas deklaratës së ministrit të jashtëm serb Mrkiç për nismën e zotit Rama për të vizituar Serbinë. Fjalët e Kadaresë le t’i shërbejnë Kryeminstrit Rama si kujtesë se ka ndërmarrë një hap të pamatur.

Së katërti, me nismën që ka ndërmarrë për të vizituar Serbinë, zoti Rama e ka prezantuar veten si një politikan inferior. Dhe inferioriteti i Ramës para Beogradit, e lëndon keq çdo shqiptar me vetëdije të lartë kombëtare. Me shfaqjen e inferioritetit para Beogradit, zoti Rama ka ringjitur në skenë traditën e inferioritetit dhe të servilizmit politik të Enver Hoxhës në kuadrin e marrëdhënieve me Jugosllavinë e kohës së Titos.

Ja një fakt konkret që vërteton katërcipërisht se Enver Hoxha as që donte t’ia dinte për opinionin publik shqiptar dhe çdo vendim e merrte me kokën e vet. Në një letër që i dërgonte Titos në mars të vitit 1948, ai, me ndjenjën e inferioritetit dhe të servilizmit politik që e karakterizonte kokë e këmbë në marrëdhëniet me Jugosllavinë, ishte duke vënë në pikëpyetje pavarësinë edhe të kësaj cope Shqipërie që i kishte shpëtuar thikës evropiane të copëtimit:

“Shoku Marshall,

…Populli ynë është aq i lidhur shpirtërisht dhe ekonomikisht me popujt e Jugosllavisë sa asnjë popull tjetër dhe ky bashkim s’ka asgjë formale, por ndihet thellë në zemrat e popullit tonë. Ne duhet të punojmë konkretisht për Federatën [Jugosllave] dhe për këtë gjë në vendin tonë punohet me të gjitha forcat… Ne kemi bindjen se, si kurdoherë, Komiteti Central i Jugosllavisë do të na sqarojë dhe do të na këshillojë hapat dhe shoqërisht mbi këtë çështje të rëndësishme për të dy vendet tona.

Pranoni të falat e mia më të nxehta shoqërore.

Enver Hoxha

Tiranë, 17 mars 1948” (Nxjerrë nga AQSH, Fondi 14/AP, dosja 4, 1948. Citohet sipas: Vasfi Baruti. “Enver Hoxha në optikë të re. Shtëpia Botuese UEGEN. Tiranë, 2013, f. 207).

Kjo letër dëshmon ditën për diell se ç’udhëheqës servil dhe pa dinjitet kombëtar ka patur në krye Shqipëria. Inferioriteti dhe servilizmi politik i Enver Hoxhës para Titos kishte arritur deri në atë derexhe,  saqë ai, pasionin e vet të zjarrtë për ta bashkuar Shqipërinë me Jugosllavinë, kishte guximin ta shiste për pasion të popullit shqiptar.

Presidenti serb Tomisllav Nikoliç, nuk e ka pranuar ftesën e Presidentes kosovare Jahjaga për të marrë pjesë në samitin e vendeve të rajonit që do të zhvillohet në Kosovë në vitin në vazhdim. Prandaj Kryeministri Rama le të nxjerrë mësimet e duhura. Le ta dëgjojë fjalën e Kadaresë për pendesën që Serbia duhet t’i kërkojë botërisht Kosovës për krimet e rënda që ka kryer kundër saj dhe pastaj këtu jemi. Le të shkojë për vizitë në Beograd. Ne me Serbinë jemi vende fqinje, me Kosovën në mes, dhe me të dëshirojmë të jetojmë në paqe dhe me mirëkuptim, por gjithsekush në shtëpinë e vet. Vizita e Kryeministrit Rama në Beograd, në kushtet ekzistuese të mosdënimit të fajit nga ana e Serbisë, tingëllon si një fyerje e rëndë jo vetëm për ata që përmenda më lart, por edhe për mbarë kombin shqiptar, si brenda trojeve etnike, ashtu edhe në diasporë.

Santa Barbara, Kaliforni

19 janar 2013

  ”Nga një det në tjatrin det, isha zot vetë”/

Nga Pertefe  Leka/

Njerëzit e mençur, të cilët na kanë lënë këshilla e mësime që vlejnë përtej kohës së tyre, duhet të jenë pjesë e vetëdijes  sonë. Më ka tërhequr një shprehje e një humanisti shqiptar,e një njeriu paqësor që luftoi tërë jetën e tij për drejtësi e barazi njerëzore kur shkruan: “Unë kam pasur gjithnjë,si bir i një populli të  vogël,një urrejtje  të madhe  kundër idesë së  zezë “popuj mbi popuj” ose  “të mëdhenj mbi të vegjël”, por popuj përkrah popujsh.Dh.Pasko.

Duke ditur se Dhimiter Pasko rrjedh nga fisi shqiptar Kuteli, nga Arta e Çamerisë,  ideja e Kutelit “popuj  përkrah popujsh”e  nxjerr në pah  vendin e origjinës së tij,Çamërinë  e cila sot  kërkon  jo vetëm  përkrahje kombëtare por edhe ndërkombëtare.E  ky njeri i gjithëvirtytshëm, e ka mishëruar  krenarinë për emrin e fisit me pseudonimin Mitrush Kuteli, që prej  këtij emri  njohim veprimtarinë madhështore të Dhimitër Paskos.

Ai ishte lindur në Pogradec, shkolluar në Selanik  e me vonë në Bukuresht në Akademinë e Shkencave të Larta Ekonomike, prej ku mori titullin “Doktor i Shkencave  Ekonomike,Bankare e Monetare”.

Kjo degë  i hapi perspektiva për një karrierë të shkëlqyer,profesion të cilin e ushtroi në Rumani e në Shqipëri.

Krahas kësaj Ai përparoi shumë edhe  në fushën e letrave duke u vlerësuar si një kapacitet,intelektual i veçantë…

Kuteli,përveç të tjerave, është edhe  autori i “Poemit Kosovar”, botuar me 1944.Në parathënien e librit “Sulm e Lotë”me titull “Një fjalë mbi dy shokë e mbi veprëzën e tyre”,autori nëpërmjet një udhëtimi  mbresëlënës nëpër Kosovë, flet shqip me vetveten,sepse  Izedini(pseudonim i Dh.Paskos) me të cilin bashkëbisedon,  është Kuteli.Edhe  Dr.Pas i cili e përshkruan biseden e tyre deri në fund,  është përsëri  pseudonim i Dh.Paskos.

Qëllimi i këtij  udhëtimi sipas autorit  është:”Do deshnja të  shkruaj një poem të qendrimit shqiptar ball për ball me rebeshet  e historisë.Dhe do desha t’a nis me rrënjën ilirike”M.K. Autori  ka dhënë lidhjet e njeriut të thjeshtë,(që kanë thesarë në shpirtin e tyre.M.K.) me tokën, jo vetëm si burim jetese, por edhe  lidhjet qindra  vjeçare me  Atdheun.

Komunikimi  i poetit është i qartë, i drejtëpërdrejtë,këmbëngulës,me tone të ashpra për ata që na kanë grabitur tokën dhe nëpërkëmbur Atdheun.Vepra  merr sot vlera shumë dimensionale,sepse  trevat shqip-folëse  janë  më të afruara, janë më të ndërgjegjësuara  në vetëdijen kombëtare, pavarësisht kufijëve të cilët për pak kohë do të jenë të kapërcyeshëm,në B.E.

Ai ishte krenar për  Asimët e Qerimët e Kosovës për të cilët ëndërronte lirinë  e pavarësinë e tyre, duke kaluar në disa etapa të paraqitura në poemë: Qëndrimi,Durimi,Sulmi,Ndërtimi,Qëndrimi.

Tani, që populli Kosovar realizoi dëshirën e madhe  të poetit, zëri i tij  buçet triumfalisht:

“Hej! Komb i lirë Kosovar/ti komb shqiptar/ti zot krenar”/.M.K.

Po ky zë do të ketë  të njëjtën ushëtimë edhe  për  bijtë e  Çamërisë,viktima të  gjenocidit grek,kur Kuteli shkruante: ”Dikush guxoj t’i zhdukë,t’i tjetërsojë,t’ju marri tokën,gjënë e gjallë,t’ju marri edhe jetën..dhe pastaj,i thanë të ikte në Stamboll,Anadoll dhe me tej” e gjithë kjo  për t’jua shuar kujtesën historike.

Por, jo.

Ashtu si paraardhësit e Kutelit  të shpërngulur nga Arta dhe të tjerë e të tjerë  të shpërngulur me forcë  nga “Vatani” të cilin e donin  si “xhani”e revoltojnë poetin dhe me tërë energjinë i dënoncon agresorët:“Tokën që e kishte trashëgim nga baba,nga gjyshi,rrënjë pas rrënje prej qindra vjet,prej mijëra vjet ma muar “dhe “Më thanë të ik n’Albani/Vatan i ri /I kombit tim/si shkoj Selmani/Hasani/e Dani/”

Bashkëkombasit e Kutelit, pavaresisht nga religjioni, janë vëllezërit e tij,ndaj   e thotë me zë të lartë “Shaban-vëlla!/Destan-baba”/. Si rilindës i vërtetë ai e përforcon idenë e tij se“përmbi fe e kam Vatan e kam  Atdhe”.

Guximi i këtij njeriu të madh merr shkas nga  fuqia e bindjes historike se “Un’ jam këtu/e do të jem/-dem baba dem-/Sa mali të bëhet hi/E hiri mal përsëri!”M.K.

Kuteli si poet e prozator i bëri nderë kombit shqiptar duke nxjerrë në pah tiparet më të mira  dalluese midis kombeve të tjera,i vendosur thekson”Dhe kam uri/Si s’ka njeri/për Drejtësi/e për Liri/.

Kuteli në fushën e edukimit  i përkiste shkencave ekzakte,shifrave dhe kalkulimeve matematike të cilat kurrë nuk i tjetërsoi. Pra  kemi të bëjmë me një ekonomist  të sprovuar aktiv e shkencor që edhe sot mund   të konsultohen me veprën e tij.Ai  e vuri në jetë doktoraturen, punoi në institucionet më të rëndësishme të ekonomisë duke mos u komprometuar me asnjë regjim,por duke mbetur kundërshtar i vendosur për padrejtësitë që kërkonin t’ia impononin.

Pa u shkëputur nga shifrat si ekonomist  ai kalkuloi  jetët njerëzore,në tokën e trashëguar  nga të parët:”Unë jam këtu kur Mal i zi /Me shumadi/ Me Dallmati/ Sa mban e gjitha  Shqehëri/Ish Iliri.E mbron historikisht  autotoktonine mijëra vjeçare te shqiptarëve.

Tërë jetën  në gjithë veprimtarinë e tij kërkoi  përsosjen e njeriut ndaj të mirës e humanës.Ai vetë ishte model i përsosjes morale,në të gjitha drejtimet.

Modestia e Dhimitër Paskos e shfaqur në shumë pseudonime,Janus,Izedin,Jashar……është një tipar dallues i karakterit të tij,është shkrirja  me njerëzit e thjeshtë.

Si Dhimitri i studimeve të larta dhe Izedini me shkollën e jetës, bashkjetojnë në harmoni duke këmbyer përvojat e tyre.

Kuteli i ka theksuar me të madhe emrat; Hasan,Selman,Jashar e Dan, sepse pushtuesit i kanë trajtuar si të huaj në vendin e tyre.Për poetin nuk ka asnjë diferencë me emrat  Dhimitër,Dhimitraq,Mitrush,sepse kanë një emër të përbashkët,ata janë  shqiptarë.

Ai që e shoqëronte në udhëtimin nëpër Kosovë  ishte përfaqësuesi i urtësisë popullore.

Në një bisedë me te  shkruan :”Izedini rrinte pranë meje dhe vështronte fushën e bleruar që shtrihej gjer tej nër ato brigjet e kaltra.”Kur e pyeti,”Kjo është Kosova?” Izedini u përgjegj: “Edhe kjo edhe ajo përtej,Kosova jonë,gjithmonë shqiptare!”

Duke i besuar personazhit historik,Mitrushi entuziazmohet kur dëgjon se Kosova jonë është, edhe Kjo, edhe Ajo, që shtrihet në brigjet e kaltra.

Kureshtja përforcohet   kur përshkruan se “Përtej kufijëve të sotme,në Shkup e tatëpjetë është një Kosovë tjetër e robëruar”M.K.

Secili mund ta kuptojë se Kosova,Kjo dhe Ajo, plus  një Kosovë tjetër e robëruar tatëpjete Shkupit, që shtrihen  deri ne brigjet e kaltra,  janë   trevat shqiptare jashtë kufijve të cilat i mbron vendosmërisht se ”Nga një det në tjatrin det isha zot vetë”M.K.

Kështu në përceptimin e Paskos,të gjitha pjesët e paraqitura më sipër, me emrin Kosovë, plotësojnë Shqipërinë natyrale.

Gjatë udhëtimit,i lindnin  shumë “pse” lidhur  me  kufijtë e Shqipërisë,Ai e përmend, Shqipërinë e vogël,por nuk përmend,Shqipëri të madhe, të ndarë apo të bashkuar,sepse të gjitha trevat e robëruara të theksuara më lart e plotësojnë të tërën.Vendosmerisht shprehet:“Unë jam këtu”.

Vlen për t’u theksuar se kjo “tjatër Kosovë e robëruar”,”tatëpjetë Shkupit” që  “shtrihet në tjatrin det”,nuk ka emër tjetër,veçse  Çamëri.

Pra  të gjitha trevat e ndara nga trungu,i ka mbiquajtur Kosovë,sepse kanë të njëjtën  histori,si ajo e Kosovës.

Ai ecën me imagjinatën e tij në atë tokë të zhuritur nga masakrat dhe konstaton:”shtëpinë e pashë kur m’u doq/e pashë foshnjën kur m’u poq”.. por pa u përkulur, heroina shqiptare,e mbijetuara e këtij hollokausti,  i lutet  Shënmerise:

“E ‘rgjende je,moj Shërmeri/Ah,fal-më,ti,një mituri/T’a mbaj në gji/T’a mbaj t’a rrit për Shqipëri”(Poemi I Shndaunit)

Padrejtësitë që iu bënë kombit të tij e bënë luftëtar të paepur, padrejtësitë individuale, i përballoi me një karakter të fortë dhe të palëkundur deri në flijim.

Si prind dhe si bashkëshort ishte ideal.Si  ekonomist dhe drejtor  banke ishte i pakomprometuar.

Nuk ishte e lehtë  të luftoje kundra  grabitjeve gjermane,italiane, në kohën e pushtimit nazi-fashist, kur bënin përpjekje  për ndërrimin e monedhës, inflacionin,konçensionet etj.. Po të njejtën gjë bëri edhe në  Rumani  për të mbrojtur kapitalin vendas nga kapitali i huaj.

Vlen për t’u përmendur mbrojtja që i bëri kapitalit të ebrejve,në bankë,siç shkruante,se gjermanet  -desh më varen te bashkia,për këte veprim.

Këte qëndrim mbajti  edhe në vitet e para të çlirimit kundër grabitjeve jugosllave. Kundërshtoi njësimin e monedhës,por për këte  e arrestuan,e burgosen,e torturuan  e internuan …….por ai qëndroi me dinjitet,dhe mbijetoi duke punuar pa pushim.

Të gjitha vuajtjeve qe i dolën në jetë u dha vetëm një përgjigje: “E drejta jonë është të mbrohemi  duke luftuar ndershmërisht”.

Dashuria e flaktë  që kishte ndaj Atdheut dhe njeriut të thjeshtë e përforconte  idenë e tij se për ke duhet të përpiqemi.

Shqipëria në ate kohë kishte nevojë  për ekonomistë por nuk e lanë ta ushtronte  profesionin,për të cilin  kishte investuar dhe  ku dëshironte të jepte dituritë dhe përvojen e tij  në këtë fushë.

Ai mbijetoi,duke punuar me një makinë shkrimi  si përkthyes, falë përgatitjes se tij intelektuale,kulturës së gjerë dhe vullnetit të pamposhtur.

E vetmja mbështetje,ekonomike,morale,familjare ishte e shoqja,Efterpi,një grua fisnike e rrallë e cila ia krijoi te gjitha  kushtet që të punonin së bashku me  harmoni  në shtëpizën- studio.

Rastësisht e kam njohur në një takim me nxënësit, në shkollën 4 Dëshmorët në vitet 1962.

Në programet shkollore planifikoheshin takime me shkrimtarë.Me që shtëpia e tij ishte afër shkollës dhe fëmijet e tij merrnin mësimet në ate shkollë,një mësues i nderuar i asaj shkolle prof.Beqir Dibra ma rekomandoi për ta realizuar   takimin në fjalë.

Vajza e tij Atalanta, ishte nxënëse në atë shkollë dhe me anë të saj u bë lidhja që shkrimtari  të vinte për një bashkëbisedim.

Të gjithë mësues e prindër flisnin me konsideratë të admirueshme për familjen Pasko.

Takimi  me këte personalitet, më ka lënë një impresion  të paharruar.Gatishmëria e tij  për të komunikuar me ata që ishin  të etur për dije e bëri shumë të ngrohtë biseden.

Megjithëse tregimet e tij nuk botoheshin në tekstet shkollore,për arësye të paarsyeshme, shkrimtari  transmetoi me shumë dashuri virtytet e trimëritë e shqiptarit në tregimet e moçme shqiptare e në luftën nacional çlirimtare.

Ai nuk tha asnjë fjalë për “Poemin Kosovar” që e kishte aqë për zemër dhe askush nuk guxonte ta pyeste për ate.

Për koinçidencë,në atë kohë,  dy studente kosovare brilante, Naimja dhe Zymja,ishin arratisur nga Kosova e robëruar me poemin Kosovar në kokë dhe kërkonin me çdo kusht ta takonin poetin duke ditur se poeti  kishte dalë nga burgu, por pa ditur  se “Poemi Kosovar” ishte ende në burg. Në atë kohë nxënësit nuk kishin njohuri për Kosovën  e jo më të mësonin  vargje që i dedikoheshin asaj.

Nga letërsia recitohej Majakovski për të hequr një  paralele me diktatorin  se partia e Lenini ishin një, por askush  nuk guxonte  të thoshte se Shqipëria e Kosova ishin një komb.

Një poet aqë i vrullshëm në Poemin Kosovar ishte aqë i qetë dhe i  drejtëpërdrejtë  në komunikim.  Të impononte respekt me fjalën e ëmbël që depërtonte natyrshëm, me thjeshtësinë e komunikimit, me mirësinë që rrezatonte. Ishte Orakulli i vërtetë.

Tek Ai ishin mishëruar cilësitë  më të mira qytetare të një atdhetari iluminist,një rilindës  që kishte në zemër urtësinë popullore.

Shkrimtari me origjinë nga Çameria,na flet edhe sot se si duhet ta tejkalojmë dhimbjen e vuajtjeve edhe në tokën e shkretë,aty  ku  duhet të gjallohet jeta:  Dhimitri dhe Hasani, bij te Çamërisë,pavarësisht nga religjioni, të dy me besim te Zoti,kërkojnë të jetojnë së bashku, në harmoni me njeri tjetrin,shembull i shkëlqyer i shqiptarëve.Ata kërkojnë  të drejtën,për tokën,trashëgiminë dhe historinë me një fqinjësi të admirueshme, duke thënë se jemi këtu “dem-baba-dem”.Në se një ditë do të ngrihet një obelisk në qendër të Kosovës  dhe të Çamërisë, për lidhjet e shqiptarit  me  paraardhësit, për të afirmuar identitetin kombëtar, duhet të gdhendën mbi te vargjet e pavdekshme  të “Poemit Kosovar” shkruar nga Dhimitër Pasko, që brezat  ta mbajnë si pasaportën  më të vyer të popullit shqiptar.Brezi i ri i sotëm duhet t’i  dijne përmendsh vargjet e poemit,  sepse është historia e karakterit  të popullit tonë në vargje,është shpirti i një populli që do të vazhdojë të kërkojë  drejtësinë e mohuar.

Kjo  figurë shumëplanëshe e kombit shqiptar,duhet të marri vlerat më të larta, si në Kosovë e në Shqipëri,sepse Dhimitër  Pasko,me veprën e tij edhe  sot vazhdon t’u flasi brezave.

Nderimi kryhet për njerëz dinjitarë që me veprën dhe punën e tyre lenë mbas vehtes kujtime me porosi për të mësuar edhe të tjerët gjatë veprimtarisë dhe jetës së tyre. Z. Janullatos -greku, në bekimin për vitin që sa filloi shprehet: “..të shprehim mirënjohjen e të forcojmë respektin për jetën e çdo njeriu duke luftuar dhunën, padrejtësinë dhe indiferencën që e rrezikojnë atë dhe ta mbështesim me solidaritetin tonë” Këto fjalë ashtu siç u thanë, sikur të gjenin zbatim në veprimtarinë e tijë gjatë këtyre 22 vjetëve që vepron në Shqipëri, do ta nderonin. Por e vërteta qëndron ndryshe:

Ai u dërgua në Shqipërinë postkomuniste “ateiste” për të ringjallur besimin duke pregatitur priftërinjë dhe peshkop Shqiptarë që në përputhje me Kanunoren e Kishës së Pavarur Ortodokse Shqiptare të ngjallnin besimin tek orthodoksit e atij vendi, pra të ishin lindur, rritur me gjak shqiptari dhe natyrisht me Kombësi dhe Shtetësi Shqiptare.

Dhe pa harruar se kjo Kishë Shqiptare ishte krijuar nga Atdhetarët Shqiptare të besimit Ortodoks si Fan Noli, Kristo Kirka e tj. këtu në Amerikën, Nënë të dytë të Shqiptarëve, me të vetmin qëllim që të mos varej nga kisha greke. Ky pikësynim Atdhetar erdhi si pasojë se priftërinjtë grekë nuk pranuan të varrosin Shqiptarët e vdekur në se do meshohej SHQIP gjatë ceremonisë mortore??!

Kur e mësuan shqiptarët këtë lajm u ngritën më këmbë dhe në një zë kërkuan që shqiptarët të shkëputeshin krejt nga kisha greke. Shikojmë pra, se Kisha Ortodokse Shqiptare lindi nga brengat e popullit tonë!
Ungjilli u shkrua në gjuhën greqisht në fillim, po si duket grekët e kënduan ungjillin vetëm përciptas, ndryshe do të kishin kënduar edhe këto fjalë: “Duaje fqinjin si veten tënde” dhe “Shkoni dhe mësoni të gjithë popujt secili në gjuhën e tij”.

Por asnjë të mos kujtojë se Janullatosi nuk veproi. Gjatë atyre 22 vjeteve Janullatosi hapi shumë varre të fëmijëve dhe të moshuarve shqiptarë dhe me kockat e tyre mbushi “varrezat e ushtarëve grekë”?? duke krijuar në tokat e Shqipërisë së Jugut kufirin e të ashtuquajtur vorioepir. Me hapjen e shkollave greke edhe atje ku nuk ka pasur, as edhe ka, asnjë grek, mbjell etjen shoviniste për zgjerim të kufirit grek duke kërkuar greqëzimin e shqiptarëve

Dhe si përfundim të kësaj veprimtarie shumë të gjatë kohore-mbi 22 vjeçare, I ashtuquajtur akademik nuk arriti( ose me mirë nuk deshi) të përgatisi asnjë, asnjë peshkop Shqiptar. Atëhere për çfare mund të nderohet, aqë më tepër në shkencat humane?!

Si mund te dërdëllisi alla janullatçe të forcojmë respektin për jetën e çdo njeriu duke luftuar dhunën, padrejtësinë dhe indiferencën kur refuzon kategorikisht pjesëmarjen në përshpirtjen e mijëra Shqiptarëve të Çamërisë që u masakruan dhe u vranë nga shovinistat grekë vetëm se ishin Shqiptarë??!

Në rast se nuk e di, le ta ndigjoi se më 1877 Peshkopi I ÇAMËRISË SHQIPTARE Grigori, përktheu Dhjatën e Re në GJUHËN SHQIPE se të krishterët Çamë, nuk e kuptonin meshën në greqisht. Ndërsa sot mbas 137 vitesh, Janullatosi meshon në mes të Tiranës greqisht???!

Duket qarte se keto “nderime” nuk behen nga authoritetet e Universitetit të njohur Amerikan , por nga qarqe të caktuara shoviniste greke, që bashkë me janullatosin ushqehen me idetë mesjetare bizantine të “megalidesë” Simbas asaj të gjithë ata që janë ortodoks konsiderohen grekë dhe se çdo banor tjetër I Greqisë që nuk I përket atij besimi duhet të greqizohet ose të zhduket. Ja si shkruan studjuesi A.Kola: “Përtej çdo dyshimi fuqia dhe pushteti I klerit sundoi deri në ditët e sotme dhe çdo gjë që u krijua gjatë asaj kohe, vulosi dhe historinë e Greqisë dhe përbëjnë burimin e fatëkeqësisë shumëvjeçare greke”. Dhe kjo ide bizantino shoviniste vazhdon të zotëroi edhe sot. Me këtë ide , ata u përpoqën të asimilojnë Arvanitasit ,po ashtu edhe sllavomaqedonasit, duke sajuar një shtet pa asnjë minoritet

I vetquajtur grek G. Tennet, me gojën e tijë ka pohuar se “ne grekët jemi komplotista te lindur” dhe prandaj bashkë me vllahun N.Gaxojanis, megjthëse të rritur këtu në Vendin e Madh të Demokracisë; në bashkëpunim me Janullatosin, përpiqen me të gjitha mënyrat për greqëzimin edhe të asaj pjese të Shqipërisë së Jugut, se pjesën tjetër atë të Çamërisë Shqiptare, mbas pushtimit dhe genocidit te ushtruar ndaj Shqiptarëve autoktonë mijëravjeçare mendojnë se e kanë te tyren??!

Duke marrë parasysh këto që shënuam më lart, kemi shpresë se të rinjtë tanë do të na kuptojnë më mirë dhe do të marrin vesh se pse luftojmë që të mos përhapet influenca greke në kishat tona Shqiptare

PRA JASHTE JANULLATOSI NGA SHQIPERIA!!

Sali Bollati.

New York, 20 Janar 2014

Një sugjerim miqësor ambasadorit kanadez (rezident në Romë)/

Shkruan: Ing. AHMET ÇOLLAKU/

Z. Ambasador, E kam fjalën për intervisten tuaj dhënë këto ditë  gazetës shqipatre, “Shqip”.  Sikundër Ju, edhe unë që po  u bëjë këtë sugjerim  të vogël,  nisem nga  dëshira e mirë për  miqësi të qëndrueshme midis dy  popujëve tanë. Sugjerimi im ka të  bëjë me  intervistën tuaj, ku Ju nxitimthi flisni  shumë pak  edhe për kompaninë e  anës tuaj “Bankers Petroleum”, e cila prej vitesh bënë biznes përrallor në kurriz te popullit shqiptar, në  vëndburimin  gjigand  të Marinzës Shqiptare,  i njohur  në Europë…

Si ambasador i shtetit Kanadez që jeni, është krejtë normale të jeni i ndjeshëm dhe i shprehëshëm ndaj lidhjeve gjithëpërfshirëse me shtetin shqiptar si në fushat ekonomike dhe në ato  sociale. Nuk dua  të thyej imazhin tuaj të mirë për “Bankers Petroleum”, të dy jemi skofisët,  por më lejoni të theksoj që në fillim se Ju atë kompani e shikoni  nga pozicione të tjera,  nga larg  dhe nga  lartë,  jo brenda Shqipërisë time, që, megjithëse nën kembë ka pasuri të mëdha, i ka zgjatur duart botës për të  lypur. Lyp thash, dhe këtë gjë Ju e dini mirë.  Shqiptarët në përgjithësi dhe  banorët e zonës së Marinzës  në veҫanësi, e shikojnë dhe e ndiejnë  ndryshe biznesin e kompanisë  “Banker Petroleum”.  Ju në atë intervistë thoni konkretisht kështu: “…dhe si investitori më i madh në Shqipëri, “Bankers Petroleum” ka kryer përkushtime mbi përgjegjësitë sociale në komunitetet ku ai operon, përfshirë pastrimin e fushave nga ndotjet e vjetra të “Albpetrolit”, përgjigjja e shpejtë ndaj shqetësimeve të shtetasve, si dhe investimi në para në projekte për komunitetin…”  Kuptohet lehtë  se kështu  Ju mbroni luksin e shtetit kanadez,  në kohën që populli im, si thashë më sipër, lyp.  Si thoni, a nuk eshte ca paradoksale  të jesh i pasur dhe  përsëri të lypësh?! Ku bën kjo vaki në botë?!
Pa dashur të debatoj me Ju, po Ju  rikujtoj se ka  mjaftë probleme sociale  shkaktuara nga kompania  Kanadeze” Bankers petroleum”. Konkretisht banorët  e zonës janë acaruar  me kompanin në fjalë. Revolta e fundit e banorëve të asaj zone  mblodhi shumë njerëz dhe hapi dyert për një greve urie. Besoj se edhe Ju vet që nga Italia e pat atë tym të zi që nxiu qiellin e Marinzës si  gjest  ekstrem  kundërshtimi. Situata në këtë zonë është tepër e rënduar.  Nga shfrytëzimi barbar janë shembur shtëpitë e banorëve,  ambienti është  keqësuar… Ҫdo familje ka në shtëpi një ose dy anëtar  me karbon në gjak apo me  sëmundje të tjera. Ndotja  merret nga uji  apo nga produktet bujqësore. Afërsia e tokave bujqësore me puset e naftës ka bërë që ajëri dhe uji  indotur t’i vrasin qetë këta banorë autoktonë. Kurse ju e paraqisni situatën krejtë ndryshe. Mos ia kaloni këto akuza Albpetrolit Shqiptar, i cili po thahet nga mëkatet e këtij tranzicioni të tejzgjatur.
Për këto probleme  herë pas herë  është shkruar edhe në shtypin shqiptar. Konkretisht para ca kohe, një specialist i njohur i shkencës së Sizmologjisë Shqiptare, botoi  në gazetën “Respublica” një shkrim analitik për tërmetet e shumta të  shkaktuara nga kompania  “Bankers Petroleum”, kurse unë në shkrimin ”Sizmologjia dhe Sizmopolitika”, botuar  po në këtë  gazetë, rendit një për një gjithë problemet sociale të banorëve të asaj zone.  Për këto fenomene kanë shkruar edhe specialistë të tjerë të këtyre fushave. Të gjithë këta shkrime  thonë të kundrën e asaj që pretendoni Ju.
Që të mos zgjat shumë, po ju them ҫfarë tha ato ditë kryetari i komunës të zonës, zoti  Taulant Gremi. Ai tha,  “Ajo që shqetëson banoët e të gjithë zonës, është se që nga viti 2009  në të gjithë territorin ndodhin lëkundje sizmike që nuk dua t’i etiketoj as tërmete, as lëkundje, as shpërthime, por lëkundje sizmike, për të mos vënë gishtin e akuzës mbi asnjë. Shtëpitë janë prishur e banesa të tjera janë në gjendje që rrezikojnë shumë jetën e banorëve, shumë prej të cilëve s’jetojnë dot më në ato kushte”.
Z.Ambasador, ne u përkasim dy  fushave të ndrysheme, unë jam  specialist në një fushë aplikative të naftës shqiptare, i njohur këtu për rreth,  ndërsa  ju jeni një personalitet  politik i kompletuar në fushat diplomatike, pa dyshim i dëgjuar në gjithë botën.  Pra, ju jeni shumë me lartë se unë, por  këto probleme tona shoqërore dhe ekonomike,  puro shqiptare, ne shqiptarët i njohim dhe i ndiejmë më mirë, sepse ato janë pjesë të kuzhinës tonë. Ekzistojnë mjaftë probleme  midis banorëve të kësaj zone dhe kompanisë  “Bankers Petoroleum” saqë qeveritarët tanë përdridhen përditë ngaqë  nuk dinë çfarë të bëjnë, të jenë me “Bankers…” apo me  votuesit shqipatarë që i ҫuan në qeverisje.
Unë nuk e vë në dyshim  dëshirën tuaj të mirë për të thënë të vërtetën, por kjo do të merrte vlera reale, nëse Ju do ishit  takuar  me ata  protestues,  të uleshit këmbëkryq dhe të bisedonit shtruar për hallet  tyre, t’u bënit vizitë në shtëpi, dhe së fundi, përse të mos pinit edhe  ca  gota ujë nga burimet e asaj zone…
Z. Ambasador, në Shqipëri ka shumë probleme të nxehta. Pa dyshim Ju këto i dini  mirë. Ju  si  një i huaj e shikoni  Shqipërinë nga  larg, si  nje perlë,  kurse ne shqiptarët  të huajit i shikojmë  gjithmonë  si engjëj. Këtu është ndryshimi midis nesh. Kuptohet, janë qeveritarët-partiak shqiptarë ata që nuk bëjnë asgjë për  popullin tonë, ata që  zakonisht në kohë fushate  apo gripi  thonë se do t’i rishikojnë të gjitha marrëveshjet hidrokrabure me të tjerët, vetëm sa të marrin votat e popullit…  Populli shqiptar i vuan të gjitha këto allishverishe me të haujt në kurriz të tij,  ai e di mirë si është instaluar kompania  ”Bankers Petroleum”, se ky biznes  i shkon  marramendësh,  ndërsa shqiptarët shterngojnë rripin.
Ne shqiptarët  vazhdojmë të kemi  konsideratë të madhe për të huajt. E kemi në zakonet tona të lashta. Ne e dimë mirë se  populli dhe qeveria  Kanadeze  fton  dhe pranon  ҫdo orë refugjatë  shqiptarë, se ajo  i mirëpret  dhe i  trajton  ata  me kujdes. Ne, këtë nuk do ta harrojmë kurrë!  Po  ama, ne shqiptarët kemi edhe  një aforizmë të vjetër të atyre zakove që thahë më lartë, që thotë,  ne duam të na duan, por jo të na paguajnë dhe të na mashtrojnë!
Me respekt,
Ing. Ahmet Ҫollaku

By Edona Peci/

Police said it’s unclear why the Roman Catholic nun’s statue in Mitrovica collapsed, but fears have been raised that it could have been vandalised in an act of religious hatred.

The monument dedicated to the ethnic Albanian nun Mother Theresa “fell down” in the late hours of Saturday night, police in the northern Kosovo town of Mitrovica said.

“We are still investigating the case but we don’t know the reasons why it fell down. It may have fallen down because of broken screws, but we do not rule out the possibility that it was demolished by human beings,” Avni Zahiti, police spokesperson in Mitrovica, told BIRN.

“The monument was not destroyed; it has some damage because of the fall,” he added.

The statue was restored to its plinth by the municipal authorities less than 12 hours after it collapsed.

But the incident was condemned by the Kosovo Association of Architects, which described it as “cowardly and vandalistic destruction”.

“This vandalistic act, no matter who did it, aims to incite hatred and damage the image of Kosovo and inter-religious and inter-cultural coexistence,” the association said in a statement on Facebook.

But, Don Lush Gjergji, an Albanian priest and the president of the Kosova Humanitarian and Charitable Society ‘Mother Teresa’, said the incident should not be used to cause rifts in society.

“We pray to God it was not pushed down by people’s hands,” he said.

“We are waiting for the findings of experts and the Kosovo police,” the priest told local media.

Monuments and statues of Mother Teresa of Calcutta have been erected in several cities throughout Kosovo during the past few years.

She was born to ethnic Albanian parents in Shkup in Macedonia, where a series of monuments to her have also been installed, and was awarded a Nobel Peace Prize for her charity work. She died in 1997.(BlacanInsight)

Albanian environment minister Lefter Koka announced that the government plans to ban hunting for two years after a significant fall in the numbers of wild animals./

By Besart LIKMETA/

This is a drastic measure but necessary in order to stop the further degradation of  wildlife, which is now at a critical minimum, and to impose controls on hunting activities that have been lacking for the last two decades,” Koka said on Sunday.

According to the minister, independent studies and data collected by the department of biodiversity at the environment ministry show that over the past decade there has been a steep decline in Albania’s wildlife population.

Koka said that there had been a decline of between 30 to 50 per cent in species that are allowed to be hunted, such as wild rabbits, foxes and mountain quail, but also in the population of species that are protected.

The minister blamed illegal hunting, the large number of registered hunting riffles and the government’s inability to collect fines.

“There are 75,000 registered hunting rifles in Albania, as well as a large number of illegal automatic weapons,” Koka said.

According to Koka, another factor that has aggravated the situation is the large number of “foreign citizens who hunt illegally in Albania”.

“Although the legal framework for the protection of wildlife has been improved over the last few years, the data unveils a situation that can only be restored through an emergency moratorium on hunting,” he concluded.(BIN)

Kur të rriten dy fëmijët e mi do ta kuptojnë se secili prej tyre është multimilioner në saj të aftësive të një avokatit shqiptaro-amerikan,Ylber Dauti. Faleminderit avokat!/

Gazetës :”Dielli” në New York/

I nderuar Z. Editor:/

Dëshiroj të publikoj një falenderim për avokatin tim Ylber Dauti. Ju lutem publikoni si më poshtë:

“Dëshiroj të falenderoj përzemërsisht Avokatin Ylber Dauti për punën e përkryer dhe rezultatin e shkëlqyer që ai arriti në çështjen gjyqësore për dy fëmijët e mi. Unë u mahnita dhe u krenova kur dëgjova gjykatësen e çështjes Znj. Sharon Aarons të thoshte se ajo “kurrë nuk kishte parë apo dëgjuar që një shumë kaq e madhe dëmshpërblimi të jepej për një çështje të tillë.”

Ishte vërtet krenari për mua pasi kjo gjë u arrit nga një avokat shqiptar. Në fillim ne kishim kontaktuar një avokat tjetër i cili na këshilloi që vlera e çështjes mund të ishte rreth tridhjetë mijë dollarë! Natyrish nuk mund të ishim në një mendje me avokatin dhe kërkuam një tjetër avokat. Ishim me fat që gjetëm avokatin shqiptar Ylber Dauti.

Si pasojë e punës dhe aftësive profesionale të  Avokatit Dauti – dy fëmijët e mi kur të rriten do ta kuptojnë që secili prej tyre është multi-milioner – dhe për këtë ne do t’ i jemi gjithmonë mirënjohës avokatit shqipëtar, Z. Dauti.

Gjithashtu përgëzojmë Av. Dauti për këtë fitore e cila është shpallur nga New York Law Journal /Verdict Search e datës 23 Dhjetor 2013, si shuma më e madhe e dëmshpërblimit e fituar në shtetin e Nju-Jorkut për vitin 2013 në kategorinë e premises liability.”

Të bashkëngjitur keni çekun për botimin e këtij falenderimi në gazetën”Dielli”.

Po patët ndonjë pyetje, ju lutem me kontaktoni në këtë numër telefoni….

Me respekt,

1. Berisha

Januar 17, 2014

SHERBIME JURIDIKE

* Aksidente në punë ndërtimi

*Gabime mjekësore

* Aksidente automobilistike

* Aksidente në trotuare dhe në rrugë

* Aksidente në ashensor

* Keqtrajtime nga Policia

*Çështje Kontratash dhe biznesi

Ylber A. Dauti, Avokat i licensuar në Amerikë, Angli dhe Shqipëri, është i pari avokat shqiptar që është anëtar i përjetshëm i

*MILLION DOLLAR ADVOCATES FORUM

*MULTI-MILLION DALLAR ADVOCATES FORUM

* THE TOP TRIAL LAWYERS IN AMERICA