Vatra, e ka ndjerë respektin dhe përkujdesjen e Presidentit të Shqipërisë gjatë të gjithë mandatit 5 vjeçar dhe e konsideron Shkelqesine e Tij. Z Bujar Nishani, president të unitetit Kombëtar./

NGA AGIM REXHAJ*-NENKRYETAR I VATRES/

I nderuar Shkëlqesia Juaj, z. President i Republikës së Shqipërisë, Bujar Nishani,

E nderuar Zonja Nishani, te nderuara Amb. Besiana Kadare, Amb. Teuta Sahatqija, te perndershem Klerik, Dom. Pjeter Popaj, Father Nathan Preston,…Assemblyman Mark Gjonaj.

Te nderuar Zonja dhe Zoterinj, vellezer, Motra, Bashkeatdhetar, miq,

Kam nderin që në emër të Vatrës dhe organizatave pjesmarrëse të Komunitetit,  t’ju uroj nga zemra mirëseardhjen në këtë darkë bujare, të Organizuar nga VATRA dhe Komuniteti Shqiptar i Nju Jork-ut.

Kryetari i Vatrës, dr. Gjon Buçaj,sonte nuk mund të ndodhej këtu, pasi 400 mile larg që këndej në Virginia, ai organizon dasmën e djalit, Lekë. Qëlluan dy gëzime në një datë, siç thotë kënga. Gjithësesi ai ju dërgon përshëndetjet dhe falenderimet e tij për gjithçka keni bërë për Vatrën, vatranët dhe komunitetin shqiptar në SHBA.

Vatra, e ka ndjerë respektin dhe përkujdesjen e Presidentit të Shqipërisë gjatë të gjithë mandatit tuaj 5 vjeçar dhe ju konsideron president të unitetit Kombëtar.

Vatra u është shumë mirënjohëse edhe për vlerësimet, për vizitat në Vatër, për pritjet, për gjithçka keni bërë. Ju keni respektuar kërkesën e Vatrës për të nderuar përmes dekoratave të larta Martirët e Vatrës, që lanë Amerikën dhe u kthyen në Atdhe që të bënin Shqipërinë, por fatkeqsisht Diktatura Komuniste, i shpalli tradhëtar dhe i burgosi,i pushkatoi e internoi, u mori jetën.

Ju i kthyet në Altarin e Nderit të Kombit, ata që qenë shpallë armiq pse kishin dashur dhe kishin luftuar për Shqipërinë si: Aqif  Përmeti, Bahri Omari, Kolë Tromara, Kristo Kirka, Koço Kota, Aqile Tasi, Kolë Rodhja, Ali Kuçi, Faslli Frashëri, Kristo Floqi, Andon Frashëri, Halit Qyteza e të tjerë.

Në këndvështrimin Tuaj, ata ishin burra të shquar të këtij kombi, të cilët ndonëse larg trojeve shqiptare, ditën të marrin përsipër përgjegjësitë që koha u kërkoi. Dhe lanë Amerikën për Shqipërinë!
Ju jemi Mirënjohës, zoti President për vlerësimin dhe nderimin që ju bëtë këtyre figurave me 24 nëntor 2014, në prag të 102 vjetorit të Pavarësisë Kombëtare!

Ju e keni  dekoruat VATRËN me Dekoratën më të Lartë”Urdhëri i Flamurit”! Sërish u Jemi Mirënjohës!

Ju  z. President, keni dëgjuar kërkesën e Vatrës  me 26 shtator 2014, për të pritur në Nju Jork një përfaqësi të Vatrës dhe Organizatës Shqiptaro Amerikane Çamëria në Amerikë dhe pranuat PETICIONIN për të Drejtat e Mohuara të Çamëve në Vendlindjen e tyre-ÇAMERI!

Sërish Ju jemi Mirënjohës!

Ju keni nderuar me vlerësimet e institucionit të Presidentit, drejtuesit e Vatrës: Ju jemi mirënjohës edhe për këtë!

Shumë mirënjohës është dhe Presidenti ynë i nderit z. Agim Karagjozi, që ju e nderuat me dekoratën”Nderi i Kombit”.Shëndeti nuk i dha mundësi që sonte të ishte këtu!

Po ashtu Ju keni nderuar individë dhe Institucione të Komunitetit Shqiptar në SHBA, një pjesë e të cilëve janë sonte në këtë darkë: Edhe për këtë Ju jemi Mirënjohës!

I nderuar Zoti President,

Ju po mbyllni mandatin e Presidentit te Republikes se Shqiperise, post te cilin e keni mbajtur me aq dinjitet.

Me qendrimet tuaja Ju i dhate Zyres me te Larte te Shtetit Shqiptar shume drite, shume pergjegjesi dhe shume ndere. Nen Presidencen Tuaj Ju e lartesuat postin e Presidentit te Republikes dhe vete Nderin e Kombit tone..

Qendrimet Tuaja ndaj ceshtjes tone kombetare jane nga me parimoret dhe me te mirepriturat per cdo Shqiptar kudo qe jeton jo vetem ne Rep. e Shqiperise por edhe ne Republiken e Kosoves, Maqedoni Presheve e Mal te Zi si dhe ne Cameri e Diaspor kudo qe jane.

Vatra eshte e te gjithe Shqiptareve dhe Ju ishit President i te gjithe Shqipetarve, Prandaj ishit dhe mbeteni Mik i madh i Vatres dhe tere Shqipetarve pa asnje dallim midis nesh.

Ne besojme se trashegimia Juaj perben nje gur te cmuar ne ngrehinen e Shtetit Shqiptar dhe ne historin e shtetit tone.

I nderuar z. President

Më lejoni edhe një herë t’ju shpreh mirënjohjen e Vatrës dhe komunitetit Shqiptar  dhe t’ju uroj Ju dhe Familjes Shëndet, lumturi dhe gjithçka të mirë!

Zoti Ju bekofte Juve dhe familjen Tuaj,

Zoti e bekofte Shqiperine tone, Kosoven tone, trojet tona Shqiptare popullin Shqiptar,

Zoti i bekofte Shtetet e Bashkuara te Amerikes

Faleminderit Zoti President!

* FJALA PËRSHËNDETËSE E NENKRYETARIT TE VATRES, Z.AGIM REXHAJ, MBAJTUR NË DARKËN ME PRESIDENTIN E SHQIPERISE, Z. BUJAR NISHANI/

28 Maj 2017

NGA HARRY BAJRAKTARI/*

NE FOTO: Presidenti i Shqiperise Nishani dhe Sen. Robert Dole/

Ish senatori Republikan Robert Dole është personaliteti më i rëndësishëm për çështjen e Kosovës dhe i shqiptarëve në përgjithësi. Dole është mik i hershëm i popullit të Kosovës për të fituar lirinë dhe pavarësinë, që për shkak të këtyre kërkesave, shtypej me forcë nga regjimi i Sllobodan Millosheviqit.

Ne FOTO: Nga e majta: ambasadorja e Shqiperise ne SHBA- Floreta Faber, zonja e pare – Odeta Nishani, presidenti  Shqiperise- Bujar Nishani, Jim Xhema, ambasadorja e Kosoves ne SHBA- Vlora Citaku, Harry Bajraktari dhe Sen. Robert Dole. Washington D.C me 27 Maj, 2017/

Robert Dole është pjesëmarrës dhe veteran i Luftës së Dytë Botërore kundër fashizmit dhe nacizmit. Ai u plagos në një betejë dhe, duke u nisur nga ky fakt, askush më mirë se ky nuk do t’ i kuptonte abuzimet me liritë dhe të drejtat njerëzore e kombëtare. Dole ka qenë udhëheqës i shumicës republikane në Senatin amerikan për një kohë të gjatë. Kontributi i tij për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës është shumë i rëndësishëm dhe historik, gjithashtu edhe për proceset e demokracisë në Shqipëri, pas rënës së komunizmit.

Ne FOTO:Harry Bajraktari dhe Sen. Robert Dole/

Në kohën më të vështirë të represionit dhe terrorit shtetëror serb, në vitin 1990 ai vizitoi Kosovën për të parë gjendjen nga afër. Në Prishtinë u prit nga Dr. Ibrahim Rugova dhe rrethi i tij intelektual, ku në hotelin “Grand” u informua për situatën e rëndë politike që ekzistonte në Kosovë. Kjo ishte vizita e parë e një  delegacioni të nivelit më lartë të SHBA në Kosovë dhe vizita më shpresëdhënëse që shqiptarët ta vazhdojnë luftën për liri dhe pavarësi. Në këtë delegacion të udhëhequr nga Robert Dole, merrnin pjesë dhe shtatë senatorë amerikanë, të cilët do t’ i raportonin Senatit dhe Kongresit mbi situatën e përgjithshme në Kosovë. Serbit, Momqillo Trajkoviq, në aeroportin e Prishtinës, në përfundim të vizites, Senatori Dole i tha që t’ ua përcillte porosinë e tij udhëheqjes së Beogradit, se nuk do të lejohet më me abuzimin e lirive dhe të drejtave të shqiptarëve në Kosovë.

Nga kjo vizitë historike, fati i Kosovës ndryshoi. Pas 9 vitesh nga kjo vizitë, Kosova u çlirua nga NATO dhe SHBA-ës, dhe pas 18 vitësh Kosova u shpall shtet i pavarur dhe demokratik.

Në vitin 1996, Dole ishte kandidat i republikanëve për President të SHBA-ve, i cili u mbështet fuqishëm, siç thotë ai, nga shqiptaro-amerikanët gjatë fushatës në New Hampshire dhe me votën e tyre në ditën e zgjedhjeve, kudo që ndodheshin në SHBA.

Presidenti i Shqipërisë Bujar Nishani gjatë vizitës këto ditë në SHBA, në një ceremoni të veçantë në Washington, në prani të ambasadorëve të Shqipërisë dhe Kosovës, zonjës së parë Odeta Nishani e pjesëmarrës të tjerë shqiptarë e amerikanë, ish senatori Robert Dole u vlerësua me mirenjohjen më te lartë shtetërore ” Dekorata e Flamurit Kombëtar” me motivacion për kontributin e madh që ka dhënë në përkrahje të lirisë dhe pavarësisë së Kosovës dhe zgjidhjes së çështjes kombëtare shqiptare.

Presidenti i Shqipërisë Nishani, duke folur me këtë rast për kontributin e çmuar të senatorit Dole, veç tjerave, tha se “ ju ishit nga të parët që u përpoqët me vendosmëri, që përcaktuat vijën e kuqe të ndalimit të gjenocidit serb ndaj popullësisë civile e të pafajshme shqiptare në Kosovë, duke lobuar fuqishëm në Senatin amerikan për fitimin e merituar të lirisë e më pas të Pavarësisë së shumëpritur të Kosovës. Për të gjitha këto kontribute, i nderuari senator Bob Dole, shqiptarët si komb, kudo që jetojnë, ju janë përjetësisht mirënjohës.”

Ndërkaq, senatori Dole falënderoi presidentin Nishani për këtë mirënjohje të lartë, duke qenë i bindur se kur kandidoi për President të SHBA, mori votat e të gjithë shqiptaro-amerikanëve.

Veprimtari dhe biznesmeni shqiptaro- amerikan Jim Xhema është miku më i madh i senatorit Robert Dole, me të cilin krijoi lidhje para tri dekadash për ta ndihmuar Kosovën dhe çështjen shqiptare. Për kontributin e tij për Kosovën dhe çështjen shqiptare, Bujar Nishani, Jim Xhemën e dekoroi me mirënjohje të lartë ” Nderi i Kombit”.

Mik i senatorit Dole ishte edhe Presidenti i ndjerë i Kosovës Dr. Ibrahim Rugova. Senatori Robert Dole është edhe miku im, me të cilin kam punuar shumë vite për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës.

Robert Dole ka vizituar shumëherë Kosovën. Kjo më së miri flet sesa i përkushtuar ka qenë me fatin e saj dhe të shqiptarëve në Ballkan.

Senatori Robert Joseph Dole mbetet një nga figurat shumë të rëndësishme për Kosovën dhe shqiptarët. Ai sot, për kontributin e tij, adhurohet e respektohet në atdheun tonë, në diasporë dhe gjithandej ku ka shqiptarë.

*Autori është veprimtar dhe biznesmen i njohur i komunitetit shqiptaro-amerikan dhe themelues i gazetës Illyria.

New York, Maj, 2017.

Në Foto:Nga Kuvendi i vitit 2015 ne Jacksonville, Florida/

Ne Foto:Kengetari Frederik Ndoci duke percjelle Hymnet Kombetar te SHBA dhe Shqiptar/

NGA DALIP GRECA/

Me 10 Qershor 2017 do të nisë punimet Kuvendi vjetor i Vatrës, i cili krahas analizës së punës mes dy kuvendeve do të ketë edhe karakter zgjedhor.

Kryetari i Vatrës, dr. Gjon Buçaj, i cili e mori drejtimin e Vatrës më 2010, do të paraqesë raportin në emër të Kryesisë, ndërkohë që do të ketë raporte edhe nga arkëtari Marjan Cubi, presidenti i Fondit të Studentëve Mithat Gashi, Presidenti i Vatra Fondation INC dr. Nexhat Kaliqi, editori i Diellit Dalip Greca, do të ketë raportime nga kryetarët e degëve dhe diskutime të lira. Pjesa e fundit do t’i kushtohet zgjedhjeve të reja.

Kuvendi do të japë një shtysë të re dhe do ta gjallërojë organizatën më të vjetër të Botës Shqiptare dhe do të vendosë piketa të reja për të ardhmen e federatës, kontributi historik i së cilës, është të i pakrahasueshëm me asnjë organizatë tjetër. E krijuar shtatë muaj para shtetit të pavarur shqiptar, Vatra, i parapriu pavarësisë dhe e kreu më së miri edhe rolin e  shtetit të vdekur shqiptar.Kontributi i Vatres është vlerësuar nga Presidenti i Shqipërisë Bujar Nishani me dekoratën më të lartë të Republikës së Shqipërisë”Urdhëri i Flamurit”, ndërkohë që më parë ishte dekoruar nga Presidenti Bamir Topi me Urdhërin”Nderi i Kombit”.

Përmes Kuvendeve, Vatra, ka përsosur demokracinë e saj të brendshme. Që nga Kuvendi themelues i 28 prillit 1912 (mbledhja themeltare) e në vijim, Vatra i është bindur parimeve demokratike, që burojnë nga demokracia amerikane.

Përvoja tregon se problemet e mëdha Kombëtare dhe ato të brendshme Vatra i ka zgjidhur përmes Kuvendeve. Ka pasur raste, kur brenda vitit janë zhvilluar më shumë se një Kuvend. Në rekordet historike të federatës, janë regjistruar tre kuvende në një vit pas themelimit të saj, më 1913. Madje brenda muajit janë organizuar dy Kuvende, njëri më 4 korrik, tjetri më 20 korrik 1913.Kuvendi i dytë vendosi që Vatra të kishte Kryetar, pasi gjer atëhere nuk kishte Kryetar, detyrën e kryente sekretari i përgjithshëm. Mirëpo me ikjen e sekretarit të përgjithshëm, Faik Konicës në Europë, ky vend kishte mbetur vakant.

Në kuvendin e 20 Korrikut u zgjodh Kryetari Kristo Dako, i cili kryente edhe detyrën e Editorit të gazetës”Dielli”. Mirëpo problemet nuk shkuan mbarë. Kishin lindë mosmarrveshje mes kryetarit Dako me sekretari Loni Kristo e radhitësin e  gazetës Efthim Natsi. Problemet dhe mosmarrëveshjet nuk u zgjidhën as në mbledhjen që thirri kryetari 10 ditë pas Kuvendit të dytë, me 30 korrik, edhe pse sekretari u hoq përkohësisht nga detyra.

Me 24 gusht 1913 u thirr sërish një Kuvend tjetër, i treti në dy muaj. Në kuvend, kryetari Dako nuk gjeti rrugë tjetër që të shmangeshin moskuptimet dhe në këto rrethana e dha dorëheqjen edhe si kryetar Vatre edhe si editor i Diellit. Me pjekuri u zgjidhën mosmarrveshjet dhe u kthye normaliteti. Kryetar i ri u zgjodh Vangjel Gjika, ndërsa Editor i gazetës”Dielli, u zgjodh Dennis Kambury. Loni Kristo u rikthye sërish si sekretar i Vatrës.

Siç ka konstatuar historishkruesi i Vatrës, ish editori Refat Gurrazezi, Kuvende të shpeshta janë bërë si për të shuar konfliktet,për të zgjidhur problemet kombtare, ashtu edhe për shkak të gjetjes së një editori të aftë sepse pas ikjes Konicës, Nolit dhe dorëheqjes të Kristo Dakos, nuk po gjendej një editor i aftë. Kjo i diktoi Vatrës që të thërriste një Kuvend tjetër ende pa u mbushë viti nga tre kuvendet e 1913-tës. Ky Kuvend u thirr me 10 Janar 1914 dhe pati si ceirman Kostaq Lepçishtin. Në Kuvend u vendos që t’u shkruheshin letra për të ardhë në krye të gazetës njerëz të njohur të penës si: Faik Konitza, që aso kohe ishte në Durrës, Milo Duçi në Vlorë, Aleksandër Xhuvani, Midhat Frashëri, Simon Shuteriqi, Abdyl Ypi etj. Faik Konitza nuk u gjet në Durrës pasi ishte larguar, ndërsa personat e tjerë që morën ftesat, u përgjigjën se nuk mundnin të vinin pasi ishin të zënë me punë të tjera.

Ky Kuvend, shënoi edhe një ngjarje që ka mbetur në rekordet e Vatrës:Kryetari Vangjel Gjika dha dorëheqjen dhe Vatra mbeti në dorë të sekretarit Loni Kristo. Në këto kushte krize për Vatrën hapet një dritë shprese:Fan S Noli i shkruan një letër Vatrës dhe shfaq dëshirën që të marrë drejtimin e Diellit. Vatra i pranoi kushtet që vuri Noli dhe i shkroi që të vinte menjëherë, por ai nuk u përgjigj për shumë kohë. Atëherë iu bë një ftesë Kostë Çekrezit, i cili atë kohe ishte me Komisionin Ndërkombëtar të Kufijëve në Shkodër. Çekrezi e pranoi ftesën dhe me 8 nëntor 1914 mbërriti në Boston dhe mori drejtimin e Diellit, duke e kthyer atë në një gazetë të përditshme. Gazeta gjeti ustanë për një kohë, por kuvendet e  Vatrës nuk u normalizuan në ciklin kohor, nuk u kthyen të përvitshëm.

Kuvendi i radhës u mblodh me 4 korrik 1915, ku Noli, që tashmë kishte mbërritur në Boston, vuri kandidaturën për kryetar të Vatrës. Edhe ky Kuvend e gjeti Vatrën pa kryetar.Cairman i këtij kuvendi u zgjodh Lambi Kreshpani dhe sekretar Kolë Rodhja. Kuvendi vendosi me shumicë votash që të ndalohej hyrja e dy kandidatëve për kryetar Vatre, Fan S Nolit dhe Kostë Çekrezit. Për mosprishje qejfi mes dy kandidatëve, kuvendi nuk mori vendim për asnjërin për kryetar, dhe e la gjendjen siç ishte, pa kryetar. Natyrisht nuk mund të vazhdohej gjatë me këtë gjendje.U thirr një Kuvend tjetër  me 17 korrik. Sërish kemi dy kuvende brenda muajit. Ky Kuvend i dytë pati për cairman të komisionit të qendrës Hasan Bitinckën, ndërsa si cairman të Kuvendit Dennis Kambury. Kuvendi i vijoi punimet për dy ditë. Pas debateve u zgjodh kryetar Fan S Noli, ndërsa zyrtarë: Kristo Kirka, Kol Rodhe, Hasan Bitincka, Kostë Çekrezi(Editor i Diellit),Kol Tromara,  dhe Kostë Racka. Ky Komision që drejtoi Vatrën pas atij Kuvendi,  diskutoi edhe një pikë delikate: A mund të kthehej programi i Vatrës në politik? Konsultimi me një avokat të njohur ktheu përgjigje negative:JO!

Kuvendet e Vatrës përshkoheshin nga fryma e debatit, por jo rrallë ngriheshin tonet. Gjithësesi parimet demokratike nuk shkeleshin. Kryetari i Kuvendit mbante rregull, madje duke shfrytëzuar votën e delegatëve, kalonte deri në përjashtimin nga kuvendi të ngatrrestarëve;  dhe nuk lejontë  që të shkeleshin rregullat e përcaktuara. Kur nxeheshin gjakrat merreshin masa ekstreme, madje deri në thirrjen e policise për të nxjerrë jasht shkaktarët. Kështu psh në kuvendin e 2 Korrikut 1916, që u drejtua nga cairman Kostë Issaku dhe Ndreko Stavro sekretar, në sesionin e katër, u ashpërsuan bisedimet dhe delegatët kërkuan që të nxirrej jashtë Kuvendit Kristo Dako dhe të gjithë zyrtarët e Vatrës, me qëllim që të vazhdonte Kuvendi. Tonet e ashpra kishin si burim Nolin dhe Dakon. I nxorën jashtë edhe Dakon e Nolin edhe zyrtarët e Vatrës. Kryetari i Kuvendit vazhdoi punimet e Kuvendit. Më pas i thirrën që të hynin prapë. Pyetën Nolin se çfarë mendonte ai për rregullimin e punëve të Vatrës. Noli tha se nuk kishte nevojë fare për kryetar, që të mos i mbetej qejfi askujt për të qenë në krye dhe se ai mund ta drejtonte Vatrën duke bashkëpunonte me një komision me atdhetarë të njohur.

Pyetën Dakon se çfarë mendonte ai.Dako tha se Vatra duhej të kishte një kryetar të paanshëm dhe vetë ai propozoi Kostë Hotovën, ndërsa për vete tha se do të qëndronte jasht komisionit. Madje ai shtoi që Vatrës t’i shkonin punët mirë, ishte e mira si ai, ashtu dhe Noli, të rrinin jashtë Komisionit drejtues. Mirëpo të nesërmen në sesionin e pestë gjithçka ndryshoi si me magji, Dako propozoi Nolin për zyrtar të Vatrës, ndërsa Noli propozoi Dakon. Kuvendit nuk i mbeti gjë tjetër veçse t’i duartrokiste. Për kryetar konkuruan Kolë Tromara dhe Kostë Hotova. Tromara mori 29 vota, nga 25 që mori Hotova. Editor u zgjodh Bahri Omari, që nuk pati kundërshtar, pasi Rauf Fico që ishte ftuar nuk mundi të vinte nga Elbasani. Ky Kuvend mbahet mend për një vendim të rëndësishëm: Zgjodhi një person që do të paguhej me rrogë nga Vatra për t’u kujdesur për emigrantët që vinin në Ellis Island, të cilët kishin nevojë për ndihmë pasi s’njihnin gjuhën. Për këtë qëllim u zgjodh Kostë Hotova.

U duke se punët do të shkonin mirë, por pesë muaj më pas debatet u ashpërsuan dhe nisi çarja, që shkëputi një pjesë të madhe të vatranëve, që shkuan pas Kristo Dakos që krijoi Partinë Politike.

Kuvendet e Vatrës merrnin vendime të rëndësishme që kishin të bënin me fatet e Shqipërisë. Kështu psh Kuvendi i 1916, mbahet mend se emëroi Mehmet Konicën delegat të Vatrës në Londër, ndërsa ai i Majit 1917 mbahet mend për fushatën e madhe të 3 qershorit, që shpëtoi Shqipërinë, Kuvendi i 1919, që dërgoi delegatë në Konferencën e Paqës e Paqës në Paris, ose Kuvendi i 1920, organizoi huanë Kombëtare, që përmirësoi financat e qeverisë së Kongresit të Lushnjës.

Kuvendi më i gjatë që shënon rekord në historikun e Vatrës është ai 1 Korrikut 1917, i cili ka vazhduar për 12 ditë. Vendimi më i rëndësishëm i atij Kuvendi ishte Memorandumi për Greqinë që të ndaltë shpërnguljen e çamëve nga trojet e tyre, por ky mbahet mend edhe si Kuvendi i përçarjes së parë të Vatrës, që çoi me 27 gusht 1917, lindjen e Partisë politike të Dakos, me qendër në Worcester dhe nisjen e publikimit të gazetës”Albania”, kundërshtare e Diellit.Pas kësaj çarje ndodhën edhe dy çarje të tjera të mëdha të Vatrës, më 1925 dhe 1936.Bashkimi erdhi në kohën e pushtimit të Shqiëprisë prej Italisë fashiste.

Kuvendet ia kanë rritur jetëgjatësinë Vatrës dhe kanë forcuar frymën kombëtare të saj. Nga viti 2013 u rikthyen sërish kuvendet vjetore të Vatrës, ndërkohë që Kuvendi i fundit u organizua më 2015 në Jacksonville , Florida.

Le t’i urojmë punime të mbara kuvendit të 10 qershorit 2017!

Pas një krize të stërzgjatur politike dhe gjashtë muaj pas zgjedhjeve parlamentare, Maqedonia më në fund ka një qeveri të re. Shpresat për një fillim të ri janë të mëdha, por edhe më të vështira janë sfidat për ndryshim./

Nga Boris Georgiveski/

Tri të shtëna nga një armë zjarri u dëgjuan në Shkup më 1 qershor, vetëm disa orë pasi ministrat e qeverisë së sapozgjedhur morën përsipër postet e tyre. Kjo ishtë një tentativë për vrasje, personi i synuar ishte Nikolla Todorov, ministër i Shëndetësisë në qeverinë e kaluar të VMRO-DPMNE. Todorov e mbijetoi sulmin i padëmtuar.Në shkurt të vitit 2015 ministri Todorov u kritikua pas vdekjes tragjike të nëntëvjeçares Tamara Dimovska, që nuk i dha leje për t’u kuruar jashtë vendit. Gjyshi i vajzës mori tani armën dhe e shkrepi drejt Todorovit. Tamara u bë si simbol lufte kundër korrupsionit të lartë në Maqedoni.

Shteti i korruptuar

“VMRO e ka helmuar shoqërinë duke ushqyer një nacionalizëm të tmerrshëm etnik. Qeveria e re tani duhet me zgjuarësi të qetësojë situatën në vend dhe jashtë vendit” tha njohësi i mirë i Ballkanit dhe deputeti i SPD-së në Bundestag Josip Juratovic. Ai vazhdoi se “kriza politike tani për tani mbaroi, por kriza ekonomike dhe sociale mbeten ende”. Fakti që disa orë pas zgjedhjes së qeverisë ka pasur tentativë për vrasje kundër një ish-ministri paralajmëron qartë detyrën e vështirë që ka përpara Kryeministri Zoran Zaev.

Sulmi ndaj parlamentit dhe ndaj deputetëve më 27 prill, shfaqi edhe një herë që korrupsioni i lartë ka mbërthyer të gjitha instucionet e shtetit duke përfshirë edhe forcat e sigurisë.

Borxhi i lartë

“Kriza e gjatë e formimit të qeverisë tani mori fund. Por që krizat në Maqedoni perfundimisht kanë mbaruar, nuk e besoj dot”, kështu u shpreh për DW, Tobias Flessenkemper drejtori i Programit të Ballkanit në Qendrën Ndërkombëtare Evropiane (CIFE) në Nicë të Francës. Ai gjithashtu shtoi: “Do jetë një detyrë shumë e madhe dhe e vështirë, për të sjellë ndryshime sociale dhe për t’i kaluar problemet që u shfaqën vitet e fundit”.Përveç problemeve shoqërore, askush nuk mund të përshkruajë gjendjen reale ekonomike të shtetit. Deri në 5 milardë euro ka arritur borxhi i shtetit gjatë këtyre tetë viteve të fundit, ku në qeveri ka qenë Gruevski dhe partia e tij.

Mosmarrëveshja mbi emrin

Si pengesë kryesore për integrimet në BE dhe NATO mbetet mosmarrëveshja për emrin me Greqinë. Që nga viti 2008 Greqia vazhdimisht bllokon proceset e Maqedonisë për inegrimet në BE dhe NATO, për shkak të emrit.Raportuesi për Maqedoninë në Bundestagun gjerman, Torsten Frei është i mendimit se çdo gjë tani është në duart e qeverisë së re. “Gjermania dhe BE-ja së bashku mbështesin pozicionin e Maqedoninë, dhe nëse ka progres në bisedime, unë jam i sigurt se presioni ndaj Greqisë për çështjen e emrit vazhdimisht do të rritet” tha Frei për DW. Dhe theksoi që është shumë herët për të hapur negociatat për anëtarësim në BE “pasi gjatë konflikteve politike vendi ka bërë hapa mbrapa në çështjen e integrimit. Së pari Maqedonia duhet të tregojë sinjale ndryshimi” – tha Frei.(DW)

NGA LINDITA ARAPI*/

Shqipëria ka shumë probleme, por një gjë e kanë arritur mjeshtërisht shqiptarët: Respektin për fenë tjetër, pranimin si pjesë e mozaikut kulturor. Elbasani është shembulli i tolerancës, por a mund të rrezikohet sot ajo?

Elbasan

Kur Gëzim Karaj, imami i Xhamisë Mbret në Elbasan gjatë rrugës për në shtëpi sheh At Nikolla Markun, priftin e kishës ortodokse në lagjen Kala, ai ndal makinën, e merr me vete priftin e lodhur nga mosha e sëmundja dhe vazhdon rrugën. „Kjo është normale për ne, jetojmë në një lagje. Ne diskutojmë me dëshirë me njëri-tjetrin, sigurisht që kemi mënyrën tonë si besojmë në zot, por kjo nuk ka pse na ndalon që të kemi marrëdhënie të mira ndërnjerëzore.”

Kisha e Shën Mërisë, e ku At Nikolla mban meshën e tij, dhe xhamia, ku predikon imami janë vetëm pak metra larg njëra-tjetrës në lagjen Kala. Kisha ortodokse, një nga objektet e kultit më të vizituara në Shqipëri, kisha e vjetër katolike, si edhe xhamia Mbret e ndërtuar nga fundi i shekullit të XV dokumentojnë historinë e Shqipërisë, ku u ndeshën Perëndimi dhe Lindja. Nga pergola e kishës ortodokse mund të shohësh edhe muret e kishës së vjetër katolike me rite bizantine. Për vite me radhë këtu mbajti meshën Josif Papamihali, nga Papa i shpallur para një viti si martir i kishës katolike.

At Nikolla Marku

Harmonia fetare – Eksporti më i mirë shqiptar

Ish-drejtori i Komitetit të Kulteve dhe njohës i fesë, aktualisht aktiv në fushën e bamirësisë, Ilir Hoxholli thotë se Elbasani është një model i shkëlqyer i tolerancës fetare. “Nuk është e pazakontë të shohësh në Elbasan një prift katolik, një imam apo një prift ortodoks tek pinë bashkë kafe në lokalet e kalasë”, thotë ai. Kjo afri mes feve në Shqipëri “është eksporti më i mirë që ka vendi për të ofruar”, thotë ai. Madje edhe politika shqiptare mund të marrë një shembull nga mirëkuptimi mes feve.

Tradita e tolerancës

Tre shtëpi të zotit jetojnë si fqinje të mira pranë njëra-tjetrës në kalanë e Elbasanit, muret e së cilës të ndërtuara nga romakët, të shkatërruara në shekuj u rindërtuan sërish nga osmanët. Banorët e qytetit ecin të qetë përpara tyre, me natyrshmërinë e atyre njerëzve që diversitetin e shohin si pjesë normale të jetës. Jo larg shtëpive të zotit ka kaluar edhe e famshmja “Via Egnatia”, që lidhte Romën me Bizantin. Në këtë qytet kanë kaluar nëpër histori popuj, kultura, e fe të ndryshme, që kanë lënë gjurmët e tyre dhe mendësinë e multikulturalitetit.

Lagjja Kala

At Nikolla Marku qëndron ulur në bordurën e bardhë nën gjethet e rrushit. Besimtarë hyjnë në kishë, qëndrojnë pak e presin të përshëndesin priftin e sëmurë. Por edhe miqtë myslimanë më pyesin, thotë ai. “Kjo harmoni, ky përqafim i feve është një dhuratë për ne. Por ne nuk bëjmë gjë tjetër, veçse vazhdojmë traditën e të parëve tanë. Unë jam rritur me rrëfenjat e një besimi të thejshtë, të qartë, të pastër.” Sëmundja ka lënë gjurmë tek At Nikolla Marku, të cilit i dridhet zëri kur flet, por kur kujton njërën nga momentet më të bukura të jetës së tij si prift, ai ndryshon. “Kur ra komunizmi e duhej të hapeshin shtëpitë e besimit, njerëzit në Elbasan nuk shkuan veçmas në kishë apo xhami, por të gjithë së bashku i hapën kishën dhe xhaminë. A nuk është mrekulli kjo?”

Kjo harmoni fetare nuk është e re në Elbasan, ajo vjen si traditë nga historia e këtij qyteti. Përgjegjësi për mediat i bashkisë së Elbasanit dhe kreu i Unionit të Gazetarëve të Qarkut, Besim Dybeli thotë se „kjo tolerancë qëndron në rrënjët e Elbasanit, një qytet fillimisht i fesë greko-ortodokse, pastaj iu shtua edhe feja myslimane. Këtë e tregojnë edhe emrat sot. Disa ende kanë emrin ortodoks dhe mbiemrin mysliman. Kjo bashkëjetesëi fetare ka ardhur nga historia e përbashkët. Ne e kemi parë veten njëherë si shqiptarë, pastaj si myslimanë apo të krishterë”, thotë ai.

Imami Gezim Karaj

Nga bashkëjetesa në dialog

Këtë bashkëjetesë pozitive mes katër feve të përfaqësuara, asaj myslimane, ortodokse, katolike dhe bektashinjve, Elbasani e ka ngritur në një nivel tjetër. Në këtë qytet është ngritur e para Qendër e Bashkëpunimit Ndërfetar në Shqipëri (QBNFE). Aty përfaqësohen të gjitha fetë për të çuar përpara dialogun. Koordinatori i kësaj qendre, Sokol Lulgjuraj i besimit katolik është i bindur se „bashkëjetesë ka pasur gjithmonë, por jo dialog.”Kjo qendër e ngre mirëkuptimin ndërfetar në një nivel tjetër, në atë të bashkëpunimit përmes aktiviteteve të përbashkëta”, thotë Sokol Lulgjuraj.

Zyrat e Qendrës ndodhen në ish-hotel Turizmin e Elbasanit, në qendër të qytetit. Kryetari i qendrës, Dr. Arben Ramkaj i besimit mysliman dhe koordinatori Sokol Lulgjuraj bisedojnë për arsyet e marrëdhënies paqësore mes feve në Shqipëri. „Shqiptarët kanë jetuar gjithmonë mes Lindjes e Perëndimit. Kjo është unike, ata janë europianë në shumë tradita, dhe kanë ruajtur urat e komunikimit me Europën. Identiteti ynë multifetar ka karakter të theksuar kombëtar, thotë ai. Prandaj Elbasani si model gati unik, i suksesshëm mund të përhapet në rajon e më tej në këto kohë të trazuara, thotë Ramkaj me krenari.

Kryetari i QBNFE, Dr. Arben Ramkaj dhe koordinatori, Sokol Lulgjuraj

Rreziku ekziston

Por a ka rrezik që kjo harmoni të pësonte krisje? “Nganjëherë vihen re tendenca të elementëve ekstremistë”, thotë Besim Dybeli, „por tradita e tolerancës fetare është shumë më e fortë se këto persona” është i bindur ai.

Dr. Arben Ramkaj kërkon megjithatë që zhvillime të tilla të shihen me vëmendje. “Ne e dimë që njëra nga pesë gjuhët zyrtare të IS-it është edhe shqipja. Kjo tregon për rëndësinë që i jep ai rajonit tonë, ku ka shumë myslimanë. Edhe nga Shqipëria e Kosova ka pasur persona që kanë shkuar në Siri të luftojnë. Prandaj Këshilli i Teologëve myslimanë përpiqet të bëjë të qartë gjithmonë që duhen dalluar zhvillimet gjeopolitike nga feja.” Arben Ramkaj thekson rolin pozitiv të klerit shqiptar për të krijuar një besim me karakter kombëtar. E në Elbasan ky karakter manifestohet në anën e tij më të mirë: Që feja mund të bashkojë  dhe jo të ndajë.(DW)

* AVOKATI SHQIPTAR ËSHTË PËRZGJEDHUR NDËR 100 AVOKATËT MË TË SUKSESSHËM NË SHBA/

* DY NGA FITORET MË TË FUNDIT  TË BETEJËS LIGJORE:PËRBALLJA ME QEVERINË AMERIKANE …DHE…SHPËTOI BIZNESMENIN SHQIPTAR NGA HUMBJA E 30 MILIONË DOLLARËVE…/

* AVOKATI DAUTI, I PREFERUAR NGA MEDIAT AMERIKANE, PORTALET PËR OPINIONE, PARASHIKIME, INTERVISTA, RRETH ÇËSHTJEVE TË BUJSHME, MADJE DHE CESHTJEVE”TRUMP”….POR EDHE SI LIGJËRUES NË UNIVERSITETET TE NDRYSHME BOTËRORE PËR TË DHËNË LEKSIONE…

NGA DALIP GRECA/

Avokati shqiptar Ylber Dauti, vazhdon të jetë një model i veçantë për aspiratat e të rinjëve nga e gjithë Bota, që vijnë në Amerikë plot ëndrra. Në 14 vite karrierë ai është ngjitur lart si yll, që shkëlqen, duke u radhitur në elitën e avokatëve amerikanë. Ai është i pari avokat shqiptar në Amerikë që është anëtar i përjetshëm i MULTI- MILLION DOLLAR ADVOCATES FORUM”. Këtë vit avokati Dauti është përzgjedhur në “TOP 100 TRIAL LAWYERS IN AMERICA”. Zyra e tij ligjjore ka regjistruar më shumë se 10 çështje milionëshe të fituara, – më e larta 8,2 Milionë dollarë, e më e ulta 1,2 milionë dollarë….

2017, I FTUAR NGA UNIVERSITET NË HOLLANDË, JAPONI, SHBA dhe KOLUMBI

Nuk është aq e lehtë që ta gjesh një moment të lirë avokatin Ylber Dauti, qoftë edhe për ta intervistuar. Krahas ngarkesës me çështjet gjyqësore që ndjek, ai është i angazhuar edhe si leksiondhënës nëpër universitete të Europës, Azisë dhe Amerikës, dhe jo rrallë, i zënë me median, që kërkojnë opinione e intervista prej tij. Pyetjet për këtë shkrim”u gatuan” që në prill, por avokati ishte larg që këndej, dhe përgjigjet u vonuan pak. Ai ishte i ftuar nga Universiteti i Tilburgut, per te tretin vit radhazi, për të dhënë leksione për studentët e Fakultetit të Drejtësisë, Dega Master në Ligjet Ndërkombëtare të Biznesit. Lënda, ku i kërkohet kontribut avokati titullohet “Negociata Ligjore” (Legal Negotiations). Fokusi i leksioneve që avokat Dauti u përcjell studentëve përqëndrohet kryesisht në negociatat ndërkombëtare në përgjithësi dhe ato të biznesit në veçanti.

Pas kthimit, ai tregon se ishte një përvojë intersante; grupi i studentëve ishte i larmishëm dhe shumë të intersuar për të çështjet që referoheshin. 100 studentët, të cilëve u përcolli ligjërata,  vinin nga 50 vende të ndryshme të Botës dhe sillni kultura të larmishme.

Avokati ndjehet mirë nga kontakti me grupe te tillë divergjente, pasi negociatat ndërkombëtare kanë të bëjnë jo vetëm me aspektet ligjore dhe tregtare por edhe me personalitetet, zakonet dhe traditat kulturore të atyre që negociojnë…dhe duke qenë se stundentët vijnë nga shumë vende të ndryshme me zakone, tradita dhe kultura të ndryshme- kjo i bën diskutimet dhe debatet në klasë shumë më interesante.

Muajin që vjen (Qeshor 2017), avokati është i ftuar që të japë leksione për 10 ditë në Kyushu University në Japoni. Është viti i dytë radhazi që ftohet për të dhënë leksione nga ky Universitet. Fokusi i leksioneve që do të përcjell në këtë universitet janë Negociatat dhe Gjyqet Ndërkombëtare. Edhe ky, tregon avokati është një grup i larmishëm studentësh, mes të cilëve ka qenë dhe herë tjetër. Studentët janë kryesisht Japonezë, por ka ndër ta  pothuajse nga të gjitha shtetet aziatike, madje edhe nga disa vende arabe e afrikane.

Ndërsa në  fund të muajit Qershor, ai është i ftuar për të dhënë një ligjëratë para një grupi studentësh nga mbi 100 vende të botës, në Lehigh University, këtu në Amerikë dhe  në muajin Korrik është i ftuar për të dhënë leksione në Bogota, Kolumbi në Universidad Externado de Colombia.

PËRBALLË QEVERISË AMERIKANE

I propozoj avokatit: Le të kthehemi tek Zyra juaj juridike”DAUTI LAË FIRM,P.C”, që ndodhet në një nga zonat më të lakmuara të Manhattanit, në Wall Street(45 Broadway). Jemi mësuar që të përcjellim rekorde të kësaj zyre juridike, ku klientët tuaj kanë siguruar shuma milionëshe. Kemi ndonjë rekord të ri apo ndonjë çështje interesante për ta ndarë me lexuesit tanë?

Përgjigja e avokatit vonohet pak:- Asnjëherë nuk më ka pëlqyer të diskutoj shifra, por fatkeqësisht në profesionin tim suksesi shpesh matet me shifra dhe kjo nuk është e drejtë por unë nuk do futem në një analizë filozofike rreth kësaj dukurie. Përsa u përket shifrave do të veçoja 3 çështje që janë mbyllur gjatë vitit të fundit për shuma milioneshe/ disamilionëshe. Njëra nga këto çështje ishte disi e veçante pasi padia ishte kundër qeverisë Amerikane dhe unë përfaqësoja një klient shqiptar. Ishte një betejë e gjatë dhe e vështirë ligjore. Por në fund arrita që ta kënaq klientin tim shqiptar. Shuma përfundimtare e dëmshpërblimit që qeveria Amerikane ra dakord që të paguaj në prag të Gjyqit, ishte shuma e dytë më e lartë që ata kanë paguar ndonjëherë në shtetin e Nju-Jork-ut për një çështje gjyqësore të rregulluar nga Federal Tort Claims Act (Ligji për Paditë e Dëmshpërblimit Civil kundra Qeverisë Amerikane).

Për ta bërë më të kuptushme për lexuesin këtë çështje ligjore, që tingëllon disi ndryshe, i kërkova avokatit, që të sillte më shumë spjegime, detaje, si funksionojnë këto çështje dhe sa të vështira janë këto përballje ligjore?

Avokati spjegoi se këto çështje janë disi unike pasi gjyqi bëhet me një gjykatës dhe jo me Juri. Veç kësaj duhet të pëballesh me Departamentin e Drejtësisë së Amerikës dhe jo me një zyrë avokatie. Në çeshtjen në diskutim, gjërat u komplikuan edhe më tepër pasi në prag të gjyqit, u arrit marrëvëshja në një kohë jo të zakontë. Marrëveshja u arrit me Administratën e Presidentit Obama, por per shkak te shumes se madhe te demshperblimit, kerkohej qe marreveshja te miratohej nga disa hallka te burokracise shteterore amerikane perfshire ketu edhe Attorney General (Ministren e Drejtesise se SHBA). Edhe pse marreveshja ishte arritur ne parim, ish-ministrja e Drejtësisë (Loreta Lynch), për fat të keq, nuk arriti të firmoste dokumentat para se ti mbaronte mandati më 20 Janar, 2017. Kështu që procesi gjyqësor duhej të vazhdonte në rast se Administrata e Trumpit nuk do biente në dakortësi me marrëveshjen që kishim arritur ne parim por jo zyrtarizuar me Administratën e Obamës. Klienti ishte shumë i kënqur me marrvëshjen që e kishte bërë atë milioner por çeku nuk po vinte, tregon avokati dhe shton se e kishte të vështirë t’i spjegonte klientit situatën e paprecedentë që sillnin rrethanat e ndryshimit të administratës, pasi gjithçka mund të përmbysej në rast se Administrata e Trumpit nuk binte në dakortsi të firmoste marrëveshjen e arritur me Adminsitratën e Obamës. Nga njëra anë ishte Klienti, që priste me padurim Çekun, pasi me të drejtë e konsideronte çështjen të mbyllur dhe ndoshta kishte bërë plane si ta jetonte jetën si milioner. Kurse nga ana tjetër, avokati Dauti, po merrej me avokatët e shtetit Amerikan, që i thoshin se marrëveshja ishte vërtetë në rrezik të mos aprovohej nga Administrata e re pasi shuma e dëmshpërblimit ishte shumë e lartë dhe e paprecedent për një çështje të kësaj natyre. Në fund të fundit, filozofia e Trumpit ishte të rinegocohet gjithçka. Pas shumë peripecish, më në fund marrëveshja u miratua nga Attorney General (Ministrja e Drejtësisë) Sally Yates gjatë ditës së 30 Janar 2017.

Por edhe këtu, ishim më fat, thotë avokati. Rastësitë nuk kanë fund:Si për koincidencë, Paradite u firmos marrëveshja, ndërsa Ministrja e Drejtësisë, në mbrëmjen e 30 Janarit, u shkarkua nga Presidenti Trump!

Natyrisht, që shkarkimi i saj nuk kishte fare të bënte me çështjen e klientit shqiptar dhe avokatit Dauti, por ai,e përmend këtë rastësi, si tregues të mrekullise dhe ironisë së fatit.

                SHQIPTARËT E AMERIKËS DHE  “DAUTI LAW FIRM,P.C”

Është një pyetje që më pëlqen t’ua përsëris avokatëve shqiptarë: Si janë raportet mes zyrës tuaj dhe shqiptarëve. Sa të pranishëm janë çështjet e tyre ligjore në zyrën tuaj?

Avokati më tregon se ndjehet i kënaqur që vazhdon të përfaqësojë shqiptarët në çështje të ndryshme ligjore. Në dy nga tre çështjet multimilion dollarëshe që zyra e tij ka arritur të fitojë kohët e fundit, klientet ishin shqiptar. Para pak kohësh avokati ka përfaqesuar edhe një biznesmen shqiptar, i cili po përballej me një padi 30 milion dollarëshe dhe kompania e tij e sigurimeve mbulonte vetëm për shumën 1 milionë dollarë. Avokatët e tij Amerikanë e kishin njoftuar se pasuria e tij personale dhe familjare, që ai e kishte ndërtuar me shumë mund dhe djersë, ishte në rrezik të vërtetë dhe se ai do të duhej të paguante një shumë të madhe parash nga xhepi i tij për të mbyllur këtë padi. Biznesmeni shkoi tek zyra e Avokatit Dauti për ndihmë. Avokati, iu fut betejës ligjore, siç di ai, me profesionalizëm dhe me përkushtim. Pas një Odiseje të gjatë, që kërkoi shumë mund, arriti që ta mbyllte me sukses çështjen dhe biznesmeni shqiptar u çlirua nga pesha e madhe e humbjes. Ai nuk pagoi asgjë nga xhepi i tij.

E pyes avokatin: Cila ka qenë çështja gjyqsore më e vështirë e kohëve të fundit?

Ai tregon se  më e vështira mbetet çështja e Norës nga Kosova. “Vështirësia buronte jo vetëm nga fakti se çështje ishte vërtet komplekse dhe se avokatët e saj të mëparshëm e kishin vështirësuar edhe më tepër me mënyrën e tyre të mbrojtjes – por sepse pasojat e humbjes do të ishin vërtet të dhimbshme për Norën për shkak të kushteve në të cilat ajo jetonte. Dhe në rast dështimi, jam i sigurtë që brengosja e humbjes do të qendronte me mua për shumë e shumë kohë pasi Nora do të vazhdonte të jetonte e zhytur në mjerim të vërtetë. Unë vërtet trishtohesha kur e imagjinoja. Jam shumë i lehtësuar që ajo çështje u mbyll me sukses dhe si pasojë kushtet e jetesës së Norës janë përmirësuar dramatikisht”, thotë Dauti.

Një pyetje për dyfishtë për avokatin: Si ndjeheni kur fitoni një betejë ligjore në favor të klientit, dhe e kundërta, si ndjeheni gjatë një beteje të humbur?

Edhe përgjigja ka dy anë: Natyrisht ndjehem i gëzuar dhe mbi të gjitha i çliruar, kur fitoj. Puna e avokatit është të merret me hallet dhe problemet e të tjerëve. Kur je avokat i dikujt, problemi i tyre bëhet edhe i yti. Si avokat, ku arrin të zgjidhësh problemin e klientit ndjehesh jo vetëm i gëzuar, por edhe i çliruar psikologjikisht pasi ke justifikuar besimin e klientit dhe nuk ke nevojë të jetosh më me hallin e tyre.

Kur e humb betejën? E kundërta ndodh kur humb, pergjigjet avokati. Ndjehesh i mërzitur dhe tepër i rënduar. Rëndohesh nga fakti se fillon të mendosh po sikur të kisha ndjek një strategji tjetër? Ndoshta rezultati do të ishte ndryshe. Futesh në një analizë pa fund për të gjetur shkakun e humbjes dhe fillon ta rijetosh çdo detaj të çështjes përsëri….ndryshimi më i madh mes fitores dhe humbjes është se humbjen nuk e harron dot dhe ndoshta për këtë arsye njeriu mëson shumë më tepër nga humbja sesa nga fitorja. Unë kam humbur vetëm gjyqin e parë të nisjes së karrierës time. Ajo ka qenë humbja e vetme deri tani në jetën time dhe, akoma mbaj mend çdo detaj të atij gjyqi të largët që i takon një kohë para 14 vitesh, por unë kam harruar shumë detaje nga çështjet që kam fituar qoftë edhe vitin e kaluar.

Sa mbeten miq me avokatin klientët?-, është pyetja tjetër që i drejtoj avokatit.

Përgjigja e tij: Shumë nga klientët më shkruajnë dhe më urojnë për festat e ndryshme dhe unë bëj të njëjtën gjë. Disa më dërgojnë kartolina dhe mesazhe felenderimi dhe mirënjohje edhe pse çështja e tyre është mbyllur vite më parë. Madje, Nora, klientja për të cilën folëm më sipër, vazhdimisht më shkruan mesazhe që mbarojnë me fjalët “të kam vëlla dhe kurrë nuk harroj çfarë ke ba për mua.” Një kliente tjetër, amerikane, më shkruan çdo vit një kartolinë ku më falenderon dhe shpreh mirënjohje se si mbyllja e çështjes me sukses i ka dhënë asaj një shans të dytë në jetë…

DAUTI,  NJË OPINIONIST I PREFERUAR PËR GAZETAT, REVISTAT, PORTALET

Shpesh, avokatit Dauti i kërkohen opinione, parashikime, vlerësime për çështje të bujshme që zënë faqet e  para të medias.Për çështjen shumë të përfolur të marrdhënieve të Ish Shefit të FBI, James Comey me presidentin Donald Trump, me 12 Maj 2017, Revista Hollywood Life, e intervistoi avokatin Ylber Dauti, lidhur me me ligjshmërinë e veprimeve dhe insinuatave të Presidentit Trump pasi ai kishte regjistruar bisedat telefonike me Drejtorin e FBI, James Comey, si dhe lidhur me mundësinë e fillimit, nga Kongresi, të procesit të shkarkimit të Presidentit. Opinioni i avokatit është botuar nga revista në portalin e saj online Hollywoodlife.com.

I kërkova avokatit, që të spjegonte për lexuesit thelbin e opinionit që i dha shtypit Amerikan lidhur me këtë çështje, që ënde është e dnjeshme dhe shumë delikate.

Përgjigja e tij: Siç dihet, Presidenti Trump shkarkoi Drejtorin e FBI. Ligji ia njeh këtë të drejtë Presidentit. Por ky shkarkim bëri shumë bujë pasi shefi i FBI, James Comey, po hetonte disa prej bashkëpunëtorve më të ngushtë të Trumpit. Arsyeja e këtij hetimi është dyshimi se disa nga këta individë, gjatë fushatës elektorale, kanë bashkëpunuar me agjentë dhe përfaqësues të qeverisë Ruse me qëllim që të sabotojnë fushatën e Hillary Clinton dhe të ndihmojnë Donald Trump të zgjidhet president. Shumë njerëz e akuzuan Trumpin se arsyeja e shkarkimit ishte frika që Trump kishte nga ky hetim. Presidenti Trump iu kundërpërgjigj akuzave me pretendimin se ai nuk kishte frikë nga ky hetim sepse vetë shefi i FBI e kishte garantuar Trumpin se ai nuk po hetohej. Në të njëjtën kohë Presidenti Trump bëri disa deklarata, që u intepretuan si kërcënime indirekte ndaj shefit të shkarkuar të FBI- së, në rast se ky i fundit do të mohonte pretendimet e Trumpit, atëherë Trumpi mund të publikonte kaseta, që do provonin se ai po tregonte të vërtetën dhe Comey po gënjente.

Këto deklarata të Trumpit lidhur me mundësinë e egzistencës së kasetave shërbyen si benzinë për gazin që ishte ndezur që nga momenti që Comey u shkarkua. Shtypi u vërsul të merrte opinionin e juristëve se nëse kaseta të tilla vërtet ekzistonin, ateherë a ishin të ligjshme këto regjistrime që Trumpi kishte bërë? Si dhe cilat ishin shanset që Kongresi të niste procesin e shkarkimit të Trumpit?

Shkurtimisht, opininoni që avokati Ylber Dauti i dha  gazetares së Hollywood Life ishte se është e ligjshme për Trump të regjistrojë bisedën telefonike me shefin e FBI nga Shtëpia e Bardhë ose nga shtëpia e Trumpit në Manhattan – pasi si Washingtoni edhe Nju-Jork-u e konsiderojnë të ligjshëm regjistrimin e bisedës telefonike nga njëra palë edhe pse pala tjetër nuk është në dijeni të faktit se po i regjistrohet biseda. Por në rast se Trumpi,i ka regjistruar bisedat nga shtëpia e tij në Florida, atëherë regjistrimi është i paligjshëm pasi shteti i Floridës kërkon që të dyja palët të jenë në dijeni të faktit se biseda po regjistrohet, përndryshe regjistrimi konsiderohet i paligjshëm.Ndërsa për pyetjen: Nëse egziston mundësia e nisjes së procedurave nga Kongresi për shkarkimin e Presidentit Trump, avokati Dauti i tha gazetares se ai mendon se shanset nuk janë aspak realiste në këto momente. Vetëm në qofte se do të zbulohet evidence e vërtetë që Trumpi ka bashkëpunuar me Rusët për tu zgjedhur president ose ka evidencë se Trumpi shkarkoi shefin e FBI për të sabotuar hetimin FBI po i bënte Shtëpisë së Bardhë – atëherë ekziston mundësia e hapjes, nga Kongresi, të procesit për shkarkimin e Presidentit Trump. Këshilla e avokatit Dauti është kjo: Njerëzit duhet të jenë realistë, se për sa kohë Republikanët në Kongresin dhe Senatin Amerikan i qëndrojnë besnik Trumpit atëherë shanset për shkarkimin e Trumpit janë zero pasi Kongresi dhe Senati kontrollohen nga Republikanët dhe pa votat e një numri të konsiderueshëm kongresmenësh dhe senatorësh republikanë është e pamundur të shakarkohet Presidenti Trump edhe sikur të gjithë kongresistët dhe senatorët demokratë të votojnë për shkarkimin e tij.

Avokati Dauti është  intervistuar nga kjo revistë edhe më parë,ku i është kërkuar të jepte opinione dhe të bënte parashikime për çështje që janë pasqyruar gjërësisht në shtypin Amerikan dhe ndërkombëtar. Kështu psh ishte rasti gjatë Lojrave Olimpike në Brazil, ku notari olimpik Amerikan me fame boterore Ryan Lochte dhe 3 pjestarët e tjerë të skuadrës u përfshinë në incidentin e natës së 14 gushtit 2016.

E pyes avokatin:- Sa i qëndroi kohës interpretimi dhe parashikimi juaj – se atletët olimpik Amerikan do të përballen vetëm me akuzën e “kallzimit të rreme te një krimi dhe nuk do të akuzoheshin  për kryerjen e ndonjë krimi tjetër.”?

Përgjigja: Parashikimi u bë realitet pas një jave. Unë u intervistova me 18 Gusht dhe me datën 25 Gusht autoritetet Braziliane zyrtarisht shpallën aktakuzën e “kallzimit te rreme të një krimi” ndaj Lochte dhe shokëve të tij.

Një pyetje tjetër për një tjetër intervistë që ai ka dhënë për mediat amerikane dhe aziatike:- Avokat, i qëndroni ende mendimit që keni dhënë për portalin Chinatimes.com lidhur me çështjen e pasagjerit që u tërhoq zvarrë dhe u dëbua forcërisht nga avioni i kompanisë United Airlines? Ju jeni cituar të keni thënë se  e kaluara e tij nuk duhet të ketë ndikim në procesin gjyqësor dhe të drejtën e tij për tu kompensuar. Madje ju keni parashikuar se kompania ajrore “United” nuk do ta çonte çështjen në gjyq por të dyja palët do të arrinin një marrëveshje me pajtim.

Përgjigja e avokatit:-E vërteta është se parashikimi im tashmë është vërtetuar. United Airlines ra në dakortësi ta zgjidhë çështjen me pajtim dhe pa proces gjyqesor. Unë u intervistova, 2-3 ditë pas incidentit, që u pasqyrua gjërësisht nga mediat amerikane dhe ato të huaja, sidomos ato aziatike për shkak të origjinës etnike të pasagjerit, David Dao. Në atë kohë disa gazeta dhe portale kishin filluar të përhapnin informacione për të kaluarën kriminale të pasagjerit që ishte tërheqë zvarrë nga avioni dhe njerëzit po hidhnin baltë mbi të kaluarën e tij, që padrejtësisht dhe barbarisht, ishte dëbuar nga avioni edhe pse kishte paguar biletën dhe nuk kishte thyer asnjë rregull. Unë isha i sigurtë që kjo mund të ishte një strategji për të frikësuar pasagjerin që të pranonte një shumë sa më të vogël dëmshpërblimi dhe se pavarësisht se ai ishte dënuar më parë – një fakt i tillë nuk do të influenconte mendimin e jurisë në gjyq pasi videoregjistrimi pasqyronte një skenë barabare dhe të pa tolerushme për shoqërinë moderne amerikane. Prandaj pavarësisht prej presionit dhe zhurmës, kompania ajrore  United Airlines gjithësesi ra dakort ti ofroji atij një shumë të madhe parash dhe ta mbyllë çështjen pa gjyq. Unë isha i sigurtë që një gjë e tillë do të ndodhte pasi sa më gjatë që çështja të vazhdonte të ekzistonte, aq më shumë do të diskutohej në publik për të dhe aq më i madh do ishte dëmi që do vuante United Airlines për shkak të publicitetit të keq. Siç e kemi parë të gjithë në televizor, videoklipi i pasagjerit duke u tërhequr zvarrë nga avioni ishte tepër i shëmtur për tu shfaqur para jurisë dhe jam i sigurtë se do ta emociononte  dhe nxiste jurinë që ta ndëshkonte United Airlines shumë rëndë. Prandaj, më vjen mirë që parashikimi im i bërë në Muajin Prill – 2017, dhe i pasqyruar gjërësisht në gazetat,portalet amerikane, kineze dhe vietnameze – u bë realitet në muajin Maj, pra brenda një muaji.

New York, Maj 2017

NË PRAG TË KUVENDIT, KRYETARI I VATRËS VIZITOI DEGËT NË FLORIDA, HARTFORD, MICHIGAN DHE TORONTO/

Gjatë muajve prill dhe maj 2017 Kryetari i Vatrës, dr. Gjon Buçaj, i shoqëruar nga arkëtari, anëtar i Kryesisë Marjan Cubi, vizituan degët e Vatrës në Florida, duke organizuar takime në Tumpa- Cleartwater, Jacksonville dhe Orlando, më pas vizituan degën në Hartford, CT, duke vazhduar me degët në Michigan dhe në Toronto, Kanada.Në këto vizita ishin edhe zonjat Nikoleta Buçaj dhe Dila Cubi. Në raportin që kryetari dha në Kryesinë e Vatrës me  falenderoi drejtuesit dhe bashkëpunëtorët e tyre në këto degë për masat organizative dhe për bujarinë e treguar.Duke qenë se këto vizita u bënë në prag të Kuvendit vjetor të Vatrës, ne i kërkuam dr. Buçajt, që të jepte një intervistë informuse për Kuvendin dhe për takimet me degët.

Dielli:- Dr. Buçaj, po afron data 10 qershor, datë kur do të organizohet Kuvendi i Vatrës. Si po shkojnë përgatitjet?

Dr. Buçaj – Përgatitjet po shkojnë mirë, por ma me ngadalë se sa pritej dhe se sa do të duhej.

Dielli:- Çfarë presin vatranët nga ky Kuvend?
Dr. Buçaj – Antarët kryesisht presin se kush do të zgjidhet në udhëheqësinë e re dhe cili do të jetë programi i Vatrës për të ardhmen.

Dielli:- Priten ndryshime?

Dr. Buçaj – Pikërisht priten ndryshime në organet drejtuese, pse ky asht Kuvend Zgjedhor dhe kjo udhëheqësi e ka krye mandatin e vet.

Dielli:- Në prag të Kuvendit, ju keni marrë një turn nëpër degë, me çfarë qëllimi?
Dr. Buçaj – Si dihet, Kuvendi i vitit të kaluem u shty e mandej u anulue për mungesë të shumicës së degëvet për të përgatitë me kohë listat e antarëve të rregulltë dhe të delegatëvet që do të merrnin pjesë në Kuvend. Kjo ka ndodhë deri dikund për plogështinë e udhëheqësisë së degëvet, por edhe për shkak se tek antarët kishte ra entuzjazmi i fillimit kur degët janë themelue. Ky asht nji fenomen që vërehet gjithëkund, prandej asht nevoja që herëmbashere të kontaktohen Këshillat e Degëvet edhe antarët direkt, për të frymëzue riaktivizimin. Si thotë fjala popullore, zjarmi duhet ngacmue për t’a mbajtë të ndezun.
Dielli:- Çfarë është e përbashkëta që konstatuat gjatë takimeve që organizuat në këto degë?
Dr. Bucaj – Pikësëpari bujaria karakteristike e shqiptarëvet dhe mikpritja e përzemërt si nga ana e kryetarëve me bashkëpunëtorë, ashtu edhe nga antarët, të gjithë i gëzoheshin takimit me ne dhe e çmonin vizitën.
Nji e përbashkët tjetër vërehet edhe nevoja për të shkëmbye mendime dhe, sidomos, për të sqarue qëndrimet e Vatrës që shpesh interpretohen në mënyrë të gabueme për mungesë informimi. Njerëzit kanë zakon të ndikohen nga interpretimet gojore ma shumë se sa nga shtypi i Vatrës, të cilin pothuej se nuk e lexon kush përveç vatranëve, madje edhe shumë nga ata nuk e lexojnë me vemendjen e duhun. Interesim dhe shqetësimi për gjendjen politike në vendlindje asht nji tjetër e përbashkët me randësi.
Dielli:- Nëse do të ndaleshim tek dega në Tampa Bay-Clearwater, çfarë do të veçonit nga veprimtaria e saj?
Dr. Buçaj – Në Tampa asht nji degë që funksionon mirë, por edhe atje, dukunija e ramjes së entuzjazmit ka pasë si rjedhim pakësimin e numrit fillestar të antarëvet, si gati në të gjitha degët e tjera, por ai numër që i ka ndejtë besnik Vatrës, asht solid dhe udhëhiqet nga nji grup që janë të përkushtuem dhe kanë harmoni në mes tyne. Kremtimi i Ditës së Flamurit dhe, sidomos, funksionimi i shkollës shqipe, janë dy suksese vërtetë për t’u lavdërue. Ajo asht nji ndër degët e rralla që kanë qenë gati për Kuvend edhe në vitin e kaluem. Në Tampa u shtrue nji darkë me muzikë e valle, për të festue 105 vjetorin e themelimit të Vatrës. Aty patëm kënaqsinë e veçantë se erdhi nji kolonel i ushtrisë amerikan, shqiptar, baba i të cilit ka qenë shokë i imi i fëminisë.
Dielli:- Po dega në Jecksonville, e cila ishte dega e parë që u krijua pas 100 vjetorit të Vatrës në shtetin e Floridës-Çfarë ka mbetur nga entuziazmi i fillimit?
Dr. Buçaj – Edhe Dega e Jacksonville-it ka pësue nga ramja e entuziazmit të parë, por edhe atje asht nji grup i mirë bashkatdhetarësh të cilët i kanë qëndrue besnikë Vatrës dhe udhëheqsave dinamikë të Degës. Në Jacksonville asht vrejtë rritja e numrit të antarëvet, sidomos të rinj, në pragun e këtij Kuvendi, për të cilët le të shpresojmë se në Kuvendin e ardhshëm zgjedhor do të jenë të rregullt për të rritë edhe numrin e delegatëve.  Dega e Jacksonville-it asht gjithënji aktive në komunitet dhe, gjithashtu, ka shkollën shqipe me numrin e nxanësave gjithënji në rritje.
Edhe në Jacksonville, si në Tampa, u theksue 105 vjetori i Vatrës me darkë dhe kremtim me muzikë e valle. Atje ndodhi nji kangëtare nga Shqipnia, e cila argëtoi falas të pranishmit.

Dielli:- Ndërkohë dega e Orlandos duket se po jep shenja rigjallërimi? Ju bëtë një takim dhe me këtë degë, çfarë konstatuat?

Dr. Buçaj – Edhe me Degën e Orlando’s takimi ishte i përzemërt, gjatë drekës në restorantin e nji qifti shqiptar, në udhtim prej Tampa’s në Jacksonville. Aty u njoftuem me pronaren bujare dhe me disa vatranë që i takonim për herë të parë.
Edhe atje historia e entuzjazmit ishte e ngjajshme me vendet e tjera. Përveç asaj, Kryetarja e Degës, Florisiana dhe bashkshorti saj Ermal Ahmeti na treguan se dy herë kishin mbledhë shumë bashkatdhetarë për përvjetorin e pavarësisë, por financiarisht kremtimi nuk kishte përfundue me sukses. Florisana është shumë e intersuar për mbarvajtjen e deges dhe sic na tha po perpiqej  me gjetë mënyra afrimi për shqiptarët e Orlando’s dhe na u lut që, kush ka miq e të njohun në atë zonë, t’i porosisin që t’i afrohen degës së Vatrës.

Dielli:- Organizuat edhe një takim me degën e Vatrës në Hartford, si shkoi takimi dhe çfarë e karakterizon këtë degë?
Dr. Buçaj – Dega në Hartford ka përballue dy probleme. Së pari, nji grup u nda për mungesë të bshkëpunimit të kryetarit të parë me bashkëpuntorët e vet dhe, së dyti, kryesia e re e Degës ka bashkëpunue me nji grup aktivistash për formimin e nji shoqate në emën të komunitetit, tue marrë pjesë në të dy formacionet. Ma vonë asht krijue njifarë distance për shkak të inconveniences me marrë pjesë si antarë në të dya. Megjithatë edhe në Hartford asht nji grup i përkushtuem për Vatrën dhe e sigurojnë funksionimin e saj, me moton “ma mirë pak e sakt se shum e për lum”.
Dielli:- Mesazhi juaj para Kuvendit të Vatrës?

Dr. Buçaj – Të shkojmë në Kuvend me frymzimin e idealizmit  atdhedashës, të bisedojmë vllaznisht dhe të hartojmë programe pune për të ardhmen.  Të zgjedhim përsona të përshtatshëm, të cilët do ti përkrahim që bashkarisht të realizojmë premtimet e Kuvendit.

Dielli: Ju shkuat edhe në Michigan, me cfarë mbresash u larguat që andej?

Dr. Gjon Buçaj:- Gjendja në Michigan është e mirë. Ata e kanë ruajtë numrin prej më shumë se 70 anëtarë. Janë të rergullt edhe me listat e anëtarësisë dhe pagesat. U ndjemë mirë se me ne ishte edhe vatrani i kahershëm dhe anëtar i Këshillit të Vatrës z. Kujtim Qafa. Biseduam lirshëm, madje shfrytëzuam edhe ftesën e z. Gani Vila për të dhënë intervistë në Televizionin e tij e për të sq1aruar opinion rreth Vatrës dhe qëndrimeve të saj.

Dielli: Po dega e Vatrës në Toronte si e kishet gjendjen?

Dr. Buçaj: Edhe në Toronto, si kudo e duan Vatrën.Takimi u organizua në shtëpinë bujare të zv/kryetarit të Vatrës, z. Qamil Saliu. Ne patëm një takim atje me kryesinë e Vatrës. Kryetari i degës z. Toni Sufaj bëri një raport për veprimtaritë e degës, ndërsa unë fola për Kuvendin dhe qëndrimet e Vatrës. Duke qenë se është përgatitë një raport me shkrim për këtë takim, që Dielli besoj se do ta botojë numrine  ardhshëm, nuk po shtoj gjë tjetër.

Dielli: Faleminderit për intervistën!

Dr. Gjon: Bucaj: Unë ju falenderoj!

(Intevistoi:Dalip Greca)

By Ermira Babamusta/*

It is a privilege to be a guest at Vatra, a place I consider family, and to be gathered here at such a historic location – the Immaculate Conception Center in Little Neck, New York, where Mother Teresa was a guest and gave a speech 43 years ago to the seminary graduates.

It is such an honor that we are gathered here today to celebrate our identity and our values.

Today I want to talk to you about some of the prominent Albanian historic figures, the legacy they left behind, and principles of success.

We as Albanian-Americans have the best of two worlds:

Firstly, we live in a great country that promises the American Dream to everyone – set by ideals such as democracy, rights, liberty, opportunity and equality.

As the forefathers of the great American nation signed the Independence of Declaration on July 4, 1776 in Philadelphia, they proclaimed “all men are created equal” with the right to “life, liberty and pursuit of happiness.”

Thomas Jefferson said: “The God who gave us life, gave us liberty at the same time. The care of human life and happiness, and not their destruction, is the first and only object of good government.”

George Washington said: “Let us raise a standard to which the wise and honest can repair; the rest is in the hands of God.”

As Americans each one of us has an equal opportunity to these rights and liberties that empower us to become successful in our life endeavors.

Secondly, as Albanians we are ancient Illyrians, we are one of the oldest civilizations, speaking Albanian, one of the oldest languages in the history of humanity, and the oldest European language.

In a document found in the Vatican Library dated back to 1250 AC, ‘Arbania’ is mentioned as well as “Albanenses populi” (people of Arberor).

“Their Metropolis were found throughout Epirus, as well as in a large part of Western Macedonia, with ancient centers such as: Metropolia of Albanopolis, Aulon (Vlora), Butrotum (Butrinti), Croja (Kruja), Dyrrachium (Durres), Larta (Arta), Lissus (Lezha), Ochrida (Ohrid), Scodra (Shkodra).

At that time Albania as a province was divided into two parts: The Upper and the Lower Albania. The upper Albania included a large part of Macedonia, the entire western part of Macedonia and ended up in north on the borders of the Kingdom of Serbia and Dalmatia, with access to the Adriatic and Ionian seas. In the south it stretched to Livadhja. (Oculus News, Albania of 1250 in Vatican Library)

Albanian is one of the ancient languages of the Balkans older than Greek and Latin. Austrian linguists such as Norbert Joel, Stefan Schumacher, Joachim Matzinger have worked tirelessly to document this little studied language and to prove that it developed many Balkan languages.

Schumacher and Matzinger completed the first lexicon of verbs in Old Albanian. They used old Albanian literature, a 1500 page text mainly from forgotten Catholic sources, dating from 16th to 18th centuries.  (FWF, Old Albanian: Living Legacy of a dead language?)

“Until now, little research has been carried out on these texts, as we are dealing almost exclusively with Catholic religious literature, which was first forgotten and then became taboo in the Communist era,” Matzinger said.

“Following the fall of Communism, this literature has once again emerged from the shadows, but, so far, there has been a lack of money and of background knowledge about [Albanian] Catholicism,” he added.

The Austrian researchers believe that Albanian was pivotal to the development of other languages including Greek, Bulgarian, Macedonian and Romanian. (Balkan Insight, Claims about Old Albanian Leave Scholars Lost for Words)

Today we take pride in the fathers of the Albanian nation and the prominent figures in the history of Albania and of the Albanian People.

There are many of these historic figures, I will mention a few, which my father, Professor Neki Babamusta, engraved in me since I was a little girl.

Skënderbeg: the National Hero of the Albanians who fought for independence, who organized the League of Lezhë; and is considered the “Hero of Christianism”.

Ismail Qemali: the founder of the modern Albanian state in 1912.

Mother Teresa (Agnes Gonxha Bojaxhiu):  Noble Peace Prize winner, who was declared a Saint by Pope Francis on September 2016.

The prominent figures of the Albanian National Awakening (Rilindja Kombetare) such as: Naim Frashëri, Abdyl Frashëri, Sami Frashëri, Mit’hat Frashëri, Jeronim de Rada, Ndre Mjeda, Asdreni, Zef Skiroi, and many other distinguished writers who were part of the movement.

Faik Konica: a great writer and political figure, prewar Albanian Minister to Washington.

Isa Boletini: the Kosovo Albanian Nationalist figure, who joined the League of Prizren, and participated in the Albanian Independence Declaration in Vlorë (November 1912).

Bajram Curri: “Hero of Albania” who fought for the independence of Albania and the incorporation of Kosovo in the 1913 Treaty of London.

Lekë Dukagjini: Albanian nobleman known for the code of law “Kanuni i  Lekë Dukagjinit” in northern Albania.

Pal Engjëlli: Catholic clergyman; Archbishop of Durrës and Cardinal of Albania; in 1462, wrote the first known sentence retrieved so far in the Albanian language.

Shote Galicia: People’s Heroine of Albania, who fought for unification of the Albanian territories and for rights and equality in Kosovo.

Azem Galica: Albanian National Hero who fought for unification of Kosovo with Albania and to free Kosovo from Serbian rule, against repression and inequality in Kosovo.

Adem Jashari: National Hero, the symbol of the Albanian Kosovar independence.

Hamëz Jashari: Hero of Kosovo.

Ibrahim Rrugova: the first President of the Republic of Kosovo.

Albanians today have excelled academically and professionally. I was honored to be a part of two great events that honor inspirational and success stories:

1) The Albanian Excellence under the patronage of the President of the Albanian Republic Bujar Nishani and Flora Nikolla.

In September 2016 Albanian Excellence presented: “Albanian Women of New York” (Zonjat shqiptare në Nju Jork) dedicated to all successful Albanian-American women that have excelled in their professions.

It showed the achievements distinguished Albanian women, mothers, teachers of the new generation, activists and community leaders. It was a privilege to be honored amongst other incredible Albanian women.

2) Also, we also just concluded the 6th Edition of New York Albanian Film Week organized by Mrika Krasniqi. I had the privilege to host and announce the winners.

The film festival has screen more than 300 Albanian films in United States and it has welcomed over 2000 artists from Albania, Kosovo, Montenegro, Macedonia, Greece, Italy, U.K., etc.

A few days ago on May 26, 2017 the festival honored legendary Hollywood filmmaker Peter Malota with the Excellence in Arts Award for his lifetime achievements and contributions, as well as other winners for their achievements in art.

There are no limitations to what the mind can do. Success doesn’t just come and find you. You have to go and get it!

I’m thankful to our Albania for giving us the fighting spirit, that keeps us going forward no matter what. It has also given us virtues like “bujari” and “besa” (hospitality and friendship) two key human relationships based on love and faith among friends, that reflect Albanian culture.

I have been blessed to have been given many great opportunities in United States, which has defined who I am today. I am forever grateful to U.S. for molding in me values and virtues so I can become a productive individual in society and have a life purpose.

I worked in a leadership position for the Obama Administration in both 2008 and 2012 campaigns in Florida, Philadelphia, Denver (CO) and Ohio. I have also worked for United Nations, the Peace-keeping department, the United States Congress both the House and the US Senate: Senator Tom Harkin and Congressman Mark Kennedy.

I have invested my time and efforts in higher education: I have completed two master’s degrees, and an advanced graduate UN diplomacy program from LIU in New York; a mastery program from Harvard in “National intelligence and security studies”. Currently I’m defending my doctoral dissertation on the Rule of Law in Kosovo at WVU for my Ph.D. in Political Science.

Along the way I have had many mentors, leaders, professors, family friends like Senator Tom Harkin, Jeanne Buster, Stanley Kusz, and the support of my family, parents and friends. I am strong today because of their love, support and guidance.

I am also thankful to Vatra (Dr. Gjon Bucaj , Dr. Skender Murtezani, Dalip Greca) the powerful lobby for the Albanian diaspora; and to the Voice of America, Elez Biberaj, who are keeping us connected to our roots and traditions.

We are forever grateful to the American leadership for supporting the rights of Albanians and  to the outstanding American and world leaders for being the voice of peace, democracy and partnership in the world, such as: Congressman Eliot Engel, Senator Harry Reid, President Clinton, President George Bush, President Obama, Secretary of State Madeline Albright, Army General Westey Clark, Vice President Joe Biden, British Prime Minister Tony Blair, Chancellor of Germany Agenla Merkel, etc.

After working with some of the most successful people I have uncovered five core principles that prevailed in the man and women who achieved greatness on their own.

So how can you achieve success in life? 

First: Have a dream, in your heart and mind, see within yourself what goals you want to attain. Nothing is impossible in life. It takes hard work, loyalty, dedication, commitment and faith to succeed.

Second: Believe in yourself and in your greatness. Use your imagination; make an action plan how to achieve your goals, and establish great habits that lead you to accomplish what you set out to do.

Third: Be grateful. Gratitude is a core principle of successful people. Being grateful for what we have gives us happiness and harmony for tomorrow.

Fourth: Be persistent. Not giving up is winning half the battle. We learn from our strengths and weaknesses, mistakes and achievements, struggles and joys, and along the way we push forward and make progress.

Fifth: Be passionate. Find something that truly speaks to your heart and go for it. Give your contribution and leave your mark no matter how big or small it may be.

In closing I leave you with two quotes from Sami Frasheri and Fan Noli, the Archbishop and Head of the Albanian Orthodox Archdiocese in America, who also served as the Prime Minister of Albania.

“Liria është thelbi i shрirtit dhe i mendjes ; aty ku s’ka liri, mendja dhe shpirti thahen si bima pa ujë.” – Sami Frasheri.

“Vetëm shkenca dhe arti e ngre njeriun në shkallën e Perendisë”. – Fan Noli.

What are you contributing today? What efforts are you making to succeed?

Thank you for having me and I wish each one of you success, blessings and happiness. God bless Vatra!

* Speech by Ermira Babamusta, as guest speaker at the Vatra, Queens Chapter Meeting on June 03, 2017, at the Immaculate Conception Center, Little Neck, NY

PRESIDENTI REGAN-VATRES:SHQIPTARET MUND TE MBURREN DHE TE NDJEHEN KRYELARTE  PER KONTRIBUTET QE I KANE DHENE AMERIKES/

KUR PRESIDENTI REGAN URONTE KUVENDIN E VATRES TE VITIT 1982/

Ishte në traditën e Vatrës, që kur zhvillonte kuvendet e saj, u dërgonte ftesa dhe presidentëve të SHBA. Natyrisht që presidentët ishin të zënë me axhendat e tyre, por i rëndësishëm është fakti se ata gjenin kohë ta respektonin Vatrën, duke i dërguar përshëndetje dhe urime.

Një nga vatranët e vjetër,prej më shumë se gjysëm shekulli, ish nënKryetar i Vatrës, z. Tonin Mirakaj, më dërgoi tekstin në anglisht të përshëndetjes të Presidentit, republikanit Ronald Regan, drejtuar Kuvendit të Vatrës të vitit 1982. Letra mban datën 2 shtator 1982 dhe duke shfletuar koleksionin e Diellit, gjeta të botuar në numrin 1 tetorit 1982 përshëndetjen e presidentit. Kryetar i Vatrës për atë vit ishte Dr. Andrew D.Elia, i cili u rizgjodh sërish në atë kuvend.

Kuvendi i atij viti përkoi edhe me seminarin që organizoi Vatra me rastin e 100 vjetorit të Lindjes së themeluesit të saj Fan S. Noli, me c’rast ish editori i Diellit, dr. dward Lico, botoi librin”Flamurtari i Kombit”-1882-1982-Fan S. Noli.

Në telegramin përshëndetës të Presidentit Regan shkruhej:” Jam i lumtur t’i dërgoj përshëndetjet më të nxehta Kuvendit vjetor të Federatës Panshqiptare të Amerikës-Vatra.

Ky Kuvend më jep rastin e vecantë të vë në dukje përpjekjet që bën Organizata Juaj për ruajtjen e thesarit kulturor të stërgjyshërve tuaj Shqiptarë.

Shqiptaro-Amerikanët mund të mburren dhe të ndjehen kryelartë për kontributet që i kanë dhënë Amerikës. Është e vërtetë gjithashtu se ju jeni një pjesë e pandame e kësaj shoqërie të shumëllojtë, e cila është forca më e madhe e Amerikës.

Me rastin e 100 vjetorit të Lindjes së Archibishop Theofan Nolit, unë bashkohem me Ju për të nderuar kujtimin e Tij.

Ju dërgoj urimet e mia më të mira për një Kuvend të frytshëm, për një mbledhje të gëzuar dhe për cdo sukses të ardhshëm.

Ronald Regan

Santa Barbara, CA- White House, Sept, 2nd 1982

*Dega e Vatres ne Queens, NY, organizoi takimin para Kuvendt te Vatres, zgjodhi delegatët dhe perseriti kërkesat për riatdhesimin e dy kolosëve të kombit Mithat Frashërit dhe At Fan Nolit/*Në takim ishte e pranishme Sekretarja e Vatrës, zonja Nazo Veliu/

Nga Arjeta FERLUSHKAJ/

Ditën e shtune, me datë 03 qershor 2017, në orën 7:00, në Immaculate Conception Center u zhvillua takimi i radhës i “Vatrës”, dega e Queens-it.

Fjalën e hapjes e mbajti kryetari i kësaj dege, zoti Skender Murtezani. Mbasi bëri një përshkrim të veprimtarisë së kësaj dege gjatë një viti, z. Murtezani parashtroi edhe synimet dhe pritshmëritë që kjo degë ka për vitin e ardhshëm. Kreu i “Vatrës” së Queens-it u shpreh entuziast për interesimin e komunitetit shqiptar për të ndjekur ecurinë e veprimtarisë së “Vatrës” dhe pikërisht ky interes, theksoi ai, i shton kësaj dege përgjegjshmëri edhe më të mëdha.  Murtezani u shpreh: “Vatra Queens do t’i përdorë të gjitha metodat që të tërheqë të rinjtë shqiptaro-amerikanë që të vazhdojnë traditën Vatrane. Ne do të përqëndrohemi edhe në rritjen e mirëqënies ekonomike të familjeve Vatrane duke planifikuar investime të arsyeshme. Vatra Queens do të vazhdojë me projektin e saj të shenjtë në riatdhesimin e dy kolosëve kombëtarë Mithat Frashërin dhe At Fan Nolin.

Më pas fjalën e mori sekretarja e Federatës “Vatra”, zonja Nazo Veliu, e cila u prezantua me kumtesën e saj me titull “Noli dhe përpjekjet e tij për të ruajtur kombin dhe identitetin e kombit shqiptar”. Zonja Veliu, duke folur për një figurë kaq poliedrike dhe tepër të rëndësishme për kombin shqiptar e për “Vatrën” siç është Fan Noli, ndër të tjera theksoi: “Ky shekull, të dashur motra e vëllezër vatranë, është shekulli ynë, pra i shqiptarëve, e kjo do një punë kolosale për t’u kurorëzuar me sukses. Puna e gjithësecilit nga ne do të arrijë qëllimin vetëm atëherë kur tokat shqiptare tashmë të ndara për më shumë se një shekull të jenë në një shtet të vetëm. Vetëm kjo do të bëjë që amaneti i Nolit dhe i bashkëpunëtorëve të tij të shkojë në vend.”

Programi i këtij takimi vijoi me fjalimin e mbajtur nga zonja Ermira Babamusta, eksperte e punëve të jashtme, humanitare, autore.

Dr. Babamusta u prezantua në këtë takim me një temë shumë të rëndësishme: “Shqiptarët e suksesshem, si të veprojmë që të rritet numri i tyre?” Zonja Babamusta, mbasi shprehu emocionet dhe privilegjin e ndjerë teksa po fliste nga e njëjta sallë ku 43 vjet më parë, foli Nënë Tereza, ajo përmendi disa nga figurat më të shquara të kombit shqiptar që na kanë nderuar nëpër botë, si: Skendërbeu, Ismail Qemali, Gonxhe Bojaxhi (Nënë Tereza),  etj.

Më pas, znj.Babamusta vijoi fjalën e saj duke treguar disa rrugë se si shqiptarët mund të arrijnë suksesin e dëshiruar: “Duke pasur një ëndërr, duke besuar në vetvete, duke qenë mirënjohës, duke qenë këmbëngulës dhe duke besuar në pasionet që ke”.

Arjeta Ferlushkaj u prezantua në këtë takim me kumtesën me temë “Porositë e Konicës”. Përmes shembullit të punës dhe të përkushtimit që Konica tregoi ndaj kombit shqiptar, znjsh. Ferlushkaj kishte filtruar disa porosi për komunitetin shqiptar këtu në New York kryesisht: “Duhet sa më parë të fillojë procesi i digjitalizimit të arkivave të “Vatrës” dhe i çdo organizate shqiptare, sidomos dokumentet e hershme që rrezikohen të bëhen të palexueshëm me kalimin e kohës. Gjithashtu, i duhet kushtuar një kujdes i mirëmenduar dhe i posaçëm brezit të ri në komunitetin shqiptar dhe të studiohen strategji të duhura për t’i afruar dhe mbajtur pranë “Vatrës”.

Kryeredaktorja e revistes “Votra”, zonja Aferdita Delaj mbajti fjalën e rastit duke bërë një prezantim të punës së saj me revisten që ka themeluar vetë dhe i ftoi shqiptarët që të bëhen pjesë e saj pa hezitim. Zonja Delaj u shpreh se kjo reviste: “Është një votër shqiptare ku ngrohtësia është pasioni dhe përkushtimi i një skuadre të tërë, misioni i së cilës është përcjellja e vlerave tona kombëtare, duke e gërshetuar me më të mirën e vendeve ku jetojmë, punojmë e rrisim familjet tona. Për të arritur këtë janë të mirëpritur të gjithë brezat.”

Ky takim vijoi me proceduren e zgjedhjes së kryetarit të ri të degës dhe më pas zgjedhjen e delegatëve. E mori fjalën zoti Lekë Mirakaj, i cili u shpreh se zgjedhja e kryetarit tashmë ishte një proces i kryer dhe përmendi emrin e doktor Skender Murtezanit. Duke marrë miratimin e të gjithë të pranishmëve në sallë, u konfirmua vazhdimi i detyrës në krye të “Vatrës”, dega Queens për dr. Skender Murtezanin.

Procedura e radhës ishte zgjedhja e delegatëve për mbledhjen që do të zhvillohet në selinë qëndrore të “Vatrës” me 10 qershor 2017. Delegatët e zgjedhur janë:

1. Zize Kabashi
2. Ermira Babamusta
3. Petref Gega
4. Viktor Gjeta
5. Ylli Dosku
6. Afërdita Delaj
7. Arjeta Ferlushkaj
8. Viktor Xamo
9. Rezart Naska
10. Erion Bardhi

Ky takim zgjati rreth dy orë dhe u mbyll në shoqërinë e bashkëbisedimit të lirë me një “Tea time” me ëmbëlsira mes të pranishmëve, të cilët nuk ishin të paktë në numër.

Përgatiti:Arjeta Ferlushkaj

Queens, 3 qershor 2017

RUDINA HAJDARI: BABAI IM GODITI MURIN DIKTATORIAL TË KOMUNIZMIT, UNË DHE BREZI IM DO TË NXJERRIM SHQIPËRINË NGA TRANZICIONI/

Intervistë me zonjën Rudina Hajdari, e bija e heroit të Demokracisë Azem Hajdari, Kandidate për deputete e Parisë Demokratike në Tiranë dhënë Kryeredaktorit të Gazetës”Dielli” në SHBA, Dalip Greca./

 Rudina Hajdari, “braktisi’ Amerikën për ti shërbyer Shqipërisë/

Çfarë do t’i japë Kuvendit, Rudina Hajdari, e bija e themeluesit të PD-së, parlamentarit më aktiv,  heroit të demokracisë, Azem Hajdari? Është kjo një nga pyetjet që i drejtuam Rudina Hajdarit, kandidate për deputete e Partisë Demokratike të Shqipërisë në zgjedhjet e 25 Qershorit. Përgjigja e saj është e sigurtë:”Do të luftojë fort duke nxjerrë në pah të gjithë cilësitë më të mira të babait, por në mënyrën time”.

Rudina synon që të jetë një politikane e ndershme dhe me këtë nënkupton besimin se: të gjithë jemi të lirë, lindim të barabartë dhe se të gjithë duhet të jemi në gjendje të përparojmë bazuar në aftësitë dhe pasionet tona, dhe se do të flasë hapur dhe do mbrojë të vërtetën, edhe nëse ajo bie ndesh me më të fuqishmit e shoqërisë. Moto e saj është: Interesat e Shqipërisë para çdo interesi tjetër!

Rudina i ka të gjitha kualifikimet për të qenë një përfaqësuese e denjë e qytetarëve shqiptarë në Parlament: Ka kryer studimet universitare Bachelor në Shkencat Politike në SHBA, ka vijuar studimet e nivelit Master Shkencor në Gjeopolitikë, Territor dhe Siguri në Londër për të përfunduar me studimet e nivelit Master Shkencor në Të Drejtat e Njeriut po në SHBA. Vec kësaj ajo ka trashëgiminë dhe vizionin për të ardhmen e Shqipërisë Evropiane. Le ta ndjekim intervistën:

Gazeta Dielli:-Si ndihet Rudina në garën elektorale si kandidate për deputete e PD-së?

–Rudina Hajdari:-Ndjesia e parë nuk është thjesht kënaqësi personale. Ajo është përkatësia ime reale, realizimi i një rruge të gjatë, jo vetëm e imja, por i një rrugëtimi krenar pasi i përket forcës politike së cilës i përkas çdo orë e sekondë të jetës sime.

Nuk ka rëndësi fakti i renditjes time në listën e Tiranës dhe nuk e bën këtë betejë më të lehtë. Ajo që e bën garën e fortë, konkurrimin të vërtetë dhe real, ajo që i jep përmasën e natyrshme kësaj fushate, më të veçantës nga të gjitha të tjerat, është fakti i ndërthurjes së natyrshme të trashëgimisë, forcës, vërtetësisë së Partisë Demokratike dhe vizionit të së ardhmes, vizionit të Republikës së Re. Jam e sigurt që me vullnetin e duhur do hyjmë në një etapë të re për Shqipërinë që i ofron shqiptarëve një politikë frytdhënëse dhe një demokraci të drejtpërdrejtë dhe gjithëpërfshirëse.

–Dielli:– A ishte një surprizë për ju përfshirja në listën e kryetarit të Partisë Demokratike,z. Lulzim  Basha?

–Rudina Hajdari:-Personalisht, i jam mirënjohëse Kryetarit te Partisë Demokratike z. Lulzim Basha që vlerësoi prezencën time në ekipin e tij. Për mua është një privilegj dhe një përgjegjësi e madhe të garojë si nën siglën e PD-së, të një partie që përfaqëson frymën e parë të demokracisë dhe vlerat euro-atlantike, si një prirje e natyrshme e shqiptarëve.

–Dielli:– Çfarë do t’i japë Kuvendit, Rudina, e bija e themeluesit të PD-së, parlamentarit më aktiv,  heroit të demokracisë, Azem Hajdari?

–Rudina Hajdari:-Dua të nxjerr në pah të gjithë cilësitë më të mira të babait tim, por në mënyrën time. Këtu, më lejoni të veçoj disa. Dua të jem një politikane e ndershme dhe me këtë nënkuptoj besimin se të gjithë jemi të lirë, lindim të barabartë dhe se të gjithë duhet të jemi në gjendje të përparojmë bazuar në aftësitë dhe pasionet tona. Unë dua të flas hapur dhe do mbroj të vërtetën, edhe nëse kjo bien ndesh me më të fuqishmit në shoqëri. Gjithashtu, dua të vendos interesat e Shqipërisë para çdo interesi tjetër.

–Dielli:- Besoni që brezi juaj me të vërtetë do të integrojë Shqipërinë në BE, Çfarë nuk është arritur në këtë tranzicion të zgjatur?

–Rudina Hajdari:-Në këto 26 vite tranzicion Shqipëria ka pasur përparime të mëdha. Sot, Shqipëria ka një sistem politik të gjallë, është anëtare e NATO-s dhe është në rrugën e integrimit në Bashkimin Europian. Shqiptarët udhëtojnë lirisht në Europë dhe kemi në krah aleatë të fortë perëndimorë si Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe vende të tjera të Europës. Por s’duhet harruar që Shqipëria ka përjetuar një tirani komuniste të pashembullt në Europë dhe se tranzicioni është me i ndërlikuar sesa mund ta kemi perceptuar. Deri tani, ka qenë qeverisja e djathtë ajo që ka dhënë kontributin më të madh në plotësimin e kushteve të Bashkimit Europian, në kuadër të çeljes së negociatave të anëtarësimit. Kemi akoma shumë punë për të bërë përsa i përket zbatimit të ligjit të dekriminalizimit në Parlament dhe reformës në drejtësi, por jam e lumtur që këto hapa po ndërmerren në mënyrën e duhur, duke përfshirë kontributin e padiskutueshëm të Opozitës. Krizat politike dhe institucionet e dobëta e kanë lodhur procesin e anëtarësimit. Gjithsesi mendoj se përfshirja e të rinjve në politikë është një shenjë pozitive për sa i përket përfundimit të tranzicionit në vend dhe integrimit të Shqipërisë në strukturat Euro-Atlantike.

–Dielli:– Sipas mendimit tuaj, duke qenë se keni jetuar për një kohë të gjatë në SHBA, çfarë duhet të bëhet ndryshe në Shqipëri?

–Rudina Hajdari:-Eksperienca ime në Amerikë ka qenë e vlefshme për të fituar një kulturë perëndimore, por kjo s’do të thotë që vendi im nuk ka qenë pjesë e  kultivimit të karakterit tim. Mendoj se demokracia e drejtpërdrejtë është një nga gjërat që akoma i mungon Shqipërisë si dhe gjithëpërfshirja e te gjithë faktorëve shoqërorë në vendimmarrjet publike. Gjithashtu mendoj se sipërmarrja private duhet të operojë në mënyrë më të pavarur dhe bizneset duhet të jenë më pak të ndikuara nga rrethanat politike në vend.

–Dielli:- Ju keni përfunduar studimet universitare Bachelor në Shkencat Politike në SHBA.  Më tej keni  vijuar studimet e nivelit Master Shkencor në Gjeopolitikë, Territor dhe Siguri në Londër për të përfunduar me studimet e nivelit Master Shkencor në Të Drejtat e Njeriut po në SHBA? Si e shikoni politikën shqiptare, nga këndvështrimi juaj me këtë background të pasur arsimor?

–Rudina Hajdari:-Partneriteti strategjik i Shqipërisë me aleatët euroatlantikë, veçanërisht me SHBA-në,  është shpresa dhe rruga e vetme e së ardhmes, e cila jo vetëm shëron çdo plagë të së shkuarës, por e bën të qartë dhe të vërtetë vizionin e saj për këtë ardhmëri. Shqipëria dhe faktori shqiptar në Ballkan, pavarësisht rrethanave, sfidave dhe përpjekjeve të të gjithë atyre që nuk e duan të ardhmen e këtij kombi, kanë një aleat të natyrshëm të ngulitur thellë në ndërgjegjen e këtij kombi, vokacionin perëndimor. Të gjitha përpjekjet e politikës shqiptare duhet të jenë në koherencë të plotë me këtë vokacion. Çdo lloj deviacioni është në dëm të kombit shqiptar dhe të ardhmes së tij.

–Dielli:– A mendoni se Shqipëria mund të dalë nga gjendja e rënduar e kultivimit, trafikut të drogës dhe  korrupsionit të nivelit të lartë?

–Rudina Hajdari:-Absolutisht po. E gjithë përpjekja e Partisë Demokratike,  jo vetëm në 90 ditët e çadrës, por dhe në më tej ka qenë ndërgjegjësimi i këtij fenomeni të shëmtuar dhe ndalimi sa më parë i trafikut të drogës dhe kultivimit të saj në vend. Lufta e të gjithë institucioneve shqiptare të papërfshira në këtë trafik, përpjekjet e mijëra  punonjësve të Policisë, të paimplikuar, të njerëzve të ndershëm, të shërbimeve të inteligjencës, në bashkëpunim me aleatët perëndimorë, sigurisht, që e bëjnë të mundur.

Është e dhimbshme që ne, një shtet me bukuritë e mrekullitë e natyrës, vendi me moshën më të re  në Europë, të etiketohemi si Kolombi e Europës dhe qindra mijëra të rinj të braktisin këtë vend për të kërkuar të ardhmen diku tjetër.

–Dielli:-A e shihni përfshirjen tuaj në politikë si vazhdim të punës së atit tuaj, ose më shumë se kaq?

–Rudina Hajdari:-Im atë pati guximin, karakterin dhe inteligjencën të ngrihet kundër diktaturës. Përplasjet e tij si luftëtar i lirisë, pluralizmit dhe demokracisë i dhanë atij një rol historik. Në qoftë se im atë goditi  murin diktatorial të komunizmit dhe pati rolin e tij në ardhjen e lirisë, unë kam synimin dhe vizionin të kontribuoj në mbrojtjen dhe avancimin e mëtejshëm të këtyre të drejtave.

–Dielli:– Ndërkohë, ju jeni larguar nga SHBA!  A mendoni se do të pendoheni për këtë vendim që keni marrë?

–Rudina Hajdari:-S’do pendohem kurrë për këtë vendim që kam marrë. Amerika është aty dhe nuk pret për mua, kurse Shqipëria është vendi im dhe pret të rinj e të reja që gjallërojnë jetën politike, ekonomike dhe kulturore me ide inovative, bazuar në eksperiencën më të mirë Perëndimore. Për mua, largimi nga Shqipëria krahasohet me atë ndjesinë kur nëna të jep lirinë të ikësh në momentin që ti kërkon pak pavarësi, për t’u kthyer sërish tek ajo në momentin që ka nevojë për ty, për mbrojtjen tënde.

–Dielli:-Çfarë mesazhi do t’u jepnit mijëra të rinjve shqiptarë që janë arsimuar në SHBA apo Europë?

–Rudina Hajdari:-Demokracitë e zhvilluara nuk janë të përsosura. Fakti që Shqipëria është akoma duke ndryshuar, u ofron më shumë hapësirë të gjithëve për t’u bërë pjesë e këtij ndryshimi. Besoj se kjo do të ishte më e çmuar se sa një gjurmë e vogël në një vend të zhvilluar. Këtu të rinjtë dhe të rejat  kanë mundësinë të japin kontributin e tyre dhe të kenë një ndikim të drejtpërdrejtë në zhvillimin e Shqipërisë. Ne nuk duhet të shohim Shqipërinë si inferiore ndaj shteteve që janë më të zhvilluara, sepse kemi shumë arsye për t’u krenuar me vendin tonë. Sa më shpejt të rinjtë të na bashkohen aq më shpejt do t’i arrijmë objektivat për një Shqipëri me një demokraci dhe ekonomi të zhvilluar, sikurse e meriton vendi ynë i mrekullueshëm.

–Dielli:-Rudina, faleminderit për Intervistën dhe urime në zgjedhje!

Rudina: Faleminderit Diellit!

IKU HAJDAR TONUZI, NACIONALISTI QE JETOI MES VATRES DHE LEGALITETIT(Pjesa e Pare)/

Hajdar Tonuzi ka një jetë interesante, që zhvendoset nga Allajbeg i Dibrës, në Tiranë, nga Dibra e Madhe në Shkup, nga kampi famëkeq i Gerovës në Paris, nga Parisi në New York e Madrid etj. Korrieri i vogël partizan, do ta ndjente veten disi të hutuar, kur menjëherë pas lufte do ta shihte veten të veshur me uniformën e kadetit në kryeqytet, por pa iu gëzur aspak uniformës, do t’i ofronin një shkollë më të besueshme, pasi njollat e biografisë ia bënin pis kostumin ushtarak. Ndoshta ish partizanit të vogël, korrierit të Brigadës së 18-të , nuk do t’i shkonte kurrë ndërmend se do të ishte i pranishëm në shumë ngjarje kyçe, si në takimet me mbretërorët, ashtu edhe në Federatën “Vatra”, se do të zgjidhej kryetar i legalistëve të Parisit, e kryetar i Vatrës në Amerikë. Po jetës nuk i dihet, varka e fatit mund të sjellë në rrugë që as i ke shkelë, as i ke menduar.

Nga Dalip Greca/Jetoi në kontenë e Bruklinit në shtetin e Nju Jork-ut. I ka kaluar të tetëdhjetat, por ende nuk ka hequr dorë nga veprimtaritë e diasporës shqiptare në Amerikë.
Hajdar Tonuzi, lindi më 15 shtator 1930 dhe kur nuk do të ishte më shumë se 14 vjeç, rasti e çoi partizan në rreshtat e Nacionalçlirimtares, edhe pse familja e tij ishte në radhët e legalistëve. Kur e pyes se në ç’rrethana u përfshi me Ushtrinë e Enver Hoxhës, ai përgjigjet:

– Kur shkova unë të luftoja, nazizmi kishte marrë tatpjetën dhe po kërkonte shtigjet e veriut të Shqipërisë për t’u tërhequr drejt Jugosllavisë; ishte koha kur dara po shtrëngohej drejt mbylljes: aleatët po përparonin. Ishte koha kur partizanët më shumë sulmonin kundërshtarët e tyre, nacionalistët e Legalitetit dhe të Ballit, për të qëruar hesapet, që të mos u bëheshin pjesë në tortën e pushtetit.

E pyes me shaka vatranin nëse e merr pensionin e partizanllëkut. Ai buzëqesh dhe thotë se ka qenë shpallë ”armik” nga regjimi i Enver Hoxhës dhe nuk pret shpërblime e trajtime prej tij.
Po si shkoi Hajdari tek partizanët?- këmbëngul unë në pyetjen e mëparshme.
E tregon pa ndonjë emocion të veçantë atë moment krejt të rastësishëm. Kishin ardhur partizanët për të kërkuar përforcime njerëzore derë më derë. Ç’burrë gjenin, e merrnin. Sipas informacioneve që kishin, ata e dinin se vëllai i madh, Shehati, i cili kishte studiuar për artileri në një akademi italiane, sillej atyre anëve.U duhej për artilerinë, por nëna i tha se Shehati nuk ishte aty dhe nuk e dinte se kur kthehej. Pyetën për vëllanë tjetër, por dhe ai ishte diku larg shtëpisë, me bagëti. Atëherë, nuk u mbeti zgjidhje tjetër veçse të merrnin me vete Hajdarin, më të voglin e djemëve të shtëpisë.Ishte korriku i vitit 1944, kur djaloshi 14-vjeçar, u bashkua me forcat e Brigadës 18 -të partizane, e cila komandohej fillimisht nga Esat Ndreu, ndërsa pas shtatorit, komandant u emërua Petrit Dume, gjenerali që do të arrinte të bëhej Shef i Përgjithshëm i Ushtrisë Shqiptare, deri në kohën kur Enver Hoxha do ta shpallte armik, si bashkautor i “tezave të zeza” dhe do ta ndëshkonte me plumb prapa kokës.
Tonuzi kujton se atë, korrierin e vogë, e linin gjithmonë në krye, mes pararojës dhe pjesës tjetër të kolonës partizane; ishte si tip ndërlidhësi. E pyet njëherë Tonuzi komandantin:Përse duhet të rri unë gjithmonë në krye të kolonës?
Ai ia kishte kthyer gjysëm me të qeshur e gjysëm seriozisht:Ti je i vogël, nuk të merr plumbi, nuk të qëllon armiku…Hajt, qerrata, mos u tremb…!
Pyetjes time nëse mban mend ndonjë betejë kundër gjermanëve ai i përgjigjet jo pa humor: ç’gjermanë mo,(edhe pse nuk ua mohon partizanëve kontributin tërësor kundër pushtuesve), mbaj mend se ca herë ndoqëm forcat e Muharrem Bajraktarit, rrallë përplaseshim me gjermanët, të cilët po tërhiqeshin dhe shtegu i vetëm për ta ishte ai i veriut të Shqipërisë. Partizani Hajdar Tonuzi kujton se Brigada me të cilën ai ishte rreshtuar sulmoi forcat e Bajraktarit në Lumë, Dragosh, e më pas nga Kukësi kaloi drejt Gjirokastrës, ku në pranverën e 1945-ës, ky formacion ushtarak u shkri në divizionin e katërt. Nuk kishin kaluar as 3 muaj kur Komanda e Përgjithshme nxori urdhërin që të gjithë partizanët që ishin nën 16 vjeç do të liroheshin nga shërbimi ushtarak dhe do të shkonin në shkollën ushtarake ose siç quhej atëherë; shkolla e kadetëve. Nën 16 vjeç ishte dhe Hajdari, kështu që një ditë prej ditësh u ndodh në shkollën e kadetëve. Mirëpo, Hajdari kishte probleme me biografinë, e cila filloi të kontrollohej që në atë kohë nga komisarët që kujdesishin për vijën e partisë.

Vëllai, adjutanti i Komandës së Përgjithshme të Xhandarmërisë Shqiptare

Familja Tonuzi përbënte historinë tipike të pasluftës së Dytë Botërore, ku familjet ishin të ndara në dy kampe; vetë Hajdari ishte në radhën e triumfatorëve, ndërsa vëllai i madh, Shehati ishte, në anën e humbësve, që komunistët i shpallën kolaboracionistë. E vërteta është se Shehati, kish qenë adjutanti i Komandës së Përgjithshme të Xhandarmërisë Shqiptare, sapo pat mbaruar akademinë ushtarake italiane, e mbajtën ca kohë në Torino dhe më pas e çuan në front që të luftonte në krah të ushtrisë së Musolinit. Duke qenë se ishte shok me të birin e komandantit të Akademisë Italiane, i cili u kujdes që të dy të mos përfundonin me ndonjë front skëterrë, i çoi në Sicili.Për fatin e tij, ushtria italiane nuk i qëndroi më shumë se katër orë sulmit të aleatëve që kishin zbarkuar me forca e armatime të shumta. Shehati, i cili tani jeton në Bufalo, edhe sot kujton stuhinë e sulmeve të aleatëve dhe disfatën e pashmangshme të italianëve. Pasi këtij kontributi pa shkëlqim, i vëllai i Hajdarit u kthye në Shqipëri. Ai nuk iu përgjigj thirrjeve për të marrë pjesë në administratën e qeverive që krijuan fashistët italianë dhe më pas nazistët gjermanë. Sapo partizanët e Enver Hoxhës morën pushtetin, ai përfundoi në pranga dhe iu rrezikua jeta me pushkatim, por shpëtoi falë ndërhyrjes së Dali Ndreut e Ramadan Çitakut, të cilët dolën garant se ai nuk i kishte bërë keq njeriu, nuk i kishte duart me gjak.Ndoshta ndikoi edhe fakti që njëri vëlla, Hajdari, kishte qenë partizan…Kështu që Shehati përfundoi në burg.

E nxjerrin nga radhët

Ndërkohë, Hajdari ndodhej në kryeqytet, duke u përgatitur si kuadër i zbritur nga mali, simbol i atyre që kishin sjellë lirinë. Mirëpo ëndërrat në përgjithësi nuk zgjasin shumë. Nuk u deshën më shumë se 3 muaj nga fillimi i shkollës ushtarake, që Hajdari, të hiqej mënjanë, si jo fort i besuar nga regjimi.Ja si e kujton atë ditë:
– Më thërret në zyrën e vet, komandanti i shkollës, kolonel Halim Xhelo dhe më pyet:-Do t’më thuash vetëm të vërtetën?
Unë po qëndroja si i habitur, një pëllëmbë njeri para tij, dhe mblodha supet. S’dija ç’ti thosha, vetëm shqiptova fjalinë:Po, vetëm të vërtetën !
– Ke njëri në burg?
– S’kam si e fsheh, shoku komandant, kam vëllanë, Shehatin, – i thashë…
– Që sot ne do të heqim që këndej, ti s’do të mërzitesh, nuk do të shkosh në shtëpi, por do të çojmë tek një shkollë tjetër, ku përgatiten kuadro të reja, për bujqësinë, për atdheun…
Dhe që nga ajo ditë Hajdar Tonuzi do të linte shkollën e kadetëve për të shkuar tek shkolla e ”Kuadrove të reja”, në degën e bujqësisë.Ai thotë se nuk i bëri shumë përshtypje atëherë ndërrimi i shkollës, madje kostumi që i veshën atje, e tregonte më të pashëm se me uniformën ushtarake. Ishin rroba që kishte sjellë UNRA për Shqipërinë… Hajdari kujton se 3 herë në javë shkonin në Kavajë, ku praktikoheshin për mirërritjen e bletëve, kujdeseshin për kultivimin e krimbit të mënadafshit, pulave, lopëve etj. Ai nuk e harron dashurinë që tregonte për nxënësit, mësuesi i përgatitur nga Harry Fullci, agronomi i shquar, Abedin Çiçi, i cili kultivoi tek ata dashurinë për çdo lloj pune dhe u përcolli njohuri të thella shkencore; trashëgimi e shkollës amerikane.
Më 1948, Tonuzi diplomohet si Teknik Bujqësor dhe emërohet në rrethin e vet, në Peshkopi. Sapo ia kishte marrë dorën punëve, filloi operacioni i pastrimeve për biografi. I grumbulluan në sallën e mbledhjeve dhe paralajmëruan:Kush nuk do të dëgjojë emrin në listë, nuk duhet të qëndrojë më këtu, por të shkojë në shtëpi. Ishin fazat e para të operacioneve biografike të kuadrove. Emër pas emri, Tonuzi e kishte humbur durimin kur nuk po ia shqiptonin emrin, por kishte pritur edhe shqiptimin e emrit të fundit në listë. Atëherë, uli kokën dhe u kthye në shtëpi. Nuk u tha gjë pjesëtarëve të familjes, as nënës as vëllait, por provoi dhe një herë që të merrte rrugën drejt kryeqytetit. Drejt e tek drejtori i shkollës, Abedin Çiçi.
– Më kanë pushuar nga puna, – i tha Çiçit.
Ai i habitur, e kishte pyetur:
– Çfarë prapësie ke bërë?
– Asgjë, – ia ktheva. – Kam punuar me sa kam pasur fuqi e dituri, asnjë vërejtje nuk kam patur…
-Eja pas meje, – i kishte thënë i miri drejtor dhe drejt e tek Ministria e Bujqësisë, ku ishte zv/ministër një nga ish nxënësit e tij.
Pa e përshëndetur, i kishte folë ashpër zëvendësministrit:
-Prandaj shpenzojmë ne që ju t’i nxirrni nga puna kuadrot e reja? Po a e dini ju sa na ka kushtuar përgatitja e tyre?
Zv/ ministri dukej si i hutuar, dukej që e adhuronte ish drejtorin e vet dhe menjëherë i kishte telefonuar Peshkopisë dhe kishte dhënë urdhërin e prerë që Hajdari të rikthehej përsëri në punë…Ata të rrethit, ca të trembur se telefoni kishte rënë nga Ministria, kishin lëshuar pe, ishin justifikuar se do të ishte bërë ndonjë ngatërresë….
-Ja kështu ndodhi, – kujton Hajdari atë skenë të zhvilluar këtu e 45 vjet të shkuara.
Por nuk kaloi shumë kohë dhe ndërhyrjet nuk do të pinin më ujë.

Familja në shënjestër

Vëllai i tij, Shehati, që kishte dalë nga burgu, pas 5 vjet vuajtjeje, kthehet në fshat dhe merret me punët e bujqësisë. Një ditë vijnë në fshatin Allajbeg dy oficerë të Ministrisë. Ishte koha e prishjes me Jugosllavinë e Titos. Oficerët kishin ardhur me mision që të përcaktonin vendet e baterive kundërajrore, largësitë e qitjes së zjarrit, ngaqë pritej ashpërsim i situatës me fqinjin. Kush më mirë se sa Shehati i njihte lartësitë dhe largësitë topografike të atyre vendeve? Ai qe një ndër artilierët e shkëlqyer, i vlerësuar edhe nga akademia italiane. Njëri prej oficerëve, Mahmud Agolli, kishte qenë koleg me Shehatin, por gjatë luftës kishte lënë legalistët e ishte bashkuar me partizanët, kështu që pat zënë vend në Ministrinë e Mbrojtjes. Oficerët trokitën në shtëpinë e madhe të tonuzëve. Atë ditë, në një moment të volitshëm, Agolli, i është përvjedhur oficerit tjetër dhe e kishte thirrur mënjanë Shehatin, të cilin e ka paralajmëruar se familja Tonuzi ishte në shënjestër, ndërsa, Shehati vetë, ishte shumë i rrezikuar. Nuk bëhej fjalë thjesht për burgosje, por ndoshta dhe jeta ishte në kufijtë kritikë të rrezikshmërisë…
– Ishte ky sinjal i marrë në kohën e duhur, – thotë Hajdari, që e detyroi familjen Tonuzi të merrte shtigjet e arratisë. Së bashku me nënën, vëllanë e madh Shehatin dhe dy vëllezërit më të vegjël Hajdari, kujton se në pranverë të vitit 1950, familja e tyre kishte lënë përmes një ankthi vatrën e të parëve dhe ishte hedhur në Dibër të Madhe. Aty kishte nevojë për mësues, prandaj e dërgojnë Hajdarin në Shkup për të vazhduar studimet pedagogjike, ndërkohë që tre muajt e verës vazhdoi një kurs për pedagogji, psikologji dhe metodikë. Më pas u emërua mësues në Dibër të Madhe. Më 1953 do të pranohej për të vazhduar studimet në Institutin e Lartë Pedagogjik të Shkupit. E mbaroi vitin e parë shkëlqyer, por përsëri telashet nuk kishin të sosur.

Në skenë del Mugosha

Hajdari kujton se serbët bënin ç’ishte e mundur të punonin me emigracionin nacionalist shqiptar duke e kthyer atë mish për top ndaj Shqipërisë, kryesisht edhe për interesat e vetë Jugosllavisë. Atij dhe sot i duket habi se si Dushan Mugosha, që gjatë viteve të luftës punoi me komunistët e Enver Hoxhës dhe i ndërseu ata kundër nacionalistëve në atë që u quajt luftë civile mes shqiptarëve, pas lufte, punoi me kundërshtarët e tyre për t’i hedhur kundër komunistëve. Edhe kur kishte patur ndonjë përpjekje që ‘t’i jepej fund kësaj tabloje, siç kishte bërë Shehati, Mugosha ishte përpjekur që të fuste zjarrin mes vetë nacionalistëve. Ngjarja ndodhi aty nga fundi i vitit 1954. Mugosha kishte tundur një letër që Shehati e kishte nisur në Perëndim, ku denonconte politikën e mbrapshtë jugosllave, e cila kishte çuar drejt vdekjes dhjetëra djem nacionalistësh, të cilët në përpjekje për të kryer detyrat që u jepeshin nga jugosllavët, mbeteshin në kufi, të shtrirë për vdekje nga plumbat e kufitarëve e të Sigurimit Shqiptar. Shehati qe ngritur kundër Dushan Mugoshën dhe i pat kërkuar atij që t’i jepej fund përdorimit të shqiptarëve nacionalistë si mish për top kundër vendit të tyre, ku një pjesë jo e vogël linte kockat atje. Debati qe i ashpër. Mugosha u tregua i djallëzuar duke kërkuar që përmes debatit të vetë shqiptarëve të dënohej Shehati. Idriz Lamaj, i cili e saktëson këtë të vërtetë në librin e tij “Xhaferr Deva në dritën e letrave të veta”, shkruan:”Letrat që niseshin nga Jugosllavia për tek vëllezërit e tyre shqiptarë në perëndim cenzuroheshin. Edhe ato letra që vinin nga Perëndimi në Jugosllavi, pësonin të njëjtin fat. Të gjitha letrat e rëndësishme, apo për ato që ngjallnin dyshim, fotografoheshin. Kështu vet gjeneral Dushan Mugosha përzuri Shehat Tonuzin prej Dibre që ishte anëtar i një klubi emigrantësh, duke i nxjerrë atij letrën që i kishte dërguar një personalitet emigrant nga Perëndimi….”. Tonuzi, jo vetëm që nuk e mohoi, por i mbrojti me dinjitet të drejtat e shqiptarëve dhe kërkoi t’i jepej fund shfrytëzimit të tyre për interesa të jugosllavëve. Mugoshës nuk i eci tentativa e tij për t’i futur shqiptarët në sherr me njëri-tjetrin. Por,pas debatit me Mugoshën, familja Tonuzi u shpall e dyshimtë për jugosllavët dhe që atë çast u internua në Stara Serbi(Serbia e vjetër). Me urdhër të Mugoshës dhe UDB-së familja u trajtua ashpër dhe u vendos në Shumadi . Për muaj të tërë familja Tonuzi përjetoi jetën e vështirë të internimit. I shtynte ditët me shpresën e kapërcimit për në Perëndim dhe me këtë shpresë kërkuan viza për në Itali, Belgjikë ose Paris. UDB i mori dhe i futi në kampin famëkeq të Gerovës së Kroacisë. Hajdari kujton jetën e vështirë në atë kamp që nuk u linte mangët asgjë kampeve të nazistëve gjatë Luftës së Dytë Botërore. Më shumë se 800 të internuar ngrysnin ditët dhe netët e vështira në atë kamp, ku mungonin kushtet elementare, ndërkohë që telat me gjemba që e rrethonin i jepnin jo vetëm pamje izoluese, por edhe të frikshme. Aty qëndruan nga janari 1955 deri në korrik 1956, kohë e mjaftueshme për t’u takuar me vdekjen për së gjalli.

Hapen dyert e perëndimit

Më në fund, më 7 korrik 1956, pas kërkesash të njëpasnjëshme, familja u lejua të ikte në Perëndim.
– Nuk na besohej se ishim të lirë kur arritëm në Paris, – kujton Hajdari, i cili shton se familja u nda; një pjesë në Paris e tjetra në Belgjikë dhe Itali.
Menjëherë Hajdari, që nuk ishte më shumë se 26 vjeç, me të mbërritur në Paris, mendoi për shkollimin e tij. U regjistrua në “ALLEANCE FRANCESS” dhe për një vit zotëroi gjuhën franceze, të cilën nuk e kishte fare të panjohur, ngaqë për një vit, sa studioi në Institutin e Lartë Pedagogjik në Shkup, kishte zgjedhur frëngjishten si gjuhë të dytë. Pasi përfundoi me rezultate të larta ”ALLEANCE FRANCESS” kalon në “DESSINATEUR D’ETUD-ET INGENIERUR DE MECANIQUE GENERAL” .(Hajdari ruan me fantatizëm shembullor të gjitha certifikatat dhe diplomat, të cilat i solli edhe në redaksi). Tonuzi u tregua i zellshëm në studime dhe e shfrytëzoi bursën që pat marrë nga Europa e Lirë. Iu desh ta braktiste pedagogjinë dhe agronominë për inxhinierinë.Studimet për inxhinieri i vazhdoi nga 1958 deri në 1962 dhe në qershor u diplomua.(VIJON) U botua per te paren here ne Gazeten ILLYRIA

Kryetari i Vatrës, Dr. Gjon Buçaj me 3 dhe 4 Qershor 2017 ishte i ftuar nga dega e Vatrës në Worcester, MA. Ai shoqërohej nga zonja Nikoleta, djali Leka me nusen Frances, si dhe editor i Diellit Dalip Greca. Ishte i ftuar, mori pjese dhe regjistroi Festivalin Shqiptar si dhe veprimtarinë e Vatrës, TV Kultura Shqiptare me zotin Adem Belliu, që shoqërohej nga zonja e Tij, Mimoza Belliu.

Të ftuarit ndoqën të Shtunën dhe të dielën Festivalin Shqiptar të orgnizuar nga St. Mary’s Albanian Orthodoks Church në Worcester, MA dhe u takuan me bashkatdhetarët e vatranët. Kryetari i Vatrës u prit nga z. John Lito, kryetari i degës së Vatrës, nënkryetari Prof. Dhimitër Skënde, nga sekretari Thanas Gjika,aktivisti Franklin Zdruli etj.

Të dielën paradite, me 4 Qershor, Kryetari i Vatrës dhe editori i Diellit u takuan me bordin e  degës së Vatrës në një nga mjediset e një NU Cafe’ në Chandler Str., një prej kafeneve më të frekuentuara edhe nga shqiptarët, kafe karakteristike këto në Amerikën e Veriut, me hapsirë të bollshme, me kënde studimi,kënde për muzikantë, që luajnë për klientët, kënde librash,studimi etj. Në takimin morën pjesë: John Lito, kryetar i degës; Prof. Dhimiter Skende, nenkryetar i degës; Thanas Gjika- sekretar, Olsi Gjinko, autosale & repare, mbështetës i degës; Michael Sholla, Franklin Zdruli, aktivist i njohur dhe pjese e Vatres etj.Kryetari i degës së Vatrës në Worcester John Lito i uroi mirëseardhjen Kryetarit Buçaj dhe e prezantoi me bordin e degës.

Sekretari i degës z. Thanas Gjika mes të tjerash tha se: “Federata Vatra është shoqëri atdhetare kulturore e cila në politikë mbështet politikën proshqiptare demokratike të qeverisë amerikane. Ne si degë kemi nevojë që qendra e shoqërisë Vatra të na ndihmojë për të bërë presion në Town Hall të qytetit tonë ku jemi rreth 20.000 shqiptarë që të na japë disa fonde për zhvillimin e kulturës shqiptare, sporteve, këngëve, grupet e valleve, na duhen ambjente për zyrë e aktivitete, etj. Kemi nevojë që të kemi në Town Hall një përfaqësues shqiptar, tha Gjika.

Ai tregoi edhe për mënyrën se si po afrohet dega e Vatrës me komunitetin për të shtuar radhët me vatranë të rinj. Unë, tha ai, po shkruaj për Gazetën Dielli potrete e biografi veprimtarësh të shquar të komunitetit të Worcester-it, me qëllim që të njihen, të afrohemi me ta e të shtojmë rradhët e shoqërisë Vatra.”

Kryetari John(Zhani) Lito kërkoi nga kryetari Buçaj, që të përcjellë një informacion për qëndrimet dhe veprimtaritë Vatrës në e qendër.

Kryetari Buçaj, pasi foli për Kuvendin që mblidhet me 10 Qershor në Nju Jork, sqaroi pozicionin e Vatrës në raport me partitë politike dhe tendencën e saj për të qëndruar mbi partitë, duke u mbajtur fort pas Çështjes Kombëtare,e cila qëndron mbi interesat dhe flamujt e partive politike.

-nuk është faji ynë, tha dr. Buçaj, që pozita aktuale, që ka pushtetin në Shqipëri, nuk i është afruar asnjëherë derës së Vatrës, edhe pse një përfaqësi e Vatrës, ka shkuar në Hotelin, ku ka bujtë Kryeministri Rama dhe jemi takuar me të, i kemi uruar detyren.Po ashtu Kryetari Buçaj,sqaroi edhe arsyen pse Vatra nuk u bë fasadë për samitin e Kryeministrit.

Vatra, tha dr. Buçaj, kur ka konstatuar shkelje të interesave kombëtare, nuk e ka kursyer kritikën as së majtës e as së djathtës, qoftë në Shqipëri, qoftë edhe në Kosovë. Është i njohur qëndrimi i Vatrës ndaj çështjes çame, ndaj varrezave greke në Shqipëri,qëndrimit pakompromis në integrimit e ish të përndjekurve politik, për reformën në Drejtësi, për dekriminalizimin e shoqërisë, për korrupsionin, trafikun e drogës, për problemet e pronës etj.

Gjatë takimit diskutuan dhe shfaqën mendime edhe Franklin Zdruli dhe Olsi Gjinko.

Më pas Kryetari Buçaj dhe shoqëruesit e tij u takuan me bashkatdhetarë dhe vizituan ekspozitat artistike që ishin hapur në mjediset e  St. Mary’s Albanian Orthodoks Church.

Kryetari i Vatrës dr. Gjon Buçaj, i shoqëruar nga Kryetari i degës John Lito(arkëtar i Festivalit Shqiptar),dy bashkëdrejtuesit e Festivalit,Greg Steffon dhe Franklin Zdruli, si dhe sekretari Thanas Gjika, të dielën u prezantua para publikut të shumtë që ndiqte Festivalin.Z. Greg Steffon i ka uruar mirëseardhjen Kryetarit të Vatrës dr. Gjon Buçaj së bashku me shoqëruesit e tij dhe ka vlerësuar ardhjen nga Nju Jorku, për t’u bërë pjesë e festivalit.

Dr. Gjon Buçaj ka përshëndetur pjesmarëësit, ka uruar organizatorët e Festivalit dhe ka vlërsuar organizimin e  përsosur dhe ruajtjen e traditave nga komuniteti shqiptar, ku brezat bashkrëndojnë të lidhur ngushtësisht me njeri-tjetrin, madje edhe me komunitetet e tjerë. Ai vlerësoi shpalosjen e traditave, kulturës, ruajtjen e gjuhës së bukur shqipe,kuzhinën shqiptare, që aq shumë u shijua edhe nga amerikanët në këtë festival 3-ditor.

Nje reportazh, qe do te publikohet se shpejti ne Dielli per Festivalin do te sjelle atmosferen festive dhe te vecantat organizative, nga te cilat duhet te mesoje Komuniteti shqiptar ne SHBA.(DIELLI)

Hajdar Tonuzi,Mes Vatres e Legalitetit-  Të pathënat për Agjentin e Sigurimit Cufe Mullaj, Vatra & Arshi Pipa, dora e zgjatur e Ramiz Alisë…Si u zgjodh Hajdar Tonuzi kryetar i legalistëve të Parisit, takimi me Mbretin Zogu i I-rë, internimi në Korsikë së bashku me Abas Ermenjin dhe Sadik Premten, pjesëmarrja në ceremoninë e varrimit, përse nuk e mbajti fjalimin Cufe Mullaj, agjenti i Sigurimit të shtetit shqiptar, shtegëtimi nga Parisi në SHBA; 9 herë, Tonuzi zgjidhet  Nr. 1 i Vatrës, konflikti mes të majtëve dhe të djathtëve në gjirin e Vatrës, si u trondit Vatra pas vizitës së Ramiz Alisë dhe si u zgjodh Arshi Pipa në mungesë kryetar për 1 vit Kryetar dhe Editor i Diellit…. Izolimi i Shqiptarëve të “rrezikshëm”në Korsikë kur shkoi Hrushovi për vizitë në Paris…/

Foto 1- Kujtim nga dasma ne Paris 2- Nga takimet me Vatren, djathtas:Agim Karagjozi, zonja Xhulieta dhe zoti Pellumb Kulla/3- Foto: Hajdar Tonuzi duke mbajte raportin e arkes ne Vater.4- Me Princin Leka II ne 100 Vjetorin e Vatres./

 Nga Dalip Greca/*

Pas diplomimit inxhinieri i ri, Hajdar Tonuzi,  filloi punë në Paris në fabrikën e shumënjohur “RENAULT”, në zyrën e projekteve të makinerisë për automobilë. Gati për 5 vjet punoi atje dhe tani, si shpërblim, ai merr një pension simbolik nga Franca, falë punës që bëri asokohe në fabrikën “Renault”.

Në Francë, Hajdari bëri edhe dasmën.Kjo ngjarje e gëzuar e jetës së tij ndodhi në pranverën e vitit 1962. Nusja ishte një ish nxënëse e tij nga Dibra, vajzë bejlerësh, siç thotë me të qeshur Hajdari. Dasma u bë  në Bonneull të Parisit, me shpenzimet e një organizate ndërkombëtare të emigrimit dhe kursimeve të tij. Ishte një ceremoni e thjeshtë, e dominuar nga shqiptarët. Hajdari ruan nga ajo ditë kujtimet më të bukura. Në arkivin e tij janë edhe urimet që mori nga shumë miq e të afërm, por veçon telegramin e urimit që mori nga vetë Mbreti Leka, me 17 prill 1962:

”I ndershmi zotni Tonuzi,

Thellësisht u gëzova për martesën tuaj e ju uroj trashëgim me plot lumtëni e të mira. Me këtë rast, si juve, po ashtu gjithë familjes suaj u dërgoj të falat e përzemërta”-Leka

Një telegram i ngrohtë urimi kishte mbërritur edhe nga adjutanti i Oborrit Mbretëror, z. Hysen Selmani:

” I dashur Hajdar Bej,

U gëzova shumë për martesën tuaj dhe miqësisht ju uroj me gjithë zemër që ta kaloni jetën me plot lumtëni e u tashëgofshi në gëzime.

Si juve po ashtu gjithë familjes tuaj të  ndershme u dërgoj të falat e mija ma miqësore! I juaji-Hysen Selmani”.

Ndërkohë, jeta e Tonuzit ka edhe linjën tjetër, atë politike. Ai që në fillim ra në kontakt me nacionalistët shqiptarë që jetonin në Paris. Takoi emra të njohur, kundërshtarë të regjimit komunist të Tiranës, si:Halim Begeja, Sefedin Çollaku, Nel Çupi, por u njoh edhe me ish komunistë që nuk e kishin duruar dot diktaturën e Enver Hoxhës si Sadik Premte, të cilit agjentët e Sigurimit kishin arritur që t’i bënin tre atentate ne Paris. Megjithëse Tonuzi ishte në krahun e mbretërorëve, ai e takoi me shumë respekt udhëheqësin e Ballit Kombëtar, prof. Abas Ermenjin, i cili pat luftuar trimërisht kundër italianëve dhe gjermanëve gjatë Luftës së Dytë Botërore dhe qe nga të fundit që u tërhoq nga malet e Shqipërisë, ku qe ngjitur së bashku me çetën e tij pas fitores së komunistëve. Profesori nuk i shihte me sy të mirë legalistët, por me Hajdarin u soll mirë, e respektoi si student i ri dhe si nacionalist me ide të qarta.

– Me profesorin e Ballit Kombëtar, – tregon Hajdari, –  u takova në festën e 28 Nëntorit 1962, që përkujtonin shqiptarët nacionalistë në Paris. Fliste bukur profesori për flamurin dhe për Shqipërinë siç e ëndërronte ai, pa komunistë. E duartrokitëm gjatë…

Izolimi i Shqiptarëve në Korsikë kur shkoi Hrushovi për vizitë në Paris

Hajdari ka dhe një kujtim, që edhe sot e kujton si një aventurë të këndshme të asaj kohe të largët. Ishin vitet ‘60-të. Në Paris shkonte për një vizitë zyrtare Nikita Hrushovi. Shqiptarët nacionalistë që paraqisnin rrezikshmëri për ndonjë lloj atentati kundër udhëheqësit rus, qenë seleksionuar nga policia pariziene. Hajdari kujton se si kishte ardhur policia dhe e kishte marrë pa i dhënë asnjë sqarim dhe e kishte shoqëruar për në ishullin e Korsikës, ku ishin izoluar dhe shumë të tjerë. Në grupin e shqiptarëve të izoluar nga jeta pariziene ishte dhe profesor Ermenji, Hasan Lepenica, madje dhe komunsti, që i pat shpëtuar atentateve të Enver Hoxhës, Sadik Premte e të tjerë. Ishte i këndshëm në bisedë. Edhe pse nuk i pëlqente legalistët, ishte një shqiptar i mirë, që punonte për Shqipërinë dhe për mërgimtarët, të cilët dallgët e fatit i kishin përplasur në Francë, si në të gjithë botën. Një herë kishin patur dhe një përplasje në rajonin e policisë, ku legalistët ishin raportuar. Gjithçka u sqarua atëherë me një ballafaqim të vetë Hajdarit me shefin e policisë. Nga Korsika, Tonuzi ruan edhe disa fotografi, të cilat janë gjurmë të gjalla të internimit në Korsikë. Në disa prej tyre ai ka dalë edhe me profesor Abas Ermenjin.

Udhëheqës i grupit legalist të Parisit

Në moshën studentore Hajdar Tonuzi u bë udhëheqësi i legalistëve për Parisin. Kjo u arrit në një mbledhje që u zhvillua konform statutit të mbretërorëve. Edhe pse takimi është zhvilluar gjysëm shekulli më parë (mbledhja është bërë më 1957 në Paris) ai ruhet i plotë në arkivin e Tonuzit:- Nuk ishim më shumë se 24 veta në mbledhjen e parë që organizuam aty nga fillimi i vitit 1957, mbledhje, që  pati si kryetar  Nezir Spahiun dhe sekretar Ragip Lohjen, – kujton Tonuzi.

Pikërisht kjo mbledhje zgjodhi si kryetar të organizatës legaliste, z. Hajdar Tonuzi, atëherë student 27 vjeç, ndërsa sekretar u zgjodh Xhelal Kaca prej Mati. Pikërisht ky takim ishte denoncuar në rajonin policor dhe kryetari i sapozgjedhur përfundoi në rajon për bisedë kontrolluese dhe verifikuese. Policia kërkoi të dhëna se kush ishin, ç’organizatë kishin krijuar, kë kishin në krye, për kë luftonin, ç’platformë kishin e shumë pyetje të tjera të tilla. Me gjakftohtësi Hajdari e përballoi ballafaqimin dhe raportoi se organizata e tij mbështeste Mbretin Zog, i cili ishte dhe miku i De Golit. Pas këtij momenti, policia e kishte zbutur zërin dhe i kishte uruar aktivitet të mbarë. Madje disa ditë më pas, një epror i lartë i policisë kishte kërkuar që kryesia e organizatës, veçanërisht Hajdari si kryetar, të ndihmonin në identifikimin dhe sistemimin e nacionalistëve shqiptarë që vinin nga rajonet shqiptare, kryesisht Kosovë, Mali i Zi dhe Maqedoni.

Tonuzi ruan shumë kujtime nga takimet me Mbretin Zog dhe pjesëtarët e tjerë të Oborrit Mbretëror.

-Kur erdhi Mbreti afër Parisit, – tregon ai, – shkuam dhe biseduam me të. Por adjutanti, z. Hysen Selmani,  kishte paralajmëruar se naltmadhëria ishte i sëmurë dhe nuk duhej ta lodhnin. Ishim 7 veta në grupin që shkuam për ta takuar. Edhe pse ishte i sëmurë Mbreti na  respektoi dhe foli me secilin.  Madje na afroi nga një cigare duhan. Hajdarit i kujtohet se në grupi ishte dhe një hoxhë. Ky, shumicën e kohës bisedoi turqisht me mbretin. Një çast, hoxha e pyeti mbretin:- A do të vijë koha që të kthehemi në Shqipëri, naltmadhëri?

Ai ia ktheu shpejt :- Unë dhe ti, jo efendi, këta çunat besoj se po…

Hajdari thotë se mbreti ishte i zgjuar. Ai e dinte se ç’thoshte. Ai e shihte se vetë nuk e kishte të gjatë, por i biri i tij dhe ne të tjerët një ditë do të shkonim në Shqipëri. U kujdesuam disa herë për shëndetin e mbretit, por kanceri e kishte vënë përpara.

Kur ndërroi jetë Mbreti Zog, ngushëllimi i agjentit t Sigurimit, Cufe Mullaj

9 prilli qe një ditë zie për mbretërorët, thotë Hajdari, i cili kujton në detaje varrimin e Mbretit, pjesëmarrjen e shumë përfaqësuesve edhe nga Gjermania, Anglia, Belgjika, Italia,Kandaja, Amerika, Egjypti, etj.Në ditën e varrimit nëna Mbretëreshë ishte shumë e lodhur, e rraskapitur nga netët e pagjumta në spital, kështu që ceremonia u reduktua. Madje desh që të lexonte një përshëndetje edhe Cufe Mullaj, agjenti i sigurimit të shtetit shqiptar, i dërguari i Mehmet Shehut dhe Kadri Hazbiut, i cili pat depërtuar në radhët e legalistëve dhe kishte ardhur nga Belgjika, si përfaqësues i legalistëve të atjeshëm, por nuk mundi për shkak të shkurtimit të protokollit.

Tonuzi tregon se agjenti i Sigurimit Shqiptar arriti të maskohej për bukuri. Ai dukej se ishte i zoti për punë agjenturore. Asnje nga ne nuk arriti që të zbulonte se nën lëkurën e tij fshihej një agjent. Kur u zbulua qe teper vonë.

– Të shtatat e Mbretit u përkujtuan me madhështi, – kujton Hajdari, i cili atë ditë, në emër të mbretërorëve të Francës mbajti fjalën e rastit, ku evokoi figurën e mbretit dhe renditi meritat e tij në themelimin dhe udhëheqjen e shtetit shqiptar, arkitekt i të cilit qe Mbreti Ahmet Zogu.

Në vjeshtën e vitit 1962, pas 6 vjetë jetë intensive, emigranti Hajdar Tonuzi, së bashku me bashkëshorten e tij do të merrnin rrugën drejt kontinentit të ri, Amerikës, ku ishin grumbulluar shumë nga legalistët që kishin qenë të shpërndarë nëpër Europë.

-Këtu jeta nisi, thuajse nga e para; të njejtat shqetësime si në Francë. Në fillim mësimi i gjuhës, i cili për çdo emigrant përbën hapin e parë orientues dhe integrues, – kujton Hajdari.

Ai nuk pati shumë vështirësi për të përparuar në kurset e anglishtes, ku u regjistrua sapo erdhi. Vuri kontaktet e para me specialistë të fushës inxhinierike, fushë ku ishte diplomuar në Francë.U njoh me inxhinierin Agim Karagjozi, kryetarin e sotëm të Vatrës, me të cilin ruan miqësi. Tonuzi e vlerëson ndihmën e pakursyer profesionale, që i dha atëherë inxhinier Agim Karagjozi. Në të njëjtën kohë, Hajdari u regjistrua në “Mechanich Institute” dhe më 1971 u diplomua edhe për “Plumbing Projecting”. Nuk i ndërpreu asnjëherë përpjektjet për integrim të plotë dhe në vitin 1974 arriti që të diplomohet edhe për profesionin tjetër që kishte të bënte me sistemin e ngrohjes, ventilimit dhe ajrit të kondicionuar. Në këtë profesion, Tonuzi punon edhe sot në zyrën e tij të projekteve në Manhattan.

Kryetari dhe arkëtar i Vatrës

Ndërkohë që vazhdon të punonte për organizatën e Legalitetit, z. Karagjozi, i propozoi të bashkëpunonte me Vatrën.

-M’u duk jo shumë normale që të isha edhe me Legalitetin edhe me Vatrën, ndaj ia thashë z. Karagjozi se unë isha me Mbretin dhe isha i zgjedhur në Këshillin e legalistëve. Por ai më tha se nuk kishte asgjë anormale, në Vatër merrnin pjesë edhe nga parti e organizata të tjera nacionaliste. Dhe kështu, shkova tek Vatra, – thotë Tonuzi. Në vitin 1966 legalisti u bë edhe vatran. Aktiviteti dinamik ra në sy të vatranëve, të cilët, me propozimin e z. Agim Karagjozi, i besuan arkën e Vatrës për degët e New York dhe New Jersey, e më pas për të gjithë Vatrën. Detyrat i kryente me përkushtim,kujtohet edhe sot: Ishte korrekt Hajdar Tonuzi!.

Gjatë vizitës së Leka Zogut në Boston më 1967, Hajdar Tonuzi ishte në delegacionin e legalistëve. Ishte një pritje madhështore kujton ai dhe e përshkruan ceremoninë dhe darkën që Vatra shtroi për Mbretin, si shumë madhështore. Fjalimet ishin të jashtëzakonshme, si nga zoti Anthony Athanas,  nga kryetari i darkës, z. Kristo Thanas, ashtu dhe nga Mbreti Leka.

Në Kuvendin e Vatrës në Boston më 1967 Hajdari zgjidhet zv/ kryetar, ndërkohë që kryetar ishte Anthony  Athanasi. Në numrin e e 25 tetorit të vitit 1967 të gazetës ”Dielli”, në faqen e parë botohet një portret me fotografinë e Hajdar Tonuzit. Në shkrimin ”Kush është nënkryetari ynë”, jepet njoftimi i zgjedhjes së tij zëvendës i zotit Athanas dhe përshkruhet rruga e jetës, shkollimi, aktiviteti politik etj. Pra, në një kohë shumë të shkuurtër, falë aftësive të tij Tonuzi bëhet person publik dhe përfaqësues i krahut nacionalist tek Vatra.

Edhe gjatë vitit 1968 Tonuzin e gjejmë përsëri zv/ kryetar. Këtë herë kryetar është Peter Chikos.

Si aktivitetin më madhështor për Federatën, ish zv/kryetari i Vatrës kujton vizitën e arbëreshëve, të cilët ishin ftuar nga Vatra për të kremtuar së bashku festën e Flamurit dhe përvjetorin e Diellit. Arbëreshët zbritën në Boston me 20 nëntor, në një ditë të bukur me diell pas shiut që kishte rënë deri në orën 10 para dite. Për katër ditë ata qëndruan në shtëpitë e shqiptarëve të Bostonit, u lutën shqip në kishën e shqiptarëve dhe me 24 nëntor morën rrugën drejt New York-ut, ku aktivitetet dhe vizita zgjatën deri në mbyllje të muajit. Seminari që organizoi Vatra më 28-29-30 nëntor 1969, ka qenë madhështor; ende nuk ka patur një të dytë, që të zërë vendin e tij, thotë Hajdari. Vatra aso kohe kishte për kryetar  Peter Chikos. Tonuzi kujton se të gjithë krerët e Vatrës ishin së bashku në konkretizimin e atij aktiviteti shumë mallëngjyes, kur u bashkua bashkë gjaku i shprishur i Arbërit. Delegacioni arbëresh, në përbërje të të cilit kishte intelektualë të njohur, klerikë të nderuar, u prit me bujari të madhe, edhe pse arka e Vatrës ishte tepër modeste, por investimet e individëve arritën që të përballonin shpenzimet. Ishin rreth 70 arbëreshë, mes tyre dhe një grup folklorik, që i dha ngjyra e tinguj atij takimi historik. Arbëreshëve u printe  shkëlqesia e Tij, Zef Pernicario, peshkopi i Dioqezës së Pianas së Arbëreshëve. Në grupin e organizatorëve të Vatrës , përveç kryetarit Chikos ishin dhe Christo Athanas, Anthony Athanas, dr. Hamdi Oruçi e të tjerë. Ky ka qenë aktiviteti më përfaqësues i diasporës shqiptare në Amerikë.

Tetë muaj pas këtij aktiviteti, më 1 korrik 1970, u nda nga jeta kryetari i Vatrës, i ndjeri Peter Chikos. Në aktivitetet që u organizuan në përkujtim të kryetarit, nënkryetari Tonuzi, mbajti peshën kryesore. Në gazetën”Dielli” Vol 60, nr. 22, që u botua me 15 korrik 1970, në faqen e parë, në vend të kryeartikullit, është vendosur fjalimi që kryetari i përkohshëm, Tonuzi mbajti në aktivitetin zyrtar të organizuar në “Pier Four”. Fjalimi ishte tepër prekës:” Të ndodhesh përpara trupit të Peter Chikos, i cili papritmas u nda nga gjiu ynë, të jeshë prej gurit mos të tronditesh dhe të mos i thush vetes:Pse fati i keq qëllon mu në zemër komunitetin tonë? Pse vdekja e tmerrshme rrëmben të riun në moshën e lulëzuar, që premtonte kaq shumë për kombin tonë, për Federatën Vatra dhe për familjen e tij?” . Elegjia që i ka thurur  të ndjerit Chikos, është një poezi e gjallë, që pikon dhimbje e buron lot. Aty evokohej kontributi i kryetarit që nuk jeton më, evokohej historia e Vatrës dhe e të parëve të shqiptarëve dhe u thurej kurora lavdie pavdeksisë së atyre që vunë jetën në shërbim të kombit.

– Ishte një humbje dhe dhimbje e madhe, –  tregon Hajdari, i cili për rreth gjysmë viti mbeti në krye të Vatrës. Ai kujton se Federata priti ngushëllime nga i gjithë komuniteti shqiptar, nga të gjitha organizatat dhe fondacionet, nga të gjithë klerikët e komunitetet fetare, nga “Zëri i Amerikës”, nga arbëreshët e Italisë etj. Edhe pse ishte ditë pune, në ditëvarrimin e  të ndjerit, pjesëmarrja qe madhështore. Qe një gjë e mallëngjyeshme, kontribut i denjë për një burrë të denjë të komunitetit tonë, – thotë Tonuzi, që e vlerëson Peter Chikosin, si një ndër patriotët që punuan shumë për Vatrën. Edhe pse ishte i lindur në Amerikë, Peter kishte mësuar mirë gjuhën e prindërve të tij, shprehte një dashuri të theksuar për atdheun e prindërve të tij, Shqipërinë dhe punonte me krenari për Vatrën. Ai eci në gjurmët e babait të vet, Llambi Chikosi, i cili qe ndër ata burra që kontribuan për organizimin e shoqatave shqiptare, si pjesëtar aktiv i shoqatës “Besa”, ndërsa kur u themelua Vatra, ai do të zgjidhej arkëtari i parë i saj.

Në numrin pasardhës të Diellit, botohej  lajmërimi që kryetari i përkohshëm i Vatrës, Hajdar Tonuzi, u drejtonte vatranëve, duke u thënë se bashkë me dhimbjen për të ndjerin kryetar, këtij i mbetej deri në zgjedhje detyra e vështirë e drejtimit të federatës. Thirrja  mbyllet me këtë paragraf: “Kryetari ynë po prehet në paqe. Stolia më e bukur, që mund të bëjmë për të stolisur varrin e Tij është forcimi i Organizatës sonë. Pra në këtë rast tragjik të vdekjes së kryetarit tonë të dashur  të bashkohemi sepse dhimbja, trishtimet e vdekjes, janë ato që brumosin elementin veprimtar e të vendosur për të mbajtur lart e më lart një organizatë, që është  e ne të gjithëve, trashëgimi më i lumtur i racës sonë shqiptare”.

Në kuvendin e ri të Vatrës, që u organizua në janar 1971,  u zgjodh kryetar i ri Barney D. Kirka, ndërkohë që zv/ kryetar përsëri mbeti Hajdar Tonuzi. Nënkryetari gëzonte respektin e palëve brenda federatës. Ai pohon se kishte dy linja brenda Vatrës: njëra që tërhiqte majtas dhe tjetra djathtas. Madje jo rrallë kishte dhe fërkime, por që kapërceheshin me dialog dhe urtësi. Madje ndonjëherë fërkimet kalonin masën, ishin të ashpra. Hajdari kujton se në Boston kishte një grupim që nuk e duronte elemintin nacionalist. Psh. njëri prej tyre, Jimy Thanas, shpesh ngrihej kundër duke thënë se këta janë mbeturina të nazifashizmit, mbeturina të zogizmit, s’kemi pse merremi me ta. Ne debatonim, debati ashpërsohej, por ndërhynte Kristo Thanas që na ulte tensionet.

– Tonuzi do të mbetej zv/kryetar i Vatrës edhe në zgjedhjet e vitit 1972, kur kryetar do të vinte Gregory L. Chiriaco, edhe në vitin 1973, kur kryetar do të zgjidhej Nick Kreshpani, edhe në vitin 1974, kur Vatra do të  kishte për kryetar Kristo Thanasin. Ndërsa në Kuvendin e nëntorit të po atij viti, kur u bënë zgjedhjet e reja, Tonuzi dha dorëheqjen.

– E ndjeja veten të lodhur, – shpjegon ai dorëheqjen. Në vendin e tij u zgjodh i ndjeri Ibrahim Kulla, që ishte po nga krahu zogist.

Nga aktiviteti i Vatrës, Tonuzi nuk u tërhoq. Vazhdonte të ishte ndër anëtarët më aktivë, si në degën rajonale të New York-New Jersey, ashtu edhe në qendër. Më 1986 emri i tij ishte  në Këshillin e qendrës, ndërsa më 1988, Peter Lukas, që ishte zgjedhur kryetar e afroi pranë vetes dhe Hajdari nuk kundërshtoi postin e zv/ presidentit të Vatrës.

Përplasja e vatranëve kur Ramiz Alia vizitoi Amerikën

Përplasjet brenda gjirit të Vatrës u bënë të ashpra pas vizitës së Ramiz Alisë, kujton Tonuzi, i cili pohon se pas asaj vizite pat një debat të ashpër në gjirin e Këshillit Drejtues të VATRE-s. Një pjesë nuk mund ta pranonte që ajo vizitë të pasqyrohej në faqet e Diellit. Madje u përgatit numri i gazetës, ku në faqe të pare ishte portreti i ramiz Alisë, por ai nuk u printua,e  bllokuan nacionalistët me gjithë presionin e majtistëve. Ky debat u transplatua deri në kuvendin e ri, ku u bënë ndryshime.

Tonuzi, në bisedën që zhvillova me të, ndalet në një nga Kuvendet e  Vatrës:-Me 1991 u zhvillua Kuvendi i Vatrës për zgjedhjet e reja. Kryetar i mbledhjes u zgjodh z. L. Cungu. Zv/ kryetari Tonuzi paraqiti raportin vjetor, nga që Peter Lukas për arsye shëndetësore nuk ishte paraqitur në Kuvend, ndërsa Harry Stoja paraqiti raportin e arkës.

Komisioni i përbërë nga Tonuzi, Ramiz Dani e Sabit Bitiçi, verifikoi kredencialet e 16 delegatëve.

Dy linja u përvijuan edhe në këtë mbledhje; ajo e nacionalistëve, që përfaqësohej nga zotërinjtë Karagjozi, Bitiçi, Oruçi, Kulla, të cilët mbështetën kandidaturën e paraqitur prej Tonuzit, që kryetar të ishte prof. Arshi Pipa. Grupi i Bostonit, reagoi ashpër. Në emër të tyre, z. Anthony Athanas, kundërshtoi, duke thënë se kështu shkeleshin rregullat e Kuvendit; nëpërkëmbej kanunorja; si mund të zgjidhej një njeri që mungonte, qoftë ky dhe Arshi Pipa! Debati qe i ashpër. U ngrit dr. Oruçi dhe u kujtoi kundërshtarëve se po me këtë metodë, pra në mungesë, ishte zgjedhur vite të shkuara, më 1974 edhe Kristo Thanas, i cili për arsye shëndetësore, nuk kishte qenë fare i pranishëm në Kuvend. Kështu edhe Prof. Pipa e kishte pranuar kandidaturën që i ishte propozuar nga z. Tonuzi dhe duhej të ligjërohej. Përsëri Tonuzi kishte postin e zv/kryetarit së bashku me dr. Gjon Buçajn, sekretar Agim rexhaj.

Profesor Pipa e mbajti vetëm një vit postin e kryetarit, post të cilin e zuri z. Agim Karagjozi në Kuvendin e 28 qershorit të vitit 1992, ku Pipa humbi me një votë më pak. Që nga ajo kohë z. Tonuzi mbajti arkën e Vatrës, detyrë që e dorëzoi më 2009.

TELASHET NGA DY PËRFAQËSIMI

Ja kështu ka kaluar jeta e Hajdar Tonuzit mes legalistëve dhe Vatrës. Jo rrallë, ky dypërfaqësim, i ka nxjerrë edhe telashe. Kështu psh. pas pjesëmarrjes së tij në mbledhjen e Madridit, ku pjesa më e madhe e organizatave dhe partive politike jashtë atdheut iu përgjigjen ftesës së Mbretit Leka, debati në Vatër qe i ashpër. Nik Kreshpani, qe ndër më kritikët: Me çfarë statusi shkove?,- i kishte kërkuar ai llogari në Këshillin e qendrës.

-Si i pavarur, – ia kishte kthyer përgjigjen Tonuzi…

-Nuk duhej të kishe shkuar, – i qe kthyer Kreshpani…

Ishte perfshi ne debat edhe Llazi Vishnja:- Nuk duhej të shkoje, Vatra nuk është Legalitet…

-Po une jam Legalist,-ia kishte kthyer Tonuzi me qetësi.

– Hë se tek Mbreti i vet shqiptar shkoi, jo tek mbreti i grekëve, – i kishte dhënë fund debatit, Kristo Thanas…. 

Shënim: Hajdar Tonuzi ndërroi jetë me 7 Qershor 2017 në Brooklyn,Nju Jork. Shërbimet funerale u kryen të Enjten me 8 Qershor 2017 në Qendrën Shqiptare Islame në Brooklyn, ndërsa varrimi u krye të Premten me 9 Qershor 2017.

*Kjo eshte pjesv e dyte.(Vijon nga numri i djeshem Dielli online)

Raporti për Kuvendin – 10 qershor 2017/                                                                 

 Nga Dr. Gjon Buçaj/

Të nderuem mysafirë, /

të nderuem delegatë dhe antarë e dashamirë të Vatrës,/

zoja dhe zotnij,/

ndjehem i nderuem dhe kam kënaqësi të veçantë të paraqes para jush raportin e punës së deritashme, kryesisht të periudhës prej Kuvendit të fundit, të theksoj disa parime që na kanë pri gjatë detyrës s’onë, si dhe të përmendi disa punë të pakryeme të cilat presin të realizohen nga udhëheqsia e re e “Vatrës” që do të dali nga ky Kuvend.

Bashkëpuntorët e mij dhe unë e kemi pranue detyrën që na e kanë ngarkue anëtarët, me vetdijën e përgjegjësisë dhe të peshës së randë për të udhëheqë këtë organizatë famëmadhe në shërbim të interesit kombëtar.

Veprimataria  jonë asht orientue, në traditën e përhershme të Vatrës, në drejtimin e zhvillimeve në trojet shqiptare, si dhe të zhvillimevet ndërkombëtare me interes  për kombin tonë.

Nga ana tjetër, vemendja e jonë asht orientue edhe kah rregullimi dhe përforcimi organizativ dhe adminstrativ, për të ba Vatrën ma të aftë për të krye detyrat dhe për të realizue synimet e saj programore. Këtu hynë zgjanimi i degëvet, rritja e numrit të anëtarëvet, mirëmbajtja e shtëpisë ku ruhen biblioteka e arkivi dhe ku përgatitet gazeta Dielli. Në komunitet jemi përpjekë të mbajmë frymën e bashkëpunimit me institucionet fetare dhe shoqatat tjera, bashkëpunimin me diplomatët shqiptar dhe me zyrëtarë amerikanë.

Përsa i përket Vatrës vetë si organizatë, jemi përpjekë me mbajtë lidhje me degët edhe me anëtarët. Mbas Kuvendit të fundit zgjedhor asht vërejtë nji ramje e entuziazmit dhe asht pa nevoja me ba përpjekje për të riforcue dhe për të mbajtë nalt interesimin dhe përkushtimin për këtë institucion. Për këtë qëllim para pak kohe kemi vizitue degët e Vatrës ku kemi vërejtë se përkushtimi ishte i pa ndryshuem por se nevojitej nji organizim ma praktik në mes qendrës e degëvet dhe të anëtarëve. Prandej kemi fillue për të ndërtue nji komunikim ma të shpeshtë me degët dhe direkt me anëtarët. Kemi kërkue nga degët plotsimin e listave të anëtarëvet, jo vetëm me emën e mbiemën, por edhe me adresa të plota postare, elektronike dhe numra telefonash. Ky proces i asht afrue fazës së përfundimit në këtë Kuvend.

Ndërtesa e Vatrës, e cila asht ble me pare të mbledhuna nga anëtarët gjatë disa dekadave dhe regjistrue përkohsisht në emnin e kryetarit tonë shumëvjeçar, z. Agim Karagjozi, asht në procesin e regjistimit ligjor në emën të Federatës. Kjo ndërtesë ka edhe nji sallë ku zhvillohen aktivitete shoqnore e kulturore si mbledhje të organave të Vatrës, takime me delegacione dhe përfaqësues institucionesh të ndryshme dhe me vizitorë eventualë nga troje shqiptare dhe nga diaspora. Si aktivitete kulturore po përmendi vetëm disa nga ato të fundit, si seminari mbi Faik Konicën, përkujtimet për Fan Nolin, Arshi Pipën, Midhat Frashërin dhe për revoltat e Spaçit e Qafëbarit, të cilat shënojnë epopenë e qendresës heroike kundër regjimit gjakatar komunist. Salla e Vatrës shërben edhe si ekspozitë me fotografi e dokumenta, që pasqyrojnë historinë ma së nji shekullore të Vatrës, si pjesë me randësi e historisë sonë kombëtare. Aty kemi pasë kënaqsinë me pritë përsonalitete të politikës dhe kulturës shqiptare edhe amerikane. Klerikët tanë të besimeve të ndryshme ndiejnë ngrohtsinë e shtëpisë së Vatrës, ku nderohen e vlerësohen për veprimtarinë e tyne me karakter fetar e kombëtar, sepse Vatra e konsideron harmoninë tonë ndërfetare si nji gur me randësi në themelin e kombit të përbashkët.

Salla e Vatrës shërben edhe si ekspozitë me fotografi e dokumenta, që pasqyrojnë historinë ma së nji shekullore të Vatrës…

Ndërsa kemi pritë me nderime e përzemersi personalitete qeveritare nga Shqipnia e Kosova, nga trojet tjera shqiptare dhe nga diaspora, më duhet të përmendi me keqardhje se asnji person nga ana socialiste nuk asht interesue të trokasë në derën e Vatrës, megjithëse asht dera e nji institucion kombëtar i të gjithë shqiptarëvet, pa dallime bindjesh politike.

Përveç seminareve dhe përkujtimeve me karakter kombëtar, në selinë e Vatrës kemi organizue edhe promovime librash, kryesisht me vlerë historike, që pasqyrojnë në mënyrë objective, sidomos të kaluemen tonë jo të largët.

Përsa u përket Shqipnisë Kosovës kemi përkrahë zbatimin e reformavet demokratike dhe kemi ba thirrje për luftën kundër korrupcionit, kundra krimit të organizuem dhe tregtisë së drogës. Kemi çmue e përkrahë angazhimin e miqve të shqiptarëvet për të ndihmue realizimin e reformavet demokratike, sidomos të ambasadorit amerikan Donald Lu i cili ka zgjedhë, me vend, reformën në drejtsi si pikënisje për reformat tjera. Kemi kërkue vazhdimisht hapjen e dosjeve të sigurimit dhe zbatimin e ligjit të lustracionit, kthimin e pronave të konfiskueme nga regjimi komunist, integrimin dhe mëkambjen e shtresës së ish të përndjekunvet, si kushte të domosdoshme  për realizimin e tranzicionit të plotë prej diktaturës në demokraci të vërtetë.

Megjithë arritjet tona, sado me përkushtim dhe me ndihmë e përkrahje nga anëtarët dhe nga dashamirët e Vatrës, nuk jemi të kënaqun sepse ka edhe shumë punë të tjera për t’u ba, të mbetuna si ide apo si projekte të planifikueme. Këto do të kryhen me angazhimin e kryesisë së re dhe me ndihmën dhe përkrahjen e të gjithëve së bashku.

Udhëheqësia dorëheqëse nuk do të ia kthejë shpinën udhëheqësisë së re, por do të jetë vazhdimisht përkrahëse e saj. Kjo frymë baskëpunimi duhet të jetë e gjallë edhe në ndryshimin e kryesisës së degëve, ashtu sikurse kanë veprue degët Washington DC dhe Dega Michigan. Kemi besim se kështu duhet të veprojnë edhe degët e tjera kur t’ju vijë radha.

Në punët e pakryeme janë edhe botimet e disa kumtesave seminarësh në volume të veçanta, që janë publikue të shpërndame në gazeta. Për këtë qëllim asht emnue nji komision fillimtar i cili pret kryesisht mjetet financiare për të fillue nga puna. Nji botim monumental i premtuem asht albumi historik i njiqind vjetve jetë të Vatrës. Realizimi i kësaj vepre kërkon jo vetëm mjete financiare por edhe nji grup intelektualësh të kualifikuem. Këto, me doemos, do realizohen me angazhimin e të gjithë vatranëve dhe miqëve të Vatrës. Shpenzimi fillestar për albumin asht ba me rastin e 100 vjetorit, nga shuma që na patën dhurue Ministria e Diasporës së Kosovës, pa ia kërkue, e ma vonë edhe Ministria e Kulturës së Shqipnisë. Albumi historik do të jetë nji bashkëbotim i këtyne dy institucioneve dhe i Vatrës.

Përveç këtyne dhe punëvet të tjera për përmirësimin dhe përforcimin organizativ të Federatës dhe rritjen e numrit të anëtarëve dhe të degëve, administrata e re do të ketë edhe barrën e randë për realizimin të projektit ambicioz për të ble ose ndërtue nji shtëpi të re dhe të përshtatshme për emnin dhe për funkcionimin jetëgjatë dhe frytdhanës të Vatrës. Ideja e shtëpisë së re asht shndërrue në projekt me bujarinë e disa vatranëvet biznismenë, deri tash gjashtë, të cilët kanë premtue, për këtë qëllim, nga 100 mijë dollarë çdo njeni. Sigurisht edhe shumë të tjerë idealista bujarë do ti bashkohen këtij grupi për ta ba këtë projekt realitet.

Vatra duhet të zgjanojë aktivitetin në komunitet dhe në Washington, të zgjanojë dhe të forcojë kontaktet me vendlindjen dhe me diasporën.

Vatra ka nji trashigimi të fuqishme historike e morale, të cilën asht detyrë me e shfrytzue për dobinë e interesave të kombit. Por, për ta krye këtë mision në mënyrë efektive dhe të dobishme, duhet të jetë e fortë edhe në pikëpamje praktike, numerikisht edhe financiarisht. “Dielli”, organi zadhanës i saj, botohet vetëm nji herë në muej, dhe nuk ka editor në gjuhën anglishte, kryesisht për mugesë financiare.

Në fundin e mandatit si kryetar, duhet të falënderoj përzemersisht bashkëpuntorët e mij të Kryesisë, Editorin e gazetës, Këshillin Drejtues, Këshillat e degëvet  dhe anëtarët për përkrahjen e parezervë gjatë kohës që kam pasë privilegjin me drejtue këtë institucion prestigjoz.Më lejoni, gjithashtu, të falënderoj edhe familjarët e mij të cilët, jo vetëm kanë tregue durim por edhe më kanë letësue barren e detyrës me ndimë e përkrahje, gjatë angazhimit tim shumëvjeçar në Vatër.

Ju, të nderuem delegatë, keni ardhë këtu sot, disa edhe prej distancave të largëta dhe me shumë shpenzime, për të krye detyrën patriotike të cilën e keni marrë vullnetarisht përsipër,  të ndimoni Vatrën që të eci gjurmave të themeluesave dhe të atyne që, me idealizëm e sakrifica e mbajtën për ma se nji shekull, dhe na  lane amanet  t’ua përcjellim  gjeneratave të reja.

Në procesin e zgjedhjes së kryetarit të ri dhe zyrtarëvet tjerë që do të shërbejnë për dy vitet e ardhëshme, do t’ju frymëzojnë parimet demokratike të Vatrës dhe idealizmi i saj patriotik, kurse Kanunorja do të jetë mjeti i cili, bashkë me fisnikinë dhe qytetarinë t’uej, do ta bajë të panevojshme të ketë konflikte edhe atëherë kur të ndesheni me mendime të kundërta.

Sot, jo vetëm anëtarët e Vatrës, por edhe shumë shqiptarë, në diasporë dhe në trojet tona, presin me interesim zhvillimin dhe përfundimin e zgjedhjeve edhe të punimeve të këtij Kuvendi. Ju keni përgjegjësinë me dhanë shembullin se si zhvillohen zgjedhjet në mënyrë vërtetë demokratike dhe se si, mbas përfundimit të zgjedhjevet, mbizotnon fryma e bashkëpunimit konstruktiv për të mirën e përbashkët. Mëvaret prej jush, motra dhe vëllazën delegatë, a do të dalim të gjithë faqebardhë me këtë Kuvend, dhe këte e uroj nga zemra.

Interviste e z. Marko KEPI, President i “Rrënjët Shhqiptare”- Albanian Roots- dhënë  Arjeta Ferlushkaj-Gazeta”Dielli”/

Sa vite ka “Rrënjët Shqiptare-Albanian Roots”?

Këtë vit “Rrënjët Shqiptare-Albanian Roots” mbush plot 9 vjeç.

Nga se u nis “Rrënjët Shqiptare” dhe e kujt ishte idea e vënies së këtij emri?

Ishim një grup të rinjsh që donim të krijonim një organizatë që të kishte frymë unifikuese mes shqiptarëve. Donim një organizatë që të ishte jashtë politikës, fesë dhe diferencave krahinore. Një sugjerim të tillë na e pati dhënë edhe miku ynë Joseph DioGuardi. Emri u propozua nga kryesia dhe gjeti një miratim unanim. Kështu lindi “Rrënjët Shqiptare-Albanian Roots”.

Cila është struktura e “Rrënjëve Shqiptare”? Si jeni të organizuar e ku jeni të shtrirë si degë?

Është grupi ekzekutiv, i cili ka selinë qendrore në New York dhe ka këtë strukturë: Marko Kepi (president), Nikë Beqi (zv./president), Bujar Gjata (zv./president), Enkolana Çekaj Mundija (sekretare), Vijona Malota (financiere).

Kemi degët në Michigan (me perfaqësues Endrit Topallin), në Texas (me përfaqësues Besmir Hoxha) dhe dega në Illinois.

Gjithashtu, kemi degët në grupet universitare: “John Jay College Albanian Roots Club”, “St.Francis College Albanian Roots Club” si dhe grupin që u themelua sivjet nga zonja Afërdita Delaj: “Albanian Roots Cheerleaders”.

I gjithë ky staf punon vullnetarisht dhe burimet e fondeve tona janë: anëtarësitë dhe sponsorizimet.

Marko, çfarë do të thotë për ty të drejtosh “Rrënjët Shqiptare”?

Ndjej krenari, pa diskutim. Kur shoh që na bashkohen shqiptarë nga shumë shtete të Amerikës, ndjej kënaqësi dhe njëkohësisht një përgjegjësi të madhe që të punoj edhe më fort për komunitetin shqiptar.

Stafit: Si vijon puna me Marko Kepin në krye?

Jo sepse duhet thënë se është kryetari, por deri tani gjërat kanë shkuar mirë. Kjo tregohet edhe nga jetëgjatësia e organizatës. Brenda grupit ekzekutiv ka dakordësi dhe vizioni me të cilin presidenti e udhëheq organizatën tonë, është një vizion që i përshtatet edhe botëkuptimit tonë, pa u imponuar. Mendojmë se ky është çelësi i suksesit.

Ku shtrihet interesi i “Rrënjëve Shqiptare”?

Fokusi jonë kryesor është grup-mosha 15-30 vjeç, brezi i ri i shqiptarëve që kanë lindur këtu në Amerikë. Me kontributin tonë, duam që të ndihmojmë këtë grup-moshë që të integrohen në kulturën amerikane duke mos u asimiluar. Secili aktivitet i yni përqëndrohet tek ky qëllim.

Një tjetër angazhim i yni është ndihmesa tek po i njëjti grup-moshe, por për shqiptarët në trojet e tyre.   Në këtë projekt kemi një bashkëpunim shumë të mirë me fondacionin “Mbretëresha Geraldinë”, ku përpiqemi që t’i krijojmë kushte më të mira edukimi e shkollimi të rinjve shqiptarë.

Kush ka besuar në ju që në fillim kur keni prezantuar këtë projekt: “Rrënjët Shqiptare – Albanian Roots”?

Joseph DioGuardi ka qenë personi që na ka besuar menjëherë dhe na ka mbështetur vazhdimisht. Gjithashtu edhe Richard DioGuardi. Mjaft anëtarë të “Ligës Qytetare Shqiptaro-Amerikane/Albanian-American Civic League” na kanë promovuar si organizatë dhe kanë dhënë donacione. Kemi marrë mbështetje edhe nga senatori Martin Golden dhe këshilltari i Bashkisë së New York-ut David Greenfield, etj.

A mund të na flisni pak për aktivitetet që ju organizoni? Bëni një plan vjetor për to?

“Parada Shqiptare” është aktiviteti jonë kryesor. Për pjesën më të madhe të aktiviteteve, sigurisht që bëhet një plan vjetor. Përmendim këtu Paradën, aktivitetet për festat zyrtare e data simbolike si p.sh. festat e flamurit e të pavarësisë, pavarësia e Kosovës etj.

“Rrënjët shqiptare” janë të pranishëm në komunitet duke organizuar edhe panaire, pikniqe, festivale, protesta, takime me personalitete, promovime, qofte librash apo talentesh, përmendim rastin e sportistit Reshat Mati etj.

“Rrënjët shqiptare – Albanian Roots” identifikohet me “Paradën Shqiptare”. Na flisni pak për këtë aktivitet kryesor tuajin.

Deri tani kemi organizuar nëntë të tilla. Në secilën parade ne mundohemi që t’i kushtohemi një çështjeje apo një personaliteti që na identifikon, që na duhet ta promovojmë në mënyrë që t’i tregojmë botës mbarë se nga vijmë, kush jemi e çfarë duam ne si komb. Disa nga paradat e organizuara ndër vite janë: Çamëria (2010), Shqiptarët në Mal të Zi (2011), Shqipëri Etnike (2012), Jemi një (2013), Të gjithë kemi rrënjë shqiptare (2014), Ilirida është Shqipëri (2015), Nënë Tereza (2016) si dhe sivjet: Arbëreshët

• Çfarë iu kërkoni sot shqiptarëve të Amerikës?

Iu bëjmë thirrje që të angazhohen më tepër për komunitetin shqiptar. Të rinjve iu bëjmë thirrje që të anëtarësohen në organizatën tonë. Procedura bëhet online dhe anëtarësimi është thjesht 20$ në vit. Këto fonde shërbejnë për mbulimin e aktiviteteve që organizata zhvillon. Që nga dita e themelimit, numerojmë 5 mijë anëtarësime në organizatën tonë.

• Cili është mesazhi për të rinjtë shqiptaro-amerikanë që duan të jenë të suksesshëm në SHBA?

Shtetet e Bashkuara të Amerikës është vendi i vetëm në botë ku mundësitë janë pafund. Është e rëndësishme që të kenë idetë e qarta se çfarë duan. Të rinjve shqiptaro-amerikanë iu themi që të integrohen në shoqërinë amerikane por jo duke u asimiluar. Të ruajnë ekuilibrin mes origjinës dhe kulturës së re ku duan të bëhën pjesë.

• Na tregoni një link ku mund t’ju ndjekin shqiptarët në çdo njoftim apo aktivitete që ju zhvilloni.

Më së shumti na gjeni ne faqen tonë në facebook: Albanian Roots – Rrënjët shqiptare. Por kemi edhe website-in: www.albanianroots.org si dhe në Instagram: albanianroots.

• Na jepni një mesazh në prag të paradës: pse shqiptarët duhet të vijnë në New York, të shtunën me 17 qershor, në 43^rd Street 6^th Ave?

Ka shumë arsye pse çdo shqiptar duhet t’i bashkohet Paradës Shqiptare.

Së pari, të përcjellim shembullin tek ata komunitete ku nuk respektohen e nuk ndihen të lirë shqiptarët. Së dyti, t’i tregojmë botës mbarë se është kombësia ajo që i bashkon shqiptarët dhe se ne, jo vetëm e njohim por edhe e gëzojmë harmoninë ndërfetare e ndërkrahinore ndaj duhet të mblidhemi të gjithë. Së treti, të ekspozojmë para syve të të gjithëve kulturën tonë, traditat tona dhe të dëshmojmë se jemi ndër popujt më të vjetër të Europës. Së katërti, është një detyrim ndaj atdheut tënd por gjithashtu edhe një largim nga rutina e përditshme e jetës amerikane dhe shijon një ditë plot me festime në shoqërinë e bashkëatdhetarëve të tu.

• A mund të na zbuloni ndonjë detaj posaçërisht për ne?

Kemi mjaft surpriza të bukura që nuk duam t’i zbulojmë megjithatë, një prej tyre po jua tregojmë lexuesve të kësaj interviste: kemi një të ftuar special nga Europa që na e ka konfirmuar praninë.  

Intervistoi: Arjeta Ferlushkaj

8 qershor, 2017

Gjeneral Majore Laura J. Richardson, në Komandën drejtuese të Ushtrisë Amerikane

Senati amerikan miratoi oficeren e parë femër Drejtuese në Komandën e Bashkuar të Ushtrisë të SHBA/

By Drew Brooks- gazetar ushtarak/

Përktheu për “Dielli-in”, Herion Kërcelli/

Senati i Shteteve të Bashkuara ka konfirmuar caktimin e GjeneralMajore Laura J. Richardson, që të jetë pjesë e Gjeneralëve Drejtues të Komandës së Forcave të Ushtrisë të Shteteve te Bashkuara. {Ku bëjne pjesë tre Forcat, Forca Detare, Ajrore dhe Këmbësorisë}.

Mrs. Richardson, që do të gradohet  Gjenerallejtnante të Hënën, do të jetë oficerja e parë femër në Ushtrinë amerikane që do të mbajë zyrtarisht atë pozicion.

Ndërkohë ka mëse një javë, një oficere tjetër, Gjeneralmajore Jody Daniels, shërben si Shefe e Shtabit të Komandës së Forcave.

Sipas zyrtarëve, Richardson do të raportojë ndaj Fort Bragg, për të marë detyrën e re në fillim të Korrikut.

Mometalisht ajo është duke shërbyer në Ëashington, si Shefe e Komunikimit legjislativ në Zyrën e Sekretarit të Mbrojtjes.

“Gjeneralmajore Richardson, personifikon standardet më të larta të Ushtrisë në korpusin e oficerëve tanë,” tha Gjeneral Robert “Abe” Abrams, Komandanti i Komandës së Forcave. “Përgjatë karrierës së saj të dalluar, ajo ka udhëhequr me shembullin e saj  personal nga fronti – në luftim dhe në komandë, gjithmonë sfiduese me pozicionet me përgjegjësi të madhe.”

Komanda e Forcave është struktura më e lartë në Ushtrinë e Shteteve te Bashkuara, përgjegjëse për trajnimin dhe përgatitjen aktive, trupave rezervë të Rojes Kombëtare, me synim kryesor plotësimin e kërkesave të komandave luftuese në cdo cep të globit.

Si Gjenerale komanduese në Komandën më të lartë të Ushtrisë Amerikane, Richardson do të jetë e angazhuar plotësisht në sigurimin e ushtarëve të kombit për të qenë të gatshëm në cdo operacion paqe e sigurie në botë.

“Ajo është një kuadër e mirëpritur në stafin Komandues të Komandës së Forcave,” tha Abrams. “Me më shumë se 30 vjet shërbim, gjerësia dhe thellësia e eksperiencës së Gjeneralmajore Richardson, përmes forcës operuese dhe produktive, bashkë me eksperiencën gjithëpërfshirëse në ndërlidhjen legjislative, e bëjnë atë lideren ekzaktësisht të duhur për këtë detyrë. Ajo edhe në të ardhmen do fokusojë punën e Komandës së Forcave në gatishmërinë e Ushtrisë,  për cdo situatë të mundshme kërcënuese ndaj atdheut dhe familjeve tona”.

Richardson ka nisur karierën si ushtarake që më 1986, pasi u dipllomua nga Metropolitan State College. Ajo kaloi shumë kohë të karrierës së saj në aviacionin e Ushtrisë, duke shërbyer në Kore dhe tek Fort Campell, Kentucky.

Sipas zyrtarëve, Richardson fluturoi me helikopter UH-6 Black Haëk në Irak, gjatë fillimit të Opreacionit “Liria e Irakut”, si komandante e Batalionit të 5-të, Regjimentit të Aviacionit të 101-të, Divizionit po 101-të.

Ajo shërbeu me gradën e Gjeneral brigade në Afganistan në vitet 2013-14, dhe më pas drejtuese kryesore e stafit komunikues në Forcën e Sigurisë Ndërkombëtare.

Richardson, gjithashtu ka shërbyer si Gjenerale komanduese në Divizionin e parë mbështetës të Kalorësisë tek Fort Hood, Teksas, dhe si komandante e Fort Myer, Virginia. Në detyrën e re tek Komanda e Forcës, Richardson, zëvëndësoi Gjeneral Lejtant Patrick J. Donahue, i cili doli në pension nga Ushtria më 1 Qershor 2017.

Le ti urojmë GjeneralMajore Richardson, suksese në këtë detyrë të lartë të ushtrisë Amerikane, si ushtarake femër.

VATRA NDEROI NË KUVENDIN E SAJ ME NJË MIRËNJOHJE TË VECANTË DËSHMORËT E LIRISË, VËLLEZËRIT BYTYÇI, QË DHANË JETËN PËR LIRINË E KOSOVËS/

Të shtunën me 10 Qershor 2017, në Manhattan College në Riverdale, NY, në Kuvendin e Federatës Panshqiptare të Amerikës VATRA, mes të ftuarëve të nderuar ishte dhe Familja Bytyçi, Prindërit dhe dy vëllezërit e dëshmorëve të Lirisë së Kosovës: Ylli, Agron dhe Mehmet Bytyçit, të cilët në korrik të vitit 1999 u vranë nga forcat serbe në Petrovo Selo të Serbisë.